นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 110

เฟิ่งชิงเฉินถือเข็มไปปักลงบนนิ้วทั้งสิบของหมอหลวงหยวนจนมีเลือดออกมา ต่อหน้าฝูงชนที่กำลังยืนลุ้น

หลังจากนั้นก็ออกแรงดึงหูหมอหลวงหยวนจนหูแดงระเรื่อ แล้วจึงปักเข็มลงบนติ่งหูข้างละ 1 เข็ม เมื่อมีเลือดไหลแล้วจึงดึงเข็มออกมา

ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีมองด้วยความสงสัย ท่าทางของเขาเหมือนกำลังรอการอธิบายจากเฟิ่งชิงเฉินอยู่ แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ นางได้แต่ทำการรักษาอย่างจริงจัง

วิธีช่วยชีวิตที่ต้องหลั่งเลือดวิธีนี้เป็นการปฐมพยาบาลโรคหลอดเลือดสมอง ผลลัพธ์ไม่เลวเลยทีเดียว

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้าแล้ว เสียงซุบซิบทั้งหลายก็เงียบลงในทันที แต่ละคนจ้องมองเฟิ่งชิงเฉิน ราวกับว่าไม่เคยรู้จักเฟิ่งชิงเฉินมาก่อน

ซึ่งก็เป็นเรื่องจริง คนพวกนี้ไม่เคยรู้จักเฟิ่งชิงเฉินมาก่อนเลย พวกเขาได้แต่ฟังคำเล่าลือ

ในช่วงเวลานี้ ข่าวคราวเกี่ยวกับเฟิ่งชิงเฉินมีสารพัดรูปแบบ เมื่อข่าวหนึ่งซาลง ก็มีข่าวใหม่ออกมาเป็นประเด็นร้อนในทันที

แต่ข่าวลือก็คือข่าวลือ เมื่อฝูงชนได้เห็นเฟิ่งชิงเฉินทำการรักษาหมอหลวงหยวนเช่นนั้นแล้ว ทัศนคติของหลายๆคนก็เปลี่ยนไป

โต้ตอบความชั่วร้ายด้วยความดี คนเช่นนี้จะเลวได้อย่างไร?

ท่ามกลางฝูงชนจำนวนมาก คนบางคนก็ก้าวเท้าถอยหลัง พวกเขารู้ตัวว่าจะไม่มีโอกาสแล้วจึงคิดจะหลบหนี

อวี่เหวินหยวนฮั่วหันไปส่งสายตาให้กับองครักษ์ในทันที องครักษ์ที่ยืนอยู่ข้างหลังจึงเข้าไปจับกุมกลุ่มคนดังกล่าวอย่างแนบเนียน โดยไม่ทำให้ฝูงชนต้องแตกตื่น

หลังจากได้หลั่งเลือดออกมาแล้ว อาการของหมอหลวงหยวนก็ดีขึ้น อย่างน้อยเขาก็หายปากเบี้ยวแล้ว สีหน้าก็ดูดีขึ้นกว่าเดิม

ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ วิธีของท่านหมอเฟิ่งช่างวิเศษยิ่งนัก"

เฟิ่งชิงเฉินกล่าวด้วยความปลาบปลื้ม "โชคดีที่ได้รับความช่วยเหลือจากท่านปรมาจารย์ มิฉะนั้นแล้วชิงเฉินเพียงคนเดียวคงจะจัดการไม่ได้ค่ะ"

เฟิ่งชิงเฉินวางตัวนอบน้อม พร้อมก้มหน้าคารวะปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยี

ในยุคสมัยที่ทุกคนให้ความสำคัญกับเรื่องวัยวุฒิ นางจะวางตัวยิ่งใหญ่มากไม่ได้ อีกอย่างวันนี้นางก็โดดเด่นมามากพอแล้ว อย่าให้นางต้องดูโดดเด่นมากไปกว่านี้เลย

"ท่านหมอเฟิ่งอย่าถ่อมตัวนักเลย ถึงแม้ไม่มีข้า ท่านหมอเฟิ่งก็รักษาได้อยู่แล้ว" ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีตอบรับน้ำใจอย่างเหมาะสม

ชื่อเสียงของผู้ที่เป็นหมอถือเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง หากชื่อเสียงถูกทำลาย จะมีผู้ป่วยมาจ้างให้รักษาได้อย่างไร

ไม่ต่างจากยุคปัจจุบัน หากใครมีปัญหาเกี่ยวกับการรักษา เส้นทางอาชีพเขาไม่มีวันเจริญรุ่งเรืองแน่นอน

ในสมัยโบราณ หมอเป็นอาชีพที่มีเกียรติ และคนที่เป็นหมอก็มีจำนวนไม่มากนัก แม้จะรักษาคนไข้จนสิ้นใจ ผู้คนก็จะถือเสียว่าเป็นปัญหาของคนไข้ แต่หากเป็นยุคปัจจุบันคงไม่เป็นเช่นนี้

การถูกฟ้องในคดีทางการแพทย์ ไม่เพียงถูกเพิกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพ แต่อาจต้องโทษจำคุกอีกด้วย

อาจารย์เคยบอกกับนางว่า เมื่อพวกคุณเลือกเส้นทางการเป็นแพทย์แล้ว ก็เท่ากับว่าเอาชีวิตไปเสี่ยงติดคุกแล้วครึ่งหนึ่ง การปฏิบัติงานในอนาคตจึงต้องระวังเป็นอย่างมาก เมื่อเจอผู้ป่วยที่ตนไม่มั่นใจว่าจะรักษาได้ ก็ปฏิเสธการรักษาไปเลยจะดีกว่า ดีกว่าต้องมาเสี่ยงคุกตะราง

"ขยับแล้ว ขยับแล้ว หมอหลวงหยวนขยับตัวได้แล้ว" ผู้คนที่ยืนดูอยู่ใกล้ๆ เมื่อมองเห็นหมอหลวงหยวนกระดิกนิ้วก็ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น ทำราวกับว่าหมอหลวงหยวนเป็นญาติของตน

"ฟื้นแล้ว ฟื้นแล้วจริงๆด้วย"

"ท่านหมอเฟิ่งเก่งจริงๆ รักษาหมอหลวงหยวนจนฟื้นแล้ว"

"ข้าว่านะ ท่านหมอเฟิ่งช่างประเสริฐจริงๆ นางช่วยหมอหลวงหยวนโดยไม่คิดเล็กคิดน้อยเกี่ยวกับเรื่องราวที่ผ่านมา ถ้าหากเป็นข้านะ ข้าจะปล่อยให้เขาตายๆไปเสียเลย"

"เชอะ คนใจร้ายเช่นนี้ยังจะมาเป็นหมออีก ท่านหมอเฟิ่งช่างน้ำใจประเสริฐนัก"

จากการวิพากษ์วิจารณ์เรื่องของหมอหลวงหยวนในรูปแบบต่างๆ ดูเหมือนว่าวันนี้ชื่อเสียงของหมอหลวงหยวนจะกอบกู้คืนมายากเสียแล้ว

เฟิ่งชิงเฉินแอบหัวเราะเบาๆ นางไม่พูดอะไรออกมาเลย