นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 265

อุปกรณ์นี้แม้จะไม่ซับซ้อนมากนัก แต่ก็สามารถฆ่าคนให้ตายได้ ระเบิดหนึ่งลูกทำให้ผู้คุ้มกันรอบกายหวังจิ่นหลิงได้รับบาดเจ็บ หากไม่ใช่เพราะเฟิ่งชิงเฉินตอบสนองอย่างรวดเร็ว คาดว่าหวังจิ่นหลิงก็คงจะได้รับบาดเจ็บเช่นกัน

ในจิ่วโจวนี้ไม่เคยมีระเบิดเกิดขึ้นมาก่อน เมื่อเสียงระเบิดดังขึ้นประกอบกับพลังโจมตีอันรุนแรง ทำให้ทุกคนไม่ว่าจะเป็นคนชาวบ้านหรือขุนนาง ณ ที่นั้นพากันตื่นตระหนก แต่ละคนวิ่งหนีอย่างสิ้นหวัง ไม่รู้ว่าไปทางใดจึงจะปลอดภัย เจ้าผลักข้า ข้าผลักเจ้า กลิ้งกันไปจนเป็นกลม

"คุณชายใหญ่ คุณชายใหญ่! อย่าเป็นอะไรไปนะ!" ผู้คนที่เดินทางออกมาส่งหวังจิ่นหลิงที่นอกเมืองมองเห็นสถานการณ์ภายในประตูเมืองโกลาหลดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะพุ่งตรงเข้ามา จึงทำให้ที่ประตูเมืองวุ่นวายเข้าไปใหญ่

"อย่าเข้ามา!" หวังจิ่นหลิงตะโกนด้วยน้ำเสียงอันดัง แต่น้ำเสียงของเขานั้นถูกกลบไปด้วยเสียงระเบิด

ทุกคนผลักกันไปมาด้วยความหวาดกลัว กลัวว่าวินาทีถัดไประเบิดนั้นจะระเบิดอยู่ที่ร่างของพวกเขาจนกระเด็นลอยบนท้องฟ้า ประตูเมืองโกลาหลขึ้น บัดนี้ ทหารคุ้มกันก็ไร้ประโยชน์เนื่องจากไม่มีผู้ใดรู้เลยว่าเสียงระเบิดนั้นจะระเบิดขึ้นอีกหรือไม่ หรือจะระเบิดขึ้นที่ตรงไหน

วินาทีนี้ทุกคนล้วนต้องการรักษาชีวิตตนเอง และคิดเพียงช่วยชีวิตตัวเองให้รอดรวมไปถึงเฟิ่งชิงเฉินด้วย นางมีความเมตตากรุณาเนื่องจากเป็นหมอ แต่นางก็มีความเห็นแก่ตัวดุจเช่นคนทั่วไป

วินาทีนี้ นางเพียงต้องการจะคุ้มกันตนเองและหวังจิ่นหลิง ท่าทางที่กระโดดลงมาจากหน้าต่างแม้จะดูรุนแรงไปหน่อย แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ตัดสินใจแล้วว่านางจะลงปลายเท้าไปที่ใด

หลังจากล้มลงมาทับหวังจิ่นหลิงแล้ว ด้วยความช่วยเหลือของเฟิ่งชิงเฉิน ทั้งสองคนแทรกเข้าไปอยู่ท่ามกลางฝูงคน เนื่องจากมีผู้คนมากมายรองไว้เป็นเช่นเบาะจึงทำให้ทั้งสองไม่ได้รับบาดเจ็บ เฟิ่งชิงเฉินแทรกศีรษะของตนเข้าไปในอ้อมแขนของหวังจิ่นหลิง ส่วนมือนั้นยื่นออกมาปกป้องศีรษะของหวังจิ่นหลิงเอาไว้

"จิ่นหลิง ไม่ต้องกลัว ทุกอย่างจะเรียบร้อย!"

