นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 270

หากเฟิ่งชิงเฉิน ได้เห็นเสด็จอาเก้าในยามนี้ ย่อมต้องพบว่าคิ้วของเขาที่เย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง พลันโค้งขึ้นเล็กน้อย เสมือนกับการละลายของหิมะในฤดูใบไม้ผลิ พร้อมด้วยแสงระยิบระยับในดวงตาของเขา โดยที่ไม่มีผู้ใดสามารถเห็นรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาเพียงชั่วครู่ได้เลย

"ตามหมอหลวง" เฟิ่งชิงเฉินดีใจเร็วเกินไปแล้ว จักรพรรดิหาได้ปล่อยนางไปไม่

เฟิ่งชิงเฉินหาได้กลัวโดนลงโทษไม่ ร่างกายของนางในยามนี้ ทำงานหนักเกินไป ทั้งยังอ่อนแอ เพราะผลกระทบจากเหตุการณ์ในวันนี้ ทำให้จิตใจของนางบอบช้ำ

แน่นอนว่า หมอหลวงหลายคน ก็วินิจฉัยอาการของนางได้เช่นนี้เช่นกัน นับว่าใกล้เคียงกับที่เฟิ่งชิงเฉินคาดการณ์เอาไว้

หาใช่เฟิ่งชิงเฉินเป็นอัจฉริยะไม่ แต่ทว่า แพทย์แผนจีนนั้นมีจุดอ่อนคือการสังเกต การได้ยิน การถาม เพื่อวินิจฉัยโรค นางจึงใช้จุดอ่อนตรงนี้มาหลอกลวงพวกเขา เช่น นางสามารถปรับการหายใจและเปลี่ยนความถี่ของชีพจรของนาง ได้ ทั้งยัง สามารถทำให้ใบหน้าของนางดูซีดเซียวได้ เช่นนี้ ก็ไม่มีผู้ใด ตรวจหาโรคของนางเจอ

เมื่อเห็นข้อสรุปของหมอหลวงแล้วนั้น เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก นางคิดว่าจักรพรรดิ จักต้องปล่อยนางกลับจวนอย่างแน่นอน หากแต่นางไม่คิดว่า จักรพรรดิจะพูดออกมาอย่างเลือดเย็นว่า "พวกเจ้าคิดหาวิธีปลุก เฟิ่งชิงเฉินขึ้นมาเสีย เจิ้นมีเรื่องมากมายที่ต้องการถามนาง"

เลือดเย็นยิ่งนัก!

เฟิ่งชิงเฉิน ได้แต่สาปแช่งภายในใจ แต่มิกล้าแสดงออกมามากนัก

หมอหลวงพลันก้าวไปข้างหน้า เพื่อป้อนยา ฉีดยา ทั้งเช็ดตัว เพื่อทำให้เฟิ่งชิงเฉิน ฟื้นขึ้นมาโดยไว ไม่นานนักหมอหลวงพลันกล่าวขึ้นมาว่า "ฝ่าบาทวางใจได้พะยะค่ะ เฟิ่งซิ่วจักฟื้นขึ้นมาในเร็วๆ นี้ อย่างแน่นอน"

เนื่องจากในพระราชโองการ ทุกคนล้วนแต่เปลี่ยนจากเรียกนางว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นเฟิ่งซิ่ว อย่างไรในยามนี้ นางก็มีศักดิ์เป็นคุณหนูของจวนอันผิงโหว หาใช่สตรีอ่อนแอที่จะรังแกได้เฉกเช่นในวันวานอีกแล้ว

ขั้นตอนในการแกล้งเป็นลมทั้งหมด เฟิ่งชิงเฉินถือว่าให้เกียรติมากแล้ว จากนั้นไม่นาน นางก็ค่อย ๆ ตื่นขึ้นมา ขนตาที่เป็นแพยาวของนางสั่นเล็กน้อย จึงทำให้เฟิ่งชิงเฉินในยามนี้ดูอ่อนแรงยิ่งนัก

น่าเสียดายที่ภาพลักษณ์ของเฟิ่งชิงเฉินหาได้มีท่าทีสง่างามไม่ อีกทั้ง ยังไม่มีอารมณ์อ่อนโยนเฉกเช่นสาวน้อยอีกด้วย

ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินมิใคร่มั่นคงมากนัก หากแต่ก็ยังพยายามที่จะลุกขึ้นมา พร้อมกับคุกเข่าลงไปตามเดิม พร้อมทั้งกัดฟัน เพื่อพยุงตัวเองเอาไว้ มิให้ผู้ใดเห็นว่านางอ่อนแอ

