นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1081

ชุดกระโปรงยาวสีแอปริคอท รอยย่นยับบนร่างท่อนบน ชายเสื้อที่เต็มไปด้วยเลือดสกปรก และผมบนหน้าผากติดอยู่ที่ใบหน้าเนื่องจากเหงื่อ เมื่อเทียบกับฉู่ฉางฮว๋าผู้ใจดีและสง่างาม เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกอายอย่างมาก

“ข้าขอโทษที่ข้าหยาบคาย” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวอย่างใจดี โดยไม่สนใจเรื่องรูปลักษณ์เลย

ด้วยเหตุนี้ ฉู๋ฉางฮว๋าจึงรู้สึกเขินอาย และถอยหลังไปสองก้าวเล็กน้อยเชิงขอโทษ "ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้เกี่ยวกับเจ้า..." นางคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังหลบหน้านาง แต่นางไม่คาดคิด ไม่สะดวกมาประชุมจริงๆ

“ไม่เป็นไร มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ฉู่ซิ่วไม่ต้องใส่ใจ ข้าไม่รู้ว่าทำไมฉู่ซิ่วถึงต้องการข้า?” เฟิ่งชิงเฉินไม่มีเวลาคุยกับฉู่ฉางฮว๋าและพูดตามตรง

เนื่องจากมียามอยู่รอบ ๆ รถม้าของคนสองคน คนธรรมดา ๆ จึงไม่กล้าเข้าใกล้พวกเขาเลย นอกจากนี้ ไม่มีร้านค้ารอบ ๆ ทางนี้ และบริเวณโดยรอบก็เงียบมาก ดังนั้น ไม่ต้องกังวลว่าคนภายนอกจะเห็นพวกเขา

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ฉู่ฉางฮว๋าก็เก็บความอายของเขาไว้ และพูดว่า "แม่นางเฟิ่ง ฉางฮว๋ามาขอบคุณ พ่อของข้าป่วยกะทันหันระหว่างทาง โชคดีที่หมอซุนช่วยข้าไว้ ฉางฮว๋าต้องการเตรียมตัวเล็กน้อย ของขวัญมาถึงประตู แต่ทำไม ... "

ฉู่ฉางฮว๋าไม่ได้บอกว่าเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่ทั้งคู่ก็เข้าใจ

อย่างไรก็ตาม เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านของนางเอง แต่ไปอาศัยอยู่ในจวนขององค์ชายเก้า ทำให้นนางไม่พบใครเลย

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มแสร้งทำเป็นว่านางไม่เข้าใจและตอบอย่างเฉยเมย "ฉู่ซิ่ว เจ้าไม่จำเป็นต้องสุภาพ มันเป็นหน้าที่ของแพทย์ในการรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คน และซือสิงก็แค่ทำในสิ่งที่หมอควรทำ ดังนั้นข้าไม่คู่ควรกับคำขอบคุณของฉู่ซิ่ว”

“แม่นางเฟิ่งพูดถูก ข้าคิดมากไปเอง ตอนนั้นหมอซุนยังกล่าวขอบคุณมาก แต่ข้าปล่อยวางไม่ได้ เมื่อได้ยินคำพูดของแม่นางเฟิ่งวันนี้ ในที่สุดฉางฮว๋าก็ยอมปล่อยมือ” ฉู่ฉางฮว๋าแสดงความขอบคุณ แต่เขาไม่อยากเปลี่ยนเรื่องในวินาทีต่อมาหมอซุนทำในสิ่งที่หมอควรทำจริงๆ เช่นเดียวกับเรา ทุกคนควรทำในสิ่งที่ควรทำ มันเจ๋งมากที่จะนอกรีต แต่ไม่ใช่สำหรับทุกคน ทุกคนมีเมืองหลวงแห่งความเบี่ยงเบน "

เรื่องของเฟิ่งชิงเฉินที่อยู่ในจวนของเสด็จอาเก้าได้กลายเป็นอาวุธที่แหลมคมสำหรับทุกคนที่จะโจมตีนาง นี่เป็นสิ่งที่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินไม่เคยคิดมาก่อน

จากมุมมองของพวกเขา เรื่องนี้ระหว่างพวกเขาสองคน เสด็จอาเก้าต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินเข้าใกล้เขามากขึ้น แต่เขาไม่เคยคิดว่ามันจะทำให้เฟิ่งชิงเฉินมีปัญหามากขนาดนี้

ทุกคนต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่พวกเขาทำ ไม่ว่าจะถูกหรือผิด เฟิ่งชิงเฉินไม่โกรธที่ชูชางหัวใช้คำพูดเยาะเย้ยนาง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่ตอบโต้

เฟิ่งชิงเฉินเย้ยหยัน โอบมือของนาง และมองไปที่ฉู่ฉางฮว๋าตั้งแต่หัวจรดเท้า และจากเท้าถึงหัว จนกระทั่งนางเห็นว่า ชู ฉางฮวาตกใจมาก นางจึงพูดอย่างใจเย็นว่า "ชูซิ่ว ข้าจะพูดคำเดิมกับเจ้า "

หลังจากพูดจบ เขาก็หันกลับมาและกำลังจะเข้าไปในรถม้า แต่ถูกฉู่ฉางฮว๋าขวางไว้ "เจ้าหมายความว่าอย่างไร"

