แม้ว่าจะมีคำพูดเป็นพันคำของเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่ดีที่จะพูดคุยกัน เสด็จอาเก้าจับมือของเฟิ่งชิงเฉินไว้อย่างอ่อนโยนเพื่อแสดงความปลอบโยน
เฟิ่งชิงเฉินเปิดปากของนางและกัดร่างกายของเสด็จอาเก้าเพียงเพื่อให้รู้สึกโล่งใจ นางอยู่ในอ้อมแขนของเสด็จอาเก้าอย่างเชื่อฟัง เพื่อให้เสด็จอาเก้าพานางออกไป
ความอาฆาตแค้นนี้ เฟิ่งชิงเฉินจำความเกลียดชังนี้ได้ นางจากไท่เฉิงในวันนี้และนางจะกลับมาในวันหนึ่ง เสด็จอาเก้าก็วางแผนด้วยวิธีนี้ มันไม่สายเกินไปที่จะแก้แค้น
หลังจากที่เสด็จอาเก้าอุ้มเฟิ่งชิงเฉินออกมา เขาก็ไม่ได้พูดรุนแรงกับไท่เชา แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ "เจ้าเมืองไท่ ขอบคุณสำหรับการดูแลของเจ้าในช่วงเวลานี้ ข้าจะไปแล้ว"
หลังจากจบคำพูดของเขา เขาไม่ต้องการให้ไท่เซาเป็นผู้นำ เขาอุ้มเฟิ่งชิงเฉินไว้และทิ้งเทียนอินเสี่ยวจู้แปดปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่เห็นว่าเสด็จอาเก้าไม่เป็นไร ดังนั้นพวกเขาจึงมองไท่เซาอย่างเย็นชาและตามไปอย่างเงียบ ๆ
"คุณชายจูเก๋อเสด็จอาเก้าหมายความว่าอย่างไร" ไท่เชาไม่ได้ตระหนักเลยจนกระทั่งหลังจากที่เสด็จอาเก้าจากไป
คุณชายจูเก๋อถอนหายใจ "ต้องเป็นเพราะแม่นางเฟิ่งไม่เป็นไร นายน้อยดูเหมือนว่ายังมีช่องว่างสำหรับการเปลี่ยนแปลงในเรื่องระหว่างเรากับเสด็จอาเก้า ถ้าเจ้าไม่ต้องการขุ่นเคืองกับเสด็จอาเก้า เจ้าอาจจะมอบเหมืองทองภูเขาเสี่ยวฉีนี้ให้เสด็จอาเก้าเพื่อเป็นสัญลักษณ์แทนคำขอโทษก็ได้”
"ไม่ มันจะทำได้อย่างไร มันไม่ถูกต้อง" ก่อนที่ไท่เซาจะพูด ลูกครึ่งใหญ่ของสวี่ชิงก็คัดค้านก่อน "เราใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อลักพาตัวเฟิ่งชิงเฉินสำหรับเหมืองทองคำ ตอนนี้เหมืองทองคำอยู่ในมือแล้ว ข้าจะมอบให้ไปได้อย่างไร"
“นายน้อย ข้าพเจ้าคิดว่าคำพูดของคุณชายจูเก๋อมีเหตุผล เสด็จอาเก้ายากเกินไปที่จะรับมือ การเสียสละเหมืองทองคำเพื่อสงบความโกรธของเสด็จอาเก้าเป็นเรื่องดี” เสี่ยวหยางควบคุมไม่ได้อีกครั้ง เมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าเขากำลังนั่งอยู่บนพื้นด้วยความหวาดกลัวต่อสายตาของเสด็จอาเก้าเขาก็สั่นอย่างเงียบ ๆ
"ข้ากลัวว่าเราจะไม่สามารถหาเหมืองทองในภูเขาเสี่ยวฉีได้" ไท่เซาเข้าใจในขณะนี้ เสด็จอาเก้าเอาแต่พูดว่าเขามาเพื่อทำตามข้อตกลง แต่เขาไม่ได้ให้หลักฐานใด ๆ แก่เขา เขาคือเสี่ยวฉีเอกสารจากเจ้าของเหมืองทองภูเขาเสี่ยวฉี