"ฝ่าบาทพะยะค่ะ หม่อมฉันขออภัยที่ต้องเสียมารยาทแล้ว " พร้อมทั้งนั่งลงคุกเข่า ด้วยท่าทีโงนเงนคล้ายจะหมดแรง

ทั้งเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงสีหน้าพลันเข้มลงด้วยท่าทีที่จริงจัง คิ้วของพวกเขาเลิกขึ้นเล็กน้อย หากแต่ผู้อื่นพลันแสดงสีหน้าเป็นกังวลออกมาแทน

บางครั้ง สตรีที่แสร้งทำเป็นอ่อนแอมักจะมิได้ให้ความรู้สึกน่าสงสารมากนัก ในทางกลับกัน ความอ่อนแอที่เฟิ่งชิงเฉินแสดงออกมาตรง ๆ นั้น กลับคล้ายว่าทำเป็นเข้มแข็งเสียมากกว่า เช่นนี้ จึงทำให้ผู้คนที่เห็นรู้สึกใจอ่อนได้

อย่างไรก็ตาม บุรุษที่อยู่ในแวดวงทางการเมือง เมื่อเห็นสิ่งนี้ จักรพรรดิไม่เพียงแต่ไม่มีท่าที่จะปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินกลับไป ทั้งยัง ไม่มีความคิดที่จะเรียกนางให้ลุกขึ้นด้วย พร้อมกับปล่อยให้นางคุกเข่าลงเช่นนั้น

"ชิงเฉิน เจิ้นได้ฟังรายงานจากองค์รัชทายาทแล้ว วันนี้ต้องขอบคุณเจ้าแล้ว คุณชายใหญ่ของตระกูลหวังจึงไม่ได้รับอุบัติเหตุช่นนี้ ต้องขอบคุณเจ้า ที่ทำให้ความโกลาหลที่ประตูเมืองสามารถสงบลงได้อย่างรวดเร็ว องค์รัชทายาทกล่าวว่า ยามที่เกิดระเบิดขึ้นในคราแรกนั้น เจ้ากระโดดลงไปช่วยคุณชายใหญ่ พร้อมกับสั่งให้ทุกคนนอนหมอบ

หลังจากการระเบิด เป็นครั้งแรกที่เจ้าช่วยรักษาชื่อเสียงขององค์รัชทายาทเอาไว้ พร้อมกับจัดการรักษาผู้ที่ได้รับบาดเจ็บอย่างเป็นระเบียบ ยามที่หมอหลวงซุนกลับมา ยังแจ้งกับข้าว่า เจ้ามีทักษาะในการรักษาผู้ป่วยที่ดีมาก ทั้งยังมีความเชี่ยวชาญในการรักษาบาดแผลภายนอกเป็นอย่างดี ต่อหน้าเจิ้น เขายังกล่าวชื่นชมเจ้าไม่หยุด เจิ้นได้ยินรู้สึกมีความสุขยิ่งนัก บิดาเป็นพยัคฆ์แล้วบุตรีจะไร้ความสามารถไปได้อย่างไร"

จักรพรรดิกล่าวคำชื่นชมเยินยอออกมาไม่มีหยุด ด้วยรูปลักษณ์ที่อ่อนโยน หากได้มีท่าที ที่จะซักถามนางไม่

องค์รัชทยาทที่ยืนอยู่ข้างๆ พลันก้มลงมองนิ้วเท้าของตน เห็นได้ชัดว่า เขาไม่ได้พูดเรื่องนี้ออกมา หากแต่เสด็จพ่อกลับแอบอ้งชื่อของเขาออกมาเช่นนี้ เขาไม่รู้จะทำเช่นไรเลยจริงๆ แต่เขาก็ไม่อาจโต้แย้งออกมาได้เช่นกัน จึงได้อต่เพียงยอมรับมันเท่านั้น

โชคดีที่มีหวังจิ่นหลิงอยู่ที่นั่นด้วย ตอนที่เขารายงาน ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องสูญเสียมความเชื่อใจไปมากแน่

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกหดหู่ยิ่งนัก หากจักรพรรดิถามนางตรงๆ มันจะทำให้นางปฏิเสธได้ง่ายมากกว่านี้ แต่ เมื่อพระองค์พูดอ้อมไปอ้อมมาเช่นนี้ นางไม่รู้จะตอบอย่างไรเลยจริงๆ