นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 397

ทันทีที่ซุนเจิ้งเต้าและภรรยาของเขาเดินออกมา พวกเขาก็หันหลังกลับ และปิดประตูเพื่อให้เห็นว่าไม่มีใครเข้าไป

"ชิงเฉินซิ่วไม่เป็นไรหรอก สบายใจได้ เพื่อเห็นแก่ร่างกายของชิงเฉินซิ่ว โปรดอย่ารบกวนนางในวันนี้ ถ้าพวกท่านเป็นห่วงนางจริงๆ ได้โปรดมาในวันพรุ่งนี้"

หลังจากสักตราสัญลักษณ์ของตระกูลเฟิ่งหลีเสร็จ สายตาของซุนเจิ้งเต้าและภรรยาของเขาแสดงออกถึงการให้เกียรติในคุณสมบัติที่เฟิ่งชิงเฉินได้รับ จากนี้ไปพวกเขาจะเรียกนางว่า “ชิงเฉินซิ่ว”

ตี๋ตงหมิงไม่สนใจเรื่องเหล่านี้เลย แม้ว่าซูเหวินชิงจะรู้ แต่เขาก็ไม่ตกใจ เขารู้ตัวตนของเฟิ่งชิงเฉินและซุนเจิ้งเต้าแล้ว

แต่หวังจิ่นหลิงต่างกัน จากชื่อที่ซุนเจิ้งเต้าและภรรยาของเขานั้นตั้งให้ เขารู้สึกว่าทัศนคติของซุนเจิ้งเต้าและภรรยาที่มีต่อเฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนไปอย่างมาก

หวังจิ่นหลิงมีความกังวล คิ้วเขายกขึ้นเล็กน้อยและลดต่ำลง เขามองตาซุนเจิ้งเต้าและภรรยาของเขาอย่างพิจารณา

หวังจิ่นหลิงไม่ได้ปิดบังความสงสัย แม้ว่าซุนเจิ้งเต้าเกือบจะหมดแรงและมองในภวังค์ แต่เขาก็ยังพบคำถามในสายตาของ หวังจิ่นหลิง

ซุนเจิ้งเต้าพูดคุยกับหวังจิ่นหลิงอย่างเปิดเผย เขารู้จักตัวตนของเฟิ่งชิงเฉินเป็นอย่างดี แม้เขาสามารถซ่อนมันจากคนอื่นได้ตลอดชีวิต แต่เขาไม่สามารถซ่อนมันจากหวังจิ่นหลิงได้ตลอดชีวิต

ตระกูลหวังสืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์ก่อนมี มีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลหลานและตระกูลเฟิ่งหลี่ในราชวงศ์ก่อนๆเป็นอย่างดี หากใครสงสัยในเฟิ่งชิงเฉิน หวังจิ่นหลิงจะเป็นคนแรกที่ตอบได้

ซุนเจิ้งเต้าได้เพียงแต่หวังว่าความสงสัยของหวังจิ่นหลิงจะหมดไป ตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินไม่อาจปกป้องตัวเองได้ ในฐานที่เฟิ่งชิงเฉินเป็นลูกสาวของตระกูลเฟิ่งหลี เขาไม่สามารถทำให้เฟิ่งชิงเฉินเป็นกังวลได้

ไม่เพียงเท่านั้น หากสัญลักษณ์ของลูกสาวของตระกูลเฟิ่งหลีถูกค้นพบโดยคนอื่น จะทำให้เฟิ่งชิงเฉินเป็นอันตรายถึงชีวิต เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ซุนเจิ้งเต้าก็สงบนิ่งมากขึ้น เขาต้องเปิดเผยและบอกอย่างเป็นธรรมชาติเพื่อให้หวังจิ่นหลิงคลายกังวล

ชายชรา เด็กหนึ่งคน และผู้ชายอีกสองคนยืนอยู่ที่ลานบ้าน มองตากันไปมา ไม่นานพวกเขาก็ได้รับความสนใจจากตี๋ตงหมิงและซูเหวินชิง ซูเหวินชิงขมวดคิ้ว และถามต่อว่า "จิ่นหลิง เกิดอะไรขึ้น ?"

