นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 12

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่ทั้งสองจะคิดเช่นไร แต่ถึงนางจะรู้นางก็ไม่สนใจ และไม่มีเวลามาสนใจ

เพราะทันทีที่นางก้าวเท้าออกจากบ้าน ก็ถูกรายล้อมไปด้วยสายตาคน

นอกจวนเฟิ่งมีพวกบ่าวไพร่เดินไปเดินมามากมาย ท่าทางเหมือนพวกอันธพาล พวกเขาจดจ้องมาที่ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉิน

หากใครดันเผลอไปประสานสายตากับเฟิ่งชิงเฉินเข้า ก็จะเมินหน้าหนีอย่างไม่เป็นมิตร

เป็นเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า......

ทุกคนทำราวกับว่านางเป็นตัวประหลาด

เฟิ่งชิงเฉินได้แต่ยิ้มอย่างหน้าชื่นอกตรม

นางเทียบไม่ได้กับสิ่งของที่แปลกประหลาดเสียด้วยซ้ำ

เพราะเมื่อของแปลกๆออกมาจัดแสดงให้คนทั่วไปยลโฉม ยังสามารถเก็บค่าเข้าชมได้ แล้วนางล่ะ?

ได้แต่ปล่อยให้ผู้คนมองแล้วมองอีก จนตัวนางดูเหมือนว่าไร้ค่า

บ่าวไพร่ที่อยู่หน้าจวนนาง ล้วนได้รับคำสั่งมาจากนายของตัวเองให้มาคอยดูความน่าสมเพชของเฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นก็กลับไปรายงานให้ผู้เป็นนายฟัง

ตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินกลายเป็นประเด็นร้อนของเมืองหลวงไปเสียแล้ว

ในปีนี้ หากมีการรวมกลุ่มกันที่ใดแล้วไม่สามารถเล่าเรื่องความอัปยศของเฟิ่งชิงเฉินได้ คนๆนั้นจะถือว่าตกข่าว

ขณะที่เจ้าหน้าที่มาที่จวนเฟิ่งนั้น ผู้คนที่จับตาดูนางก็ทวีความสอดรู้สอดเห็นมากยิ่งขึ้น พวกเขาจ้องนางราวกับว่าจะทำให้นางเฉาตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

การที่ต้องออกมาเจอกับสถานการณ์เช่นนี้ เฟิ่งชิงเฉินหาได้แยแสไม่

บนโลกใบนี้ย่อมมีคนเช่นนี้อยู่เป็นธรรมดา คนที่เห็นความทุกข์ของคนอื่นเป็นเรื่องขบขัน

เฟิ่งชิงเฉินกวาดสายตามองผู้คน พร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อยให้พวกเขา นางไม่สนใจสายตาดูถูกเหยียดหยามของผู้คน นางเดินตามเจ้าหน้าที่ไปเรื่อยๆ

ใครจะมองนางว่าเป็นตัวประหลาดก็ช่างเขาปะไร

เฟิ่งชิงเฉินบริสุทธิ์ใจ ไยต้องสนใจคำติฉินนินทา

ช่างมันเถอะ แม้จะรู้สึกหงุดหงิดบ้าง แต่ปรับอารมณ์สักพักก็ดีขึ้น คนเหล่านี้อยากเห็นความพ่ายแพ้ของนางหรือ ไม่มีทางเสียหรอก

"คุณหนูเฟิ่ง......"

"คุณหนูเฟิ่ง......"

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินเดินไป ผู้คนที่มามุงดูนางทั้งหลาย ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงพากันก้มหน้า และทำความเคารพอย่างอ่อนน้อม เฟิ่งชิงเฉินเดินผ่านคนพวกนี้ไป

เจ้าหน้าที่ที่เดินนำนางต่างสงสัยยิ่งนัก คุณหนูเฟิ่งผู้นี้ดูแปลกจริงๆเลย......

