นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 392

หลานจิ่วชิงจำได้ว่าการพบกันครั้งแรกระหว่างเขากับเฟิ่งชิงเฉิน จริงๆแล้วเป็นตอนที่อยู่ในห้องลับของจวนซู ตอนนั้นซูเหวินชิงได้เชิญเฟิ่งชิงเฉินไปช่วยเขา

เฟิ่งชิงเฉินฉลาดและใจเย็นมาก นางรู้ว่าอะไรควรทำและไม่ควรทำ นอกจากช่วยเขาแล้ว เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ถามอะไรเลย นางไม่พูดมากและไม่เรื่องมาก ทั้งๆที่นางมีโอกาสเห็นใบหน้าของเขา แต่นางกลับชาญฉลาดอย่างมาก นางระงับความสงสัยของตนเอาไว้เพื่อปกป้องตัวเอง

เฟิ่งชิงเฉินเฉลียวฉลาดและดูเป็นมืออาชีพ นางดูไม่เหมือนผู้หญิงที่เพิ่งจะบรรลุนิติภาวะ และแตกต่างจากความไร้เดียงสาและสุ่มส่ามของซุนซือสิงไปโดยสิ้นเชิง

ต่อมา เขาปรากฏตัวในจวนเฟิ่งพร้อมอาการบาดเจ็บ เฟิ่งชิงเฉินไม่ตื่นตระหนกแม้แต่น้อย ซึ่งทำให้เขาล้มเลิกความคิดที่จะฆ่าปิดปากนางไป ผู้หญิงที่ชาญฉลาดเช่นนี้ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้การกระทำของหลานจิ่วชิงอ่อนโยนกว่าเดิม เขาวางเฟิ่งชิงเฉินลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง "ซุนซือสิง อาจารย์ของเจ้าได้รับบาดเจ็บ ข้าจะมอบนางให้เจ้ารักษา หากว่านางเป็นอะไรไป ตระกูลซุนจะต้องตายทั้งหมด"

"อะไรนะ เจ้าบอกว่าคนๆ นี้เป็นอาจารย์ของข้างั้นหรือ? เป็นไปได้อย่างไร? อาจารย์ของข้าจะบาดเจ็บได้ยังไง? ใครกันใจกล้าเช่นนี้กล้าทำร้ายอาจารย์ของข้า" ซุนซือสิงลืมว่าตัวเองกำลังหวาดกลัว เขากระโดดยืนขึ้นและเร่งพุ่งเข้าไปข้างเตียง ในก้องนั้นมืดจนเดินไป อีกทั้งเฟิ่งชิงเฉินมีเลือดเต็มตัว ซุนซือสิงจึงไม่รู้ว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นเป็นใคร

ซุนซือสิงเร่งหันหลังกลับ กำลังจะไปจุดตะเกียง แต่กลับพบว่าห้องนั้นสว่างขึ้นมาทันที และคนที่เอาดาบข่มขู่เขาได้หายตัวไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะเฟิ่งชิงเฉินนอนเปื้อนเลือดทั้งตัวอยู่บนเตียง ซุนซือสิงเองก็คงสงสัยว่าตนฝันไปรึเปล่า

"ซือสิง เกิดอะไรขึ้น"

"คุณชายไม่เป็นไรใช่หรือไม่ขอรับ!"

ซุนฮูหยินและคนรับใช้ของจวนซุนได้ยินเสียงกรีดร้องของซุนซือสิง และพวกเขารีบพุ่งเข้ามาในทันที และเอ่ยเสียงถามมาแต่ไกล เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้น แสดงถึงความกระวนกระวายของพวกเขา

ซุนซือสิงต้องการเพียงอย่างเดียวเท่านั้น เขาอยากช่วยเฟิ่งชิงเฉิน ส่วนหลานจิ่วชิงเขาลืมไปนานแล้ว อีกอย่าง หากว่าเขาบอกเรื่องชายชุดดำ ก็มีแต่จะทำให้คนที่บ้านกังวลเท่านั้น

ซุนซือสิงหันไปและตะโกนเสียงดังว่า "แม่ ลุงซุน ข้าไม่เป็นกระไร อาจารย์ของข้าได้รับบาดเจ็บ พวกเจ้าไปเตรียมน้ำร้อน ผ้าขาวที่สะอาดและเอากล่องยาของข้ามาให้ที อีกเรื่องหนึ่ง ตะเกียง....จุดตะเกียงมาเยอะๆหน่อย"

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ซุนซือสิงพันแผลให้กับ เฟิ่งชิงเฉิน อีกทั้งเฟิ่งชิงเฉินได้สอนเขามาเป็นพิเศษเกี่ยวกับวิธีรับมือกับเหตุฉุกเฉิน แม้ว่าเขาจะกังวล ประหม่า และสับสน แต่การรักษาของเขาเป็นไปอย่างมีระเบียบ นี่คือสัญชาตญาณ สัญชาตญาณของคนเป็นหมอ และเป็นสัญชาตญาณที่เฟิ่งชิงเฉินบังคับฝึกฝนจนบังเกิด

เฟิ่งชิงเฉินเชื่อเสมอว่าในขณะที่หมอถือมีดผ่าตัด เช่นนั้นหมอควรทำตัวเหมือนหุ่นยนต์ ปฏิบัติตามขั้นตอนอย่างเคร่งครัด และไม่ใช้ความรู้สึกส่วนตัวเข้ามายุ่งเกี่ยว เพียงแค่ทำให้ดีที่สุดเท่านั้นที่จะทำให้มีการตัดสินใจที่มีหลักการมากที่สุด

"ปั๊ง…" ซุนฮูหยินสวมเสื้อคลุมและรีบเข้าไป "ซือซิง เจ้าว่าอย่างไรนะ? อาจารย์ของเจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ? นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

เมื่อเห็นซุนฮูหยินตื่นตระหนกอย่างมาก ราวกับว่าคนที่ได้รับบาดเจ็บเป็นซุนซือสิงเอง ซึ่งกังวลมากกว่าได้ยินว่าซุนซือสิงได้รับบาดเจ็บเสียอีก

"ข้าไม่รู้ มีเลือดอยู่เต็มร่างกายของอาจารย์ แม่ เร่งให้คนไปเตรียมของเสีย ข้าจะล้างแผลให้อาจารย์ และห้ามเลือด นางมีบาดแผลที่เกิดจากมีดอยู่ตามร่างกาย บาดแผลนั้นลึกมาก และถ้าไม่เร่งหยุดล้าน ข้าเกรงว่าอาจารย์จะเสียเลือดมากจนเสียชีวิต" ซุนซือสิงให้สาวใช้นำตะเกียงเข้ามาใกล้อีกนิด

"เป็นไปได้ยังไง?" ซุนฮูหยินเอามือปิดแก เพื่อไม่ให้ตนร้องไห้ออกมา

เฟิ่งชิงเฉิน สภาพของนางเหมือนเอาตัวนางขึ้นมาจากกองเลือด เสื้อผ้าบนร่างกายของนางขาดเสียหายจนหมด ซึ่งแตกต่างจากเสื้อผ้าดูดีมีระดับในตอนแรกอย่างมาก

"อาจารย์ของเจ้าไม่เป็นกระไรใช่หรือไม่?" เสื้อผ้าของผู้หญิงขาดเสียหาย ปฏิกิริยาแรกของซุนฮูหยินคือเฟิ่งชิงเฉินถูกละเมิดทางเพศหรือไม่ หากว่าเป็นเช่นนั้น...

นางไม่อยากเชื่อเลยว่า เฟิ่งชิงเฉินจะเผชิญกับมันอย่างไร