นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1403

บาดแผลขององค์หญิงอันผิงนั้นไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่จุดที่นางบาดเจ็บนั้นเป็นจุดอันตราย และอาการบาดเจ็บนี้ของนางก็อาจทำให้การแต่งงานของนางกับเป่ยหลิงนั้นไร้ค่า

เฟิ่งชิงเฉินส่ายหน้าเบา ๆ จากนั้นคลุมผ้ากลับไปเหมือนเดิม หันกลับมาถามหมอหลวงที่อยู่ด้านข้าง “บาดแผลที่ถูกแทงได้รับการรักษาเป็นอย่างดีแล้ว ชีวิตขององค์หญิงพ้นขีดอันตราย เช่นนั้นแล้วต้องการให้ข้าทำสิ่งใด?”

หมอหลวงรักษาบาดแผลได้อย่างสมบูรณ์แบบ ในเรื่องของการรักษาบาดแผล นางไม่มีข้อได้เปรียบแต่อย่างใด

“จักรพรรดิต้องการให้เจ้ารักษาอาการป่วยขององค์หญิง ทำให้องค์หญิงรู้สึกราวกับตนเองไม่ได้รับบาดเจ็บ” หมอหลวงกล่าวออกมาโดยปริยาย

เฟิ่งชิงเฉินแสร้งทำเป็นโง่เขลา “ลบรอยแผลเป็น? ข้าคิดว่าในพระราชวังน่าจะมียาประเภทนี้อยู่”

“แม่นางเฟิ่ง เจ้าเป็นคนฉลาด เจ้าน่าจะรู้ดีอยู่แล้วว่าเหตุใดจักรพรรดิถึงเรียกเจ้าเข้ามาในพระราชวัง” พวกหมอหลวงเห็นเฟิ่งชิงเฉินแสร้งโง่ สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที

หากเฟิ่งชิงเฉินไม่รับงานนี้ไว้ เช่นนั้นพวกเขาจะหาใครมาเป็นผู้รับผิดชอบ

“ใต้เท้าทุกคนเป็นผู้ยิ่งใหญ่ระดับชาติ เหตุใดจึงไม่รู้สถานการณ์ขององค์หญิง นี่ใต้เท้ากำลังทำให้ข้าลำบากใจอยู่อย่างนั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินแสดงสีหน้าเศร้าใจพร้อมกับไม่พอใจออกมา

นี่ไม่ได้เป็นการเสแสร้ง เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกไม่พอใจกับมันจริง ๆ ไม่ว่านางจะแสดงความจริงใจกับหมอหลวงพวกนี้อย่างไร ไว้ใจพวกเขาแค่ไหน แต่ในช่วงเวลาสำคัญหรือช่วงเวลาวิกฤต หมอหลวงพวกนี้ก็พร้อมที่จะโยนปัญหามาให้กับนาง

ใครใช้ให้นางเกิดในครอบครัวที่ไม่มีภูมิหลัง การที่โยนความผิดให้กับนาง แน่นอนว่ามันก็ไม่ได้ทำให้ผู้ใดขุ่นเคือง

“จะทำให้เจ้าลำบากใจได้อย่างไร ทักษะทางการแพทย์ของแม่นางเฟิ่งนั้นไม่ธรรมดา เชี่ยวชาญในเรื่องการรักษาบาดแผลภายนอก คิดว่าน่าจะมีวิธีการที่ยอดเยี่ยม” ในช่วงเวลาวิกฤตของชีวิต เหล่าหมอหลวงก็พร้อมใจกันโยนปัญหาทั้งหมดให้เฟิ่งชิงเฉินเป็นผู้แบกรับ อย่างไรเสียเฟิ่งชิงเฉินก็เป็นผู้มากความสามารถ ไม่แน่นางอาจจะเปลี่ยนโชคร้ายให้กลายเป็นดี

“ใต้เท้าทุกท่าน ชิงเฉินเป็นคนไม่ใช่พระเจ้า ข้าไม่สามารถชุบชีวิตเนื้อหนังและกระดูกที่หายไปแล้วกลับมาได้ องค์หญิงอันผิงบาดเจ็บตรงช่องท้อง ดาบนี้แทงเข้าไปในจุดสำคัญ แม้ว่าจะรักษาดีแค่ไหนก็ไม่อาจทำให้องค์หญิงอันผิงกลับมาเป็นคนปกติได้ คำว่าบาดเจ็บมันก็คือบาดเจ็บ บาดแผลมันไม่อาจกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้” หรือพูดอีกอย่างก็คือ มดลูกขององค์หญิงอันผิงได้รับบาดเจ็บ ทำให้ชีวิตนี้ของนางไม่อาจมีบุตรได้อีกต่อไป

