นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1002

สงครามอาจมีด้านที่สวยงาม แต่มันจะไม่มีด้านที่ไม่เสียเลือดเนื้อ ในสนามรบหากไม่ใช่ว่าเจ้าตายข้าก็จะมีชีวิตอยู่ แม้ว่าทุกคนจะมาจากตงหลิงพวกเขาก็จะต่อสู้กันเพราะพวกเขาอยู่คนละค่าย

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน อีกาทองคำก็ตกลงสู่ทะเล หลังจากการต่อสู้อันดุเดือดเป็นเวลาหลายชั่วโมง พื้นผิวทะเลก็กลายเป็นสีแดงเลือดแล้ว ไม่ว่าน้ำทะเลจะขึ้นหรือลงอย่างไร มันก็ไม่สามารถล้างเลือดบนพื้นผิวทะเลได้ ในช่วงเวลาสั้นๆ

ลมทะเลพัดโชยมาและกลิ่นเลือดก็มีกลิ่นเค็มปะปนมาด้วย ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ชอบเลยจริง ๆ แต่คนที่อยู่ในทะเลมานานมักจะชินกับกลิ่นนี้แล้ว

ฝั่งซ้ายเองก็มีอาการเมาเรือและเมื่อถูกกระตุ้นด้วยกลิ่น เขาจะอาเจียน ขณะที่กอดเสาของเรือ เขาต้องการขอยาแก้เมาเรือจากเฟิ่งชิงเฉินแต่...

เมื่อเผชิญกับการบาดเจ็บที่มากขึ้นเฟิ่งชิงเฉินก็ยุ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ และไม่มีเวลาสนใจกับ "การบาดเจ็บ" เล็กน้อยที่ไม่เห็นเลือด

การทำความสะอาดบาดแผล ฆ่าเชื้อ ใช้ยา พันผ้าพันแผล และเย็บแผล เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับกรณีที่ร้ายแรง แม้ว่าขั้นตอนจะง่าย แต่การทำงานซ้ำๆ จะทำให้ความอดทนของผู้คนลดลง

แพทย์ทหารบนเรือรบ เช่นเดียวกับแพทย์ฝึกหัดตัวน้อยรู้สึกใจร้อนเล็กน้อยเมื่อพวกเขาเข้ามายุ่ง อยากจะพันผ้าพันแผลให้ทหารที่บาดเจ็บทั้งหมดในทันที แต่เมื่อพวกเขายิ่งกังวลมากขึ้น และเมื่อได้ยินทหารที่บาดเจ็บกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้หงุดหงิดเพราะงานยุ่ง และนางก็ไม่รีบร้อนเพราะเมื่อทหารที่บาดเจ็บเรียก นางจะอยู่ในอาการสงบนิ่งอยู่เสมอ ทำตามใจตัวเองโดยปราศจากอิทธิพลจากภายนอก

แม้ว่าการเคลื่อนไหวของมือของเฟิ่งชิงเฉินจะรวดเร็ว แต่ดูเหมือนว่าไม่ยุ่งเหยิง แม้ว่าเป็นเวลานานแล้วที่เขาต้องเผชิญหน้ากับผู้คนที่บาดเจ็บมากมาย แต่ทักษะที่ฝังรากลึกอยู่ในกระดูกของเขาไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำได้ หรือลืมง่าย การจัดการกับบาดแผลเป็นเรื่องยากมากสำหรับเฟิ่งชิงเฉิน แต่มันเป็นสัญชาตญาณจนสามารถปิดตาทำได้

แพทย์ทหารที่อยู่ด้านข้างเป็นกังวลและไม่สบายใจที่เห็นผู้บาดเจ็บจำนวนมาก แต่เมื่อได้เห็นเฟิ่งชิงเฉิน แม่นางที่สามารถจัดการกับผู้บาดเจ็บได้อย่างง่ายดาย เด็ดขาดและรวดเร็ว ถึงแม้ว่าดูเหมือนจะติดเชื้อ แต่ความหงุดหงิดในใจของเขา กลับค่อยๆ หายไป แม้ว่าลมทะเลจะพัดกลิ่นคาวเลือดก็ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว

เสด็จอาเก้าเหลือบมองไปโดยไม่ตั้งใจ ตาของเขาหยุดชั่วคราว แต่เขาก็หลบสายตาอย่างรวดเร็ว สงครามยังไม่จบ เขาไม่สามารถวอกแวกได้ แม้ว่าปฏิบัติการโดยละเอียดจะไม่ต้องการให้เสด็จอาเก้าสั่งการ แต่เสด็จอาเก้าจำเป็นต้องเข้าใจสถานการณ์โดยรวม

ด้วยพลังของระเบิดเทียนเหล่ยผู้คนของเสด็จอาเก้ามีความเหนือกว่าอย่างชัดเจนและในการต่อสู้ที่ตามมาคนของเสด็จอาเก้าก้าวไปข้างหน้าและถอยกลับอย่างช้าๆ ผลของการต่อสู้ดูเหมือนจะปรากฏให้เห็น

"นายท่าน เราจะทำอย่างไรต่อไป" กองทัพเรือตงหลิงพ่ายแพ้แล้ว และหากไม่ใช่เพราะศัตรูจำนวนมาก การต่อสู้คงจบลงไปนานแล้ว

"ผู้ที่ยอมจำนนจะไม่ถูกฆ่า และผู้ที่ไม่เชื่อฟังจะถูกฆ่าอย่างไร้ความปรานี" เสด็จอาเก้าสั่งอย่างเย็นชา แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นทหารของตงหลิงด้วย แต่เขาก็ไม่ได้ทำให้ใจของเขาอ่อนลงเลย

ประสบการณ์หลายปีทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นหิน ไม่ต้องพูดถึงการใจอ่อนให้กับศัตรู เขาจะไม่ใจอ่อนแม้แต่กับพวกพ้องของเขา คนๆ เดียวที่ทำให้เขาใจอ่อนได้คือคนๆ นั้น...

