นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 384

ตี๋ตงหมิงเคยพูดว่า การลอบสังหารนั้น หาใช่ว่าทำไม่ได้ไม่ แต่มันขึ้นว่า จะใช้กับผู้ใดมากกว่า การลอบสังหารองค์ชายของแคว้นนั้น ไม่อาจทำได้ แต่การลอบสังหารเฟิ่งชิงเฉินนั้น ย่อมมิใช่เรื่องยากแต่อย่างใด

หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้นั้น ซีหลิงเทียนเหล่ยคงจะเคียดแค้นนางจนแทบอยากจะกลืนนางลงท้องเลยกระมัง และยังมีหนานหลิงจิ่นฝานอีก ที่มีท่าทางเป็นเด็กเอาแต่ใจเช่นนั้น หากมิใช่ว่ามีหวังจิ่นหลิงมาห้ามปรามเขาในวันนี้ ต่อไปในวันข้างหน้า เขาย่อมต้องกลับมาล่าหัวของนางอย่างแน่นอน หากว่าเขาไม่อาจลงมืออย่างโจ่งแจ้งได้นั้น แอบกระทำลับหลังก็ได้มิใช่หรือ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฟิ่งชิงเฉินพลันรู้สึกปวดหัวยิ่งนัก เรื่องเก่ายังไม่ทันจบ ก็ยังมีเรื่องใหม่ตามมาอีก ถ้าหากนางเป็นตัวร้างปัญหาเช่นนี้ เหตุใดพระเจ้าถึงไม่เตะนางสักที เพื่อที่จะได้ช่วยควบคุมปัญหาที่นางต้องมาเผชิญหน้าเสียบ้าง ?

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินนึกถึงคำเตือนของเสด็จอาเก้าได้นั้น นางจึงได้จงใจก้าวช้าลงไปสองสามก้าว เพื่อรั้งรอหวังจิ่นหลิง จะได้ไม่เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้น หากมีคุณชายใหญ่ตระกูลหวังอยู่ด้วยเช่นนี้ ย่อมไม่มีใครกล้าลงมือต่อนางอย่างแน่นอน

"ชิงเฉิน รอก่อน"

ไม่คาดคิดว่า นางยังมิทันได้รอหวังจิ่นหลิงเลย พลันต้องมาเจอกับตงหลิงจื่อชุนเข้าเสียก่อน

ตงหลิงจื่อชุน แม้ว่าจะเป็นชินอ๋องที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง แต่เขาหาได้ยุ่งเกี่ยวกับราชสำนักไม่ ช่วงเวลาเช่นนี้ เขาย่อมไม่รั้งอยู่เพื่อถกเถียงปัญหาของราชสำนักอยู่แล้ว สิ่งที่เขาจะต้องทำเพื่อตงหลิงนั้น ก็คือการรอเวลาเพื่อตบแต่งซีหลิงเหยาหวาเข้าวังเป็นพระชายา

เขาคือหลายชายขององค์จักรพรรดิตงหลิง ตราบใดที่ยังมีแรงสนับสนุนจากราชวงศ์ตงหลิงอยู่ เขาก็ต้องยอมทำอะไรเพื่อตงหลิงเสียบ้าง การแต่งงานก็ถือเป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน

"ชุนอ๋องมีเรื่องอันใดหรือเพคะ?" แม้ว่าเฟิ่งชิงจะใช้เวลาในการเดินออกมาจากงานเลี้ยงนานมากนัก เนื่องจากว่านางและชุนอ๋องอยู่ใกล้ตำแหน่งบัลลังค์ของฝ่าบาทมากที่สุด พวกเขานับว่าเป็นกลุ่มหลัง ๆ ที่ได้ออกมาจากงานเลี้ยงเสียด้วยซ้ำ ผู้คนที่ตามมาด้านหลังก็พลันบางตาลงไปมากโข แต่ทว่า มีขุนนางสองสามคนที่ได้ยินชุนอ๋องเอ่ยเรียกนางนั้น ก็ยังคงจงใจเดินอุ้ยอ้าย ถ่วงเวลาเอาไว้

ภายในใจของตงหลิงจื่อชุน รวมไปถึงสายตาของเขา มีเพียงเฟิ่งชิงเฉินผู้เดียวเท่านั้น เขาจะไปมีเวลาสนใจผู้อื่นได้อย่างไร ยามที่เฟิ่งชิงเฉินอยากจะเอ่ยปากพูดออกมานั้น ก็พลันเห็นนัยน์ตาของชุนอ๋อง ที่ส่องประกายระยิบระยับเข้าเสียก่อน ก็รับรู้ได้ทันทีว่า ไม่ว่านางจะพูดสิ่งใดออกมา คนผู้นี้ก็คงไม่ฟังคำของนาง

เมื่อเห็นท่าทีของเฟิ่งชิงเฉินที่สงบเงียบเช่นนั้น ตงหลิงจื่อชุนพลันรู้สึกอึดอัดไปเล็กน้อย ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน แม้ว่าเขาที่เป็นถึงชินอ๋องยืนอยู่ต่อหน้าเฟิ่งชิงเฉินเช่นนี้ แต่เขาไม่อาจกดดันความสง่างามของเฟิ่งชิงเฉินลงไปได้เลยแม้แต่น้อย "ชิงเฉิน ข้า"