เหตุผลที่จักรพรรดิให้องค์หญิงอันผิงไปแต่งงานกับเป่ยหลิง นั้นก็เพราะต้องการให้กำเนิดทายาทจักรพรรดิแห่งเป่ยหลิง นี่คือข้อตกลงระหว่างจักรพรรดิกับองค์ชายสามเป่ยหลิงเฟิ่งเฉียน

ตงหลิงช่วยเป่ยหลิงเฟิ่งเฉียนขึ้นครองบัลลังก์และสถาปนาตนเองเป็นจักรพรรดิ อันผิงจะได้กลายเป็นฮองเฮา ลูกที่เกิดจากอันผิงก็จะได้เป็นองค์รัชทายาท จักรพรรดิองค์ต่อไปของเป่ยหลิงจะต้องกำเนิดมาจากอันผิง แต่ตอนนี้......

ก่อนที่จะแต่งงาน เพื่อช่วยชีวิตจักรพรรดิ องค์หญิงอันผิงได้รับบาดเจ็บที่มดลูก ไม่สามารถให้กำเนิดทายาทได้ ทำให้การแต่งงานครั้งนี้แทบจะไร้ประโยชน์ ทำให้เกิดผลเสียกับตงหลิงเป็นอย่างมาก เช่นนี้แล้วจะไม่ให้จักรพรรดิร้อนใจได้อย่างไร?

“หมดหนทางจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?” หมอหลวงได้ยินคำพูดของเฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกร้อนใจ พวกเขารู้จักนิสัยของเฟิ่งชิงเฉินดี นางไม่มีทางพูดโกหกเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้

เฟิ่งชิงเฉินส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ “ข้าจนปัญหาจริง ๆ บาดแผลลึกเกินไป แม้จะเย็บบาดแผลแล้ว แต่อาการบาดเจ็บก็ยังคงอยู่” คนพวกนี้คิดว่านางเป็นพระเจ้า พวกเขาอยากให้นางถอดมดลูกขององค์หญิงอันผิงออก แล้วนางจะทำได้อย่างนั้นหรือ

“เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี” หมอหลวงทุกคนเห็นเฟิ่งชิงเฉินเป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายของชีวิต เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิ่งชิงเฉิน พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตระหนกและมีสีหน้าเศร้าสร้อย

“เฟิ่ง...ชิง...เฉิน” ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินเตรียมตัวที่จะเดินออกไป องค์หญิงอันผิงก็ฟื้นขึ้นมาคว้าแขนเสื้อของเฟิ่งชิงเฉินไว้ เฟิ่งชิงเฉินหันกลับมาก็เห็นองค์หญิงอันผิงจ้องมองมาที่นางด้วยแววตาที่น่าสงสาร

“ช่วย ช่วยข้าด้วย ได้โปรดช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยาก......” ไม่อยากสูญเสียอำนาจในการเป็นแม่ผู้ให้กำเนิด

“องค์หญิงวางใจ องค์หญิงจะไม่ตาย” เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกสงสารและคร่ำครวญถึงอันผิงอยู่ในใจ แต่นางรู้สึกว่านี่มันก็เป็นโชคดีขององค์หญิงอันผิงเช่นกัน

ลูกที่นางให้กำเนิดก็เป็นได้เพียงเบี้ยที่ใช้ในการต่อรองระหว่างเป่ยหลิงกับตงหลิง จะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหนก็ยังเป็นปัญหา

ด้วยความทะเยอทะยานของจักรพรรดิ ขอแค่องค์หญิงอันผิงให้กำเนิดองค์รัชทายาทออกมาได้ เขาจะต้องสังหารเป่ยหลิงเฟิ่งเฉียนเป็นแน่ จากนั้นก็แต่งตั้งลูกชายขององค์หญิงอันผิงเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่ เมื่อถึงเวลานั้น......

“ไม่ ไม่ใช่......ลูก ข้าไม่อยาก......” องค์หญิงอันผิงพูดออกมาเป็นช่วง ๆ แต่เฟิ่งชิงเฉินก็สามารถเข้าใจความหมายของนางได้ แต่ก็ยังคงเป็นคำพูดเดิม นางเป็นเพียงแค่หมอธรรมดาคนหนึ่ง “องค์หญิง สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ก็ถือเป็นเรื่องดีแล้ว”

“ไม่ ไม่เอา ข้า......” ไม่อยากสูญเสียอำนาจในการเป็นแม่ผู้ให้กำเนิด

“องค์หญิง องค์หญิงได้รับบาดเจ็บสาหัส พักผ่อนให้มาก ๆ” เฟิ่งชิงเฉินสะบัดแขนเสื้อของตนเองออกจากมือขององค์หญิงอันผิง เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง ไม่สนใจเสียงร้องคร่ำครวญขององค์หญิงอันผิงแม้แต่น้อย