นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 128

มืออันเยือกเย็นแต่ช่างละเอียดอ่อน ทว่าไม่เหมือนกับไร้กระดูกของเขาจับไปที่นาง ทำให้รู้สึกเสียดายไม่อยากให้วางมือลง

นิ้วมือเรียวยาวของเฟิ่งชิงเฉินขาวผ่อง ไม่ได้บอบบางดูเหมือนผู้ที่ไม่เคยแตะต้องสิ่งใด มือของเฟิ่งชิงเฉินมีเรี่ยวแรงค่อนข้างมาก ที่นิ้วของนางเต็มไปด้วยบาดแผลริ้วรอยเห็นได้ชัดว่าเป็นมือคู่ที่ทำงานมาอย่างหนัก

"หลานจิ่วชิง ปล่อยมือเดี๋ยวนี้"

เมื่อรู้ว่าผู้ที่เดินทางมาเป็นใคร เฟิ่งชิงเฉินจึงไม่ได้รู้สึกประหม่าเท่าไหร่นัก นางชักมือกลับท่ามกลางความมืด แล้วลุกขึ้น สบตากับหลานจิ่วชิง

ดวงตาของนางช่างดุร้าย ดูไม่เหมือนกับผู้ที่เพิ่งตื่นขึ้นมาเลย

ไม่ว่าจะเป็นสตรีนางใด เพียงแค่ตื่นขึ้นมากลางดึกและพบว่ามีชายหนุ่มนั่งอยู่ด้านข้าง คาดว่าคงไม่อาจยิ้มแย้มอย่างมีความสุขได้

โชคดีที่เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนใจกล้าหาญ หากเป็นคนทั่วไปล่ะก็คงจะตกใจตายไปแล้ว

หลานจิ่วชิงเป็นเหมือนกับวิญญาณที่ไร้รูปไร้เสียง

"มือของเจ้าเป็นอะไรไป?"

"ข้าไม่ระวังเอง" เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้โกหก แต่นางก็ไม่ตั้งใจจะอธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจนต่อเขา นางคอยหลังไปอย่างช้าๆ ตั้งใจจะเว้นระยะห่างทั้งสองคน

ท่ามกลางความมืดเช่นนี้ชายหนุ่มหญิงสาวนั่งอยู่บนเตียงเดียวกัน นางเกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้น

เพราะมนุษย์เพศชายล้วนใช้ร่างกายส่วนล่างในการคิด แม้นางจะไม่อยากแต่งงาน แต่ก็ไม่ต้องการจะทำลายความบริสุทธิ์ของตนเอง

หลานจิ่วชิงขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่พอใจ แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับไม่เห็นมัน เมื่อพบว่าหลานจิ่วชิงไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาเป็นเวลา เฟิ่งชิงเฉินจึงได้เอ่ยขึ้นว่า "เจ้าบาดเจ็บหรือ?"

เฟิ่งชิงเฉินสูดลมหายใจเข้า แต่นางไม่ได้กลิ่นคาวเลือดแต่อย่างใด

"เปล่า ข้าจำเป็นต้องบาดเจ็บเท่านั้นจึงจะมาหาเจ้าได้หรือ?" หลานจิ่วชิงยังคงติดใจอยู่ในเรื่องที่นางตั้งใจจะเว้นระยะห่างระหว่างทั้งสองและเรื่องการบาดเจ็บที่ข้อมือของเฟิ่งชิงเฉิน

แต่เห็นได้ชัดว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องการจะกล่าวสิ่งใดไปมากกว่านี้ เขาจึงไม่ได้เอ่ยถามให้มากความ

"เจ้าไม่ได้บาดเจ็บแล้วมาหาข้าทำไม ดึกดื่นเช่นนี้ ทำเอาข้าตกใจแทบแย่" นางเป็นหมอ คนปกติดึกดื่นเช่นนี้ไม่มีธุระจะมาหาหมอทำไม หากไม่ได้บาดเจ็บ?

แค่กๆ......

