นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1005

เสด็จอาเก้ารู้เกี่ยวกับการมาถึงของเฟิ่งชิงเฉินที่ค่ายโสเภณีในวันนั้น และเมื่อเฟิ่งชิงเฉินกลับมา เสด็จอาเก้าก็นั่งรอนางอยู่ที่นั่น

เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาเสด็จอาเก้าก็ไม่ได้พูดอะไร แต่เพียงเงยหน้าขึ้นมองนางด้วยความเย็นชาในร่างกายของเขา ไม่ได้โกรธ

หัวใจของเฟิ่งชิงเฉินเต้นแรง และนางพูดด้วยเสียงต่ำ "ข้าจะไปล้างตัว" จากนั้นก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่นางอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จแล้ว ครึ่งชั่วโมงต่อมา กลิ่นลมหายใจสดชื่นบนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินหลังจากอาบน้ำ ความโกรธของเสด็จอาเก้าก็หายไปมากเช่นกัน เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินดูเหมือนเด็กว่านอนสอนง่าย เสด็จอาเก้าตำหนิโดยไม่เปิดปาก เขาลุกขึ้นและพูดอย่างเย็นชา "ทานอาหาร"

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้าหมายถึงอะไร ดังนั้นนางจึงทำตามอย่างเชื่อฟังเพื่อรับประทานอาหารให้เสร็จ ที่โต๊ะอาหารค่ำ เฟิ่งชิงเฉินเสิร์ฟอาหารให้เสด็จอาเก้าอย่างสุภาพและเมื่อเสด็จอาเก้ากินอาหารเสร็จ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำ

หลังมื้ออาหารเฟิ่งชิงเฉินต้องการจะบอกว่าเขากำลังจะจ่ายยา แต่เสด็จอาเก้ากลับฉุดนาง ให้เฟิ่งชิงเฉินเดินไปกับเขา

เมื่อรู้ว่าเสด็จอาเก้าโกรธ เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่กล้าพูดอะไร ดังนั้นเขาจึงต้องปฏิบัติตามอย่างเชื่อฟัง

เสด็จอาเก้าไม่ได้ทำอย่างอื่น เขาเพียงแค่พาเฟิ่งชิงเฉินเดินไปรอบๆ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ไปรอบๆ เกาะทหาร แต่เขาก็พาเฟิ่งชิงเฉินไปรอบๆ หน่วยงานสำคัญบางแห่ง

หลังจากเดินไปรอบ ๆ เสด็จอาเก้าเอ่ยถามว่า "เป็นอย่างไร"

"ดีมาก" ไม่มีลมหายใจใด ๆ ทหารเหล่านี้เหมือนหุ่นเชิดยกเว้นการกินและการนอนหลับพวกเขากำลังออกกำลังกาย

"นี่คือกองทัพที่ข้าต้องการ การมีอยู่ของสตรีเหล่านั้นได้ทำลายภาพลักษณ์ของค่ายทหาร" เสด็จอาเก้าพูดในที่สุดว่าทำไมเขาถึงไม่ให้เฟิ่งชิงเฉินไปที่ค่ายทหารโสเภณี

ไม่ใช่ว่าดูถูกโสเภณีทหารพวกนั้น แต่แค่ไม่ชอบที่มีกลุ่มคนแบบนี้มาทำลายบรรยากาศของค่ายทหาร

"เอ่อ...ทหารก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน และพวกเขาก็มีความต้องการเช่นกัน" เฟิ่งชิงเฉินอธิบายอย่างอ่อนแรง

ไม่ว่าจะเป็นปัญหาทางจิตใจหรือความต้องการทางร่างกายของทหาร นี่เป็นปัญหาที่แก้ไขไม่ได้แม้กระทั่งในยุคปัจจุบัน

ชายหนุ่มเลือดสดเขาสามารถควบคุมตนเองได้ดีเช่นนี้ได้อย่างไรต้องเผชิญกับการฝึกที่น่าเบื่อตลอดทั้งวันหัวใจของเขาจะแตกสลายหากเขาแทบจะทนไม่ได้ผู้หญิงบางครั้งก็เป็นที่ระบายและผ่อนคลาย

“พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา พวกเขาควรควบคุมตัวเอง ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะไปที่สนามรบเพื่อฆ่าศัตรูได้อย่างไร” เสด็จอาเก้าหันกลับมามองเฟิ่งชิงเฉิน

ในเรื่องนี้ ทั้งสองคนมีความคิดเห็นที่แตกต่างกัน เสด็จอาเก้าต้องการกองทัพเลือดเหล็กเช่นเดียวกับทหารม้าสีดำของเขา ในขณะที่เฟิ่งชิงเฉินกลับคิดถึงธรรมชาติของมนุษย์มากขึ้น

"ชีวิตในทะเลนั้นน่าเบื่อ ทุกๆ วันมีแต่การฝึกและออกทะเล ถ้าเครียดเกินไปก็จะเป็นบ้าไม่ช้าก็เร็ว การพักผ่อนที่เหมาะสมเป็นสิ่งที่ดีสำหรับพวกเขา ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงเหล่านั้นที่ไร้เดียงสา"

หลังจากทำความเข้าใจมาหนึ่งวัน เฟิ่งชิงเฉินก็รู้ว่าผู้หญิงเหล่านั้นไม่ใช่โสเภณีทหาร ส่วนใหญ่ได้รับการช่วยเหลือจากทหารเหล่านี้เมื่อพวกเขาออกทะเล บางคนเป็นชาวประมงในบริเวณใกล้เคียง และบางคนถูกโจรสลัดฉวยไป

ทหารของเสด็จอาเก้าเป็นผู้ช่วยชีวิตพวกเขา เมื่อพวกเขาถูกนำตัวมาที่นี่ ผู้หญิงเหล่านี้จะทำทุกวิถีทางเพื่อทหารเหล่านี้ และร่างกายของพวกนางก็เป็นส่วนหนึ่งของมันด้วย

อย่างน้อยเฟิ่งชิงเฉินก็ได้เรียนรู้จากปากของพวกเขาว่าพวกนางส่วนใหญ่สมัครใจและไม่ได้บังคับพวกนาง

"-hkไม่ต้องการผู้หญิงในกองทัพของข้า" ผู้หญิงเหล่านี้บนเกาะเป็นหนึ่งในเหตุผลที่เสด็จอาเก้าอยู่บนเกาะ