นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 141

เมื่อท้องฟ้าเริ่มสาง หลานจิ่วชิงจึงได้พาเฟิ่งชิงเฉินกลับมาที่จวนเฟิ่ง ก่อนจะจากไปเขาได้หยิบตราประทับที่เก็บเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อออกมามอบให้เฟิ่งชิงเฉินกล่าวว่า "เฟิ่งชิงเฉิน หากมีเรื่องใดให้นำสิ่งนี้ไปหาซูเหวินชิง แล้วข้าจะปรากฏกายขึ้นทันที"

นี่คือการยอมรับของหลานจิ่วชิง

ตราประทับนั้นมองดูแล้วทั้งเก่าและใหม่ มันเปล่งออกมาถึงความแปลกประหลาด ด้านบนมีตัวอักษรคำว่าก้าวเขียนเอาไว้ที่ด้านหลัง

เพียงเท่านี้เฟิ่งชิงเฉินก็เข้าใจได้ในทันทีว่าตราประทับนี้มีคุณค่ายิ่งนัก นางจะรับไว้ไม่ได้

"ขอบใจ แต่ข้าคงไม่ใช่มัน"

นางไม่อยากจะใกล้ชิดกับหลานจิ่วชิงมากขึ้นไปกว่านี้ เพราะผู้ชายคนนี้อันตรายเหลือเกิน ช่างลึกลับ ส่วนนางเพียงต้องการอยู่อย่างสงบสุขเท่านั้น

"สิ่งใดที่ข้ามอบให้แล้วข้าจะไม่นำมันกลับคืนมา ในเมื่อข้าให้เจ้า มันก็จะกลายเป็นของเจ้า หรือไม่เจ้าก็ทิ้งมันไปเสีย" หลานจิ่วชิงดีดตราประทับนั้นเบาๆ ไปตกอยู่ในมือของเฟิ่งชิงเฉิน

"หลานจิ่วชิง ข้าได้ช่วยคนที่เจ้าต้องการให้ช่วยแล้ว ดังนั้นเราจึงไม่มีสิ่งใดติดค้างกัน ตราประทับนี้ดูมีราคายิ่งนัก ข้ารับไว้ไม่ได้หรอก" เมื่อเฟิ่งชิงเฉินเห็นว่าหลานจิ่วชิงกำลังจะจากไป นางก็เข้าไปขวางทางของเขาไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะยื่นตราประทับออกไปตรงหน้าหลานจิ่วชิง

ตราประทับนี้แค่มองดูก็รู้ว่าเป็นของหลานจิ่วชิง อย่าว่าแต่เอาไปทิ้งเลย นางไม่กล้าแม้แต่จะให้คนอื่นดูเสียด้วยซ้ำ!

"ไม่มีสิ่งใดติดค้างอย่างงั้นหรือ เจ้าคิดไปเองต่าง" หลานจิ่วชิงมองไปทางเฟิ่งชิงเฉินที่ทำท่าทางลังเล เขาไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาอีก ทำเพียงปัดมือนางและกระโดดข้ามหลังคาไป

"หลานจิ่วชิง……" เดิมทีเฟิ่งชิงเฉินต้องการจะตามเขาไป แต่……

เอาเถอะ เก็บเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน นางแค่ไม่ต้องใช้มันก็พอ

จากนั้นนางก็หาวออกมา เมื่อมองไปยังท้องฟ้าจึงพบว่าไม่อาจนอนหลับต่อได้แล้ว

เฟิ่งชิงเฉินเตรียมตัวจะไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกประเดี๋ยวแม่ทัพเว่ยจะพาฮูหยินของเขาเดินทางมา ไม่รู้ว่าเป็นต้อกระจกหรือไม่

เหนื่อยยิ่งนัก......