ขอให้เขานำกองทหารเข้ายึดเหมืองทองในภูเขาเสี่ยวฉีหรือไม่ เขาพาผู้คนไปที่นั่นและเขาจะไม่กลับมาอีก
"นายน้อยของข้า ในเมื่อเป็นกรณีนี้ เราก็ควรดูแลมันเช่นกัน อย่างไรซะ เหมืองทองก็จะไม่ตกอยู่ในมือของเรา" คุณชายจูเก๋อเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง คราวนี้สวี่ชิงไม่ปฏิเสธ ไท่เซาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ แล้วพยักหน้า
เมื่อนับและคำนวณแล้วการสังเวยชีวิตจำนวนมากก็ไร้ประโยชน์ในที่สุด ไท่เซาและคนอื่น ๆ ได้รับผลกระทบอย่างหนัก และในไม่ช้า สิ่งที่ได้รับผลกระทบยิ่งกว่าก็เกิดขึ้น
หลังจากเสด็จอาเก้าจากไปไม่ถึงหนึ่งในสี่ของชั่วโมง สายลับก็มารายงาน "เจ้าเมือง กำลังเสริมมาถึงแล้ว!"
หน่วยกู้ภัยสามหมื่นนายมาช้า พวกเขาอยู่นอกเมืองไท่ในเวลานี้ และพวกเขาจะรีบไปรอคำสั่งของไท่เชา แต่ภายในเมือง...
“เร็วเข้า ไปหาเสด็จอาเก้าว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน” ไท่เชาชะงักไปครู่หนึ่งจากนั้นก็ตะโกนเสียงดังหลังจากฟื้นตัว
“ให้ตายเถอะ ทำไมมาตอนนี้ เสด็จอาเก้าเก้าไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนแล้ว ทำไมไม่เร็วกว่านี้ เราสามารถบอกได้ว่าเสด็จเก้าจะมาและไป และดูว่าเขาหยิ่งยโสแค่ไหน”
สวี่ชิงเองเป็นนักรบที่มีจิตวิญญาณที่ดุร้ายในกระดูกของเขา แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะไม่ได้ต่อสู้หรือพูดอะไรสักคำเมื่อเขามา แต่เขาก็บดขยี้ชาวไท่เฉิงจนตายและทำให้ไท่เฉิงเสียหน้า ด้านในล้วนนหายไปกันหมดแล้ว ไม่มีใครในไท่เฉิงที่ไม่สามารถโค่นเสด็จอาเก้าลงได้...
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางสนมแพทย์อัจฉริยะ
ขอบคุณน่ะค่ะที่ต้องอดหลับอดนอนอัพเดต สู้ๆๆๆๆน่ะค่ะเป็นกำลังใจให้ค่ะ ผู้อ่านก็ไม่ได้หลับได้นอนเหมือนกัน ติดงอมเลย...
ง่ายๆๆยึดอำนาจ...
มาต่อได้ไหมมมมมมมม พลีสสสสสสสสสสสสสสสสส...
Update ให้หน่อยค่ะ จอดอยู่ที่ 1430 นานแล้ว ขออีกสัก 29 ตอนนะคะ Pleaseeeeee Admin ที่น่ารัก...
ไม่อัพเดตแล้วหรอค่ะ...
สามารถซื้ออ่านผ่านช่องทางไหนได้บ้างค่ะ...
ไทม์ไลน์บอก อัพถึง บท1459 แต่ยังดูได้แค่ บท1430...
Update ให้หน่อยคร่า รออ่านอยู่ คร่า...
ไม่ Update นานแล้ว ไปเที่ยวเพลินเลย สงสารคนรอเถอะ เข้ามาทุกวัน อ่านช้ำไป 2 รอบแล้ว...
ตอนที่ 1425 หายไปค่ะ...