นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 367

เย่เฉิงมีประโยชน์มากกว่าตระกูลซู ดังนั้นจึงไม่สนใจตระกูลซู สนใจแต่เพียงการกระชับความสัมพันธ์กับเย่เฉิง จิ่วชิงช่าง......คิดการได้รอบคอบจริงๆ!

ปู้จิงหยุนเหลือกตามองบนให้หลานจิ่วชิงเห็น รู้ทั้งรู้ว่าเขาตัดสินใจผิดพลาดเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียวที่ชื่อเฟิ่งชิงเฉิน เขาไม่ยอมรับก็ช่างเถอะ หลังเกิดเรื่องแล้วยังยืนพูดหน้าตาย บนโลกนี้คงมีแต่หลานจิ่วชิงที่ทำได้ ความหนาของหน้าเขาช่างน่าตื่นตะลึงเสียจริง

"หลานจิ่วชิง เจ้ายังจะหน้าตายได้มากกว่านี้อีกไหม?" ปู้จิงหยุนกล่าวอย่างหงุดหงิด ตระกูลซูกับเย่เฉิงไม่ได้เป็นอริกัน จะกระชับความสัมพันธ์กับทั้งสองฝ่ายก็ย่อมได้อยู่แล้วนี่

"คนที่หน้าตายคือเสด็จอาเก้าต่างหาก ข้าไม่เคยทำเรื่องที่ไร้ยางอายมาก่อน" หลานจิ่วชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย

"เอะอะก็ไปลงที่เสด็จอาเก้า เป็นลูกผู้ชายที่ใจกล้าหน่อยสิ" ปู้จิงหยุนเบ้ปากพร้อมทำท่าดูหมิ่น

"เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับการเป็นลูกผู้ชายล่ะ นี่คือความจริง" หลานจิ่วชิงไม่แยแส

"ความจริง? ก็ช่างพูดออกมาได้ การที่เจ้าพูดออกมาเช่นนี้ข้าก็ไม่รู้ว่าในใจเจ้าจะเข้าใจความหมายของมันดีหรือเปล่า อยากให้เรื่องนี้มาช่วยสานสัมพันธ์กับเย่เฉิง เสด็จอาเก้าคงไม่ได้ต้องการหว่านล้อมซูหว่านกับเย่เย่หรอกกระมัง?" ปู้จิงหยุนมองหลานจิ่วชิงด้วยความสงสัย เสด็จอาเก้าไม่ได้ใจดีขนาดนั้นที่จะให้เย่เย่ได้ในสิ่งที่ต้องการ

"เจ้าอยู่กับเป่าเอ๋อมากเกินไปแล้ว ก็เลยใสซื่อเหมือนกับนางงั้นสิ?" หลานจิ่วชิงพูดจากระทบกระเทียบแล้วตบบ่าปู้จิงหยุน

"เสด็จอาเก้าปฏิเสธซูหว่าน ทำให้ซูหว่านต้องเสียหน้า นางคงจะเคียดแค้นเสด็จอาเก้าเป็นแน่ หากให้ซูหว่านแต่งงานกับเย่เย่ เย่เย่หลงใหลซูหว่านมาก เพียงนางเป่าหูเขาเล็กน้อยก็สามารถทำให้เย่เย่กลายเป็นศัตรูกับเสด็จอาเก้าได้ เสด็จอาเก้าต้องสิ้นคิดจริงๆจึงส่งซูหว่านไปให้กับเย่เย่"

"ต่อให้เย่เย่ไม่แต่งงานกับซูหว่าน เขาก็ไม่มีทางช่วยเสด็จอาเก้าอยู่ดี" ปู้จิงหยุนกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อนึกถึงเย่เย่ก็ทำให้เขานึกถึงความอัปยศของตัวเอง หากเป็นไปได้เขาก็อยากกำจัดเย่เย่เสีย

เหอะๆ แต่เขาไม่สามารถทำได้ เพราะเย่เย่ยิ่งใหญ่ในเย่เฉิง หากสังหารเย่เย่ เมืองเย่เฉิงไม่มีทางปล่อยเขาเอาไว้แน่ แต่เมื่อได้ยินว่าเย่เย่อาจไม่ได้แต่งงานกับซูหว่านที่ตนเองหมายปอง ก็ทำให้ปู้จิงหยุนรู้สึกโล่งใจขึ้น

หลานจิ่วชิงยิ้มและกล่าวว่า "ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร เสด็จอาเก้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเย่เย่หรอก ขอเพียงให้เขายอมให้ความร่วมมือกับเสด็จอาเก้าก็พอแล้ว เรื่องของซูหว่านพวกเจ้าไม่ต้องเป็นกังวล เดี๋ยวข้าทำให้ทุกอย่างคลี่คลายเอง ตอนนี้ข้ากำลังเป็นกังวลกับเรื่องความปลอดภัยของเฟิ่งชิงเฉิน"

"หนานหลิงจิ่นฝานเป็นคนที่คิดร้ายและชอบการแก้แค้น ครั้งก่อนเพราะเฟิ่งชิงเฉิน ทำให้เขาเจอเรื่องเดือดร้อนในตงหลิงจนต้องวิ่งหนีกลับหนานหลิงแทบไม่ทัน"

"ส่วนหนานหลิงจิ่นสิงที่คอยแย่งชิงอำนาจกับเขาก็ดันเคยได้รับความช่วยเหลือจากเฟิ่งชิงเฉินมาก่อน มีทั้งศัตรูและคู่แค้น หนานหลิงจิ่นฝานไม่มีทางปล่อยเฟิ่งชิงเฉินไปแน่นอน การมาเยือนตงหลิงของเขาในครานี้ ดูเผินๆเหมือนเป็นแค่การมาหารือเรื่องแต่งงาน แต่อันที่จริงแล้วเขากลับมาเพื่อแก้แค้นต่างหาก เขาไม่หมายตาเสด็จอาเก้าหรอก แต่เฟิ่งชิงเฉินกำลังตกอยู่ในอันตรายแน่นอน"

หลานจิ่วชิงพูดพร้อมกับจ้องมองหน้าปู้จิงหยุน ปู้จิงหยุนจะทำเป็นไม่หือไม่อือก็ไม่ได้ จึงได้แต่เอ่ยว่า "ที่เจ้าพูดพล่ามมาตั้งนาน คือต้องการให้ข้าช่วยปกป้องเฟิ่งชิงเฉินใช่หรือไม่? วางใจเถอะ ข้าไม่ให้เฟิ่งชิงเฉินถูกลอบสังหารหรอก แล้วอีกอย่างในเมืองหลวงจะมีคนร้ายแฝงตัวเข้ามาง่ายๆได้อย่างไร"

ปู้จิงหยุนอยากถามหลานจิ่วชิงจริงๆว่าเฟิ่งชิงเฉินนั้นมีอะไรดีจนทำให้เขาครุ่นคิดไปใหญ่โต แต่เอาเถอะ ปู้จิงหยุนลืมไปหมดแล้ว ครั้งแรกที่เขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกดีกับนางเช่นเดียวกัน