นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1259

คนที่ไม่รู้ก็แค่คิดว่าจักรพรรดิกำลังพยายามสร้างแรงผลักดันให้กับซือเฉิง แต่เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่าจักรพรรดิเสียใจที่ตัดสินใจใช้งานซือเฉิงอีกครั้ง แต่ตอนนี้เขาไม่มีเหตุผลเพียงพอที่จะเปลี่ยนแปลงแม่ทัพ จึงใช้วิธีนี้มาลงโทษซือเฉิง

สร้างความอับอายให้แก่ซือเฉิงที่ประตูเมือง องค์จักรพรรดิก็มีเหตุผลที่จะเปลี่ยนนายพลได้ ซึ่งจะไม่ทำให้เกิดความไม่มั่นคงในขวัญกำลังใจของกองทัพ

“ข้าสงสัยว่าจอมพลซือคนนี้จะทำให้จักรพรรดิผิดหวังหรือไม่” ทางที่ดีควรโจมตีจักรพรรดิอย่างรุนแรงเพื่อที่จะได้คุ้มกับการมาชมในครั้งนี้

คนอื่นๆ ไม่มีประสบการณ์เช่นเฟิ่งชิงเฉินที่สามารถมองเหตุการณ์ออก เมื่อพวกเขาเห็นซือเฉิงหยิบธนู พวกเขาทั้งหมดส่งเสียงเชียร์ดังๆ และค่อนข้างมองซือเฉิงอย่างชื่นชม

“ฝ่าบาท ทรงเขียนบทบาทได้ดีทีเดียว” แม้แต่โต่วโต่ว เจ้าคนโง่ ยังพอเดาเรื่องราวการมาซือเฉิงได้ เห็นได้ว่ามีคนจงใจเผยแพร่ข่าว เพื่อทำให้ซือเฉิงอับอายต่อหน้าทุกคน

หากซือเฉิงพลาดในวันนี้ ค่ายเสินเจี้ยนของตระกูลซือ จะถูกทำลายโดยสิ้นเชิง และสถานะของซือเฉิง ในกองทัพจะไม่ได้รับการพิจารณาใดๆทั้งสิ้น

การเข้ากองทัพต้องอาศัยความแข็งแกร่ง โดยเฉพาะนายพลหนุ่มอย่างซือเฉิงที่มีชื่อเสียงในด้านความแข็งแกร่ง

กรงนกถูกขนออกไปนอกเมือง เฟิ่งชิงเฉิน เฝ้ามองอย่างเย็นชาด้วยความคาดหวังเล็กๆ น้อยๆ ในใจ แน่นอนว่า เธอคาดหวังว่าซือเฉิง จะล้มนกสองร้อยตัวนี้ล้มลงได้อย่างสวยงาม เมื่อนั้น.....

เมื่อนั้นแผนของจักรพรรดิก็จะสูญเปล่า

เธอไม่สนใจว่าใครเป็นผู้นำกองทหารเข้าโจมตีซีหลิง เธอรู้แค่ว่าจักรพรรดิไม่มีความสุข แต่มันทำให้เธอมีความสุข

“ปล่อยไป!” เจ้ากรมฝ่ายทหารซึ่งเป็นผู้นำในเรื่องนี้เห็นว่าบรรยากาศดีขึ้นแล้วและผู้ชมก็คึกคักจึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

ยิ่งคาดหวังมากเท่าไร ความผิดหวังก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

กรงจำนวนยี่สิบกรงถูกเปิดพร้อมกัน ทันทีที่นกถูกปลดปล่อย พวกมันก็กระพือปีกและบินขึ้นไปโดยไม่มีกฏเกณฑ์หรือทิศทางใด ๆ

นกสองร้อยตัวบินไปทุกทิศทุกทาง ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ การยิงหนึ่งหรือสองตัวไม่ใช่ปัญหา แต่จริงๆ แล้วการยิงนกทั้งสองร้อยตัวก็ไม่ใช่เรื่องปกติที่จะทำได้

ซือเฉิงจ้องมองนกด้วยสายตาที่แน่วแน่ เมื่อพวกมันบินขึ้นไปสูงประมาณสามเมตร ซือเฉิงก็ออกคำสั่งในที่สุด: “ยิง!”

