นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 401

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มออกมาด้วยท่าทางมีความสุข เดิมทีหวังจิ่นหลิงคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินโมโหเสียจนหัวเราะออกมา แต่ดูจากท่าทางของนางแล้วไม่เหมือน ทว่าเป็นรอยยิ้มจากใจจริง "เจ้ายังยิ้มออกได้อีกหรือ? เจ้าไม่โกรธหรือ?"

ไม่ว่าสตรีผู้ใดที่ถูกใส่ร้ายเช่นนี้ล้วนต้องโกรธ แน่นอนว่าหวังจิ่นหลิงรู้ดีเรื่องเฟิ่งชิงเฉินมีความแข็งแกร่งกว่าสตรีนางอื่น ใจกว้างกว่าสตรีนางอื่น แต่ต่อให้ใจกว้างเพียงใดเมื่อได้ยินคำเช่นนี้ล้วนต้องโมโห

อย่าว่าแต่เฟิ่งชิงเฉินเลย แม้แต่เขาที่ได้ยินเรื่องที่ฝ่ายตรวจการกล่าวถึงเฟิ่งชิงเฉินเช่นนี้ เขาเองก็ยังโกรธ สตรีที่เขาพยายามปกป้องอย่างสุดหัวใจ จะไปเป็นของเล่นสำหรับคนชั้นสูงเหล่านั้นได้อย่างไร

"เหตุใดจึงยิ้มมิได้เล่า แล้วเหตุใดจึงต้องโมโห เพียงแค่วาจาซึ่งมาจากลมปากเท่านั้น ข้าได้ยินมามากแล้ว อีกอย่าง คนที่จะโชคร้ายในครั้งนี้มิใช่ข้า ฝ่ายตรวจการกล่าวแล้วมิใช่หรือ ว่าข้านั้นเป็นเหยื่อผู้บริสุทธิ์เพราะความเย่อหยิ่งของเสด็จอาเก้า"

นางจะไม่ดีใจได้อย่างไร เสด็จอาเก้าผู้ที่สูงส่ง ไม่สนใจในสตรี เปรียบดั่งเทพอมตะ จะมีวันที่ถูกดึงลงมาจากแท่นบูชา และจะมีวันที่ถูกรายล้อมไปด้วยเรื่องราวติฉินนินทาเช่นนี้ ช่างน่าสนใจยิ่งนัก

ในเมื่อไม่อาจหยุดห้ามคำนินทาได้ ก็ต้องมีคนทนทุกข์ไปด้วยกัน ทุกครั้งที่เกิดเรื่องขึ้น จะมีเพียงเฟิ่งชิงเฉินเท่านั้นที่ถูกโลกดูหมิ่น และในที่สุดก็ถึงคราวของเสด็จอาเก้าสักที

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้โกรธจริงๆ นอกจากตกใจในตอนแรกแล้ว เฟิ่งชิงเฉินกลับรู้สึกตั้งตารอเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปเสียด้วยซ้ำ

นางอยากจะเห็นเหลือเกินว่าเมื่อเสด็จอาเก้าอยู่ต่อหน้าการกล่าวหาจากฝ่ายตรวจการ แล้วเขาจะโต้แย้งให้พ้นความผิดได้อย่างไร

"หากว่าข้อหานี้ถูกตัดสินจริง เสด็จอาเก้าโชคร้าย เจ้าเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขา" นี่ไม่ใช่สิ่งที่หวังจิ่นหลิงเป็นกังวลใจ แต่หวังจิ่นหลิงกังวลเกี่ยวกับชื่อเสียงของเฟิ่งชิงเฉินต่างหาก เห็นได้ชัดว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจ คำปลอบโยนที่หวังจิ่นหลิงเตรียมไว้จึงหาโอกาสพูดขึ้นไม่ได้เลย

"ถูกกำหนดโทษ? จิ่นหลิงเจ้าดูถูกเสด็จอาเก้ามากไปแล้ว โทษเช่นนี้เขาจะไม่ยอมรับเป็นแน่ ฝ่ายตรวจการเหล่านั้นไม่อาจหาข้อบกพร่องได้หรอก" เฟิ่งชิงเฉินกล่าวออกมาได้อย่างมุ่งมั่น ทำให้หวังจิ่นหลิงรู้สึกปวดใจเล็กน้อย "เจ้าเชื่อมั่นในตัวเสด็จอาเก้าเช่นนี้เชียวหรือ?"