……

"เหวินชิง ตราประทับจิ่วโจวข้าได้มอบให้เฟิ่งชิงเฉินไปแล้ว ในอนาคตหากนางนำตรานั้นมาหาเจ้า อย่าได้ลืมเล่า" หลานจิ่วชิงก้าวเข้าไปในห้องลับของจวนซูแล้วกล่าวกับซูเหวินชิง

"ตราประทับจิ่วโจว? จิ่วชิง เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?" ซูเหวินชิงพุ่งเข้าไปแล้วมองดูหลานจิ่วชิง เขาสงสัยเหลือเกินว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่หลานจิ่วชิง

หลานจิ่วชิงเชียว! ผู้ที่ฉลาดเฉลียวในทุกรอบด้าน หลานจิ่วชิงผู้ที่ไม่สนใจในสตรี เขากลับมอบตราประทับจิ่วโจวให้แก่สตรีนางหนึ่ง ที่สำคัญก็คือหลานจิ่วชิงได้ลากเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาในโลกของพวกเขา ช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย

"ก็เป็นเพียงแค่ตราประทับเท่านั้น" หลานจิ่วชิงโบกไม้โบกมือขึ้นอย่างไม่ได้สนใจสิ่งใด

"จักรวรรดิจิ่วโจวได้จบสิ้นลงแล้ว ตราประทับจิ่วโจวจึงไม่มีความหมายอีกต่อไป"

"จิ่วชิง นั่นไม่ใช่ตราประทับธรรมดา ในโลกนี้ผู้ที่สามารถทำให้เจ้านำตราประทับจิ่วโจวออกมาได้มีเพียงข้าและจิงหยุน เฟิ่งชิงเฉินนับว่าเป็นคนที่สาม และเฟิ่งชิงเฉินคนนี้นางแตกต่างไปจากเดิม ตัวนางในบัดนี้พวกเราล้วนไม่มีใครเข้าใจนาง การที่เจ้าทำเช่นนี้สะเพร่าไปหรือไม่?" ซูเหวินชิงรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่ตนไปพาเฟิ่งชิงเฉินมารักษาอาการเจ็บป่วยให้แก่หลานจิ่วชิงในตอนนั้นเหลือเกิน

หากว่าทั้งสองคนไม่รู้จักกันก็คงไม่เกิดเรื่องวุ่นวายมากมายเหล่านี้

หากเฟิ่งชิงเฉินรู้เรื่องมากขึ้น ก็ยิ่งอันตรายขึ้น

"เหวินชิง เฟิ่งชิงเฉินสตรีผู้นี้เป็นคนมีความสามารถ นางจะกระทำการใดๆ สำเร็จอย่างแน่นอน ดังนั้นการที่ตราประทับจิ่วโจวอยู่ในมือนางจะมีประโยชน์ยิ่ง" เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่สตรีธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน เรื่องนี้หลานจิ่วชิงยืนยันได้

ต่อให้เฟิ่งชิงเฉินต้องการมีชีวิตเรียบง่าย บัดนี้ก็ทำไม่ได้เพราะเขาจะไม่อนุญาต

"แต่ว่า นาง…… เป็นบุตรสาวของแม่ทัพเฟิ่ง จิ่วชิง เจ้าอย่าได้ลืมไปว่าแซ่เฟิ่งนี้หมายถึงสิ่งใด" ใบหน้าของซูเหวินชิงยังคง ยืนหยัดคัดค้าน

แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะเป็นตัวช่วยที่ไม่เลว แต่ก็อันตรายยิ่งนัก

"เหวินชิง ชนเผ่าเฟิ่งหลีถูกกวาดล้างไปนานแล้ว การที่นางแซ่เฟิ่งไม่ได้มีความหมายว่านางจะต้องเกี่ยวข้องกับเฟิ่งหลี และต่อให้เฟิ่งชิงเฉินเป็นผู้สืบทอดของชนเผ่าเฟิ่งหลีจริงแล้วอย่างไรเล่า?" หลานจิ่วชิงยังคงค่อนข้างมั่นใจกับตัวเฟิ่งชิงเฉิน

"จิ่วชิง เจ้าจะใช้นางจริงหรือ?" ซูเหวินชิงรู้ดีว่าเมื่อใดที่หลานจิ่วชิงตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ไม่มีผู้ใดเปลี่ยนแปลงเขาได้