นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 95

“แล้วข้าต้องมีเท่าไรล่ะ” โจวกุ้ยหลานกลอกตา นางไม่โง่หลุดปากหรอกนะ!

“ไม่เอาน่า ความคิดน้อยๆ อย่างเจ้าคิดว่าจะปิดบังแม่เจ้าได้เหรอ เจ้าให้ยืมสิบตำลึงได้ พวกเจ้าต้องมีสิบสองตำลึงแน่นอน!” เหล่าไท่ไท่พูดพร้อมชูสิบนิ้ว

โจวกุ้ยกลานหน้าชาไปครู่หนึ่ง โชคดีที่เหล่าไท่ไท่ไม่เคยเห็นโลกกว้าง ไม่อย่างนั้นคงแย่

และแล้วนางก็ตระหนักได้ว่าคนที่รู้จักนางดีที่สุดทั้งในอดีตชาติทั้งปัจจุบันก็คือเหล่าไท่ไท่!

แต่ก็ห่างอยู่...

“ใช่ๆๆ ได้เงินนิดเดียว” โจวกุ้ยหลานรีบตอบ ไม่อยากให้นางยุ่งกับเรื่องนี้อีก

เหล่าไท่ไท่สุขใจมาก เหยิยบเสื้อผ้ามาเย็บต่อและยิ้มไม่หุบ

“ในที่สุดก็มีเงิน ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว เฮ้อ ยังเป็นลูกสาวตัวน้อยคนดีของข้า ไม่เหมือนเจ้ารอง ให้คนมาส่งจดหมาย บอกว่าครอบครัวตัวเองกำลังจะหิวตายไม่พอกิน”

“หรือว่านางกำลังลำบากอยู่？” โจวกุ้ยหลานก็อยากตามจิตใจของเหล่าไท่ไท่

แต่เหล่าไท่ไท่ไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย “ผู้ชายของนางดีร้ายยังไงก็ยังมีเงินทุกวันแล้วจะไม่พอกินได้เหรอ ไปหลอกผีเถอะ เจ้ารองเป็นคนขี้งกขนาดนั้น แม้แต่แม่แก่ๆ อย่างข้าก็อย่าได้คิดไปดึงเหรียญทองแดงจากมือของนางเลย!”

เมื่อเห็นเหล่าไท่ไท่ไม่พอใจพี่สาวคนรองของตัวเองมาก โจวกุ้ยหลานจึงไม่พูดอะไรมาก

เพราะถึงอย่างไรนางก็ไม่ได้มีความทรงจำที่ดีกับพี่รองคนนั้น หลายปีที่ผ่านพี่รองไม่เคยยื่นมือมาช่วยพวกเขาเลย ตอนที่พวกเขากำลังจะอดตายมีเพียงโจวต้าซานเท่านั้นที่ช่วยพวกเขา พี่ลองไม่เคยกลับมาดูแล

เหล่าไท่ไท่ยื่นชุดให้โจวกุ้ยหลานและพูดว่า “ลองดูสิ”

“ท่านแม่ ข้ามีชุดเยอะแล้ว ท่านแม่ทำเก็บไว้ใส่เองเถอะ” โจวกุ้ยหลานมองชุดในมือของเหล่าไท่ไท่แล้วมอบคืน

เหล่าไท่ไท่สะบัดเสื้อผ้าของนาง “ข้าแก่แล้วยังต้องการชุดใหม่ใส่ไปทำไม เจ้าไปๆ มาๆ มีอยู่แค่สองชุด ต้องใส่เสื้อผ้าให้มันดูดีหน่อย ผ้านี่เหลือจากทำชุดให้เจ้าครั้งก่อน ข้าคิดว่าเอามาทำเป็นชุดกลางได้”

“สองวันก่อนสวีฉางหลินเข้าตำบลไปขายกวางแล้วซื้อชุดให้ข้า ข้ามีชุดใส่ ข้าคิดว่าเข้าตำบลไปอีกเมื่อไรค่อยซื้อฝ้ายกับผ้ากลับมาเยอะหน่อย ท่านแม่ช่วยทำเสื้อผ้าฝ้ายกับผ้าห่มนวมให้ข้าอีกได้ไหม จะได้เอามาเปลี่ยนผ้าห่มนวมที่บ้านนี้ด้วย”

โจวกุ้ยหลานพูดแล้วลูบผ้าห่มนวมของแม่ มันบางจนนางไม่สบายใจ

ผ้าห่มนวมนี้ใช้มาอย่างน้อยยี่สิบปีแล้ว

“ยัยเด็กคนนี้ มีเงินหน่อยก็เก็บไม่อยู่ ข้าจะต้องการผ้าห่มนวมใหม่ไปทำไม มันยังใช้ได้อยู่เลย” เหล่าไท่ไท่ไม่พอใจ

ได้เงินมานิดหน่อยก็ไม่ควรเอามาใช้แบบนี้ ต่อไปยังมีที่ต้องให้ใช้อีกมาก!

โจวกุ้ยหลานไม่อยากฟังแม่พูดอีก ลงจากเตียงเตาและจะวิ่งออกไป “ท่านแม่ข้ากลับก่อนนะ ชุดนี้ไว้ให้ท่านแม่”

“จะวิ่งเร็วทำไม นี่ เจ้าจะไปแบบนี้ได้ยังไง เจ้าเอาผักที่นี่ไปสักหน่อยสิ!”

เหล่าไท่ไท่ตะโกนใส่ลูกสาวตัวน้อยที่ “ไม่เชื่อฟัง” อย่างร้อนใจ รีบใส่รองเท้าวิ่งไล่ตาม

……

โจวกุ้ยหลานรีบกลับบ้านพร้อมตะกร้ามันฝรั่ง คงจะหนักสักสิบจิน

แม่ของนางตัดใจได้ แต่ถ้านางไม่ห้ามเอง เกรงว่าแม่ของนางยังขุดต่อไม่เลิก

ค่อยๆ เดินขึ้นเนินเขาตามทางมา เมื่อกลับไปจึงพบว่าสวีฉางหลินตื่นแล้ว กำลังยืนหั่นหัวไชเท้าเป็นสี่เหลี่ยมลูกเต๋าอยู่ข้างนอก

เมื่อเห็นตะกร้าในมือของโจวกุ้ยหลานจึงรีบเดินเข้าไปรับตะกร้า ทดสอบน้ำหนักก่อนจะพูดว่า “ทำไมเอามันฝรั่งมาเยอะจัง”

“ท่านแม่บอกเราไม่มีผักเลยให้ข้าเอามา ข้าห้ามก็ไม่ฟัง”

โจวกุ้ยหลานพูดแล้วเหวี่ยงสะบัดแขนทั้งสองข้างของตัวเอง

มันฝรั่งไม่ได้หนัก แต่ถือเดินในระยะไกลมันก็ไม่สะดวก

สวีฉางหลินวางตะกร้าลงบนพื้น ยื่นมือไปเอาแขนของนางมาช่วยนวดให้

หลังจากผ่านไปเพียงสองครั้ง โจวกุ้ยหลานก็รู้สึกว่าแขนตัวเองผ่อนคลายไม่น้อย

“ดีขึ้นไหม” สวีฉางหลินถาม