"ไม่ใช่ว่าข้าเชื่อหรือไม่เชื่อ แต่เรื่องนี้กล่าวไปตามความจริง เสด็จอาเก้าไม่ใช่ผู้ที่นั่งรอความตายอยู่กับที่ หากต้องการทำให้เสด็จอาเก้าก้มศีรษะลงยอมรับด้วยเพียงโทษเท่านี้ยากยิ่งนัก"

"อีกอย่างต่อให้เขาถูกกล่าวโทษนี้จริง ก็ไม่ได้ส่งผลต่อชีวิตของเสด็จอาเก้า อย่างมากก็เพียงแค่ขายหน้าเพราะทำเรื่องไม่เป็นคุณธรรมเท่านั้น หากข้าเดาไม่ผิดล่ะก็ จักรพรรดิและคนอื่นๆ เพียงต้องการใช้เรื่องนี้บีบบังคับให้เสด็จอาเก้ายอมถอยออกไปก้าวหนึ่ง" เฟิ่งชิงเฉินถูกคนในราชวงศ์จัดการมาหลายครั้งหลายครา นางจะไม่รู้ได้อย่างไร คนในราชวงศ์นั้นโดยมากมองจากพื้นผิวจะใช้เรื่องหนึ่งเพื่อทำให้อีกเรื่องหนึ่งประสบความสำเร็จ

หากว่าเฟิ่งชิงเฉินเดาไม่ผิดล่ะก็ จักรพรรดิคงไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะให้ฝ่ายตรวจการนำเรื่องของเสด็จอาเก้าที่ไร้คุณธรรมเรื่องนี้ บีบบังคับให้เสด็จอาเก้า ต้องตกเหว แท้จริงแล้วใช่ว่าเขาไม่อยาก แต่มันทำไม่ได้ การที่เขาใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้เพียงแค่ต้องการให้ใครบางคนล้มเลิกความตั้งใจ ขณะเดียวกันก็ให้เสด็จอาเก้ายอมจำนนบ้างเล็กน้อย

"น้องเก้า เรื่องที่ฝ่ายตรวจการจะฟ้องเจ้า เจ้าคิดเห็นว่าอย่างไร?" จักรพรรดิรั้งตัวเสด็จอาเก้าเอาไว้เป็นการส่วนตัว แล้วกล่าวด้วยสีหน้าผ่อนคลายราวกับพี่น้องสนทนากันธรรมดา

คิดเห็นอย่างไร? ขืนใจคู่หมั้นหลานชาย? เขายังไม่ได้ลงมือเลยด้วยซ้ำ และต่อให้เขาจะลงมือก็คงไม่มีความสนใจจะลงมือจัดการกับพระชายาองค์รัชทายาทและพระชายาลั่วอ๋อง

"ไม่มีความคิดเห็นใด?" เสด็จอาเก่าทำสีหน้าเคร่งขรึมนิ่งเงียบ ไม่มีผู้ใดรู้ได้เลยว่าใต้ใบหน้าอันสงบนิ่งนั้นเขาไม่สนใจมันจริงๆ หรือเพียงแค่เสแสร้งทำขึ้นมา

หลายปีมานี้จักรพรรดิได้ละทิ้งความพยายามที่จะมองออกถึงอารมณ์ใบหน้าของเสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้าเป็นผู้ที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก เขาไม่เคยแสดงความรู้สึกได้ออกมาทางสีหน้าเลยแม้แต่น้อย

"น้องเก้า เมื่อตอนเจ้าอยู่ในงานเลี้ยงหาได้เป็นเช่นนี้ ในเมื่อเจ้าไม่ได้รู้สึกอันใดกับเฟิ่งชิงเฉิน แล้วเหตุใดในงานเลี้ยงนั้นเจ้าจะต้องปกป้องนาง ทำให้ขุนนางมากมายเข้าใจผิด" ใบหน้าของฝ่าบาทกำลังยิ้ม แต่กลับทำให้หนาวเหน็บเข้าไปถึงกระดูก

"ฝ่าบาท เรื่องระหว่างข้ากับเฟิ่งชิงเฉินนั้นทุกคนใต้หล้าล้วนรับรู้ การที่ข้าปกป้องนางเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลแล้ว" เสด็จอาเก้าประโยคนี้ดูเหมือนว่าจะกล่าวทุกอย่างออกมา เเต่เขาก็ยังคงไม่ยอมรับ