นอกจากนี้ยังเป็นกรณีของการลดอาวุธและไม่ได้ฆ่าก่อนสงคราม คนของกองทัพเรือตงหลิงกำลังคุยกัน แต่ตอนนี้ถึงตาของเสด็จอาเก้าที่จะบอกว่าอดีตไม่ได้รับการตอบสนอง ในขณะที่คนหลัง...

"ตงหลิงเอ๋อหลางยอมตายดีกว่ายอมจำนน" แม้ว่านายพลแห่งกองทัพเรือตงหลิงจะไม่เก่งเรื่องสงครามทางน้ำ แต่เขาก็ยังมีกระดูกสันหลังของทหาร เสด็จอาเก้ามองออกไปหลายร้อยเมตรและมองไม่เห็นฝ่ายตรงข้าม เห็นหน้าชัดๆ แต่เห็นได้ว่าอีกฝ่ายหยิ่ง

เสด็จอาเก้าพยักหน้าอย่างชื่นชมและพูดว่า "ฝังเขาอย่างมีเกียรติ"

"จะส่งร่างทั้งหมดให้เขา" จั่วอั้นไม่อาเจียนหลังจากได้ยินสิ่งนี้ จากนั้นจึงคว้าดาบจากคนข้างๆ กระโดดขึ้นไปในอากาศ และกระโดดขึ้นเรือของนายพลโดยตรง ของกองทัพเรือตงหลิง

เสด็จอาเก้าโกรธจัดมาก และสั่งให้คนต่อเรือประจัญบาน นำการสู้รบเป็นการส่วนตัว และพุ่งไปที่แนวหน้า

เฟิ่งชิงเฉินมัวแต่วุ่นอยู่กับการรักษาผู้บาดเจ็บ และไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าเสด็จอาเก้าเข้าร่วมการต่อสู้ด้วยตนเอง แน่นอนว่านางจะไม่พูดอะไรมากแม้ว่าจะได้เห็นก็ตาม ไม่ใช่เรื่องแปลกที่นายพลจะเข้าร่วมในการต่อสู้ด้วยตนเอง

เสียงของเรือรบชนกัน ทหารตะโกนให้ฆ่าดังก้องไปทั่วท้องฟ้า และเลือดที่ร้อนจัดทำให้ทะเลน้ำแข็งกลายเป็นสีแดง การต่อสู้ครั้งนี้กินเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน และผลที่ตามมาก็คือเมื่อจักรพรรดิได้รับ เรือรบสามสิบลำและกะลาสีสองหมื่นคน ยกเว้นเรือที่ถูกฝังอยู่ในทะเลถูกเสด็จอาเก้าจับทั้งหมด

ผู้ที่รอดชีวิตลากเรือรบที่เสียหายและนำทหารเชลยล้อมรอบเรือใหญ่ของเสด็จอาเก้า และวิ่งไปยังพื้นที่ใต้ทะเลลึกที่บุคคลภายนอกไม่รู้จัก

บนเรือเฟิ่งชิงเฉินทำงานทั้งวันทั้งคืน รักษาผู้บาดเจ็บนับไม่ถ้วน ทำให้คนที่เคยไม่พอใจเฟิ่งชิงเฉินกลายเป็นคนชื่นชมและขอบคุณ

ตามประเพณีบนเรือผู้หญิงไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นเรือและว่ากันว่าผู้หญิงจะนำโชคร้ายและทำให้เรือล่มในทะเลแม้ว่าจะอยู่ภายใต้แรงกดดันของเสด็จอาเก้า แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดออกมา แต่ในก้นบึ้งของหัวใจข้ารู้สึกไม่พอใจอย่างมากกับเฟิ่งชิงเฉินด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้พวกเขารู้สึกขอบคุณมากสำหรับการมีอยู่ของเฟิ่งชิงเฉิน แล้วผู้หญิงล่ะ ไม่เพียงแต่ผู้หญิงจะไม่ทำให้พวกเขาโชคร้าย แต่พวกเขาได้รับการรักษาพยาบาลแทน

แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางไม่รู้ว่าไม่มีผู้หญิงอยู่บนเรือ นางอยู่บนเรือตลอดเวลา และลูกเรือเหล่านี้อยู่ใต้เรือตลอดเวลา พวกเขาไม่ได้ติดต่อซึ่งกันแลกันมากนัก เฟิ่งชิงเฉินรู้เพียงว่ากะลาสีเหล่านี้ปฏิบัติต่อนาง ดูเหมือนว่ามีความเป็นศัตรู ปฏิเสธนางอย่างไร้ร่องรอย แต่นางไม่ได้จริงจัง นางไม่คุ้นเคยกับกะลาสีเหล่านี้ และนางจะไม่คุ้นเคยกับพวกเขา...

นางช่วยชีวิตผู้คน นางรักษาทหารที่บาดเจ็บ และนางก็ทำหน้าที่ของนาง แม้ว่านางจะไม่ใช่แพทย์ของกองทัพเรือ แต่นางก็เป็นผู้หญิงของเสด็จ นางจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อลดการสูญเสียของเสด็จอาเก้า