ท่ามกลางเสียงร้องไห้ น้ำเสียงของเฟิ่งชิงเฉินจึงไม่ดังเท่าไรนัก แต่หวังจิ่นหลิงกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน

"ข้าไม่เป็นกังวลหรอก เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว" ท่ามกลางความตื่นตระหนกเช่นนี้ หวังจิ่นหลิงไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนกตามไปด้วย เขาเพียงรู้สึกตกใจเล็กน้อยตอนที่เฟิ่งชิงเฉินกระโดดลงมาแต่ก็เพียงครู่หนึ่งเท่านั้น

"พวกเรา……" ประโยคหลังจากนั้นเฟิ่งชิงเฉินยังไม่ทันได้กล่าวออกมาก็มีสิ่งของสีดำบางอย่างลอยตรงเข้ามา

ตูม…… เสียงระเบิดดังขึ้นข้างกายทั้งสองคน

"ทุกคนระวังแล้วหมอบลง!" บรรดาผู้คนที่อยู่ที่นั่น ผู้ที่อ่อนไหวต่อระเบิดมากที่สุดก็คือเฟิ่งชิงเฉิน วินาทีที่ระเบิดพุ่งตรงเข้ามา เฟิ่งชิงเฉินก็รีบกอดหวังจิ่นหลิงแล้วกลิ้งออกไป ขณะเดียวกันก็ตะโกนบอกคนรอบข้าง

อานุภาพทำลายล้างของระเบิดค่อนข้างกว้างขวาง โอกาสที่จะถูกรัศมีของระเบิดทำลายหากยืนอยู่ตรงนั้นค่อนข้างมาก ทุกคนในที่นั้นไม่มีใครเชื่อเฟิ่งชิงเฉิน มีแต่หลานจิ่วชิง

เดิมทีเขาพุ่งไปทางเฟิ่งชิงเฉิน แต่เมื่อได้ยินประโยคนั้นของเฟิ่งชิงเฉินเขาก็รีบหมอบลงอย่างรวดเร็วและหลีกเลี่ยงอนุภาคของกระสุนระเบิดได้ ส่วนคนรอบข้างของเขาไม่ดีเท่าไรนัก ถูกแรงของระเบิดโจมตีเลือดไหลไปทั่ว หากแขนไม่ขาดใบหน้าก็เต็มไปด้วยเลือด

"นี่คืออะไรกัน น่าทึ่งยิ่งนัก?" หลานจิ่วชิงแววตาเป็นประกายด้วยความสงสัย

เมื่อเผชิญหน้ากับอาวุธเช่นนี้ ต่อให้เป็นเขาที่มีวิทยายุทธสูงส่งเพียงใดก็ไร้ประโยชน์ สิ่งนี้ไม่ใช่ร่างกายของมนุษย์จะต่อต้านได้ หากว่าเขามีอาวุธเช่นนี้อยู่ในมือยังจำเป็นต้องทำสงครามอีกหรือ

ต้องบอกว่าเมื่อเผชิญหน้ากับอาวุธนี้ หลานจิ่วชิงรู้สึกตื่นเต้นใจสั่น!

"จิ่นหลิง อย่าลุกขึ้น รีบหมอบลงไป" ท่าทางของทั้งสองมองไปอาจจะดูอึดอัดเล็กน้อย หวังจิ่นหลิงนอนอยู่บนร่างของเฟิ่งชิงเฉิน และน้ำหนักตัวทั้งหมดของเขาทิ้งไปที่ร่างของเฟิ่งชิงเฉิน

"ชิงเฉิน บาดแผลของเจ้า……" หวังจิ่นหลิงเกรงว่าจะไปทำให้เฟิ่งชิงเฉินบาดเจ็บขึ้นอีกครั้ง

"ข้าไม่เป็นไร" เฟิ่งชิงเฉินกัดฟันตอบ

เดิมทีมันไม่เป็นไรแล้ว แต่เมื่อถูกระเบิดเมื่อครู่แม้จะเป็นรัศมีจางๆ แต่คาดว่าคงจะผิดปกติแน่นอน แม้ว่าทั้งนางและหวังจิ่นหลิงจะหลบเลี่ยงระเบิดได้ แต่พลังอานุภาพที่ตามมาก็เป็นอันตรายมากเช่นกัน ร่างกายนั้นถูกโจมตีไม่มากก็น้อย แต่ก็ยังดีกว่าจะต้องแขนขาดขาขาดและสูญเสียชีวิตไป

แสงประกายลุกโชนไปทุกหนแห่ง กลิ่นของดินปืนทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ถนนซึ่งเมื่อครู่ดูครึกครื้น บัดนี้กลับกลายเป็นนรกไปทันที ทุกแห่งหนเต็มไปด้วยเสียงร่ำไห้และโหยหวน

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเศร้าใจที่ได้ยินดังนั้น นางมองไปด้านข้างรู้สึกว่าตนได้ย้อนกลับไปที่สนามรบในช่วงที่สงครามกำลังดุเดือด ยุคที่ตนเดินถือกล่องยาผ่านท่ามกลางกระสุนดุจดั่งลูกเห็บและสายฝน