นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1255

การมีอยู่ของเด็กน้อยไม่เกี่ยวอะไรกับความไว้วางใจ แม้ว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกของเสด็จอาเก้า แต่เฟิ่งชิงเฉินก็เชื่อว่านี่ไม่ใช่นี่สิ่งที่เสด็จอาเก้าต้องการ เด็กคนนี้น่าจะปรากฏตัวโดยที่ไม่คาดคิด สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินไม่พอใจคือเสด็จอาเก้าไม่บอกเธอด้วยซ้ำ

แม้ว่านี่จะเป็นลูกของเสด็จอาเก้าจริงๆ ถ้าเสด็จอาเก้าบอกเธอล่วงหน้า เธอสามารถทำให้เด็กคนนี้ไม่เป็นปัญหาได้ ถ้าไม่ใช่ลูกของเสด็จอาเก้า เขาก็ควรบอกเธอ

จู่ๆ เด็กก็คลอดออกมา และโต่วโต่วก็พูดต่อหน้าผู้คนมากมายว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของเสด็จอาเก้า เธอเองก็ไม่มีท่าทีโต้แย้ง แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะพูดในวันข้างหน้าว่าไม่ใช่ คนเหล่านั้นก็จะคิดแค่ว่าเสด็จอาเพียงกลัวเธอ จึงกล่าวว่าเรื่องทั้งหมดนั้นไม่จริง

เมื่อเผชิญหน้ากับเด็กคนนั้น เฟิ่งชิงเฉินปวดหัวมาก ไม่กล้าถาม และก็รู้สึกไม่สบายใจ เฟิ้งชิงเฉินรู้สึกว่าไม่เคยเสียใจขนาดนี้มาก่อน

อาการของเด็กเข้าที่เข้าทางแล้ว เฟิ่งชิงเฉินสองสามวันมานี้เธอว่างมาก แต่ยิ่งมีเวลาว่างมากเท่าไร สภาพจิตใจก็เหมือนยิ่งแย่ลง ไม่มีความรู้สึกตื่นเต้น เฟิ่งชิงเฉินอยากบอกว่านี่เป็นฤดูร้อนอันขมขื่น แต่กลับไม่มีใครเชื่อเลย

เฟิ่งชิงเฉินอารมณ์ไม่ดี ไม่สนใจเรื่องราวภายนอก เพียงแต่รู้จากองค์ชายซูว่าราชองครักษ์ถูกไล่ออก กลายเป็นผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อโลหิต ฝูหลินก็ถูกเรียกตัวกลับมายังเมืองหลวงอย่างเร่งด่วนเช่นกัน นายพลอันและอิงเจี่ยวโหวยืนกรานว่าฝูหลินควรให้คำอธิบายแก่พวกเขา

เพราะ... คนที่บังเอิญฆ่าหลานชายของนายพลอันและอิงเจี่ยวโหวคือคนขององค์ชาย พอดีว่าเขามาจากกลุ่มองครักษ์เสื้อโลหิต

หากเป็นเวลาปกติ จักรพรรดิจะปกป้องฝูหลินได้ไม่ยาก แต่บัดนี้จักรพรรดิกำลังยกทัพเข้าโจมตีซีหลิง นายพลอีอันและอิงเจี่ยวโหวมีบารมีในกองทัพมาก หากไม่จัดการสองคนนี้ ศึกครั้งนี้คงจะยากที่จะชนะ

นี่เป็นก้าวแรกปฏิบัติการของตงหลิง จักรพรรดิจะไม่มีวันยอมให้การต่อสู้ครั้งนี้ล้มเหลว เพื่อเอาใจกองทัพ ฝูหลินจำเป็นต้องถูกลงโทษ ก่อนที่ฝูหลินจะกลับมา ผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อโลหิตจะถูกแทนที่ชั่วคราว โดยอดีตผู้บังคับบัญชาองครักษ์เสื้อโลหิตส่งลู่เส้าหลินเข้าไปดูแลแทน

เฟิ่งชิงเฉินเยาะเย้ย: “เห็นได้ชัดว่าลู่เส้าหลินมีปัญหา จักรพรรดิถึงกับขอให้เขาดูแลองครักษ์เสื้อโลหิตชั่วคราว เป็นการดีที่จะติดตามเหตุการณ์ แต่งูดันตกใจแล้ว ถ้าเขายังใช้กลอุบายนี้ ไม่กลัวว่าคนอื่นจะเอาเปรียบหรือไร”

“ในเวลานี้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความกล้าหาญและทักษะของทั้งสองฝ่าย ย่อมมีฝ่ายหนึ่งที่ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เสมอ” องค์ชายซูชื่นชมวิธีการของจักรพรรดิ

กล้าทำ กล้าสู้ และมีบารมีของจักรพรรดิ์

เฟิ่งชิงเฉินดึงริมฝีเพื่อแสดงว่ากำลังยิ้ม องค์ชายซูขมวดคิ้วเล็กน้อย ซ่อนแสงไว้ในดวงตาของเขา และพูดอย่างไม่จริงจังนัก : “คราวนี้เราโจมตีซีหลิง จักรพรรดิสั่งให้ตระกูลซือเป็นผู้นำกองทัพ จอมพลซือประจำการอยู่ที่ชายแดนไม่สามารถย้ายมาได้ ถ้าข้าเดาถูกต้อง ผู้นำครั้งนี้น่าจะเป็นซือเฉิง นายพลหนุ่มแห่งตระกูลซือ มีโอกาสได้ติดต่อกับเขามา ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลย”

“จอมพลซือ? เขาเป็นคนอย่างไร?” เฟิ่ง ชิงเฉินฟื้นพลังขึ้นมาเล็กน้อยและลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันทีและถามหลังจากพูดถึงการโจมตีซีหลิง

“เจ้าจะรู้เองเมื่อพบเห็นเขา” องค์ชายซูรู้ว่านี่จะเป็นการทำให้เฟิ่งชิงเฉินมีความอยากรู้มากขึ้น จึงปฏิเสธที่จะพูดอะไร

เฟิ่งชิงเฉินเหล่มองไปที่องค์ชายซู พยายามมองหาคำตอบบางสิ่งบนใบหน้าขององค์ชาย แต่ก็ไม่พบสิ่งใด เฟิ่งชิงเฉินแอฮึดฮัดแต่ไม่ได้ถามต่อไป

ถึงอย่างนั้นจะรู้เองเมื่อพบเห็น ยังมีนายพลที่มีชื่อเสียงมากมายในตงหลิง แต่คนรุ่นใหม่มีไม่มาก ซือเฉิงนี้น่าจะป็นคนมีแปรงพู่กันสองด้าน ไม่เช่นนั้นจักรพรรดิจะไม่ไว้วางใจให้เขาเป็นผู้นำกองทัพ

นี่เป็นครั้งแรกที่เฟิ่งชิงเฉินได้ยินชื่อของซือเฉิง และครั้งที่สองมาจากจดหมายของเสด็จอาเก้า

จดหมายของเสด็จอาเก้า แตกต่างจากจดหมายของเฟิ่งชิงเฉินถึงเสด็จอาเก้าตรงที่จดหมายของเสด็จอาเก้านั้นกระชับและชัดเจนเสมอ มันเหมือนกับคำสั่งมากกว่าจดหมาย เฟิ่งชิงเฉินหดหู่ใจเมื่อเห็น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะอ่าน

ในจดหมาย เสด็จอาเก้ามุ่งเน้นไปที่ซือเฉิง ความสัมพันธ์ระหว่างซือเฉิงและองค์ชายซู สิ่งนี้ทำให้เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจในที่สุดว่าทำไมเจ้าชายซูถึงพูดถึงบุคคลนี้ต่อหน้าเธอ เพราะว่า.....