หวังจิ่นหลิงถอนสายตาออก ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ไม่มีอะไร ตงหมิง เรากลับไปก่อนเถอะ และค่อยมาที่บ้านตระกูลซุนในวันพรุ่งนี้"

"องค์ชายใหญ่ เดินทางปลอดภัย" เขาอ่อนโยน สุภาพและโรแมนติก แต่ซุนเจิ้งเต้าเห็นความเฉียบขาด และคำเตือนที่แวบผ่านเข้ามาในดวงตาของหวังจิ่นหลิง

ซุนเจิ้งเต้าถอนหายใจด้วยความโล่งอก หวังจิ่นหลิงไม่ได้ห่วงอะไรเลย เขาแค่กังวลเกี่ยวกับชิงเฉินซิ่ว

แสงดาวพาดผ่าน และเมื่อหวังจิ่นหลิงจากไป จวนตระกูลซุนก็กลับสู่ความสงบดั่งเดิม เมื่อผู้คนทั้งหมดออกจากจวนตระกูลซุนซุนซื่อสิงจึงก้าวไปข้างหน้าและถามว่า "ท่านพ่อ อาจารย์ไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม?"

แค่ก แค่ก...ซุนเจิ้งเต้าเดินออกจากห้องด้วยความกดดันอย่างหนัก

"ท่านพ่อ ไม่เป็นไรใช่ไหม?" ไม่ว่าซุนซื่อสิงจะไร้เดียงสาเพียงใด เขาก็ยังเห็นความเหนื่อยล้าของซุนเจิ้งเต้า แต่ท้องฟ้ามืดเกินไป และหลังจากซุนเจิ้งเต้าออกมาจากห้อง เขาก็ยืนอยู่ในความมืด ซุนซื่อสิงจึงไม่สามารถเห็นน้ำตาและความผันผวนในดวงตาของซุนเจิ้งเต้าได้

"แค่กแค่ก ไม่เป็นไร ข้ายืนมาหนึ่งวันเต็มๆเลยรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย ข้าและแม่ของเจ้าไปพักผ่อนก่อน คืนนี้เจ้าต้องดูแลอาจารย์เจ้าแล้ว มีอะไรค่อยเรียกข้าแล้วกัน" ดวงตาของซุนเจิ้งเต้าเปียกชุ่มและเต็มไปด้วยความระลึกถึง

เขาห่วงซุนซื่อสิงมาก แต่เขาไม่มีทางเลือก นี่คือภารกิจของตระกูลซุน

ซุนซื่อสิงรู้สึกคลุมเครือที่ไมพ่อแม่ของเขาถึงไม่เรียกเขา แต่เขาก็ไม่สงสัย

ซุนสื่อสิงสวมเสื้อผ้าที่สะอาดให้เฟิ่งชิงเฉิน ผิวของนางก็เรียบเนียนเหมือนเคย ไม่มีร่องรอยของการบาดเจ็บเลย และผิวของนางก็ร่าเริงขึ้นมาก

ซุนซื่อสิงรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากว่าพ่อของเขาใช้วิธีใดในการกำจัดพลังงานเย็นยะเยือกของอาจารย์อย่างรวดเร็ว และ ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บส่วนใหญ่บนร่างกายของเขาจะหายเป็นปกติ

ซุนซื่อสิงต้องการปลดเสื้อผ้าของเฟิ่งชิงเฉิน และตรวจสอบว่าอาการบาดเจ็บของเฟิ่งชิงเฉินว่าดีขึ้นได้อย่างไร แต่เนื่องจากเขาเป็นผู้ชายและเฟิ่งชิงเฉินเป็นผู้หญิง จึงไม่อาจะทำเช่นนั้นได้

นอกจากนี้แล้วในห้องนี้มีเพียง 2 คนเท่านั้นคือเขาและอาจารย์ มันจะทำลายชื่อเสียงของอาจารย์ เขาเลยคิดว่าลืมมันไปเถอะ ค่อยพูดถึงในวันพรุ่งนี้

ซุนซื่อสิงดูแลเฟิ่งชิงเฉินอย่างเงียบๆอยู่ข้างๆ และสิ่งที่เขาสงสัยเขาจะถามพ่อของเขาในวันพรุ่งนี้

ซุนซื่อสิง ไม่รู้ว่าคืนนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้มีโอกาสคุยกับพ่อของเขา พ่อของเขายุ่งมากจนไม่มีเวลา และตอนนี้อาการหวัดของเฟิ่งชิงเฉินหายเป็นปกติแล้ว

