นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 359

ไป?

ที่แท้ เฟิ่งชิงเฉินก็มีความคิดที่จะออกไปจากเมืองหลวงนั่นเอง ภายในใจของเสด็จอาเก้าราวกับหยุดเต้น พร้อมกับนัยน์ตาที่เบิกโพลง ทั่วร่างพลันแผ่กลิ่นอายอันตรายออกมา "เจ้าต้องการให้ทั้งสี่แคว้นไล่ล่าเจ้างั้นรึ?"

เขากลับลืมเรื่องที่สำคัญไปเสียได้ ถ้าหากเฟิ่งชิงเฉินจากไปละก็ ใต้ฟ้าทั่วหล้าเช่นนี้ เขาจะไปตามหานางได้จากที่ใดกัน เพื่อที่จะปัดเป่าความคิดที่จะออกจากเมืองหลวงของนางนั้น เสด็จอาเก้าพลันเอ่ยออกมาทีละคำว่า "เฟิ่งชิงเฉิน หากเจ้าหนีออกไปเช่นนี้ ข้อสงสัยทั้งหมด จะตกอยู่บนตัวเจ้าในทันที อีกทั้งการตายของหลี่เซี่ยงไม่จำเป็นต้องสืบหาหลักฐานอันใดเลย ผู้คนย่อมต้องสงสัยในตัวเจ้าอย่างแน่นอน สิ่งที่เจ้านำมาใช้สังหารหลี่เซี่ยงนั้น อานุภาพของมันรุนแรงถึงเพียงนี้ เจ้าคิดว่าจักรพรรดิทั้งสี่แคว้นจะปล่อยเจ้าไปหรือไม่?"

อย่าได้เอ่ยถึงจักรพรรดิทั้งสี่แคว้นเลย แม้แต่เขาเองก็ยังไม่อยากจะปล่อยนางไป คำพูดนี้เสด็จอาเก้ามิได้เอ่ยออกมา เขาเพียงพูดต่อไปอีกว่า "เฟิ่งชิงเฉิน ไม่ว่าเจ้าจะมีกำลังมากเพียงใด เจ้าก็มีเพียงแค่ตัวคนเดียวเท่านั้น เมื่อถึงยามนั้น หากทั้งสี่แคว้นร่วมมือกันไล่ล่าตัวเจ้าละก็ ไม่ว่าเจ้าจะหลบหนีไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียวก็ไม่อาจหลบพ้นได้ หากเจ้ามิตาย เจ้าก็จะกลายเป็นหุ่นเชิดของแคว้นใดแคว้นหนึ่งแทน เป็นหลี่เซี่ยงคนต่อไป

และยังมี การที่เจ้าหนีไปคนเดียวเช่นนี้ เจ้าเคยคิดถึงตระกูลซุนบ้างหรือไม่? ยังมีตระกูลหวังอีก เพียงแค่ฝ่าบาทโกรธเกรี้ยวขึ้นมา ย่อมต้องมีภัยถึงพวกเขา แม้ว่าฝ่าบาทจะไม่อาจทำอันใดตระกูลหวังและตระกูลเซี่ยได้ แต่นั่นมิได้หมายความว่า ตระกูลเซี่ยสายรองจะมิได้รับผลกระทบจากเจ้า

แม้ว่าตระกูลหวังจะมีกองกำลังส่วนตัว ถึงอย่างไรพวกเขาย่อมมีจำนวนคนจำกัด หากทั้งสี่แคว้นรวมหัวกันโจมตีไปที่ตระกูลหวังเล่า พวกเขาย่อมต้องได้รับความสูญเสียมากแน่ หากดีหน่อย ก็อาจจะลดขั้น จากตระกูลขุนนางขั้นหนึ่งเหลือเพียงตระกูลขุนนางขั้นสาม หากโทษที่หนักกว่านี้ ตระกูลหวังย่อมต้องกลายเป็นตระกูลหลานและตระกูลหลีเฟิ่งที่ถูกกำจัดทิ้งเป็นตระกูลต่อไป! หากต้องมามีอีกหลายหมื่นชีวิตจากไปเพียงเพราะเจ้าเพียงผู้เดียว เฟิ่งชิงเฉินเจ้าจะสบายใจงั้นหรือ"

จุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของเฟิ่งชิงเฉินก็คือ นางมีความเห็นอกเห็นใจมากเกินไป!

