นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1257

น่าเสียดายที่จั่วอันยุ่งช่วงนี้ยุ่งเกินกว่าจะสนใจเรื่องอื่นๆได้ ไม่รู้แม้กระทั่งเรื่องภายในใจของเฟิ่งชิงเฉิน แม้ว่าเขาจะรับรู้แต่จั่วอันก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เกี่ยวกับโต่วโต่ว,จั่วอันช่วยไม่ได้

เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ยอมไป โต่วโต่วจึงเร่งเร้าอย่างไม่พอใจ: “ชิงเฉิน เจ้ามัวแต่ทำอะไรอยู่ ไม่มีเวลาคุยแล้ว ไปกันเถอะ ไปที่ประตูเมืองเร็วๆ กันเถอะ ถ้าเราไปถึงที่นั่นช้า เราก็จะไม่มีที่นั่งดีๆ ข้าเพิ่งได้ยินคนพูดว่ามือธนู จอมพลซือมาแล้ว มีคนไปรับเขาเยอะมาก ได้ยินมาว่าจอมพลซือหน้าตาดีมาก คราวนี้เขานำกองพันเสินเจี้ยนมาด้วย ตั้งพลอยู่นอกเมืองเพื่อทดลองยิง”

ดวงตาของโต่วโต่วเป็นประกาย และซุนซือซิงที่เพิ่งออกมาก็มองเห็นท่าทางนั้น แต่เฟิ่งชิงเฉินยังคงไม่ไหวติง มองไปอย่างเลื่อนลอยและยิ้มเยาะเย้ย: “จอมพลซือ? ซือเฉิง?” มาถึงไวมาก

“ใช่ ใช่ ดูเหมือนจะถูกเรียกว่าซือเฉิง ชื่อนี้แปลกจริงๆ” โต่วโต่วไม่เคยยอมรับเลยว่าเขาอิจฉา

วู้ฮู ทำไมทุกคนถึงมีชื่อดีๆ แบบนี้ แต่เขาชื่อโอหยางโต่วโต่วกัน อาจารย์ขี้เกียจตอนที่ตั้งชื่อให้เขาหรือไง

“ไม่ว่าชื่อของคนอื่นจะแปลกแค่ไหน พวกเขาก็ไม่แปลกเหมือนชื่อของเจ้า” เฟิ่งชิงเฉินกลอกตาไปที่โต่วโต่ว

เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมโต่วโต่วถึงตามคอยรบกวนเธอ เธอไม่เคยมองโต่วโต่วดีเลย

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ทุกครั้งที่โต่วโต่วมารบกวนเธอ เหมือนเตะเธอลงกับพื้นทำให้ไม่สามารถลุกขึ้นได้เลย แต่ถึงอย่างนั้นในอีกสองวันเด็กคนนั้นก็จะกลับมาหาเธอ เขาทำตัวเหมือนพวกอันธพาลที่ไม่กลัวที่จะถูกทุบตีหรือด่าทอ

“ชื่อของข้ามีอะไรแปลก เฟิ่งชิงเฉิน อย่าคิดว่าเพราะเสด็จอาเก้ากำลังปกป้องเจ้า ข้าจึงไม่กล้าทพอะไรเจ้า ข้าจะพูดอีกครั้ง อย่าพูดอีกว่าชื่อของข้าแปลกนั้น” โต่วโต่วดูจริงจังเสียงหนักแน่น ใบหน้าเล็กๆ สีชมพูแสร้งทำเป็นจริงจัง ช่างตลกจริงๆ และเฟิ่งชิงเฉินก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

โต่วโต่วโกรธมากจนเด้งตัวขึ้น: “อย่ามาหัวเราะ อย่าหัวเราะ ยังหัวเราะอีก ยังหัวเราะอีก..."

“จะหัวเราะทำไม?” เฟิ่งชิงเฉินพูดอย่างซุกซน: “โต่วโต่ว อย่าลืมว่านี่คือบ้านของข้า เมื่อเจ้าขู่ข้า ให้คิดถึงคนที่อยู่ด้านหลังข้าด้วย”

“อย่าเรียกข้าว่าโต่วโต่ว” ใบหน้าหล่อเหลาของโต่วโต่วกลายเป็นสีแดง เขาโกรธมาก หากเขาไม่อยากเห็นสิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจ คนกลุ่มนี้คงจะกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้นแล้วบอกว่าเฟิ่งชิงเฉินรังแก

