นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 290

เสด็จอาเก้าที่อยู่ในรถม้าในยามนี้ หาได้เหมือนกับวันปกติไม่ ดูเหมือนว่าความเย็นชาจะลดน้อยลง ทั้งยังความรู้สึกสบาย ๆ เข้ามาแทนที่ ทั้งยังลดช่องว่างระหว่างกันลงด้วย พอจะทำให้ผู้คนหายใจหายคอขึ้นมาบ้าง

หาได้มีท่าทีที่เข้มงวดและจริงจังดั่งเช่นปกติไม่ เสด็จอาเก้าเอนนอนลงบนตั่งตัวยาว ผมเผ้าที่ปล่อยมาถึงทรวงอกดูจะพันกันเล็กน้อย แพขนตาที่ยาวเท่ากัน ท่าทางของเสด็จอาเก้าในยามนี้ ดูผ่อนคลายยิ่งนัก

เฟิ่งชิงเฉินหาได้เห็นเสด็จอาเก้าที่เป็นเช่นนี้ครั้งแรกไม่ แต่ทุกครั้งที่นางได้เห็น นางรู้สึกว่าหัวใจของตนเองเต้นแรงยิ่งนัก พร้อมกับมือไม้ที่พันกันโดยไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ใดดี ถ้าหากนางไม่รู้ทักษะการแพทย์ละก็ คงจะคิดว่าตนเองล้มป่วยเป็นแน่

ความสวยที่อยากจะกลืนกินลงไปเช่นนี้ หาได้หมายถึงสตรีเท่านั้น บุรุษเองก็เช่นกัน เฉกเช่นหวังจิ่นหลิงและเสด็จอาเก้า มันไม่ง่ายเลยที่จะเผชิญหน้ากับความงามของพวกเขา ทั้งยังเป็นคนใกล้ชิดของนางอีกด้วย  การที่จะทำตัวให้นิ่ง ๆ ต่อหน้าพวกเขานั้น ยากยิ่งนัก

เฟิ่งชิงเฉินยังคงนั่งคุกเข่าอยู่หน้าประตูรถม้า หลังจากที่สงบสติพร้อมกับปิดประตูรถม้าแล้วนั้น พลันรู้สึกลังเลว่าตนเองควรจะนั่งหรือว่าคุกเข่าต่อไปดี จู่ ๆ เสด็จอาเก้าพลันกล่าวว่า"นั่ง"

"ขอบพระทัยเสด็จอาเก้าเพคะ" เฟิ่งชิงเฉินพูดจาด้วยความสุภาพ หากแต่นางก็กล้านั่งเพียงแค่ครึ่งก้นเท่านั้น

รถม้าของเสด็จอาเก้าช่างกว้างใหญ่ยิ่งนัก  คล้ายกับห้องในจวนเล็ก ๆ เพียงห้องหนึ่งเลยทีเดียว  แต่ไม่ว่าจะใหญ่เพียงใด มันก็ยังเป็นเกวียนรถม้าอยู่ดี ยามที่ไม่อาจนั่งได้มั่นคงนัก อาจจะทำให้เกิดเรื่องน่าขายหน้าขึ้นภายในรถม้าได้

ในคราก่อน นางก็พลันทำเรื่องน่าขายหน้าออกไปแล้วหนึ่งเรื่อง จนนางล้มลงไปอยู่ในอ้อมกอดของเสด็จอาเก้า  เรื่องน่าอายเช่นนี้  นางไม่อาจให้มันเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองได้อีก  ไม่ว่าจะอย่างไร  นางไม่อาจให้เรื่องน่าขายหน้าเช่นนั้นเกิดขึ้นได้อีก ทั้งยังต่อหน้าคนเดียวกันอีกด้วย

หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินนั่งลงเรียบร้อยแล้วนั้น รถม้าก็ออกเดินทางในทันที การกันกระแทกของรถม้านั้นดีเยี่ยมยิ่งนัก เมื่อรวมไปถึงทางเดินที่ลาดเรียบ ทำให้แห้งเหือดชิงเฉินไม่รู้สึกถึงการกระแทกของรถม้ากับพื้นถนนเลย

เสด็จอาเก้าพลันวางตำราไว้ที่ข้างเท้าของเขา พร้อมทั้งนั่งลง แล้วดึงโต๊ะตัวเตี้ยออกมา จากนั้นพลันหยิบชุดกาน้ำชา และถุงชาออกมา

เสด็จอาเก้าจะทำสิ่งใดกัน? ดื่มชาบนรถม้างั้นหรือ?

