นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 357

เหงื่อพลันไหลโทรมกาย!

บุรุษผู้นี้ แท้จริงแล้วก็คือสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ เฟิ่งชิงเฉินจึงไม่กล้าโต้แย้งอันใดอีก ทั้งยังไม่กล้าเอ่ยเรื่องแยกย้ายทางใครทางมันอีกด้วย ในเมื่อนางรับปากกับเสด็จอาเก้าไว้แล้ว นางก็คงไม่อาจถอนตัวออกมาได้ง่าย อย่างไรบุรุษผู้นี้ย่อมไม่ยินยอมอย่างแน่นอน

"แปะ" เพียงแค่เสด็จอาเก้าตบมือนั้น ก็พลันได้ยินเสียงเกือกม้าวิ่งเข้ามาในทันที

"ม้าของท่านหรือ?" ได้ ในเมื่อนางไม่มีข้ออ้างแล้วเช่นนี้ เกรงว่า ไม่ว่านางจะหาเหตุผลเช่นไร บุรุษผู้นี้ก็ไม่ยอมปล่อยนางไปอย่างแน่นอน

"อืม" เสด็จอาเก้าเพียงพยักหน้าลงเล็กน้อย พลางชำเลืองมองเฟิ่งชิงเฉินไปชั่วครู่ ราวกับจะบอกว่า นางยังมีข้ออ้างอีกหรือไม่ หากนางยังคิดหาข้ออ้างอีกละก็ เขาจะกดดันนางจนตายเลย

เฟิ่งชิงเฉินจึงทำทีเฉไฉเล็กน้อย เมื่อเห็นบุรุษตรงหน้าทำท่าเช่นนั้น นางจึงได้แต่ยอมแพ้ "ไปกันเถอะ"

"ไปที่ใด" ยามที่เสด็จอาเก้าขึ้นไปนั่งบนม้านั้น พลันยื่นมือออกมาให้เฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินเองก็หาได้มีท่าทีเกรงใจแต่อย่างใด พร้อมทั้งยื่นมือออกมาจับมือของเสด็จอาเก้าเอาไว้ แล้วจึงเหวี่ยงตัวขึ้นมานั่งบนหลังม้า พร้อมกับตกลงไปอยู่ในอ้อมกอดของเสด็จอาเก้าในทันที

ไม่อาจพูดได้เลยว่า ทั้งสองคนราวกับสื่อถึงกัน แม้บางครั้งจะมิได้เอ่ยอันใดออกมา แต่ทั้งสองคนก็รับรู้ได้เป็นอย่างดีว่าพวกเขาควรจะทำเช่นไร

"นอกเมือง ภูเขาที่สูงที่สุด พวกเราไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกับ " จุดจบของหลี่เซี่ยง !

คำพูดด้านหลังนั้น ถูกสายลมพัดพาไปเสียแล้ว ยามที่เฟิ่งชิงเฉินนั่งลงด้วยความมั่นคงแล้วนั้น เสด็จอาเก้าก็พลันชักม้าให้ออกวิ่งตรงไปที่นอกเมืองในทันที แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่พูด เสด็จอาเก้าก็รับรู้ได้ว่านางจะออกนอกเมือง

ถึงแม้ว่าทิศทัศน์ภายในเมืองจะสวยไม่แพ้กัน แต่ทว่า ไม่เหมาะที่จะชมทัศนียภาพโดยรอบนัก หากจุดที่เหมาะจะชมมากที่สุด ย่อมต้องเป็นนอกเมือง

มันมิใช่ความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายออกไปได้ แต่มันเป็นเพราะใจของทั้งคู่ที่ตรงกัน มิเช่นนั้น พวกเขาย่อมไม่เข้าใจกันและกันมากถึงเพียงนี้ เฟิ่งชิงเฉินลงมือลงแรงไปกับการวางแผนในครานี้มากนัก ทั้งหยิบยืมอำนาจตระกูลหวังและเซี่ยมาใช้ ทำเอาราชสำนักตกอยู่ในความวุ่นวายไม่พอ ทั้งยังทำเพื่อใ้หองค์จักรพรรดิเบี่ยงเบนความสนใจจากนางอีก นางลงแรงเหนื่อยยากมานาน ก็เพื่อวันนี้โดยเฉพาะ

สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินทำลงไป ก็เพราะสำหรับวันนี้เท่านั้น เขาจะไม่อยู่ชื่นชมผลลัพธ์สุดท้ายกับนางได้อย่างไรกัน การออกจากเมืองหลวงกลางดึกนั้น หาได้เป็นปัญหาอันใดไม่ แต่สำหรับเฟิ่งชิงเฉินแล้ว นับว่าเป็นปัญหาที่ใหญ่โตยิ่งนัก สำหรับเสด็จอาเก้าแล้ว มันกลับเป็นเรื่องเล็กนิดเดียว

เขาสามารถลอบเข้าพระราชวังไปได้เช่นนี้ เพียงแค่การออกนอกเมืองกลางดึกจะนับว่าเป็นเรื่องใดได้ ราชวงศ์ตงหลิงไม่มีผู้ใดสามารถขัดขวางเขาได้ทั้งนั้น เพราะในตงหลิง เขาอยู่ใต้ล่างของบุคคลคนเดียว แต่อยู่เหนือผู้คนนับหมื่น

แม้แต่ยุงสักตัวยังไม่อาจมารบกวนเขาได้ เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าที่ขี่ม้าด้วยกันนั้น ผ่านไปไม่นาน ร่างของทั้งสองก็พลันถูกความมืดในยามราตรีบดบังในทันที

ทหารยามภายในเมืองหลวง ที่ลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายนั้น จู่ ๆ ก็พลันมีลมเย็น ๆ พันผ่านมาในทันที ทั่วร่างของเขาพลันขนลุกซู่ พร้อมกับหันซ้ายขวามองทุกสี่ทิศ เสมือนว่าเขาจะเห็นร่างดำ ๆ ผ่านไปด้วยความรวดเร็ว น่าเสียดายนัก ที่ฝีม้าของเสด็จอาเก้าว่องไวเป็นอย่างยิ่ง ทหารยามยังมิทันมองเห็นได้ชัด เงา ๆ ดำก็พลันหายไปกับตาเสียแล้ว

"เห็นผี!" นายทหารผู้นั้นพลันรีบขยี้ตาตนเองในทันที ไม่ว่าเขาจะขยี้ตาเช่นไร ก็หาเงาดำ ๆ นั้นไม่เจอเสียแล้ว หัวใจของเขาพลันตกไปที่ตาตุ่มในทันที พร้อมกับบรรยากาศโดยรอบที่คล้ายว่าจะเย็นลงไปหลายส่วน

"จู้จื่อ เจ้าเป็นอันใดไป? ตั้งสติเสีย หากเจ้าต้องขึ้นไปบนหอคอย เจ้าต้องแย่แน่" นายทหารข้างกายพลันถือดาบมาจ่อที่หัวของนายทหารผู้นั้น นายทหารผู้นั้นหาได้มีปฏิกิริยาอันใดไม่ ขาทั้งสองข้างที่สั่นเทานั้น "ข้า เหมือนว่าข้าจะเห็นผี เจ้า เมื่อครู่พวกเจ้ารู้สึกถึงลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านบ้างหรือไม่ มันหนาว หนาวยิ่งนัก"

ยามที่นายทหารผู้นั้นพูดอยู่ เพื่อแสดงหลักฐานว่าตนมิได้พูดโกหกนั้น เขาพลันยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากอดกับตนเอง พร้อมกับทำท่าหนาวสั่นขึ้นมา

"ฟู่ ฟู่" ราวกับว่าเป็นการยืนยันคำพูดของนายทหารผู้นั้น จู่ ๆ ก็พลันมีลมหนาวพัดผ่านเข้ามาในทันที ทุกคนที่สัมผัมได้นั้น ต่างพากันมองหน้ากัน พร้อมกล่าวว่า "อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ พระเจ้า นี่ใกล้จะเข้ากลางเดือนเจ็ดเองไม่ใช่หรือ คงมิใช่เห็นผีจริง ๆ หรอกกระมัง"

"เจ้าพูดเช่นนี้ ข้าถึงนึกขึ้นมาได้ว่า วันนี้มิใช่กลางเดือนเจ็ดหรือ พวกเราคงมิได้เห็นผีจริงใช่หรือไม่"

"ข้าเห็น ข้าเห็นจริง ๆ ไม่มีหัว ร่างใหญ่ด้วย จู่ ๆ ก็ผ่านหน้าข้าไปอย่างรวดเร็ว" นายทหารผู้นั้น พลันหลับตาลง พร้อมกับพยายามนึกภาพที่ตนเองเห็นเมื่อครู่