เขาเพียงจูบเบาๆ โดยไม่กังวลถึงร่างกายของเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขาไม่ต้องการ การเคลื่อนไหวเช่นนี้ทำให้ไฟสวาทลุกโชนจนอยากกลืนกินนางไปทั้งตัว

"เจ้าไม่ได้ทำอะไรเลย แต่สามารถทำให้ข้าอารมณ์เสียได้ ข้าไม่รู้ว่าการควบคุมตนเองไม่ดี หรือเสน่ห์ของเจ้านั้นมีมากเกินไป" หลานจิ่วชิงรู้สึกรำคาญและแอบมีสุขหลังจากชีวิตที่ย่ำแย่มาหลายปี แม้แต่ผู้หญิงที่สวย และน่าดึงดูดที่สุดยังทำให้หัวใจของเขาหยุดเต้นก็ไม่อาจกระตุ้นปฏิกิริยาใดๆ จากเขาได้

เขาคิดว่าเขาไม่สนใจผู้หญิง และไม่สามารถเอาใจผู้หญิงได้ แน่นอน เขาไม่ชอบผู้ชาย แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะทำให้เขาหุนหันพลันแล่นได้

เดิมทีคิดว่าหัวใจของข้าจะนิ่งมากในชีวิตนี้ และเมื่อทำสำเร็จ เขาจะทิ้งเด็กไว้ โดยไม่ต้องการให้เขาพบกับเฟิ่งชิงเฉิน

ผู้หญิงคนนี้ไม่ต้องทำสิ่งใดเลย ตราบใดที่นางนอนอยู่ที่นี่เงียบๆ เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ใครๆ ก็ล้อเล่น ไม่รู้ว่าเป็นโชคของเขาหรือโชคร้ายของเขา

หลานจิ่วชิงหอบอย่างหนัก ใช้การเคลื่อนไหวนี้เพื่อสยบไฟในใจ

เมื่อไฟสงบลง หลานจิ่วชิงผลักตัวเองออกจากร่างของเฟิ่งชิงเฉิน และหันไปหาเฟิ่งชิงเฉินเพื่อเปิดแผ่นหลังของเฟิ่งชิงเฉิน

มันเรียบราวกับหยกด้วยความแวววาวสีชมพูสุขภาพดี ไม่เพียงแต่ไม่มีร่องรอยของการบาดเจ็บเท่านั้น แต่ยังขาวขึ้นและละเอียดอ่อนกว่าเมื่อก่อนและมือก็ดีขึ้นกว่าเดิมอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินน่าอร่อยเช่นนี้หลานจิ่วชิงจะปล่อยมือได้อย่างไร นิ้วของเขาลูบไล้แผ่นหลังของเฟิ่งชิงเฉินอย่างอ่อนโยน นิ้วที่แข็งกระด้างเล็กน้อยทิ้งรอยไว้เบื้องหลังเรียบๆ รอยสีแดงเหมือนหยกขาวเปื้อนเลือด

หลานจิ่วชิงขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับรอยสีแดงที่ปรากฏบนหลังของเฟิ่งชิงเฉินแต่เขาลังเลที่จะปล่อย ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงลูบปลายนิ้วมือบนหลังเบาๆ ทิ้งร่องรอยไว้เล็กน้อย

"เฟิ่งชิงเฉิน ในที่สุดเจ้าก็เป็นสมาชิกที่ได้รับการยอมรับจากตระกูลเฟิ่งหลี และข้าไม่อาจปล่อยเจ้าไป" ทันทีที่เข้ามา หลานจิ่วชิงก็เดาได้ว่าซุนเจิ้งเต้าใช้วิธีใดเพื่อช่วยเฟิ่งชิงเฉิน

ทั้งตระกูลเฟิ่งหลีและตระกูลหลานมีสัญลักษณ์ของตน ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือสัญลักษณ์ที่เป็นเอกลักษณ์ของตระกูลหลานจะสักให้เฉพาะจักรพรรดิในอนาคตเท่านั้น

แทนที่จะบอกว่าตระกูลเฟิ่งหลีปกป้องครึ่งหนึ่งของประเทศเพื่อตระกูลหลาน เขากลับบอกว่าตระกูลเฟิ่งหลีและตระกูลหลานควบคุมทุกอย่างไว้ภายใต้โลกใบนี้...