นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 312

ทรยศ?

ถ้าหากนางจริงจังขึ้นมา นั้นหมายถึงการทรยศต่อความหวังดีของเสด็จอาเก้าอย่างแท้จริง สถานะที่เสด็จอาเก้าสามารถให้นางได้มากที่สุดในตอนนี้คือ ฮูหยินของเสด็จอาเก้า!

สถานะและตัวตนเช่นนี้ไม่เป็นที่พูดถึงและไม่เป็นที่ยอมรับของผู้คน

อย่าพูดว่า เพียงแค่รักกันสถานะก็ไม่มีความสำคัญ เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนธรรมดา และคนธรรมดาก็สนใจสถานะและตัวตนบนโลกใบนี้

ถ้าหากไม่มีสถานะดังกล่าว เสด็จอาเก้าก็สามารถแต่งงานได้ทุกเมื่อ นางไม่สามารถอยู่โดยวิตกกังวลได้ในทุกๆวัน และไม่ต้องการให้ความสุขของนางเป็นเหมือนกับฟองสบู่ ที่สามารถระเบิดได้เพียงการจิ้มเพียงครั้งเดียว

นอกจากนี้ คำพูดของเสด็จอาเก้านั้นเป็นเรื่องจริงจังหรือเป็นเพียงเรื่องล้อเล่นก็ต้องรอดูกันต่อไป

เฟิ่งชิงเฉินหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง "ชิงเฉินไม่รู้จะยกย่องเกียรตินี้อย่างไร"

ฮึ......

เสด็จอาเก้าถอนหายใจเบาๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาผิดหวังหรือโล่งใจ และปลดปล่อยเฟิ่งชิงเฉินจากความกดดัน เขาเดินไปข้างหน้าและเดินผ่านเฟิ่งชิงเฉินไปได้ไม่กี่ก้าว "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าเองก็จะไม่บังคับเจ้า เมื่อเจ้าทรยศต่อความหวังดีของข้าแล้ว เจ้าจะชดใช้ให้กับข้าอย่างไร?"

"ชดใช้? เสด็จอาเก้าหวังจะให้ชิงเฉินชดใช้อย่างไร? ตราบใดที่ชิงเฉินสามารถทำได้ ชิงเฉินจะไม่บ่ายเบี่ยงอย่างแน่นอน" เมื่อได้ฟังคำพูดของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่แล้วนางก็นึกขึ้นมาได้อีกครั้งว่า นี่คงจะเป็นจุดประสงค์ของเสด็จอาเก้า แบบนี้ก็ดี แม้ว่านางจะไม่เข้าใจว่านางเป็นอะไรในใจของเสด็จอาเก้า

"เห็นแก่ที่เจ้าอยากจะชดใช้ให้กับข้าอย่างจริงใจ ข้าก็คงไม่อาจปฏิเสธได้ เนื่องจากเป็นการชดใช้ให้กับข้า ดังนั้นก็ทำตามความตั้งใจของข้าก็แล้วกัน ในไม่ช้าข้าจะบอกเจ้า ว่าต้องทำอย่างไรเพื่อเป็นการชดใช้

ในตอนนี้กลับไปกับข้าจะดีกว่า เรือนแห่งนี้มืดแล้ว ทางที่ดีอย่าเดินไปไหนตามลำพัง ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาในตอนกลางคืน ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร เข้าใจไหม?" เสด็จอาเก้าหันกลับไป และก้าวอย่างช้าๆ อย่างตั้งใจที่จะให้เฟิ่งชิงเฉินก้าวไปด้วย

"เพคะ" เฟิ่งชิงเฉินเดินช้า เสด็จอาเก้าก็ก้าวสั้นลงครึ่งหนึ่ง และเดินไปด้วยกันอย่างไม่รีบร้อน ระยะห่างแบบนี้ได้เตือนสตินาง ระยะห่างของนางและเสด็จอาเก้าในตอนนี้ ยังมีที่ว่างของความพยายามที่มากมาย