ทันทีที่เขาพูดจบเขาก็เห็นลูกศรแหลมคมมืดราวกับว่าพวกมันมีสัญญาณยิงไปที่นกในท้องฟ้า ห้าสิบนายหนึ่งร้อยห้าสิบลูกธนู แต่ไม่มีลูกธนูสักดอกที่โดนกัน

“ตามที่คาดไว้ พวกเขาได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีและมีความร่วมมือกันที่ดี” เฟิ่งชิงเฉินอดไม่ได้ที่จะชมเชย

ทหารของกองพันเสินเจี้ยนน่าจะแย่กว่าลุงทหารม้าดำเสด็จอาเก้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ความเข้าใจโดยปริยายและความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่ได้เลวร้ายไปกว่านั้นมาก พวกเขาแค่ไม่มีความแข็งแกร่งและความเยือกเย็นเหมือนทหารม้าดำ

เช่นเดียวกับฝน นกที่อยู่กลางอากาศก็ตกลงสู่พื้นทีละตัว ลูกธนูแต่ละลูกมีนกอย่างน้อยหนึ่งตัวอยู่บนนั้น อย่างมาสุดมีนกถึงสามตัวบนคันธนู

แต่ถึงแม้พวกมันจะเหมือนกัน แต่ก็ยังมีนกไม่กี่ตัวบินหนีไป ตอนที่ทุกคนคิดว่านกเหล่านี้กำลังจะหนีไป ซือเฉิงก็ลงมือด้วยลูกศรสามดอกเหมือนกัน แต่พลังของลูกศรสามดอกของเขานั้นแข็งแกร่งกว่า ฝนลูกศรบนท้องฟ้าเบื้องบนที่กำลังยิง

ด้วยเสียง “หวือ...” ลูกศรสามลูกก็พุ่งออกไปพร้อมกัน และลูกศรทั้งสองข้างก็ถูกยิงออกไปด้านหน้า ยิงออกไปทางซ้ายและขวา

เสียงลูกศรทั้งสามดอกที่โจมตีนกสามตัวที่บินแยกจากกัน แต่ลูกศรยังไม่หยุดและไม่สูญเสียกำลังแม้แต่ครึ่งเดียวและกำลังพุ่งตรงไปข้างหน้า

ปั๊ก ปั๊ก ปั๊ก ลูกศรแต่ละดอกพุ่งเข้าใส่นกจำนวนมาก เฟิ่งชิงเฉิน มองไม่เห็นว่ามีกี่ตัว เพียงแต่เห็นว่านกบนท้องฟ้าถูกซือเฉิงเสียบไม้เป็นถังหู่ลู่ไปซะแล้ว

บนท้องฟ้าไม่มีนกอยู่เลยสักตัว ทุกคนก็เงียบ เฟิ่งชิงเฉินไม่เคยรู้มาก่อนว่าประตูเมืองจะเงียบขนาดนี้ แต่เมื่อซือเฉิงเก็บคันธนู ทุกคนก็ส่งเสียงกรีดร้อง: “เย้ เย้.....จอมพลซือ เจ๋งมาก”

“จอมพลหนุ่มแข็งแกร่งมาก”

“พวกนกถูกโจมตีหมด ลูกธนูของจอมพลหนุ่มนั้นแม่นยำมาก”

เอาล่ะ เธอยอมรับว่าเธออยู่ที่นั่นเพื่อสืบหาข้อมูล แต่เธอคงจะติดต่อกับซือเฉิงในภายหลัง ดังนั้นการรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับบุคคลนี้จะช่วยให้เธอเตรียมตัวได้ดีขึ้น

