นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1028

หากปราศจากกำลังเสริม กองกำลังของเมืองอีไถก็เทียบไม่ได้กับทหารม้าทมิฬ พวกเขาจะรอตายอยู่แบบนี้หรือ

เซี่ยวหยางและสวี่ชิงจ้องหน้ากัน ยามที่อยู่รอบ ๆ ไถเซาดูเศร้าสร้อยและไถเซาก็ยังคงนิ่งเงียบราวกับสิ้นหวัง

คุณชายจูเก๋อมองไปที่การปรากฏตัวของไท่เฉิงแล้วถอนหายใจยาว ๆ ออกมาก่อนจะพูดว่า "นายน้อย เรื่องนี้ยังไม่เลวร้ายนัก เจ้าต้องไม่ยอมแพ้ นายน้อย เรายังมีไพ่ตายที่ใหญ่ที่สุดอยู่ในมือ "

"ไพ่ตายอะไรไพ่ตาย" ฝูงชนนำโดยไถเซามองไปที่คุณชายจูเก๋ออย่างพร้อมเพรียง ดวงตาที่ลุกโชนทำให้คุณชายจูเก๋อ ร้องไห้ออกมาอย่างลับๆ

คุณชายจูเก๋อไม่กล้าอวดและพูดอย่างขวานผ่าซาก "อะแฮ่ม นายท่านลืมไปว่าเสด็จอาเก้าไปทำสงครามเพื่อเฟิ่งชิงเฉินแต่ในเวลานี้เฟิ่งชิงเฉินอยู่ในมือของเรา และเมื่อมีเฟิ่งชิงเฉินอยู่ในมือของเรา ทุกอย่างในไถจงของพวกเราก็จะเรียบร้อยดี”

การเป็นตัวประกันไม่ว่าจะเป็นเวลาใด เป็นวิธีที่ดีที่สุด ตราบใดที่มีการยืนยันว่าคนข้างนอกเป็นทหารและม้าของเสด็จอาเก้า การผลักเฟิ่งชิงเฉินออกไปจะทำให้ฝ่ายตรงข้ามอยากจะโจมตีคนเลวก็กลัวไปกระทบคนดีที่อยู่ข้างๆอย่างแน่นอน

"คุณชายจูเก๋อพูดถูก" ดวงตาของไท่เซาเป็นประกาย และเขาก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว "เร็วเข้า พาเฟิ่งชิงเฉินมาที่นี่"

หลังจากเล่นไปหนึ่งวันพวกเขาก็ลืมไปว่าพวกเขายังมีไพ่ตายอยู่ในมือ แน่นอนว่า ไม่ใช่ว่าพวกเขาขี้ลืมเกินไปแต่เป็นเพราะทหารม้าทมิฬเล่นแรงเกินไป

ทันทีที่ทหารม้าทมิฬมาถึงไท่เฉิง พวกเขาก็เปิดการโจมตีอย่างดุเดือด ซึ่งทำให้พวกเขาเวียนหัวจนต้องหันกลับมา และพวกเขาไม่มีเวลามากพอที่จะป้องกันและโต้กลับ ดังนั้นจึงไม่มีทางคิดเรื่องอื่นได้

"ใช่" ยามที่อยู่ข้างหลังไท่เซารู้สึกตื่นเต้นทันทีจึงวิ่งออกไปพร้อมกับสวี่ชิงแต่ไม่นานหลังจากวิ่งออกไป กลุ่มนั้นก็หันกลับมาอีกครั้ง

"เป็นอย่างไรไป"

"มันไม่ดี มันไม่ดี นายท่าน มันไม่ดี..." สวี่ชิงหายใจไม่ออก และใบหน้าของยามหลายคนก็ซีดเซียว

"เกิดอะไรขึ้น" ไท่เซาและคุณชายจูเก๋อรีบออกมาพร้อมกันสวี่ชิงช่วยให้เสาประตูหายใจไม่ออกและรีบพูดว่า "นายน้อยเสด็จอาเก้านำคนมาฆ่าคนที่อยู่ข้างนอกประตู อัศวินเกราะดำดูเหมือนจะบ้าไปแล้ว วิ่งเข้ามาอย่างสิ้นหวัง คนของเรา คนของเราแทบจะจับไม่ได้”

“เสด็จอาเก้าพาคนมาที่นี่เหรือ เร็วขนาดนี้เชียวหรือ ได้ข่าวว่าเสด็จอาเก้านำทัพไปที่ภูเขาเสี่ยวฉีไม่ใช่หรือ” ไท่เฉากระวนกระวายจนเหงื่อแตก

"ต้องเป็นคนที่แข็งแรงของตระกูลหลูหักข้อมือของพวกเขาและเสด็จอาเก้ารีบขึ้นไปในอากาศ" คุณชายจูเก๋อคิดถึงเรื่องนี้* และจากนั้นเขาก็เข้าใจ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มที่บูดบึ้ง “ท่านอาจารย์ ไม่ต้องกังวล ผู้ช่วยชีวิตของเราควรมาถึงแล้ว”

คุณชายจูเก๋อพูดอย่างชัดเจนว่าทำไมไท่เซายังไม่เข้าใจ ไท่เซากัดฟันและพูดว่า "ช่างเป็นตระกูลหลูที่ผลักเราไปหาเสด็จอาเก้า ปล่อยให้เสด็จอาเก้าระบายความโกรธของเขา และปฏิบัติต่อข้าเหมือนเป็นการกลั่นแกล้งไท่เฉิงจริงๆ”

อันที่จริง พี่ชาย คุณกำลังพูดความจริง ไท่เฉิงนั้นง่ายต่อการรังแก

ตระกูลหลูไม่เพียงแต่ผลักไท่เฉิงออกไปเพื่อดับไฟให้เสด็จอาเก้า แต่ยังวางแผนที่จะใช้มือของไท่เฉิงเพื่อทำลายเสด็จอาเก้า และเมื่อเสด็จอาเก้านำผู้คนเข้าสู่ไท่เฉิง ผู้ที่ขัดขวางกำลังเสริมของไท่เฉิงจากตระกูลหลูก็ได้รับข่าวเช่นกันจึงถอยกลับทันที ให้กำลังเสริมรีบไปที่ไท่เฉิงพร้อมที่จะปิดล้อมเสด็จอาเก้าในไท่เฉิง

"น้องเก้า องค์ชายสามปฏิบัติต่อเจ้าดียังไง หากว่าตายในไถจง อย่าได้โทษน้องหวงเลย ใครทำให้เจ้าอารมณ์เสียถึงขนาดเสี่ยงชีวิตเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง" ลึกลับในบ้านไม้ของตระกูลหลู ชายคนนั้นอยู่ในห้อง ข้ากำลังเล่นหมากรุกกับตัวเอง ตะวันลับขอบฟ้า และเกมก็ตัดสิน...

แต่ห่างไกลในเกมหมากรุกในไท่เฉิง ชายผู้นี้อดไม่ได้ที่จะกล่าวคำสุดท้าย หลังจากที่เสด็จอาเก้ามาถึงไท่เฉิง เขาก็มาถึงจวนของเจ้าเมืองอย่างราบรื่นตลอดทาง เฮยฉีหยวนรับคำสั่งของเสด็จอาเก้าและก้าวถอยหลังทันที เพื่อแสดงการสงบศึก