ความสำคัญของสถานะทางการเมืองและครอบครัวที่เท่าเทียมกันของคนที่เหมาะจะแต่งงานกัน ไม่เคยเปลี่ยนไปตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน หรือก็คือทั้งสองไม่มีทางที่จะเหมาะสมกัน เพราะทั้งสองคนนั้นต่างกันมาก เฟิ่งชิงเฉินคิดว่าในตอนนี้ นางและเสด็จอาเก้าเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เสด็จอาเก้ายังไม่ได้แต่งงาน นางเองก็ยังไม่ได้แต่งงาน ทั้งสองรักษาระยะห่างและทุกอย่างก็เป็นไปตามสถานการณ์

ลมพัดมา พัดพาความรู้สึกข้างในจิตใจของเฟิ่งชิงเฉินให้กระจายออกมา นางเริ่มครุ่นคิดถึงความหมายของเสด็จอาเก้า มีความรู้สึกอยู่รางๆว่าคืนวันนี้อาจจะอยู่อย่างไม่สงบ ไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้โชคร้ายที่จะถูกเสด็จอาเก้าจำอย่างไม่มีวันลืม

แน่นอนว่าไม่มีงานเลี้ยงที่ดี เสด็จอาเก้าไม่เคยเชิญใครมากินข้าวโดยไม่มีเหตุผล เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากที่เสด็จอาเก้าจะเชิญคนอื่นมากินข้าว แถมยังรวบรวมคนมาได้เยอะขนาดนี้ คงจะไม่ปล่อยผู้คนเหล่านี้ไปได้ง่ายๆ หวังเพียงว่าเสด็จอาเก้าจะลดหย่อนให้นางได้บ้าง

เมื่อเงยหน้ามองเห็นดาวที่เต็มอยู่บนท้องฟ้า เฟิ่งชิงเฉินยิ้มออกมาอย่างสบายใจ ไม่ว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้น วันพรุ่งนี้จะเป็นวันที่สดใส ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย

เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินปรากฏตัวขึ้นพร้อมๆกัน สร้างความสนใจให้กับเหล่าผู้คนได้สำเร็จ องค์รัชทายาท ซีหลิงเทียนเหล่ย ตี๋ตงหมิง หวังซี และคนอื่นๆ ต่างก็มีสายตาที่จับจ้องมาที่ทั้งสองคนนี้ เมื่อสังเกตที่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินอย่างละเอียด ราวกับว่าต้องการจะเห็นอะไรบางอย่างจากพวกเขาทั้งสองคน

ซีหลิงเทียนเหล่ยมองไปที่หวังจิ่นหลิงโดยมีเจตนาร้ายแฝงอยู่ สายตาเช่นนั้นราวกับว่ากำลังหัวเราะเยาะหวังจิ่นหลิง ผู้หญิงที่เจ้าโปรดปรานและเอ็นดูเหมือนดั่งอัญมณี ในตอนนี้กลับมาเดินอยู่กับเสด็จอาเก้า

เสด็จอาเก้ากับเฟิ่งชิงเฉินเดินอยู่ด้วยกัน เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งแรกและเป็นความคิดที่ยากที่จะยอมรับ ทุกคนคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินนั้นเข้าไปพัวพันกับเสด็จอาเก้าเอง คนอย่างเสด็จอาเก้ามีความคิดที่จะใช้เวลาอยู่กับผู้หญิงด้วยหรือ?

ถ้าหากเป็นเสด็จอาเก้าสนใจเฟิ่งชิงเฉินขึ้นมาจริงๆ ไม่จำเป็นที่ต้องทำเช่นนี้หรอก เพียงแค่พานางเข้ามาอยู่ร่วมจวนเดียวกันก็ได้ เพียงแค่เสด็จอาเก้าเต็มใจ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนบนโลกนี้ เขาก็โบกมือเรียกหาได้