นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 97

“เสี่ยวเทียนจะกินข้าวหรือโจ๊กข้าวก้นหม้อ?” โจวกุ้ยหลานถามเสี่ยวไน่เปายิ้มๆ

เสี่ยวไน่เปาใช้มือเล็กชี้ไปที่โจ๊กข้าวก้นหม้อในหม้อ “เสี่ยวเทียนจะกินอันนี้”

“อันนี้คืออันไหนล่ะ? ไม่พูดให้ชัดเจนแม่ไม่เข้าใจนะ” โจวกุ้ยหลานแกล้งเย้าเขาต่อ

พอได้ยินว่าแม่ไม่เข้าใจ เสี่ยวไน่เปาร้อนใจนัก

เขาอยากกินของในหม้อ แต่ที่ท่านแม่พูดเมื่อครู่เขาจำไม่ได้

สวีฉางหลินหยิบผ้าเดินเช็ดหน้าเข้ามา และได้ยินคำพูดสองแม่ลูก เริ่มหึงเล็กน้อย

เมื่อก่อนกลัวเมียไม่ชอบลูกชายเขา แต่ตอนนี้เมียกลับดีกับเสี่ยวเทียนเสียยิ่งกว่าเขาอีก

พอคิดอย่างนี้ น้ำเสียงเขาเริ่มไม่ดีแล้ว “ให้เขากินข้าว”

เสี่ยวไน่เปาพอได้ยินอย่างนั้นก็ร้อนใจทันที เถียงด้วยน้ำเสียงเด็กๆว่า “โจ๊ก! จะกินโจ๊ก !”

“เจ้าเตี้ยเกินไปแล้ว ต้องกินข้าวถึงจะสูง” สวีฉางหลินไม่กลับทำลูกชายตนเองหมดความมั่นใจ พูดไปพลางเดินมาทางเตา

เขาเตี้ยเกินไปแล้ว ถ้ากินแค่นี้ไม่สูงหรอก...

เสี่ยวไน่เปาพอคิดถึงตรงนี้ ปากเบ้ขึ้นมาทันที และจับจ้องมองโจ๊กข้าวก้นหม้อในหม้อตาปริบๆ

เขาไม่อยากเตี้ย เขาอยากสูงขึ้น ต่อไปจะสูงเท่าท่านพ่อเลย แบบนี้เขาก็ไม่สามารถกินโจ๊กหอมๆนั่นแล้ว

ท่าทางเสียใจตาปริบๆนั่นทำโจวกุ้ยหลานสนุกอีก “เช่นนั้นก็กินข้าวชามหนึ่ง แล้วค่อยกินโจ๊กข้าวก้นหม้อดีหรือไม่?”

“ดี!” เสี่ยวไน่เปาร้องรับเสียงดัง สายตาเป็นประกายทันที

โจวกุ้ยหลานยิ้ม และตักข้าวให้เขาชามหนึ่งก่อน “เช่นนั้นก็กินข้าวเสร็จแล้วค่อยกินโจ๊กดีหรือไม่?”

“ดี” เสี่ยวไน่เปารับชามไปอย่างดีใจ และวิ่งไปที่ห้องโถง

โจวกุ้ยหลานมองตามแผ่นหลังน้อยๆของเขา รู้สึกสบายใจจริงๆ

แต่ข้าวก้นหม้อนี้ก็ถือเป็นข้าวที่สุกเกินไป เด็กไม่ควรกินเยอะ ไม่เช่นนั้นจะไม่ดีกับร่างกายเขาอีก

สายตาพลันโดนร่างชายผู้หนึ่งปิดบัง โจวกุ้ยหลานเงยหน้าขึ้น และเห็นสวีฉางหลินมองนางอย่างไม่พอใจ

“แขกท่านนี้ ขอถามว่าท่านจะรับอะไรดีรึ?”

โจวกุ้ยหลานยิ้มถามเขา

“โจ๊กข้าวก้นหม้อ” สวีฉางหลินพาดผ้าไว้บนไหล่ตนเอง พลางบอกกับโจวกุ้ยหลาน

“ห้าอีแปะ” ระหว่างพูด นางยื่นมือไปหาเขา

สวีฉางหลินมองราคาขายของนาง พลางวางมือตนเองลงในมือนาง มือใหญ่กุมมือเล็กไว้ พูดเสียงต่ำว่า “มิมีเงิน ใช้ร่างแทน”

โจวกุ้ยหลานแทบกัดลิ้นตนเอง

แค่อยากเย้าหยอกเขาเล่น ผู้ชายคนนี้กลับมาเย้าหยอกนางแทน?

ไอ้โหย บรรยากาศวาบหวามจริงๆ! เป็นแบบนี้ต่อไป นางต้องหลวมตัวแล้วออกมาไม่ได้แน่!

โจวกุ้ยหลานใช้แรงดึงมือกลับมา และหยิบชามมาตักโจ๊กข้าวก้นหม้อให้เขาหนึ่งชาม “ไม่ต้องใช้ร่างแทนหรอก รีบไปกินข้าวไป!”

รับโจ๊กข้าวก้นหม้อชามนั้นมา สวีฉางหลินก็เดินไปทางห้องโถง

เมื่อครู่เขาเห็นเมียหน้าแดงแล้ว เมียแบบนี้ช่างงดงามนัก

ยิ่งคิดเขายิ่งอารมณ์ดี

เดินไปห้องโถง ก็เห็นเสี่ยวไน่เปานั่งอยู่ตำแหน่งตนเองเรียบร้อยแล้ว และรอพ่อแม่มากินอาหารตาปริบๆ

โจวกุ้ยหลานก็ตักโจ๊กข้าวก้นหม้อให้ตนเอง และรีบมาที่ห้องโถง และนั่งลงอีกด้าน

พอเห็นสองพ่อลูกมองนางตาปริบๆ ก็โบกมือบอก “กินข้าวได้!”