นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 348

เชื่อใจงั้นหรือ?

เฟิ่งชิงเฉินเบือนหน้าหนี ซ่อนความเย้ยหยันในดวงตาของตนเอาไว้

นางไม่ใช่เด็กสาวอายุน้อยที่ยังซื่อๆ ไม่ใช่หญิงสาวที่ไร้เดียงสาเสียจนจะเชื่อคำพูดของเหล่าคนเจ้าเล่ห์ "เสด็จอาเก้า จะเชื่อหรือไม่เชื่อไม่สำคัญ แค้นของข้าข้าจะจัดการมันเอง"

ยังไม่เชื่อใจอีกหรือ?

เสด็จอาเก้าลุกขึ้น และเดินออกจากความมืด ยืนอยู่ต่อหน้าเฟิ่งชิงเฉิน พูดอย่างประชดประชันว่า "เฟิ่งชิงเฉิน ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ ข้าก็จะบอกเจ้าว่า ภายในขอบเขตอำนาจที่ข้าทำได้ ข้าจะตามใจเจ้า ดูแลเจ้าอย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่ว่าเจ้าจะทำกระไรข้าก็จะอนุญาต"

เขาบอกคำกล่าวสัญญาออกมา หลังจากกล่าวออกมาแล้ว เสด็จอาเก้าจึงได้รู้ตัวว่าตนพูดกระไรไป แต่เขาไม่เสียใจเลย

ชีวิตของเขาได้มีการวางแผนมาอย่างแม่นยำ ทุกย่างก้าวของเขาจะต้องผ่านการวางแผนที่ละเอียด แต่เฟิ่งชิงเฉินเป็นอุบัติเหตุ และเป็นอุบัติเหตุที่ทำให้เขาต้องยกเว้นในเรื่องต่างๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า

และอุบัติเหตุครั้งนี้ได้เพิ่มสีสันให้กับชีวิตของเขา

แต่น่าเสียดายที่เฟิ่งชิงเฉินไม่รับความหวังดีนี้เอาไว้ "ขอบใจเสด็จอาเก้าอย่างมาก"

คำพูดของเสด็จอาเก้าดูอบอุ่นใจอย่างมาก แต่เฟิ่งชิงเฉินเชื่อไม่ลงจริงๆ นางถอยตัวเข้าในเก้าอี้ นางพยายามเว้นระยะห่างระหว่างทั้งสอง " หากว่าเสด็จอาเก้าไม่มีเรื่องกระไร ชิงเฉินขอลา"

เฟิ่งชิงเฉินกำลังจะลุกขึ้น แต่เสด็จอาเก้าก็โน้มตัวเข้ามาใกล้ และดักเฟิ่งชิงเฉินเอาไว้ " เฟิ่งชิงเฉิน เชื่อใจข้าสักครั้ง ข้าขอแค่ครั้งเดียวเท่านั้น"

ระหว่างสองคนนี้ จะต้องมีใครสักคนที่ถอยออกมาก่อน ที่ผ่านมามีแต่เฟิ่งชิงเฉินที่ถอยให้เขา คราวนี้เขาจะลองถอยออกมาบ้าง เขาอยากจะรู้ว่าหากทำเช่นนั้นแล้ว คนจะเสียดายหรือไม่

เชื่อสักครั้งงั้นหรือ?

เฟิ่งชิงเฉินมองจ้องที่เสด็จอาเก้า ดวงตาของท้องสองโอบกอดกันอยู่กลางอากาศ วินาทีนี้ในแววตาของพวกเขามีแต่อีกฝ่าย

เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ ทั้งสองคนไม่พูดกัน ได้แต่มองหน้ากันแบบนี้ พยายามจะมองหาอะไรบางอย่างในดวงตาของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย ภายใต้สถานการณ์บางอย่าง ทั้งคู่ต่างก็เก่งในเรื่องการซ่อนความคิดของตน

น่าเสียดายที่เฟิ่งชิงเฉินไม่สามารถสู้เสด็จอาเก้าได้ ภายใต้แรงกดดันอันแข็งแกร่งของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินค่อยๆ อ่อนลง นางถอยเข้าไปติดเก้าอี้ สุดท้ายเมื่อนางรู้ตัวก็พบว่า ระยะห่างระหว่างใบหน้าของทั้งสอง เหลือเพียงช่องว่างที่กั้นได้ด้วยกระดาษเท่านั้น ทุกลมหายใจของพวกเขาสามารถรับรู้ได้ถึงอีกฝ่าย

พวกเขาอยู่ใกล้กันเกินไป และบรรยากาศที่ดูสนิทสนมเช่นนี้ อาจทำให้พวกเขาจมดิ่งกับมันหรือหวาดกลัวกับมัน แน่นอนว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นแบบที่สองคือหวาดกลัว เมื่อนางพบว่าทั้งสองเข้าใกล้กันมากจนเกินไป มือของเคลื่อนไหวเร็วกว่าสมองสั่งการ...........

"บูม..."

เสด็จอาเก้าไม่ได้ตั้งตัว จากนั้นเขาก็ถูกเฟิ่งชิงเฉินผลักออก เขาล้มลงกับพื้นด้วยท่าทีที่น่าอาย เขาเอามือยันพื้นอยู่นานก็ยังไม่ลุกขึ้น

วินาทีที่เขาล้มลงกับพื้น ดวงตาของเสด็จอาเก้าเบิกกว้าง ราวกับว่าเขาไม่อยากจะเชื่อ เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะถูกผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่งผลักล้มลงกับพื้น และไม่กล้าเชื่ออย่างยิ่งว่าเฟิ่งชิงเฉินจะผลักเขาออก คนบางคนและเรื่องบางอย่างได้อยู่เหนือการควบคุมของเขา...

หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินโต้ตอบ นางจึงตระหนักได้ว่าตนทำอะไรลงไป นางรู้สึกผิดจึงไม่อยากจะอยู่ที่นี่นาน ขณะที่เสด็จอาเก้าเหม่อลอย นางก็วิ่งหนีไปทันที

"ขอโทษนะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ"