นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 323

แม้ว่านางจะโดนเรียกไปตักเตือนสักครึ่งชั่วยามหรือชั่วยาม ก็หาได้ถึงแก่ความตายไม่ อย่างมาก ชื่อเสียงของนางก็อาจจะย่ำแย่ไปบ้าง ในเมื่อชื่อเสียงของนางย่ำแย่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว นางจักต้องมาหวาดกลัวเพียงเพราะโดนเรียกไปตักเตือนด้วยหรือ น่าขันยิ่งนัก

บางทีการถูกเรียกไปตักเตือนนับว่าเป็นเรื่องที่ดีเสียด้วยซ้ำ บางทีการทำเรื่องให้ใหญ่โตนั้น อาจจะทำให้เรื่องของซีหลิงเหยาหวาและตงหลิงจื่อซุนหลุดลอยออกมาบ้างก็ได้

ทุกคนล้วนแต่มีแผนการเล็ก ๆ เป็นของตัวเอง แม้ว่าเรื่องพวกนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้น เนื่องจากว่าเป็นการทำให้ทั้งตงหลิงและซีหลิงเสียหน้าเป็นอย่างมาก แต่ทว่า ทางหนานหลิงและเป่ยหลิงเองคงจะมีความสุขน่าดู หากเรื่องนี้ถูกเปิดโปงออกมาเมื่อใด ทั้งซูหว่านและเป่ยหลิงเฟิ่งเฉียนคงมีความสุขมากนัก

ยามที่องครักษ์ได้รับคำสั่งมากจากเฟิ่งชิงเฉินแล้วนั้น ก็มิได้เกิดความลังเลใจใด ๆ อีก พลางชักดาบออกมาจากฝักในทันที "หลีกไป ผู้ใดขัดขวาง ผู้นั้นตาย"

ไอเย็นที่แผ่กระจายออกมานั้น ทำให้ชาวบ้านที่มองดูสถานการณ์โดยรอบนั้น ต่างตกตะลึงไปในทันที พร้อมทั้งค่อย ๆ ถอยออกมาในทันที

ผู้คนในยุคโบราณนั้น ไม่ต้องการที่จะปะทะกับเจ้าหน้าที่มากนัก ถึงแม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะมิได้มีตำแหน่งในทางการไม่ อีกทั้งนางที่เป็นบุตรีจวนขุนนางเช่นนี้ ราษฎรพวกนั้นย่อมไม่กล้าทำอะไรกับนางได้

ชาวบ้านน้อยใหญ่ที่ชื่นชอบเรื่องราวของผู้คนนั้น แต่ก็เป็นกลุ่มที่กลัวตายมากที่สุดเช่นกัน ยามที่องครักษ์ชักดาบออกมานั้น พวกเขาก็พลันหนีไปโดยไว ผู้ที่เหลืออยู่ก็ค่อย ๆ ถอยห่างออกมา เพื่อจะเปิดทางให้กับองครักษ์ ทว่า

กลุ่มขอทานที่เป็นคนก่อเรื่องหาได้เชื่อฟังไม่ พร้อมทั้งทุบชามที่อยู่ในมือของตนไปมา ป่าวประกาศว่า "ฆ่าคน ฆ่าคนแล้ว คุณหนูเฟิ่งทนความอับอายไม่ไหว จึงเกิดความโมโห ฆ่าคนกลางถนนใหญ่เช่นนี้ บุตรีจวนขุนนางรังแกราษฎรตัวน้อย ๆ แล้ว"

แต่เดิมองครักษ์พวกนี้ยังคงมีความลังเลใจอยู่บ้าง พวกเขามิคิดเลยว่า เขาจะโดนราษฎรธรรมดาทำร้ายเช่นนี้ ยามที่เห็นกลุ่มขอทานเริ่มจะก่อเรื่องวุ่นวายขึ้นมานั้น ความอดทนบนฟางเส้นสุดท้ายพลันขาดสะบั้นไปในทันที พลางยกดาบก้าวไปด้านหน้า เพื่อจัดการลงดาบไปที่ขอทานที่อยู่ตรงหน้าในทันที

"ผลัก!" เลือดพลันสาดกระเซ็น ขอทานได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญอยู่บนพื้นดิน ขอทานคนอื่น ๆ ที่ยังมิได้สตินั้น ก็พลันถูกองครักษ์เตะออกมานอกวงล้อมในทันที

ตี๋ตงหมิงให้องครักษ์พวกนี้มาให้นางนั้น พวกเขาหาใช่ทหารใหม่ที่ไม่รู้เรื่องไม่ ล้วนแต่เป็นทหารที่ผ่านสนามรบมาแล้วทั้งนั้น ยามที่เห็นเลือดสาดกระเซ็นนั้น ไอสังหารของดาบพลันแผ่กระจายออกมาในทันที พลันทำเอาราษฎรธรรมที่ได้เห็นเหตุการณ์ ถึงกับหวาดกลัวจนปล่อยของเสียออกมาเลอะกางเกงในทันที

องครักษ์ของเฟิ่งชิงเฉินหาใช่คนใจอ่อนไม่ ก่อนหน้านั้นที่พวกเขาลังเลใจ นั้นเป็นเพราะ พวกเขาไม่ต้องการลงดาบของตนไปที่ราษฎรตงหลิง แต่ในยามนี้เห็นได้ชัดว่า พวกขอทานกลุ่มนี้แตกต่างจากชาวบ้านธรรมดา

ถึงแม้ว่าพวกเขาในยามนี้มิได้ยินอยู่บนสนามรบ แต่ผู้ใดที่ยืนอยู่ฝ่ายตรงข้ามของนายของตน ล้วนแต่เป็นศัตรูสำหรับเขา การใจอ่อนให้กับศัตรู นั่นถือเป็นการทำร้ายตนเอง ในเมื่อฝ่ายตรงข้ามไม่มีท่าทียั้งแรงเช่นนั้น พวกองครักษ์เองก็ไม่จำเป็นต้องออมแรงให้กับพวกเขาเช่นกัน

แต่เดิม ขอทานพวกนี้เพียงคิดองครักษ์จะยกดาบขึ้นมาข่มขู่พวกเขาเฉย ๆ ไม่คิดว่าองครักษ์พวกนี้จะลงมือจริง ๆ ในยามนี้ นัยน์ตาของทุกคนพลันแดงก่ำไปในทันที ยามที่กำลังหวาดกลัวพร้อมทั้งเตรียมจะหลบหนีนั้น ไม่รู้ว่ามีผู้ใดตะโกนออกมาเสียงดังว่า

"บุตรีของจวนขุนนางภักดีถูกคนล่อลวงออกไปก่อนงานสมรสของตน ในยามนี้ ยังมาปฏิบัติตนราวกับพวกเราเป็นคนโง่เง่า อยากฆ่าก็ฆ่า ทั้งยังกดขี่ข่มเหงพวกเราอีก พวกเรามีคนมากกว่านางนัก หากพวกเราต่อสู้กับนาง นางจักกล้าทำอะไรได้

คนชนชั้นสูงพวกนี้กินดีอยู่ดียิ่งนัก ผิดกับพวกเราที่ต้องอดมื้อกินมื้อ ทั้งยังต้องทนกับความหนาวเย็นในยามกลางคืนอีก ฆ่านาง ฆ่านางเสีย พวกที่ไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตาเช่นนี้ "

ยามที่ประโยคนี้ถูกพูดขึ้นนั้น ราวกับว่าดึงด้านมืดของในใจผู้คนออกมาในทันที อีกทั้งไม่มีราษฎรคนใดไม่รู้สึกไม่อิจฉาเหล่าคนชนชั้นสูงพวกนี้เลยแม้แต่น้อย ไม่มีเหล่าขอทานคนใดจะไม่โกรธเกลียดพวกขุนนางเหล่านี้ที่เหยียบย่ำพวกเขาอยู่ พวกเขาวาดฝันมานานแล้วว่า หากตนเองได้เป็นใหญ่สักครั้ง หากในมือของตนเองมีอำนาจสักครั้ง มันจะมีความรู้สึกเช่นไรกัน

แต่เดิม พวกเขาไม่มีความกล้าที่จะไปยั่วยุเหล่าขุนนางพวกนี้ไม่ หากแต่ในวันนี้ พวกพ้องของเขามีมากกว่าฝ่ายตรงข้ามนัก พวกเขาจะไปกลัวทำไมกัน

ยามที่ถูกคนพูดปลุกใจเช่นนี้ เมื่อถูกคนชักจูง จนทำให้พวกเขาก่อเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ หากโดนจับได้เมื่อใด ย่อมมีแต่หนทางตายที่รออยู่ตรงหน้าอย่างแน่นอน หากให้พวกเขาก่อเรื่องต่อไป เขาก็ไม่กลัวสิ่งใดแล้ว

"สู้กับพวกเขาเสีย"