ด้านหลังของฝูงชน มีชายหญิงที่แต่งตัวดูดีหน่อยยืนดูอยู่ที่มุมเล็กๆ พวกเขาจ้องมองมายังเฟิ่งชิงเฉิน

พวกเขาเข้ามาแฝงตัวอยู่ในราชวงศ์ตงหลิงอย่างเงียบๆ ซีหลิงเทียนเหล่ยหรือรัชทายาทซีหลิงและองค์หญิงซีหลิงเหยาหวา การมาของพวกเขาในครั้งนี้ ไม่ได้มีจุดประสงค์เพื่อมาดูเฟิ่งชิงเฉินโดยเฉพาะ

ก็แค่บังเอิญเท่านั้นเอง

เห็นมาดอันสูงส่งของเฟิ่งชิงเฉินแล้ว ทุกคนไม่ต้องพูดอะไรมาก ไม่มีใครกล้าสบประมาทเฟิ่งชิงเฉิน ทางด้านของซีหลิงเทียนเหล่ย แววตาของเขาส่องประกายราวสัตว์ร้ายที่จ้องเหยื่อ

สำหรับผู้ชายแล้ว ผู้หญิงสูงส่งอย่างเช่นเฟิ่งชิงเฉินถือเป็นเหยื่อชั้นเลิศ

"เหยาหวา ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่เจอความทุกข์ก็เก็บงำไว้ในใจ และไม่ใช่คนที่ได้แต่นั่งรอความตายให้มาเยือนเท่านั้น"

"ไม่เห็นมีอะไรยากเลย ก็แค่ลูกที่กำพร้าพ่อแม่ จะฆ่านางทิ้งนั้นง่ายแสนง่าย เพียงแต่ว่าหากฆ่านางแล้วมันคงยังไม่หายแค้น" องค์หญิงเหยาหวายืนอยู่หลังฝูงชน นางมองดูเฟิ่งชิงเฉินที่ทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน ใบหน้าที่สวยสดของนางแฝงไปด้วยความอิจฉาริษยา

นางไม่รู้จริงๆว่าคนอย่างเฟิ่งชิงเฉินนั้นมีอะไรดีกันแน่ เสด็จพ่อของตนถึงเอาแต่ทอดพระเนตรภาพวาดของมารดาเฟิ่งชิงเฉินอยู่ทุกวัน จนไม่สนพระทัยเสด็จแม่ของตนเลย

ผู้ชายที่ตนเองหมายปอง ก็ดันเป็นคู่หมั้นของเฟิ่งชิงเฉินอีกต่างหาก

"เหยาหวา การที่เสด็จพ่อทรงให้เจ้ามาที่ตงหลิง ไม่ได้ให้เจ้ามาหาเรื่องเฟิ่งชิงเฉินนะ" ซีหลิงเทียนเหล่ยกล่าวกับน้องสาวหัวรั้นอย่างหนักใจ

"พอเถอะเสด็จพี่ ไม่ต้องมาสอนข้าหรอก ท่านเองก็เล่นสนุกไปไม่น้อยเลยนี่"

"เอาล่ะ เหยาหวา ไปทำภารกิจได้แล้ว" ซีหลิงเทียนเหล่ยตบบ่าของน้องสาวเบาๆ

เหยาหวาพยักหน้า แล้วเดินไปทางโรงเตี๊ยมในเมือง

ซีหลิงเทียนเหล่ยนึกเอะใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามเฟิ่งชิงเฉิน

ด้านหลัง ชายชุดดำหน้ากากเงินคอยเฝ้าดูอยู่ไกลๆ เขาน่าจะตามเหยาหวาไป แต่นี่......

ชายชุดดำหน้ากากเงินกลับเลือกที่จะเดินตามหลังซีหลิงเทียนเหล่ย

แต่สายตาของเขา ยังคงจับจ้องมาที่ร่างเฟิ่งชิงเฉิน

มีคนเดินตามหลังนางมา เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ตัวเลยสักนิด นางกำลังดื่มด่ำกับโลกส่วนตัวของตัวเอง ทั้งมองดูถนนหนทางในยุคโบราณ พลางคลำนาฬิกาข้อมือสีดำของตัวเอง แล้วเฟิ่งชิงเฉินก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง ทุกอย่างตรงหน้านางพลันฝ้าฟางขึ้นมาในทันใด......

ซาลาเปาไอกรุ่นที่อยู่ทางด้านซ้าย แผงขายถุงหอมและพัดทางด้านขวา พ่อค้าแม่ขายต่างส่งเสียงเรียกลูกค้า บรรยากาศเป็นไปอย่างคึกคัก......