นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 281

มีเพียงองค์รัชทายาทและเฟิ่งชิงเฉินเท่านั้นที่ประสบกับระเบิดในตอนกลางวัน องค์รัชทายาทไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการรักษา ฉะนั้นเขาจึงไม่มีสิทธิ์พูด เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนเดียวที่สามารถออกเสียงได้ ณ จุดนี้

"เสด็จพ่อ ชิงเฉินพูดถูก ตอนกลางวันนั้นมีคนจำนวนมากที่หมดสติเพราะระเบิด เมื่อเสียงระเบิดดังขึ้น ลูกเองก็รู้สึกหน้ามืดเช่นกัน โชคดีที่ลูกนั้นอยู่ห่างจากศูนย์กลางของระเบิดอยู่ไกล จึงมิได้มีผลกระทบมากเท่าไหร่นัก" เห็นได้ชัดว่าองค์รัชทายาทกำลังช่วยเฟิ่งชิงเฉิน

มีองค์รัชทายาทเป็นพยานให้นาง ฮ่องเต้จึงเชื่ออย่างมาก "ในเมื่อพบสาเหตุแล้ว ชิงเฉินมีวิธีใดๆ หรือไม่"

"มีเพคะ" เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าอย่างจริงจัง

"ทางแก้กระไรหรือ?"

"การปล่อยเลือด!"

ฮ่องเต้ลังเลเล็กน้อย "จะมีอันตรายถึงชีวิตหรือไม่?"

"ไม่มี แต่ต้องใช้เวลาพักฟื้นตัวหลังจากฟื้นขึ้นมาในฐานะที่เป็นหมอ นางสามารถรักษาคนไข้ ไม่สามารถรักษานิสัยของคนได้ ในเมื่อหลี่เซี่ยงอยากให้นางรักษา เช่นนั้นนางก็ต้องคิดเสียว่าหลี่เซี่ยงเป็นคนป่วยก่อน และคิดว่าเป็นประเภทที่ตนถนัดในการรักษาอีกด้วย

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าจงจำไว้ เจิ้นต้องการให้เขามีชีวิตอยู่" ฮ่องเต้ยังคงไม่เชื่อในตัวเฟิ่งชิงเฉิน

เพราะแม่ทัพเฟิ่งและแม่เฟิ่ง ท่านจึงสงสารเฟิ่งชิงเฉิน แต่ก็ยังคงระแวงนางอยู่บ้าง เพราะเมื่อตอนนั้น ไม่ว่าท่านจะหาอย่างไรก็ไม่พบข้อมูลของเขาทั้งสอง

เฟิ่งชิงเฉินคุกเข่าข้างหนึ่ง "ชิงเฉินจะไม่ทำให้ฝ่าบาททรงผิดหวัง" พิการก็นับว่ายังมีชีวิตอยู่เช่นกัน

เฟิ่งชิงเฉิน ซุนเจิ้งเต้าและคนอื่นๆ กลับไปที่ห้องนอนของหลี่เซี่ยงอีกครั้ง "หมอหลวงซุน หากว่ามีคนจำนวนมากจะส่งผลกระทบต่อการรักษา ชิงเฉินขอรบกวนทุกท่านรอที่ด้านนอกเสียก่อน และขอให้หมอหลวงซุนตามชิงเฉินมา หากว่าเกิดกระไรขึ้นกับคุณชายหลี่ ชิงเฉินจะรับเอาไว้เพียงผู้เดียว" ในทางกลับกัน หากหลี่ฟื้นขึ้นมา เช่นนั้นถือว่าเป็นผลงานของทุกคน ชิงเฉินมิจำเป็นต้องกล่าวชัดเจนเช่นนี้ เหล่าหมอหลวงก็เข้าใจ

เรื่องดีเช่นนี้ ไม่มีใครปฏิเสธ เหล่าหมอหลวงพยักหน้าตอบรับ

"ชิงเฉิน เจ้าจะทำกระไร?" ซุนเจิ้งเต้าไม่เข้าใจเมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินขอร้องให้พวกเขาออกไป

เฟิ่งชิงเฉินเก็บความเคร่งขรึมเมื่อสักครู่นี้กลับมา จากนั้นก็อมยิ้มและกล่าวข้างหูซุนเจิ้งเต้าว่า "หมอหลวงซุน ได้โปรดเชื่อข้าเถอะ ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก"

ซุนเจิ้งเต้าพยักหน้า เขาเชื่อเรื่องนี้ แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะเห็นแก่ตัวเล็กน้อย แต่นางรักษาสัญญาอย่างมาก

"หมอซุน ช่วยข้าสักเรื่องหนึ่ง ใช้เข็มเงินฝังเข้าที่จุดสลบของคุณชายหลี่ ให้เขาหมดสติเสียก่อน ประเดี๋ยวข้าจะอธิบายให้เจ้าทราบ" มีผ้าบางๆ กั้นระหว่างพวกเขา อีกอย่างเฟิ่งชิงเฉินตั้งใจกล่าวเบาๆ ไม่ว่าหลี่เซี่ยงทำอย่างไรก็ไม่ได้ยินหรอก

จะว่าไปหลี่เซี่ยงมิใช่คนโง่เขลาธรรมดา ไม่คาดคิดว่าเขาจะแสร้งทำเป็นป่วยในพระราชวัง เขาคิดจริงหรือว่าตนไม่สามารถทำอะไรเขาต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ได้? รู้เอาไว้เสียว่า หมอสามารถฆ่าคนได้โดยไม่ทิ้งร่องรอย และสามารถทำโดยไม่ทิ้งหลักฐานเอาไว้

ในเมื่อเจ้าแสร้งป่วย ข้าจะใช้โอกาสที่รักษาเจ้าเพื่อเล่นงาน คราวนี้มาดูกันว่าใครกันแน่ที่ซวย

แม้ว่าซุนเจิ้งเต้าจะไม่เข้าใจ แต่เขาพยักหน้าและหยิบเข็มเงินออกจากกล่องยา

"หมอหลวงซุน เจ้าจะต้องลงมืออย่างไว อย่าให้โอกาสเขาได้เอ่ยปากกล่าว" เฟิ่งชิงเฉินสั่งเตือนอีกครั้ง นางก้าวไปข้างหน้าและเปิดม่านเตียง จากนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงประหม่าและกังวลว่า "หมอหลวงซุน หากว่ากดที่จุดเหรินจง เขาจะฟื้นจริงหรือ? หากว่าไม่ฟืนแล้วชิงเฉินจะทูลต่อฝ่าบาทอย่างไร?"

ซุนเจิ้งเต้าไม่รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังเล่นกระไร แต่เขาก็ยังพยักหน้าเล่นต่อจากนางและกล่าวว่า "อาจจะได้ เจ้าลองดู"