"พูดถูก เหตุใดพวกเขาได้กินดีอยู่ดี แต่พวกเราต้องอดมื้อกินมื้อด้วยเล่า"

หลังจากที่ถูกยั่วยุแล้วนั้น พวกเหล่าขอทานที่เตรียมจะหนีไปในคราแรกนั้น พลันพุ่งเข้ามาในทันที ราวกับปลาที่กำลังดิ้นหนียามที่ถูกตาข่ายดักได้ในทันที

คำพูดเช่นนี้ จะเป็นคำพูดของเหล่าขอทานพวกนั้นไปได้อย่างไรกัน เฟิ่งชิงเฉินที่นั่งอยู่ภายในรถม้า ได้แต่ส่งยิ้มอย่างเย็นชาออกมา ยามที่พวกเหล่าขอทานพุ่งตัวเข้ามานั้น เฟิ่งชิงเฉินพลันออกคำสั่งในทันที

"ยังมัวตกตะลึงอันใดกัน ยังมิยอมลงมืออีก หรือว่าพวกเจ้าจะรอให้พวกขอทานเหล่านั้นเข้ามาฆ่าข้า พวกเจ้าถึงจะลงมือได้เล่า" เฟิ่งชิงเฉินพลันออกคำสั่งด้วยความเย็นชา

นางรู้ดีว่าข่าวลือพวกนี้คงมิพูดถึงเรื่องดีมากนัก ฉะนั้นแล้ว ยามที่ออกจากจวน นางจึงตั้งใจนำองครักษ์ออกติดตามมาด้วยมากกว่าปกติ ถึงแม้ว่าพวกองครักษ์จะมีเพียงสิบหกนาย ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นปัญหาต่อการต่อกรกับเหล้าราษฎรธรรมดา

ในเมื่อต้องการก่อเรื่องให้วุ่นวาย เช่นนั้นนางก็จะทำให้เรื่องนี้ใหญ่ขึ้นไปอีก ถึงอย่างไรผู้ที่จะโดนหางเลขในเรื่องนี้ ย่อมไม่ใช่นางอย่างแน่นอน

"จำไว้ ห้ามปล่อยให้เล็ดลอดไปได้สักคนโดยเด็ดขาด"

"ขอรับ" ในยามนี้ เหล่าองครักษ์ไม่มีคำว่าออมมืออีกต่อไป พร้อมทั้งสั่งกระจายคนออกเป็นสองกลุ่ม องครักษ์อีกแปดนายคอยคุ้มครองรถม้ากับเฟิ่งชิงเฉิน อีกแปดนายนำกำลังไปปราบเหล่าขอทานเหล่าในนั้นทันที พร้อมทั้งมุ่งเข้าไปล้อมรอบเหล่าพวกขอทานเอาไว้ พร้อมทั้งจัดการตัดหัวเหล่าขอทานพวกนั้นทีละคน หากวิ่งหนีไปก็จักโดนไล่ฆ่าทีละคน

การใช้แผนล้อมคนนั้น แม้ว่าในวันนี้พวกเขาจักมีน้อยกว่า แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะจัดการเหล่าขอทานพวกนี้

ถึงแม้ว่าองครักษ์ของเฟิ่งชิงเฉินจะมีฝีมือเป็นเลิศ แต่ทว่า ฝ่ายตรงข้ามมีกำลังคนที่มากกว่านัก มีพวกขอทานบางคนที่สามารถปีนขึ้นมาบนรถม้าได้แล้ว พร้อมทั้งพยายามที่จะเปิดประตูรถม้าออกมา แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะเปิดประตูม้าเช่นไร

เฟิ่งชิงเฉินหาได้มีท่าทีรีบร้อนไม่ พลางนั่งอยู่ภายในรถม้ามิได้ขยับไปที่ใด ยามที่รถม้าเกิดการสั่นไหวนั้น เฟิ่งชิงเฉินจึงมองไปยังสาวใช้ทั้งสอง พร้อมกล่าวคำพูดประชดประชันออกมาว่า "อะไรกัน ? พวกเจ้าสองคนยังไม่คิดลงมืออีกหรือ หรือว่าต้องรอเจ้านายของพวกเจ้าลงมือก่อนกัน จะรอให้ข้ามาปกป้องพวกเจ้างั้นหรือ?"

"คุณหนู? พวกเรา" สีหน้าของสาวใช้ทั้งสองพลันซีดเผือดไปในทันที พลางหันไปสบตากันเอง พร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามและความกังวลมากมาย