นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1194

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินกลับมาที่จวนเฟิ่ง ได้รับการปฏิบัติราวกับเดือนที่มีดวงดาวล้อมรอบ เฟิ่งชิงเฉิน ถูกล้อมรอบจากทั้งบนทั้งล่าง ทุกอย่างดูมีชีวิตชีวามาก อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ในเสด็จอาเก้าและจวนอ๋องเก้ากลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

เกิดบรรยากาศอึมครึมและหดหู่ทั่วจวนอ๋องเก้า หลังจากที่ผู้ดูแลจวนทราบว่าเสด็จอาเก้ากลับมาถึงเมืองอย่างปลอดภัยแล้ว ไม่ได้ออกไปทักทาย กลับนำคนในจวนอ๋องเก้า คุกเข่าลงที่ลานด้านนอก

ทันทีที่เสด็จอาเก้าเดินเข้ามาเขาเห็นทุกคนในจวนอ๋องเก้าที่นำโดยผู้ดูแลจวน หากนับดีๆ จะพบว่ามีคนหายไปมากมายเลยทีเดียว

เสด็จอาเก้ารู้ดีเกี่ยวกับคนที่หายไป เขาเหลือบมองพวกเขาอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า "ลุกขึ้น"

“ขอบพระคุณฝ่าบาทที่ทรงกรุณา” ผู้ดูแลจวนชราลุกขึ้นยืนตัวสั่น ใบหน้าของเขาดูแก่กว่าเมื่อก่อนมาก คนรับใช้ที่อยู่ข้างหลังเขาก็ก้มศีรษะลงเช่นกัน ไม่มีใครกล้าปริปากพูด

คนที่เหลือถือเป็นผู้จงรักภักดีต่อเสด็จอาเก้าอย่างเข้มแข็ง แม้ว่าชีวิตและความตายของเสด็จอาเก้ายังไม่แน่ชัด แต่ก็ไม่ได้ทรยศ แน่นอนว่าเสด็จอาเก้าจะไม่ตำหนิคนเหล่านี้ เขาขอให้ผู้ดูแลจวนให้รางวัลทุกคนแล้วส่งสัญญาณให้ทุกคน ถอยออกไป

คนรับใช้ได้รับรางวัลเพราะความภักดี แต่ผู้แลจวนชราไม่ได้รับรางวัลเพราะบริหารจัดการทุกอย่างได้ไม่ดี

“เกิดอะไรขึ้น?” เสด็จอาเก้าถามขณะที่เดินเข้าไปข้างใน

“ตอบฝ่าบาท มันเป็นการประมาทเลิ่นเล่อเล็กๆ น้อยขอรับ ภายในจวนพบเจ็ดท่าน สองคนมาจากองค์จักรพรรดิ และที่เหลือมาจากซีหลิง ฮ่องเฮาและอ๋องลั่ว ส่วนที่เหลืออีกสองคนถูกสังหาร หละงจากที่อ๋องโจวและตระกูลชุยซื้อขายไป”

“เจ็ด? เจ้าแก่แล้วจริงๆ” เสด็จอาเก้าไม่พอใจ

มีคนรับใช้เพียงไม่กี่คนในจวนอ๋องเก้า ทุกคนได้รับการตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำอีกและมีการระบุบรรพบุรุษสามรุ่นก่อนจึงจะสามารถเข้าไปในจวนได้

คนเหล่านี้ล้วนได้รับการดูแลโดยผู้ดูแลจวนเก่าแก่นี้ แต่ภายใต้จมูกของผู้ดูแลจวนกลับมีการสอดแนมสายลับจำนวนมาก ซึ่งแสดงให้เห็นว่าผู้ดูแลจวนได้ละเลยหน้าที่ของตนอย่างจริงจัง

ผู้ดูแลจวนรู้ว่าเขาทำผิดจึงคุกเข่าลงอีกครั้ง: “ข้ายินดีที่จะขอให้ท่านอ๋องลงโทษขอรับ”

“เจ้าแก่มากแล้ว ไปจ้วงซีเพื่อเกษียณเถอะ” เสด็จอาเก้าทิ้งคำพูดเหล่านี้และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ผู้ดูแลจวนลุกขึ้นจากพื้นไม่สามารถยืนตัวตรงได้แต่ไม่อาจเอ่ยคำขอร้องความเมตตาได้

คราวนี้มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเสด็จอาเก้าและวุ่นวายมาก หากไม่ใช่เพราะการจัดการที่ที่มั่วซั่วของเขาเอง สิ่งต่างๆ ก็คงไม่ร้ายแรงขนาดนี้ เขาอายุมากแล้ว เขาละเลยในการทำสิ่งต่าง ๆ โดยคิดอยู่เสมอว่าจะทำอย่างไรถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเสด็จอาเก้า

เมื่อเสด็จอาเก้ากลับถึงห้อง ข้าราชบริพารก็เตรียมน้ำร้อนไว้แล้ว หลังจาเสด้จอาเก้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เขาก็ขึ้นรถม้าไปที่พระราชวัง

ในเวลานี้ ทุกคนในวังก็ได้รับข่าวเช่นกัน งานเลี้ยงในวังที่สนุกสนานแต่เดิมก็เงียบลง ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิหรือพวกขุนนาง สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป

เสด็จอาเก้ายังไม่ตายเหรอ? เป็นไปได้ยังไง?

แววตาของจักรพรรดิฉายแววตกใจ และเขามองไปที่ฝูหลินอย่างรวดเร็ว ฝูหลินพยักหน้าช้าๆ แสดงว่าข่าวนี้เป็นเรื่องจริง

ทันใดนั้นม่านตาของจักรพรรดิก็ขยายออกและนั่งตัวตรง จากนั้นเขาก็กลับสู่สภาวะปกติพูดกับรัฐมนตรีด้วยน้ำเสียงอ่อนลง: “ข้าเพิ่งได้รับข่าวดี”

ข่าวดี ข่าวดีอะไร?

