นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1194

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินกลับมาที่จวนเฟิ่ง ได้รับการปฏิบัติราวกับเดือนที่มีดวงดาวล้อมรอบ เฟิ่งชิงเฉิน ถูกล้อมรอบจากทั้งบนทั้งล่าง ทุกอย่างดูมีชีวิตชีวามาก อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ในเสด็จอาเก้าและจวนอ๋องเก้ากลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

เกิดบรรยากาศอึมครึมและหดหู่ทั่วจวนอ๋องเก้า หลังจากที่ผู้ดูแลจวนทราบว่าเสด็จอาเก้ากลับมาถึงเมืองอย่างปลอดภัยแล้ว ไม่ได้ออกไปทักทาย กลับนำคนในจวนอ๋องเก้า คุกเข่าลงที่ลานด้านนอก

ทันทีที่เสด็จอาเก้าเดินเข้ามาเขาเห็นทุกคนในจวนอ๋องเก้าที่นำโดยผู้ดูแลจวน หากนับดีๆ จะพบว่ามีคนหายไปมากมายเลยทีเดียว

เสด็จอาเก้ารู้ดีเกี่ยวกับคนที่หายไป เขาเหลือบมองพวกเขาอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า "ลุกขึ้น"

“ขอบพระคุณฝ่าบาทที่ทรงกรุณา” ผู้ดูแลจวนชราลุกขึ้นยืนตัวสั่น ใบหน้าของเขาดูแก่กว่าเมื่อก่อนมาก คนรับใช้ที่อยู่ข้างหลังเขาก็ก้มศีรษะลงเช่นกัน ไม่มีใครกล้าปริปากพูด

คนที่เหลือถือเป็นผู้จงรักภักดีต่อเสด็จอาเก้าอย่างเข้มแข็ง แม้ว่าชีวิตและความตายของเสด็จอาเก้ายังไม่แน่ชัด แต่ก็ไม่ได้ทรยศ แน่นอนว่าเสด็จอาเก้าจะไม่ตำหนิคนเหล่านี้ เขาขอให้ผู้ดูแลจวนให้รางวัลทุกคนแล้วส่งสัญญาณให้ทุกคน ถอยออกไป

คนรับใช้ได้รับรางวัลเพราะความภักดี แต่ผู้แลจวนชราไม่ได้รับรางวัลเพราะบริหารจัดการทุกอย่างได้ไม่ดี

“เกิดอะไรขึ้น?” เสด็จอาเก้าถามขณะที่เดินเข้าไปข้างใน

“ตอบฝ่าบาท มันเป็นการประมาทเลิ่นเล่อเล็กๆ น้อยขอรับ ภายในจวนพบเจ็ดท่าน สองคนมาจากองค์จักรพรรดิ และที่เหลือมาจากซีหลิง ฮ่องเฮาและอ๋องลั่ว ส่วนที่เหลืออีกสองคนถูกสังหาร หละงจากที่อ๋องโจวและตระกูลชุยซื้อขายไป”

“เจ็ด? เจ้าแก่แล้วจริงๆ” เสด็จอาเก้าไม่พอใจ

มีคนรับใช้เพียงไม่กี่คนในจวนอ๋องเก้า ทุกคนได้รับการตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำอีกและมีการระบุบรรพบุรุษสามรุ่นก่อนจึงจะสามารถเข้าไปในจวนได้

คนเหล่านี้ล้วนได้รับการดูแลโดยผู้ดูแลจวนเก่าแก่นี้ แต่ภายใต้จมูกของผู้ดูแลจวนกลับมีการสอดแนมสายลับจำนวนมาก ซึ่งแสดงให้เห็นว่าผู้ดูแลจวนได้ละเลยหน้าที่ของตนอย่างจริงจัง

ผู้ดูแลจวนรู้ว่าเขาทำผิดจึงคุกเข่าลงอีกครั้ง: “ข้ายินดีที่จะขอให้ท่านอ๋องลงโทษขอรับ”

“เจ้าแก่มากแล้ว ไปจ้วงซีเพื่อเกษียณเถอะ” เสด็จอาเก้าทิ้งคำพูดเหล่านี้และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ผู้ดูแลจวนลุกขึ้นจากพื้นไม่สามารถยืนตัวตรงได้แต่ไม่อาจเอ่ยคำขอร้องความเมตตาได้

คราวนี้มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเสด็จอาเก้าและวุ่นวายมาก หากไม่ใช่เพราะการจัดการที่ที่มั่วซั่วของเขาเอง สิ่งต่างๆ ก็คงไม่ร้ายแรงขนาดนี้ เขาอายุมากแล้ว เขาละเลยในการทำสิ่งต่าง ๆ โดยคิดอยู่เสมอว่าจะทำอย่างไรถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเสด็จอาเก้า

เมื่อเสด็จอาเก้ากลับถึงห้อง ข้าราชบริพารก็เตรียมน้ำร้อนไว้แล้ว หลังจาเสด้จอาเก้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เขาก็ขึ้นรถม้าไปที่พระราชวัง

ในเวลานี้ ทุกคนในวังก็ได้รับข่าวเช่นกัน งานเลี้ยงในวังที่สนุกสนานแต่เดิมก็เงียบลง ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิหรือพวกขุนนาง สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป

เสด็จอาเก้ายังไม่ตายเหรอ? เป็นไปได้ยังไง?

แววตาของจักรพรรดิฉายแววตกใจ และเขามองไปที่ฝูหลินอย่างรวดเร็ว ฝูหลินพยักหน้าช้าๆ แสดงว่าข่าวนี้เป็นเรื่องจริง

ทันใดนั้นม่านตาของจักรพรรดิก็ขยายออกและนั่งตัวตรง จากนั้นเขาก็กลับสู่สภาวะปกติพูดกับรัฐมนตรีด้วยน้ำเสียงอ่อนลง: “ข้าเพิ่งได้รับข่าวดี”

ข่าวดี ข่าวดีอะไร?

ขุนนางทุกคนมองไปที่จักรพรรดิ บางคนเก่งในการชมเชยพระองค์ และยังออกมากล่าวสรรเสริญคุณงามความดีของพระองค์ น่าเสียดายที่จักรพรรดิไม่ได้สนใจมัน

แม้ว่าจักรพรรดิจะยิ้มในเวลานี้ แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก แต่เพราะขุนนางอยู่ไกลมองเห็นได้ไม่ชัดเจนนัก

“อ๋องเก้าถูกโจมตีเมื่อมาสักพัก ข้ารู้ว่าพวกเจ้าทุกคนก็คงเป็นเหมือนกับข้า กังวลเกี่ยวกับชีวิตและความตายของเสด็จอาเก้า ข้าขอบอกได้เลยว่าไม่ต้องกังวล อ๋องเก้ามีปาฏิหาริย์และกลับมาถึงเมืองอย่างปลอดภัยแล้ว”

“อะไรนะ เสด็จอาเก้ายังมีชีวิตอยู่หรือ?”

“อะไรนะ เสด็จอาเก้ายังไม่สิ้นพระชนม์หรือ?”