นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 96

มองดูท้องฟ้า ตอนนี้น่าจะเที่ยงแล้ว นางเลยให้สวีฉางหลินพาเสี่ยวไน่เปาไปเก็บหญ้าเนเปียร์แคระกับเบนทอร์ไนท์จากด้านนอก ส่วนตัวนางเองเข้าครัว ไปเตรียมอาหารให้ทุกคนกิน

ล้างมือ เช็ดมือให้แห้งสะอาด มองดูวัตถุดิบในบ้าน ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนเริ่มลงมือกับมันฝรั่ง

นางเลือกมันฝรั่งลูกใหญ่มาสองลูก ปอกเปลือกออก และวางลงบนเขียง ใช้มีดปังตอสับเป็นชิ้นๆ วางลงในหม้อ ใส่น้ำ จุดเตา ค่อยๆต้มอย่างไม่ปิดฝาหม้อ

อาศัยจังหวะนี้ นางไปห้องโถง หยิบหัวหอมที่เอากลับมาก่อนหน้านี้ ล้างให้สะอาด สับพร้อมกับกระเทียมให้ละเอียด วางไว้ข้างๆรอใช้

พอเห็นมันฝรั่งสุกได้ที่แล้ว นางก็ตักมันฝรั่งขึ้นมาจากน้ำเดือด มาวางไว้ด้านข้าง ล้างหม้อ เช็ดให้แห้ง และใส่น้ำมันลงไป รอจนน้ำมันร้อนได้ที่แล้ว ก็ใส่มันฝรั่งที่บีบน้ำออกแล้วลงหม้อ จากนั้นใส่กระเทียมเข้าไป ผัดด้วยกัน

ตอนมันฝรั่งสีเหลืองทองอร่าม มีกลิ่นหอมออกมา คราวนี้นางใส่ผงพริก หลังจากผัดมันฝรั่งกับพริกจนเกลี่ยทั่วกันแล้ว ค่อยโรยผงยี่หร่า บวกกับเกลือและหัวหอม ผัดให้ทั่วกันก็วางไว้อีกข้าง

ก่อนหน้านี้ตอนไปหาหญ้าเนเปียร์แคระ ก็พบยี่หร่า ตอนนั้นนางก็เลยเอากลับมาไม่น้อย ผึ่งแดดให้แห้งและบดเป็นผง ช่วงนี้ทำอาหารนางชอบใส่ไปเล็กน้อย มันหอมมาก

“ผงยี่หร่านี่ไม่เลวจริงๆ บางทีอาจจะได้ทำเป็นเครื่องปรุงรสไปขายให้ไป๋ยี่เซวียนอีกครั้ง?” โจวกุ้ยหลานพึมพำออกมา และทำหัวไชเท้าย่างอีกอย่าง นางหยิบผักกาดขาวและแป้งทอดที่ทุกคนกินไม่หมดมาผัดด้วยกัน สุดท้ายทำน้ำแกงมันฝรั่งไข่

ทำอาหารเสร็จแล้ว นางก็เริ่มหุงข้าว

พอทำสิ่งเหล่านี้เสร็จ นางค่อยๆยกอาหารแต่ละอย่างออกไปวางบนโต๊ะในห้องโถงด้านนอก

พอออกจากบ้าน มองไป เห็นสองพ่อลูกอยู่ห่างจากบ้านไปไม่ไกล นางเลยยืนตะโกนหน้าประตูว่า “กลับมากินข้าวได้แล้ว!”

สองพ่อลูกแบกตะกร้าไม้ไผ่ไว้ พอได้ยินนางเรียก ต่างรีบลุกขึ้น เดินกลับบ้าน

ตะกร้าที่เสี่ยวไน่เปาแบกใหญ่เกินไป เขาเลยลากพื้นมาแทน สวีฉางหลินช่วยหิ้วอยู่ข้างหลังเขาขึ้นมาไม่น้อย เขารู้สึกว่าไม่หนักขาแล้ว เลยรีบวิ่งกลับบ้าน

โจวกุ้ยหลานตกใจรีบบอก “ช้าหน่อย!”

ทางด้านสวีฉางหลินก็กลัวว่าตนเองจะทำเสี่ยวไน่เปาล้มตาม เลยวิ่งตามความเร็วของเขา

สองพ่อลูกรีบวิ่งกลับมา โจวกุ้ยหลานรีบเอาผ้าเช็ดหน้าให้เสี่ยวไน่เปา

วิ่งมาขนาดนี้ ตอนนี้หน้าผากของหัวเสี่ยวไน่เปาเต็มไปด้วยเหงื่อ

เสี่ยวไน่เป่าเงยหน้าขึ้น ยอมให้ท่านแม่เช็ดหน้าให้ เขาดีใจมาก

สวีฉางหลินถอดตะกร้าของเสี่ยวไน่เป่าลงมา และเอาตะกร้าที่หลังตนมาวางรวมกันไว้ที่หน้าประตู และจัดแจงปัดฝุ่นที่ตัวตนเอง และถึงเดินมาหาโจวกุ้ยหลาน

หลังจากเช็ดเหงื่อให้เสี่ยวไน่เปาเสร็จ โจวกุ้ยหลานลูบหัวเสี่ยวไน่เปาแผ่วเบา พลางว่า “เอาล่ะ ไปล้างมือกินข้าวได้!”

พอได้ยินท่านแม่พูดเช่นนั้น เสี่ยวไน่เปารีบวิ่งไปทางบ่อน้ำทันที

โจวกุ้หลานกำลังจะหมุนตัว สวีฉางหลินดึงมือนางไว้ทันที

“ทำอะไรน่ะ?”

“ยังไม่ได้ช่วยข้าเช็ดเหงื่อเลย!” สวีฉางหลินพูดอย่างจริงจัง

ถ้าไม่ใช่เพราะสายตาแน่วแน่ของเขา โจวกุ้ยหลานต้องรู้สึกว่าเขากำลังทำลามกใส่นางแน่

โจวกุ้ยหลานยื่นผ้าเช็ดหน้าของตนให้เขา “อ้ะ ผ้าเช็ดหน้าให้เจ้า เจ้าเช็ดเองเถอะ”

“ไม่ได้ เจ้าต้องช่วยข้าเช็ด”

เมื่อครู่นางช่วยเช็ดให้ลูกชายแล้ว ในฐานะเมียของเขา ก็ต้องช่วยเขาเช็ดด้วย

“นี่เป็นหน้าที่เมียของเจ้า”

กลัวโจวกุ้ยหลานปฏิเสธ เขาสำทับเพิ่มอีกคำ

โจวกุ้ยหลานอยากเอามือตบสวีฉางหลินให้ตายจริงๆ ทำไมผู้ชายคนนี้ชอบพูดอะไรอย่างนี้หน้าตาเฉยนะ?

สามีภรรยาคู่อื่นถ้าไม่ใช่อยู่กันปรองดองดี ก็รักใคร่กลมเกลียว สนิทสนมหวานใส่กันมันน่าฟัง แต่วิธีการของผู้ชายคนนี้คือเย้าหยอกนางด้วยสีหน้าจริงจัง

ถ้าคนอื่นมายืนมองไกลๆ คงคิดว่าพวกเขากำลังทะเลาะกันแน่ๆ