ขุนนางทุกคนมองไปที่จักรพรรดิ บางคนเก่งในการชมเชยพระองค์ และยังออกมากล่าวสรรเสริญคุณงามความดีของพระองค์ น่าเสียดายที่จักรพรรดิไม่ได้สนใจมัน

แม้ว่าจักรพรรดิจะยิ้มในเวลานี้ แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก แต่เพราะขุนนางอยู่ไกลมองเห็นได้ไม่ชัดเจนนัก

“อ๋องเก้าถูกโจมตีเมื่อมาสักพัก ข้ารู้ว่าพวกเจ้าทุกคนก็คงเป็นเหมือนกับข้า กังวลเกี่ยวกับชีวิตและความตายของเสด็จอาเก้า ข้าขอบอกได้เลยว่าไม่ต้องกังวล อ๋องเก้ามีปาฏิหาริย์และกลับมาถึงเมืองอย่างปลอดภัยแล้ว”

“อะไรนะ เสด็จอาเก้ายังมีชีวิตอยู่หรือ?”

“อะไรนะ เสด็จอาเก้ายังไม่สิ้นพระชนม์หรือ?”

สถานการณ์กำลังจะเปลี่ยนไปอีกแล้ว สงสัยว่าเดส็จอาเก้าจะทำยังไงต่อจากนี้ไป

คนที่หดหู่ใจที่สุดคืออ๋องลั่ว เขาเข้ามาในเมืองด้วยจิตใจเบิกบานในตอนเช้า เตรียมเข้ายึดกองกำลังที่เหลือของเสด็จอาเก้า แต่ว่า.......

เขาเพิ่งเริ่มต้นและมันก็จบลงเสียแล้ว

อ๋องลั่วมองไปที่ขุนนางที่เขาเพิ่งติดต่อพูดคุยด้วย เห็นดวงตาของพวกเขาสั่นไหว และพวกเขาก็ไม่กล้าเผชิญหน้า แม้แต่ผู้คนที่อ๋องโจวเคยได้รับชัยชนะมาก่อนก็ยังหลบเลี่ยงทีละคน

โจวอ๋องและลั่วอ๋องโกรธมาก แล้วถ้าเสด็จอาเกากลับมาล่ะ สถานการณ์ในเมืองหลวงเปลี่ยนไป และกองกำลังของทุกฝ่ายก็ถูกสับเปลี่ยน แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะกลับมา เขาก็คงไม่เหมือนเดิม เพราะเป็นของเสด็จอาเก้ามาก่อนหน้านี้

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ลั่วอ๋องอย่างมั่นใจมากขึ้น ลุกขึ้นยืนแล้วกราบทูลองค์จักรพรรดิ์ว่า “พระบิดา ข้าพระองค์ดีใจมากที่ได้ยินว่าอาของข้าพระองค์ปลอดภัยแล้ว ไม่ได้เจอท่านมาหลายเดือนแล้ว ข้าคิดถึงเสด็จอาเก้ามาก โปรดทรงมีพระแสรับสั่งเรียกเสด็จอาเก้ามาในวังด้วยพะยะคะ”

คำพูดของตงหลิงจือลั่วฟังดูดี แต่ความหมายเบื้องหลังคำพูดของเขาคือการให้จักรพรรดิสั่งเสด็จอาเก้า ให้เสด็จอาเก้าเข้าใจว่าตงหลิง ในปัจจุบันไม่ใช่เมืองจักรพรรดิอีกต่อไปที่จะเรียกว่าลม ฝนได้ และไม่ใช่ของเสด็จอาเก้าผู้ทรงพลังคนเดิมอีกต่อไป

ข้อเสนอของลั่วอ๋องสอดคล้องกับความปรารถนาของจักรพรรดิ จักรพรรดิจึงตกลงและให้ขันทีตรงจุดประกาศว่าเสด็จอาเก้าได้เข้าไปในพระราชวังแล้ว ทันทีที่ขันทีออกไปตามคำสั่งก็ประกาศว่าลุงเก้าจักรพรรดิ ได้เข้าไปในวังที่ได้ยินเสียงจากภายนอก

เขาเข้าไปในพระราชวังโดยตรงแทนที่จะขอเข้าเฝ้า ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเสด็จอาเก้าไม่ได้ใส่ใจกับจักรพรรดิเลยและเดินเข้าไปโดยไม่รอการอนุญาตจากจักรพรรดิ

จักรพรรดิรู้สึกไม่พอใจในใจแต่ก็ไม่แสดงสีหน้า เขาพูดอย่างมีความสุข: “น้องเก้ามีความคิดเหมือนกับข้าจริงๆ ข้ากำลังจะประกาศเรียกน้องชายคนที่เก้าเข้าวัง แต่ไม่คาดคิดน้องเก้าจะมา เร็ว อ๋องเก้าเข้ามาก่อน”

“ท่านอ๋องเก้า......”

ก่อนที่ขันทีจะพูดจบ ลุงเก้าจักรพรรดิก็ก้าวเข้ามา: “ขอบพระคุณฝ่าบาท ข้าพระองค์มาถึงแล้ว”

โดยไม่สนใจขุนน่งที่ปรากฏตัว เสด็จอาเก้าก็เดินไปหาจักรพรรดิ พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อทักทายจักรพรรดิ โดยไม่รอให้จักรพรรดิแสดงคำพูดที่เป็นพี่น้องและให้ความเคารพ ก่อนจะกล่าวว่า.....