“ความหมายแค่ผิวเผิน” เฟิ่งชิงเฉินเย้ยหยัน “ถ้าฉู่ซิ่วไม่เข้าใจ ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟัง มันเยี่ยมมากที่จะเบี่ยงเบน แต่ไม่ใช่ทุกคนที่มีความสามารถในการเบี่ยงเบน ผู้หญิงมักจะแข็งกร้าว เมื่อมีผู้ชายบอกว่าเขาชอบใคร คนทั้งโลกเรียกว่าเป็นหนุ่มที่ชื่นชม ถ้าเขาคลุมเครือกับผู้หญิงหลายคน เขาจะถูกว่าเป็นคนโรแมนติก แต่ผู้หญิงต่างออกไป ผู้หญิงจะพูดว่าชอบใครก็ไม่อาย ผู้หญิงพัวพันกับผู้ชายหลายคนนั่นแหละโสเภณี"

เฟิ่งชิงเฉินพูดเบา ๆ แต่ใบหน้าของฉู่ฉางฮว๋ากลับซีดเมื่อได้ยิน แล้วก็ถอยกลับครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าไม่ใช่เพราะมีสาวใช้อยู่ข้างหลัง ป่านนี้คงล้มลงกับพื้นแล้ว

“ซิ่ว เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่” สาวใช้ถามด้วยความเป็นห่วง ฉู่ฉางฮว๋าเพียงแค่ส่ายหัว กัดริมฝีปากอย่างดื้อรั้น และมองไปที่เฟิ่งชิงเฉิน

นางไม่ผิด ในตอนแรกนางบอกว่านางชอบเสด็จอาเก้าและต้องการแต่งงานกับเสด็จอาเก้าเพราะฉู่เฉิง การไม่ปฏิเสธการตามล่าของชายเหล่านั้นโดยตรงไม่ใช่เพราะความฟุ้งเฟ้อของนางแต่เป็นการเลือกผู้ชายที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สามารถสนับสนุนความรับผิดชอบอันหนักหน่วงของฉู่เฉิงได้ นางไม่ผิด ทุกอย่างที่นางทำก็เพื่อฉู่เฉิง

“ข้าไม่ผิด” ฉู่ฉางฮวากำหมัดแน่นและพูดอย่างหนักแน่น

เมื่อกลับมาที่จวนเฟิ่งอีกครั้ง ไม่เพียงแต่เฟิ่งชิงเฉินเท่านั้นที่มีความสุข แต่เจ๋อเจ๋อก็มีความสุขเช่นกัน ในที่สุดก็ออกจากสถานที่ผีสิงนั้น เขาไม่เคยต้องการสถานที่นั้นอีกเลย

ก๊อก ก๊อก... เฟิ่งชิงเฉินดึงห่วงเหล็กที่ประตูสีแดงชาดขึ้น เคาะเบาๆ และในไม่ช้าเสียงของเจ้าหน้าที่ดูแลแขกก็ดังมาจากด้านในประตู "เจ้านายของข้าไม่อยู่บ้าน และข้าต้องการขอศาลาสิบลี้นอกเมืองการแพทย์ รักษาที่นั่น หากท่านต้องการพบเจ้านายของข้า กรุณาฝากข้อความไว้ และเมื่อเจ้านายของข้ากลับมา ข้าจะแจ้งท่านให้ทราบทันเวลา"

เป็นเวลาเพียงไม่กี่วันที่เฟิ่งชิงเฉินกลับมา แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับรู้สึกไร้บ้าน หายใจเข้าลึก ๆ พยายามยกยิ้มและพูดว่า "ข้าเอง"

แค่คำง่ายๆ สองคำ แต่คนที่อยู่ข้างประตูก็ตะโกนอย่างมีความสุข "แม่นาง"

"ข้าเอง"

“เร็วเข้า รีบเร็ว เปิดประตูเร็ว ๆ แม่นางกลับมาแล้ว แม่นางกลับมาแล้ว” คนที่อยู่ในประตูตะโกนอย่างมีความสุข โดยไม่คาดคิดว่าจะลืมเปิดประตูให้เฟิ่งชิงเฉินทันที แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่โกรธเลย ยืนยิ้มเยาะอยู่นอกประตู

ดูสิ นี่คือบ้านของนาง เมื่อนางเข้ามา มันไม่ใช่การต้อนรับแบบสูตรสำเร็จ แต่เป็นความยินดีจากใจจริง

ไม่ใช่ว่าคนรับใช้ของจวนเฟิ่งถือว่านางเป็นญาติ แต่คนรับใช้ของจวนเฟิ่งเข้าใจเป็นอย่างดีว่านาง เฟิ่งชิงเฉินเป็นเจ้านายของจวนเฟิ่ง และมีเพียงนาง เฟิ่งชิงเฉินเท่านั้นที่สามารถเรียกว่าจวนเฟิ่ง เมื่อนางอยู่ในจวนเฟิ่ง ส่วนที่เหลือทั้งหมดจะขึ้นอยู่กับนางเฟิ่งชิงเฉินในการดำรงชีวิต...

นางได้รับเกียรติจากจวนเฟิ่งเมื่อนางถูกขายหน้าจวนเฟิ่งก็จะถูกขายหน้า