เสด็จอาเก้ามั่นใจเป็นอย่างมากกว่า คำพูดของเขานั้น จะสามารถทำลายความตั้งใจ ที่จะหนีออกจากเมืองของเฟิ่งชิงเฉินไปได้

แท้จริงแล้ว เป็นเสด็จอาเก้าที่คิดมากไปเอง สิ่งใดที่เสด็จอาเก้าคิดได้ เฟิ่งชิงเฉินจะคิดไม่ได้เชียวหรือ ที่นางบอกว่าไปนั้น เป็นการบอกให้เสด็จอาเก้าคุ้มครองพานางกลับไปที่เมืองหลวงแต่โดยดี

นางในยามนี้ หาใช่สตรีที่กำพร้าบิดามารดาคนก่อนไม่ ผู้คนในราชวงศ์ตงหลิงนางหาได้สนใจพวกเขาไม่ แต่คนที่นางให้ความเคารพรักและต้องการปกป้องกลับอยู่ในแคว้นตงหลิงทั้งหมด

ถึงอย่างไร นางก็ต้องกลับไปเมืองหลวงอยู่แล้ว แต่เฟิ่งชิงเฉินมิอยากใช้เหตุผลเพราะต้องการกลับเข้าเมือง เพื่อเอ่ยปากขอร้องเสด็จอาเก้า ในยามนี้ดูเหมือนว่านางจะไม่ต้องเอ่ยปากร้องขอแล้วกระมัง ถึงอย่างไร เสด็จอาเก้าก็คงจัดการให้นางกลับไปที่เมืองหลวงแต่โดยดี

แต่สิ่งที่ต้องคิดหลังจากนี้ก็คือ จะเข้าเมืองไปอย่างไร?

แต่เดิมนั้น แผนการของนางหาได้มีเสด็จอาเก้าอยู่ในนั้นไม่ ทั้งยังมิได้มีแผนที่จะออกจากเมืองหลวงด้วย การออกจากเมืองหลวง เป็นความคิดที่นางเพิ่งจะคิดได้หลังจากได้มาเจอกับเสด็จอาเก้าแล้วต่างหาก เพียงเพื่อปรนเปรอความสุขทางใจของนาง ให้มีความทรงจำที่ดี ๆ ทิ้งเอาไว้ให้กับตนเอง

หากทำตามคำพูดของเสด็จอาเก้าแล้วนั้น เฟิ่งชิงเฉินจึงได้แต่พยักหน้าลงด้วยความ "ยากลำบาก" พร้อมกับหลับตากล่าวว่า "เสด็จอาเก้าเพคะ พวกเรากลับเข้าเมืองกันเถอะ"

ทว่า นางหาได้เห็นแววตาที่ฉายแววโล่งใจของเสด็จอาเก้าไม่ ทั้งกับรอยยิ้มที่ค่อย ๆ เปล่งประกายในดวงตาของเขาอีก

มิปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินคิดอันใดอยู่นาน เสด็จอาเก้าก็รีบร้อนพาเฟิ่งชิงเฉินลงจากเขาในทันที

ภายในใจพลันแอบครุ่นคิดว่า: เฟิ่งชิงเฉินสตรีนางนี้ มีแต่จะสร้างความวุ่นวายให้กับเขาแล้ว! สตรี ไม่อาจทำให้นางปนเปื้อนได้เลยจริง ๆ

คืนวานนั้น เสด็จอาเก้าลอบพานางออกจากวัง เฟิ่งชิงเฉินจึงคิดว่าเสด็จอาเก้าจะมีวิธีลอบเข้าไปด้วยเช่นกัน เพื่อมิให้ผู้คนสังเกตเห็น แต่ทว่า

นางประเมินความอำมหิตของเสด็จอาเก้าต่ำไป!

"เสด็จอาเก้าเพคะ ทำเช่นนี้ไม่ดีกระมัง เมื่อวาน พวกเราหาได้ลงทะเบียนออกจากเมืองไม่ หากพวกเรากลับเข้าเมืองไปอย่างเอิกเกริกเช่นนี้ ย่อมต้องดึงดูดความสนใจของฝ่าบาทเป็นแน่" เฟิ่งชิงเฉินที่นั่งอยู่บนหลังม้า พร้อมกับมองประตูเมืองที่ใกล้เข้ามาทุกที ในใจพลันรู้สึกกระวนกระวายยิ่งนัก