“เจ้าคิดว่าข้ามีความสุขหรือ” เฟิ่งชิงเฉิน ขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับโต่วโต่ว: “ไม่ไปประตูเมืองเพื่อดูความตื่นเต้นนั้นเหรอ? ทำไมเจ้าถึงยืนงงงวยอยู่กับที่? ไปเร็ว ๆ นี้ ถ้าเจ้าไปสายเจ้าจะไม่ได้ที่นั่งที่ดีๆ”

เฟิ่งชิงเฉินโดยสัญชาตญาณไม่อยากเห็นความวุ่นวายที่ประตูเมือง เพราะ...ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นความวุ่นวายที่ใหญ่ที่สุดที่หน้าประตูเมือง

“ไม่ ไม่ เจ้าต้องไปกับข้า ช่วงนี้เจ้าไม่ได้ออกไปข้างนอกมากนักอยู่บ้านเบื่อหน่ายแบบนี้ไม่ดี เสด็จอาเก้าจะต้องเสียใจอย่างแน่นอนถ้าหากเขารู้” โต่วโต่วหาเหตุที่ผลที่ดีที่จะทำให้เฟิ่งชิงเฉินออกไปกับเขา

เมื่อพูดถึงเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินก็เริ่มอารมณ์ไม่ดีอีกครั้ง หันกลับไปโดยไม่หันกลับมามองแล้วพูดว่า “ข้าไม่สน เจ้าไปคนเดียวเถอะ”

“อ่า... ไม่ เฟิ่งชิงเฉิน โปรดมากับข้าเถิด” โต่วโต่วผู้ชายคนนี้ล้มตัวลงนอนกับพื้นและกอดเท้าของเฟิ่งชิงเฉิน

“ไม่สน ยังไงก็ต้องไปกับข้า ข้า...”

“อา...” เนื่องจากความเชื่องช้าเท้าของเฟิ่งชิงเฉิน จึงถูกโต่วโต่วกอดทันที ไม่ได้เตรียมใจว่าโต่วโต่วจะกอดที่ขาจะเสียหลักทำให้ก็พุ่งตัวไปข้างหน้า

การเคลื่อนไหวของโต่วโต่วพุ่งมากะทันหันเกินไป เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้เตรียมตัวไว้ แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะคล่องแคล่ว แต่ก็ไม่สามารถทำให้ร่างกายมีหลักยึดมั่นคงได้

“เร็วเข้า รีบ เกิดเรื่องกับนายหญิง” มีคนตะโกน และทุกคนก็วิ่งไปปรมาจารย์กู่และชือเหลียนสุ่ยมาดูความสนุกสนาน และคนอื่นๆ ต้องการช่วยเฟิ่งชิงเฉินแต่ว่า.....

น้ำที่อยู่ห่างไกลไม่สามารถช่วยไฟที่อยู่ใกล้เคียงได้ เฟิ่งชิงเฉิน ล้มลงกับพื้นทันทีด้วยเสียงอันดังกึกก้อง โชคดีที่มีคนค้ำจุนไว้ข้างใต้ร่างธอ

“อ๊ากกก” องครักษ์เงาคนหนึ่งซึ่งนอนอยู่บนพื้นเหมือนแผ่นเนื้อในสถานการณ์ที่สิ้นหวังกำลังจะร้องไห้ออกมา

อาหารเย็นเมื่อวานนี้ที่เขากินเข้าจะออกมาแล้ว

การทำหน้าที่เป็นองครักษ์เงาให้กับนายหญิงเฟิ่งนั้นอันตรายมาก และเขาต้องการถูกย้ายไปที่อื่น

“ชิงเฉิน เจ้าไม่เป็นไรนะ เจ้าไม่เป็นไรนะ? ข้าไม่ได้ตั้งใจ หากเจ้าไม่พอใจ เจ้าเตะข้าก็ได้ ข้าสัญญาว่าจะไม่สู้กลับ” โต่วโต่วตระหนักว่าเขากำลังสร้างปัญหาจึงรีบลุกขึ้นจากพื้นดิน โดยคิดว่าต้องการช่วยเฟิ่งชิงเฉิน ขึ้น แต่ซุนซือซิงนั้นเร็วกว่าเขาหนึ่งก้าว

“อาจารย์ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหมขอรับ?” ซุนซือซิงพยุงเฟิ่งชิงเฉินอย่างระมัดระวัง ราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม

โต่วโต่วนั้นอันตรายเกินไป