เป็นไปได้อย่างยิ่งที่บุคคลนี้ ตกอยู่ในกลอุบายของจักรพรรดิเช่นเดียวกับตี๋ตงเหมิน

ต้องบอกว่าวิธีการของจักรพรรดินั้นฉลาดมาก เมื่อเขายังเด็กวางแผนต่อต้านตี๋ตงเหมิน และด้วยวิธีนี้หลังจากที่ตระกูลตี๋แตกสลาย ก็จะไม่มีต่างสกุลมาเป็นจักรพรรดิ

เฟิ่งชิงเฉินยอมรับว่าเธอกำลังสงสัย แต่ว่า....เธอไม่มีความสุข เธอไม่มีความสุขจริงๆ

เสด็จอาเก้าเขียนอะไรแล้วลบทิ้งในตอนท้าย? มันถูกลบอย่างดีจนเธอไม่พบร่องรอยใดๆ

“ถ้าไม่อยากเขียนก็อย่าเขียนมาตั้งแต่แรก แบบนี้หมายความว่าอย่างไร?” เฟิ่งชิงเฉินโกรธมากจนขยำกระดาษจดหมายในมือแล้วโยนทิ้ง: “ตงหลินจิ่ว ข้าเกลียดท่าน!”

ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนเป็นสีแดง และเธอรู้สึกเสียใจด้วยเหตุผลหลายอย่าง ดังนั้นเธอจึงนั่งลงบนโต๊ะด้วยสีหน้าบึ้งตึง

เธอเชื่อในเสด็จอาเก้า แต่การเชื่อไม่ได้หมายความว่าเสด็จอาเก้าจะไม่พูดอะไรเลย เธอจะปกป้องเสด็จอาเก้าโดยไม่มีข้อโต้แย้ง หากเธอหายตัวไปเป็นเวลาสิบเดือนโดยไม่พูดอะไร มีคนอุ้มเด็กมาหาเสด็จอาเก้าพร้อมบอกว่านี่คือลูกของเธอมีกับชายอื่น เสด็จอาเก้าจะเชื่อหรือไม่?

ถึงไม่เชื่อก็ยังสงสัยถ้าหากถึงเวลา เพราะคนที่พาลูกมาคือคนที่เขาไว้ใจเพราะเธอไม่ได้อธิบายอะไรและอีกประเด็นก็คือถ้าเราไม่อยากลูก เราก็ไม่สามารถมีได้ มีคำในโลกที่เรียกว่าอุบัติเหตุ

เธอเชื่อว่าเสด็จอาเก้าไม่ได้ตั้งใจหาหญิงสาวแล้วมีลูกข้างนอกวัง แต่เธอไม่สามารถปฏิเสธอุบัติเหตุได้ ความไว้วางใจไม่ได้หมายความว่าจะเชื่ออย่างสนิทใจว่าอีกฝ่ายจะไม่ทรยศเธอ เชื่อในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดและเชื่อ ในอีกฝ่ายเป็นใคร

เธอเชื่อในเสด็จอาเก้า แต่เธอไม่สามารถปฏิเสธความเป็นไปได้ที่เด็กคนนั้นจะเป็นลูกของเสด็จอาเก้า

เฟิ่งชิงเฉิน รู้ว่าเด็กคนนั้นคือหนาม หากไม่พบตัวตนของเด็ก เธอคงจะต้องคิดมาก เสด็จอาเก้าไม่พูดออกมาสักคำ แต่ถ้าหากเสด็จอาเก้าบอกว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเขาเธอก็จะพร้อมเชื่อทันที แต่เสด็จอาเก้ากลับไม่ได้พูดอะไรเลย

เธอไม่เชื่อว่าเสด็จอาเก้าจะลืม เรื่องใหญ่ขนาดนี้เสด็จอาเก้าจะลืมได้อย่างไร.....