หลานจิ่วชิงมองไปทางอื่นอย่างไม่สบายใจเท่าไรนัก

จะให้เขาบอกกับเฟิ่งชิงเฉินหรือว่า

เป็นเพราะคืนนี้เขานอนไม่หลับ ไม่รู้จะทำอะไร จึงได้เดินทางมาที่จวนเฟิ่งของนาง

เหตุผลนี้อย่าว่าแต่เฟิ่งชิงเฉินเลย แม้แต่ตัวเขาเองก็คงยังไม่เชื่อ

"ได้ยินมาว่าวันนี้เจ้าเข้าไปในพระราชวัง" หลานจิ่วชิงเปลี่ยนเรื่องสนทนาอย่างชาญฉลาด

"อืม" เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าด้วยความระมัดระวัง

นางมีความรู้สึกว่าหลานจิ่วชิงไม่ธรรมดา ไม่รอให้หลานจิ่วชิงเอ่ยถามสิ่งใดขึ้นมาอีก นางก็ได้กล่าวขึ้นว่า "อย่าได้เอ่ยถามข้าว่าพบสิ่งใดและเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ข้าไม่บอกและบอกไม่ได้ อีกทั้งไม่อยากโกหกเพื่อให้เจ้าเชื่อ"

หลานจิ่วชิงถูกเฟิ่งชิงเฉินปิดกลั้นเอาไว้จนไม่อาจเอ่ยคำใดออกมาได้ เขาทำหน้ามืดมนลง "เจ้าคิดว่าข้ามาเพื่อจะเอ่ยถามเจ้าถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในพระราชวัง?"

น่าเสียดายเหลือเกินที่ท้องฟ้าช่างมืดมิด อีกทั้งเขายังสวมหน้ากากอยู่จึงทำให้ไม่อาจเห็นหน้าได้

"หากไม่ใช่ แล้วเจ้ามาเพื่อสิ่งใด?"

......

หลานจิ่วชิงได้แต่กลอกตามอง

"ไม่มีธุระ ข้าจะมาไม่ได้หรือ?"

ในเมื่อไหนๆ ก็มาแล้วควรจะทำอะไรบ้าง ไม่อย่างนั้นคงจะเสียเวลาเปล่า

"ยื่นมือออกมา" หลานจิ่วชิงไม่อยากจะสนทนากับเฟิ่งชิงเฉินไปมากกว่านี้ เขาชี้ไปที่มือของเฟิ่งชิงเฉินทั้งสองข้างซึ่งซุกอยู่ในผ้าห่ม

"เจ้าจะทำสิ่งใด?"

จะตัดมือนางทั้งสองข้างหรือ?

"วางใจเถิด ข้าไม่ทำให้มือของเจ้าต้องเสียโฉมหรอก" หลานจิ่วชิงพูดด้วยใบหน้าอันมืดมน

สตรีผู้นี้ไม่เห็นใจผู้มีน้ำใจต่อนางเลย

แขนยาวของเขาเหยียดออกไปไม่สนใจว่าเฟิ่งชิงเฉินจะยินยอมหรือไม่ เขาได้เอื้อมมือไปจับมือของเฟิ่งชิงเฉินมาโดยตรง

"โอ้ย......" เฟิ่งชิงเฉินล้มลง หากไม่ใช่เพราะมือของหลานจิ่วชิงเข้ามารับเอาไว้ได้ คาดว่านางคงจะตกเตียงไปแล้ว

"หุบปาก เจ้าต้องการดึงดูดคนอื่นๆ มาหรือ? รังเกียจที่ชื่อเสียงของเจ้างดงามเกินไปหรือไร?"

เขากล่าวพลางนวดมือให้แก่เฟิ่งชิงเฉินเบาๆ

เฟิ่งชิงเฉินกำลังครุ่นคิดว่าจะกล่าวสิ่งใดออกไปดี แต่จู่ๆ ความรู้สึกชาและอบอุ่นก็สัมผัสได้จากปลายนิ้ว

"เจ้า......" เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้นมองหลานจิ่วชิงด้วยความประหลาดใจ

ผู้ชายคนนี้มาที่นี่กลางดึกกลางดื่นเพื่อนวดมือให้นางหรือ?

นางไม่เชื่อหรอก......