สีหน้าของเฟิ่งชิงเฉินพลันเต็มไปด้วยความรู้สึกสงสัยยิ่งนัก หากแต่เสด็จอาเก้ามิได้เอ่ยอันใดออกมา นางเองก็ไม่รู้จะเปิดปากถามเช่นไร เมื่อกวาดสายตามองไปยังใบหน้าที่นิ่งเฉยของเสด็จอาเก้านั้น เฟิ่งชิงเฉินก็ได้แต่ก้มหน้าดูเสด็จอาเก้าต้มชาต่อไป

ไม่อาจกล่าวได้เลยว่า คนสวยทำสิ่งใดก็ย่อมสวย ถึงแม้ว่าคำว่าสวยคำนี้จะดูแปลกประหลาดนั้น หากนำมาใช้กับเสด็จอาเก้า แต่เสด็จอาเก้ารูปงามจริง ๆ

ดูเสด็จอาเก้าจะเชี่ยวชาญในการชงชามากนัก กล่าวว่า "เสมือน"นั้น เป็นเพราะเฟิ่งชิงเฉินไม่รู้จักวิธีชงชา แม้ภายนอก นางจะสามารถเสแสร้งเป็นสตรีที่อ่อนหวาน ฉินหมากล้อมตำราวาดภาพสุราและชา นอกจากเรื่องของสุราแล้ว นางหาได้ชำนาญสิ่งใดไม่

เฟิ่งชิงเฉินดูเสด็จอาเก้าจัดการกับการชงชาซ้ำแล้วซ้ำเล่า พลันรู้สึกแปลกใหม่ยิ่งนัก ดูไปดูมา นางก็ตกอยู่ภวังค์ในทันที

ผ่านไปไม่นาน ทั่วทั้งรถม้าก็ตกอยู่ในกลิ่นอายที่หอมหวานของใบชาในทันที ยามที่เฟิ่งชิงเฉินหลับตาและสูดดมกลิ่นมันเข้าไปนั้น ก็พลันรู้สึกสดชื่นยิ่งนัก

"ม่านหมอกยามฝนพรำ ลองเสีย" เสด็จอาเก้าพลันส่งถ้วยชาให้เป็นถ้วยแรกในทันที เฟิ่งชิงเฉินรับมันมาด้วยความรู้สึกยินดียิ่งนัก

ถ้วยชาเล็กยิ่งนัก  จึงเป็นการยากที่มือทั้งสองคนจะไม่สัมผัสกันได้  รวมไปถึงความร้อนของชาแล้วนั้น พร้อมกับสัมผัสโดนนิ้วเย็น ๆ ทำให้หัวใจของเฟิ่งชิงเฉินพลันเต้นรัวไปในทันที ยังมิทันจะรับถ้วยชาดี นางก็พลันชักมือกลับเสียแล้ว

"ระวัง" ถ้วยชาเกือบจะตกลงมาในทันที นับว่าโชคดีที่เสด็จอาเก้ามีปฏิกิริยาที่ว่องไว จึงคว้าถ้วยชาเอาไว้ได้ในทันที พร้อมทั้งจับไปที่มือของเฟิ่งชิงเฉินในทันที แล้วจึงนำถ้วยชาเอาไปวางไว้บนมือของนาง "อย่าได้ทำชาของเปิ่นหวังสิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์"

น้ำเสียงที่ดูอ่อนโยน พร้อมกับคำพูดที่ดุนาง โดยไม่อาจจับสัมผัสถึงความนุ่มนวลได้ทันนั้น

"เพคะ" เฟิ่งชิงเฉินพลันใช้มือถือถ้วยชาเอาไว้ทั้งสองข้าง แล้วจึงหลีกเลี่ยงที่จะสัมผัสโดนเสด็จอาเก้าอีก

ถึงแม้จะพูดว่า ยามที่นางได้รับบาดเจ็บในวันนั้น เสด็จอาเก้าจักกอดนางแล้ว จูบนางแล้วก็ตาม แต่นั่นมันในยามกลางคืน อีกทั้งนางยังได้รับบาดเจ็บจนต้องพันแผลเต็มตัวเช่นนั้น นางย่อมไม่อาจขัดขืนได้ ทว่า นี่มันยามกลางวันแสก ๆ เฟิ่งชิงเฉินจึงมิอยากอยู่ใกล้เสด็จอาเก้ามากเกินไปนัก

ในหัวของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยความคิดมากมาย พลางดื่มชาเข้าไป พร้อมทั้งขบคิดว่า เสด็จอาเก้ามิใช่มีนิสัยรักสะอาดงั้นหรือ มิใช่ว่าไม่ชอบพูดคุยกับคนอื่นหรืออย่างไร เหตุใดเขาถึง ทำเช่นนี้กับนางกัน

หากจะว่าทำกับนางเป็นพิเศษ แต่ก็มีในบางคราที่เย็นชากับนางมากนัก เป็นไปได้หรือไม่ที่นางมิใช่คนพิเศษ? อีกทั้ง นางยังเป็นสตรีเพียงผู้เดียวที่ได้ใกล้ชิดเสด็จอาเก้าในช่วงที่ไม่กี่ปีมานี้