"ชุนอ๋องเพคะ หากท่านมีสิ่งใด โปรดเรียนมาตามตรงเถิด" เฟื่งชิงเฉินเริ่มรู้สึกร้อนใจ เนื่องจากว่านางเห็นหวังจิ่นหลิงเดินออกมาแล้ว หากนางไม่รีบไปตอนนี้ บางทีหวังจิ่นหลิงอาจจะถูกผู้อื่นลากเขาไปก่อนก็เป็นได้ ในยามนี้ หวังจิ่นหลิงมีชื่อเสียงเพิ่มขึ้นอีกแล้ว

ตงหลิงจื่อชุนพลันสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ เข้ารู้ดี หากเขาไม่เอาพูดออกมาในวันนี้ เขาก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว สีหน้าของชุนอ๋องพลันแปรเปลี่ยนเป็นจริงจัง พร้อมกับมองมาที่เฟิ่งชิงเฉิน "ชิงเฉิน ข้ารักเจ้า แต่เดิมข้าต้องการแต่งเจ้าเข้ามาเป็นพระชายาเอก แต่เป็นเพราะเรื่องขององค์หญิงเหยาหวา ข้า"

หากพูดถึงเรื่องของซีหลิงเหยาหวานั้น ชุนอ๋องนับว่าเป็นผู้บริสุทธิ์อย่างแท้จริง เนื่องจากว่า เขาหาได้ลงมือทำสิ่งใดไม่

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกขนหัวลุกกับแววตาที่ชุนอ๋องมองมาที่นางยิ่งนัก มิรอให้เขาพูดจบ เฟิ่งชิงเฉินก็พลันเอ่ยตัดบทออกมาในทันที "ต้องขอบพระคุณความเมตตาที่ชุนอ๋องมีให้หม่อมฉันเพคะ ในเมื่อท่านจะต้องตบแต่งองค์หญิงเหยาหวาเข้ามาเป็นพระชายาเอกแล้วนั้น คำพูดเช่นนี้ ชุนอ๋องมิควรจะเอ่ยออกมา จะเป็นการดีกว่านะเพคะ"

นี่คือความรักของผู้ชายในยุคนี้ เขาสามารถตบแต่งภรรยาอีกคน พร้อมกับบอกรักสตรีอีกคนหนึ่งได้ เพื่อให้คุณเป็นนางสนมของเขา พวกเขาหาได้มีความทุกข์ร้อนอันใดไม่ อีกทั้งยังแสดงออกมาอย่างเป็นธรรมชาติอีกด้วย เนื่องจากว่ามันคือวัฒนธรรมของคนในยุคนี้

ตบแต่งกับสตรีที่มีฐานะให้สมฐานะเป็นฮูหยินเอก และแต่งกับสตรีในดวงใจเป็นฮูหยินรอง เพื่อให้ฮูหยินเอกมีหน้ามีตา พร้อมทั้งมอบความโปรดปรานให้กับสตรีในดวงใจแทน

การใช้ชีวิตเช่นนี้เป็นเรื่องปกติในสายตาของคนทั่วไป แต่เฟิ่งชิงเฉินหาได้รับกับการกระทำเช่นนี้ได้ไม่

"แต่ว่า ข้าอยากแต่งกับเจ้า" ตงหลิงจื่อชุนพลันกล่าวออกมาด้วยความร้อนรน เขาตั้งใจที่จะแต่งกับเฟิ่งชิงเฉินจริง ๆ

"ลั่วอ๋องเพคะ เรื่องที่พระองค์ต้องแต่งกับองค์หญิงเหยาหวานั้น ไม่อาจเปลี่ยนแปลงสิ่งใดได้อีกแล้วเพคะ ในเมื่อท่านไม่อาจควบคุมงานแต่งงานของตนเองได้เช่นนี้ ฉะนั้นแล้วคำพูดที่ชุนอ๋องพูดไปเมื่อครู่ พระองค์อย่าเอ่ยออกมาอีกเลยเพคะ มิเช่นนั้นมันอาจจะมีปัญหาตามมาที่หลังก็เป็นได้" เฟิ่งชิงเฉินเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความรักของตงหลิงจื่อชุนแล้ว ในขณะเดียวกัน นางก็เข้าใจจุดประสงค์ของเขาเป็นอย่างดี ฉะนั้นแล้ว นางถึงได้เอ่ยปฏิเสธออกไปเช่นนี้ ก็เพื่อมิให้เป็นการทำร้ายเขา

กลับกัน ตงหลิงจื่อชุนกลับพูดความต้องการของตนเองออกมาแทน "ชิงเฉิน เจ้าแต่งเป็นพระชายารองให้ข้าได้หรือไม่? ข้าสัญญา นอกจากตำแหน่งพระชายาเอกแล้ว ข้าล้วนแต่ให้เจ้าได้หมดทุกอย่าง"

"ขออภัยชุนอ๋องเพคะ หม่อมฉันหาได้สนใจที่จะรับใช่สามีคนเดียวกันกับองค์หญิงเหยาหวาไม่" เฟิ่งชิงเฉินพยายามเป็นอย่างมาก ที่หาคำตอบมาปฏิเสธเพื่อมิให้ทำร้ายชุนอ๋อง หน้าตาของบุรุษนั้น นางไม่อยากจะสร้างศัตรูมากไปกว่านี้