นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 284

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินทำอาหารเช้าเสร็จ ตงหลิงจื่อลั่วก็มา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้นอนทั้งคืน

"เฟิ่ง ชิงเฉิน ข้าจะส่งคุณออกจากพระราชวัง" สีหน้าของเขาดูเฉยเมย มีกลิ่นอายของความรังเกียจ

เฟิ่งชิงเฉินกะพริบตาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนหน้านี้เขายังช่วยพูดดีเรื่องตนต่อหน้าฝ่าบาท เหตุใดตอนนี้จึงเย็นชาเช่นนี้ แต่ว่าตงหลิงจื่อลั่วแบบนี้ถือเป็นเรื่องปกติ เฟิ่งชิงเฉินจึงไม่ได้ใส่ใจ หลังจากคำนับแล้ว นางก็เดินไปทางข้างนอกตามตงหลิงจื่อลั่ว

รถม้าเตรียมเอาไว้แต่แรกแล้ว ไม่ว่าจะภายในหรือนอก ล้วนดูดีมีราคาอย่างมาก บนรถม้าสลักคำว่า "ลั่ว" เอาไว้ นี่คงเป็นรถม้าสำหรับลั่วอ๋องโดยเฉพาะ

ทันทีที่เดินเข้าไปที่ด้านข้างของรถม้า ขันทีผู้แข็งแกร่งก็เดินเข้ามาและคุกเข่าข้างรถม้า รอให้ตงหลิง จื่อลั่วและเฟิ่งชิงเฉินเหยียบหลังของเขาเพื่อขึ้นรถม้าไป

ท่าทีของตงหลิงจื่อลั่วไม่แยแสดูเย็นชาอย่างมาก เขาไม่ได้สนใจเฟิ่งชิงเฉินที่อยู่ข้างหลังตนเลย เขาเดินตรงไปที่รถม้าและเหยียบบนหลังคนจากนั้นก็ขึ้นรถม้าไป เฟิ่งชิงเฉินเหยียบหลังขันทีและขึ้นรถไปโดยไม่ลังเล แต่เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกไม่สบายตัวอย่างมาก นางจึงเร่งก้าวขึ้นไปไวกว่าเดิมหลายเท่า

"รีบเช่นนี้เชียวหรือ?" หลังจากที่ตงหลิงจื่อลั่วได้รับคำสั่งสอนจากจักรพรรดิแล้ว เขาก็นั่งอยู่ในห้องอ่านหนังสือเป็นเวลานาน ตงหลิงจื่อลั่วครุ่นคิดอยู่หลายๆ เรื่อง ในที่สุดเขาเห็นว่าเรื่องเหล่านี้ต่างเกิดขึ้นเพราะเฟิ่งชิงเฉิน

หากไม่มีเฟิ่งชิงเฉิน ถ้าเฟิ่งชิงเฉินไม่มีสัญญาหมั้นกับเขา เหยาหวาก็คงไม่ทำเรื่องเช่นนั้นออกมา เสด็จพ่อก็คงไม่เกลียดชังเหยาหวา

เฟิ่ง ชิงเฉินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นท่าทีที่ไม่เป็นมิตรของตงหลิงจื่อลั่ว นางจึงพบเหตุผลที่เอาตัวรอดได้ว่า "ทูลท่านอ๋อง ชิงเฉินเร่งกลับไปเช็คอาการของซุนฮูหยิน หากว่าไม่มีเหตุอันใด วันนี้ซุนฮูหยินสามารถหลับจวนได้แล้ว"

"ฮึ……"

ตงหลิงจื่อลั่วเมินเฉยต่อเฟิ่งชิงเฉิน และมองออกไปนอกหน้าต่าง...

ตงหลิงจื่อลั่วไม่ได้พูดกระไร และเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่มีทางที่จะเอ่ยปากพูดคุยเอง อยู่ในบรรยากาศที่เงียบเช่นกัน แต่เมื่อเฟิ่งชิงเฉินอยู่กับหวังจิ่นหลิง นางรู้สึกสบายใจ แต่เมื่ออยู่กับตงหลิงจื่อลั่ว นางกลับรู้สึกเป็นกังวลใจอย่างมาก

บรรยากาศในรถม้านั้นแปลกมาก ยกเว้นเสียงลมหายใจเบาๆ แล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นใดเลย ตงหลิงจื่อลั่วจะส่งสายตาที่แปลกประหลาดมาบ้างครั้งคราว แต่แววตานั้นทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกขนลุก และรู้สึกว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

เป็นครั้งแรกที่ เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่า ถนนจากพระราชวังไปยังจวนเฟิ่งนั้นไกลอย่างมาก นางนั่งอยู่ด้วยความกังวลใจอย่างมาก เมื่อรถม้าไปถึงจวนเฟิ่งยังไม่ทันหยุดรถสนิท เฟิ่งชิงเฉินก็เร่งลงจากรถม้าอย่างรวดเร็ว . . .

นี่คือความรีบที่แท้จริง!

ตงหลิงจื่อลั่วไม่ได้ห้ามนาง แต่ก่อนจะจากไป เขาได้ทิ้งประโยคไว้ว่า "เฟิ่งชิงเฉินเจ้าชนะแล้ว ข้าจะแต่งตั้งเจ้าเป็นพระชายาลอง"

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาให้สารถีขับรถม้ากลับไปที่จวนลั่วอ๋อง และทิ้งเฟิ่งชิงเฉินอยู่คนเดียวและไตร่ตรองกับคำพูดนี้

"หมายความว่าอย่างไร? ให้ข้าเป็นพระชายารองรึ? ก่อนหน้านี้ข้าปฏิเสธไปแล้วมิใช่หรือ? ไม่สิ ก่อนหน้านี้ตงหลิงจื่อลั่วไม่รู้สึกฝืนใจเลยเมื่อแจ้งว่าจะแต่งตั้งข้าเป็นพระชายารอง แต่ครั้งนี้เขาดูไม่พอใจเท่าไหร่นัก หรือว่า...."

"งานแต่งงานระหว่างเขากับองค์หญิงเหยาหวามีปัญหาหรือ? หรือว่าจักรพรรดิต้องการให้เขาแต่งงานกับข้าและให้ข้าเป็นพระชายารอง? อย่างแรกที่กล่าวมายังพอเป็นไปได้ แต่อย่างที่สองคงเป็นไปไม่ได้กระมั้ง?"

นางเป็นเฟิ่งชิงเฉินที่ชื่อเสียงอื้อฉาวดังไปทั่วหล้า และเรื่องราวที่นางสูญเสียความบริสุทธิ์ก็รู้กันทั้งแคว้น จักรพรรดิจะให้ตงหลิงจื่อลั่วแต่งตั้งนางเป็นพระชายารองได้อย่างไร

"มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้?" รถม้าของเซี่ยซานจอดอยู่อีกฝั่งและตะโกนเรียกเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขาไม่เห็นนางตอบรับ จึงเดินเข้ามาและได้ยินที่เฟิ่งชิงเฉินกล่าว จากนั้นเขาก็ตบไหล่นาง

"อ๊า..." เฟิ่งชิงเฉินตกใจ แต่เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนมานางก็โล่งใจ จากนั้นนางก็กล่าวพร้อมตบอกตัวเองเบาๆ "เจ้าทำข้าตกใจอย่างมาก เซี่ยซานเจ้าเรียกก่อนไม่เป็นหรือไง หากข้าตกใจตายจะทำอย่างไร?"