หลังจากเปลี่ยนยาให้องค์ชายน้อยแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นที่ประตูเมืองโดยมุ่งเน้นไปที่พลังของซือเฉิง นางสนมเอกเซี่ยเป็นคนฉลาด ดังนั้นเธอจึงพูดถึงตระกูลซือและกิจการของซือเฉิงทันที

แม้ว่าจอมพลซือจะเป็นคนสนิทขององค์ชายซูแต่เขาก็ซื่อตรงแข็งแกร่ง ไม่ได้สนิทสนมกับเจ้าชายซูมากนัก ต่อมาทั้งสองมีความเห็นไม่ลงรอยกันในเรื่องบางอย่าง จอมพลซือจึงพาครอบครัวของเขาไปอาศัยที่ชายแดนนานกว่าสิบปี ไม่อยู่ที่เมืองหลวงแล้ว

สำหรับจอมพลซือ เขาเป็นผู้สืบทอดตระกูลซือ เขาเคยใช้เวลาช่วงยังเล็กอยู่กับตี๋ตงเหมิน และไม่มีข่าวใด ๆ เลยตั้งแต่เขาออกจากเมืองหลวงไป

จากนางสนมเซี่ย เฟิ่งชิงเฉินได้เรียนรู้ว่าตระกูลซือ มีความภักดีต่อจักรพรรดิ และเนื่องจากตระกูลซืออยู่ที่ชายแดนตลอด ผู้คนในเมืองหลวงจึงรู้เรื่องพวกเขาน้อยมาก

เฟิ่งชิงเฉินได้กล่าวขอบคุณพวกเขา จากนั้นก็กล่าวคำอำลาและจากไป ระหว่างทางได้พบกับนางสนมหลายคนและไปตรวจชีพจรของพวกนางเหล่านั้น เฟิ่งชิงเฉิน เมื่อเผชิญหน้ากับนางสนมของจักรพรรดิเหล่านั้นที่ปรารถนาจะมีบุตรชาย เฟิ่งชิงเฉินแสดงออกว่าตนเองตกอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมาก

จักรพรรดิอายุมากขึ้นและมีกิจกรรมทางเพศมากเกินไปในช่วงนี้ นางสนมเหล่านี้อาจตั้งครรภ์ได้ยากขึ้นเรื่อย ๆ แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่สามารถพูดอย่างเปิดเผยได้ดังนั้นจึงทำได้เพียงพูดถึงมันอย่างอ้อมๆ

ถ้อยคำเหล่านี้ก็เพียงพอที่จะทำให้นางสนมเหล่านั้นหดหู่ใจ สิ่งนั่นล้วนมีอายุราวกับดอกไม้ และจักรพรรดิก็แก่เฒ่าหากไม่มีบุตรได้ พวกนางจะคาดหวังอะไรได้?

แม้ว่าเฟิ่งชิงฉเฉินเห็นอกเห็นใจ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ หลังจากเข้าไปในวัง ชีวิตของเธอไม่ใช่ของเธออีกต่อไป

เนื่องจากเรื่องราวเหล่านางสนมท้ายวังทำให้ล่าช้า ล่วงเลยมาถึงเวลาเย็นแล้วที่เฟิ่งชิงเฉินออกจากวัง เธอคิดว่าวันนี้เธอจะไม่ได้ข้อมูลอะไรเลย แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นจอมพลซือ ซือเฉิงวีรบุรุษของวันนี้ที่ประตูทางเข้าพระราชวัง

ลั่วอ๋องกำลังเดินมากับเขา ดูเหมือนทั้งสองจะคุยกันเรื่องอะไรบางอย่าง แต่มีบางอย่างไม่ถูกต้องนักเพราะจอมพลซือ ดูเหมือนว่าเขาจะ...

เฟิ่งชิงเฉินหรี่ตาด้วยรอยยิ้ม เหลือบมองที่ซือเฉิงจากระยะไกล หันหลังกลับและเดินจากไปอย่างตัดสินใจแน่วแน่