นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 339

ตามการคาดการณ์ของหลานจิ่วชิง เฟิ่งชิงเฉินจะไม่ตื่นจนกว่าจะถึงเช้าวันรุ่งขึ้น และเขาก็ไม่ต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินถูกปลุกกลางดึก

ทงเหยามาเปลี่ยนหน้าที่เวรยามกับทงจือ เมื่อเห็นทงจือหลับคาอยู่ที่เก้าอี้ ใบหน้าของนางเปลี่ยนไปด้วยความโกรธ

ทงเหยา รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อดูอาการของเฟิ่งชิงเฉิน เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินยังหายใจเและใบหน้าของนางดูดีขึ้นมาก นางก็รู้สึกโล่งใจ

ถ้าเกิดอะไรขึ้นมากับคุณหนู การตายร้อยครั้งก็ยังไม่อาจพอสำหรับโทษนี้ แต่เมื่อทงเหยากำลังจะห่มผ้าให้เฟิ่งชิงเฉิน ก็พบว่าเสื้อผ้าของเฟิ่งชิงเฉินเปื้อนเลือด ทงเหยาตื่นตระหนกและรีบเปิดผ้าห่มดู เห็นว่าบนกายเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยเลือด...

"อ๊า..." ทงเหยากรีดร้องด้วยความตกใจ เสียงกรีดร้องนี้ไม่เพียงปลุกให้ทงจือตื่น แต่ยังปลุกยามที่ลานด้านนอกด้วยวิ่งไปด้านใน

"เกิดอะไรขึ้น" ทงจือกระโดดขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว นางดูตกใจและขาดสติของนางไปโดยสิ้นเชิง

"ดู ดูนี่…" ทงเหยาพูดไม่ครบประโยค

บนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยเลือด ทงเหยาไม่กล้าเอื้อมมือไปปลดเสื้อผ้าของเฟิ่งชิงเฉิน นางกลัวที่จะเห็นร่างกายที่บอบบางเปื้อนเลือดภายใต้เสื้อผ้าของเฟิ่งชิงเฉิน

หากเกิดอะไรขึ้นกับเฟิ่งชิงเฉิน ถือว่าเป็นเพราะความละเลยในหน้าที่ของนาง!

ใบหน้าของทงจือซีด และนางรีบไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ตรวจสอบลมหายใจของเฟิ่งชิงเฉิน ก่อนพบว่าเฟิ่งชิงเฉินยังคงหายใจ ทำให้โล่งใจไปครึ่งหนึ่ง ถ้าหากเฟิ่งชิงเฉินตาย พวกนางเองก็คงไม่มีหน้าจะอยู่ต่อได้อีก

"ทงเหยาเจ้าไปตักน้ำที ข้าจะดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู" ไม่ใช่ว่าทงจือจะสงบและกล้าหาญ แต่นางไม่มีทางเลือก เมื่อเกิดอะไรขึ้นกับเฟิ่งชิงเฉินขณะที่ตัวทงจือกำลังเข้ายามกลางคืนอยู่ นางต้องถูกตำหนิอย่างแน่นอน

"ตกลง" ทงเหยาทำให้จิตใจให้มั่นคงและรีบลุกไป และทันทีที่นางวิ่งออกไป ก็ได้พบกับหลี่ซุน ผู้บัญชาการของราชองครักษ์ "คุณผู้หญิง เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู?"

คนในจวนเฟิ่งมีคนน้อยเกินไป นอกจากหญิงชราสองสามคนกับสาวใช้สองคนที่ดูแลนางเป็นการส่วนตัว หลี่ซุนจึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น

"คุณหนู อาการของคุณหนูไม่ค่อยดี ข้าจะไปตักน้ำให้ซิ่ว ท่านหลี่ ขอโทษนะคะ" ทงเหยาใจร้อนและมีความผิด นางไม่กล้าสบตาหลี่ซุน นางรีบก้มหัวแล้วเดินไปทันที

หลี่ซุน ตกตะลึงมองขึ้นไปที่ด้านในก็เห็นร่างเล็กๆน้อยๆ ที่ประตูและหน้าต่างเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา เขาถอนหายใจอย่างลับๆและพูดในใจของเขาอย่างเงียบๆว่า คุณหนูไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากช่วยท่าน แต่ข้าไม่มีอำนาจมากพอ ข้าหวังว่าท่านจะสามารถผ่านเรื่องนี้ไปได้

ทงเหยาเข้ามาพร้อมกับน้ำและไม่มีเวลาดูแลหลี่ซุนและคนอื่นๆ หลี่ซุนไม่ได้เดือดร้อนอะไรเพียงแค่ยืนอยู่ด้านนอก เมื่อทงเหยาออกมาพร้อมกับอ่างเลือดขนาดใหญ่ หลี่ซุนก็รีบถามทันที "เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู ไม่ได้แค่เป็นไข้หรือทำไมถึงมีเลือดมากขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู?"

"คุณหนู คุณหนู......" เฟิ่งชิงเฉินตื่นแล้วเมื่อนางเพิ่งเข้ามา

ทงเหยา เห็นว่าเฟิ่งชิงเฉิน ไม่ได้รับบาดเจ็บยกเว้นเลือดที่ออกมาตามผิวกาย นางหยิกตัวเองแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาทันที

"เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู?" หลี่ซุนรู้สึกหงุดหงิด

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ติดต่อกับเฟิ่งชิงเฉินมาเป็นเวลานานแต่หลี่ซุนก็เป็นห่วงด้วยใจจริง มิฉะนั้นเขาคงไม่รีบเร่งไปช่วยลูกชายคนโตหนิงกั๋วกงในชั่วข้ามคืน และด้วยเหตุนี้เขาคงทำให้ตัวเองตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง

"คุณหนู นางมีไข้สูงและยังไม่ตื่นเลย ด้วยเหตุผลบางประการทำให้ปากแผลของนางเปิดออก ทำให้เลือดไหลออกมา คนใช้ต่างพยายามห้ามเลือดให้หยุดไหลแต่ก็ทำได้เฝ้าดู ลมหายใจก็เริ่มอ่อนลงทุกที ไม่รู้ว่าคุณหนูจะผ่านคืนนี้ไปได้ไหม" ทงเหยาพูดเศร้าขึ้นเรื่อยๆ โดยคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินนอนอยู่บนเตียงคนเดียวตั้งแต่ป่วย