นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 433

คำตอบเช่นนี้......

ช่างทำให้เขารู้สึกชื่นชอบแต่ก็ผิดหวัง

หลานจิ่วชิงหลับตาลง พยายามระงับอารมณ์ของตนเอง

แม้ว่าคำตอบจะค่อนข้างห่างไกลจากสิ่งที่เขาหวังเอาไว้ แต่ก็ยังดีกว่านางปฏิเสธ แม้หลานจิ่วชิงจะไม่ค่อยพอใจเท่าไรนักแต่ก็ไม่ได้ผิดหวังจนเกินไป

เอาแบบนี้ไปก่อนก็แล้วกัน หากว่าทำให้เฟิ่งชิงเฉินตกอกตกใจเสียจนหนีไปก่อนก็คงจะไม่ดี

หลานจิ่วชิง เจ้าจงเชื่อเฟิ่งชิงเฉินเถิด ต่อให้นางจะมีความลับอันยิ่งใหญ่อยู่ก็ตาม เจ้าควรจะลองเชื่อนางดู บนโลกใบนี้ใครกันเล่าที่ไม่มีความลับ

แม้ในใจจะรู้สึกถึงความห่างเหิน แต่ก็ดีกว่าเมื่อตอนกลางวันมากยิ่งนัก

“เฟิ่งชิงเฉิน จงจำคำของเจ้าที่กล่าวไว้วันนี้ให้ดี” เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาอันดำขลับของหลานจิ่วชิงดูลึกล้ำ เฟิ่งชิงเฉินไม่อาจมองเห็นอารมณ์ของเขาจากแววตานั้นได้เลย

ชายคนนี้บังคับคนอื่นได้เก่งเหลือเกิน

“วางใจเถิด ข้าจะจำคำนี้ของตนเอาไว้ แล้วบัดนี้เจ้าบอกข้าได้หรือยังว่าในวันนี้ที่เจ้าเดินทางมาต้องการให้ข้าช่วยสิ่งใด” หากไม่มีเรื่องร้องขอให้ช่วยคงไม่เดินทางมาหานางหรอก ทุกครั้งที่หลานจิ่วชิงปรากฏกายขึ้น หากไม่ใช่เพราะเขามีธุระก็คือตอนที่นางกำลังโชคร้ายอยู่

ทั้งเขาและหลานจิ่วชิงเรียกได้ว่าเป็นพี่น้องที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ทั้งสองคนพบเจอแต่เรื่องวุ่นวายไม่ขาดสาย

“ข้าเดินทางมาหาเจ้าจำเป็นต้องให้เจ้าช่วยเหลือไปทุกครั้งหรือ?” หลานจิ่วชิงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า และเมื่อนึกถึงเรื่องที่เฟิ่งชิงเฉินเอ่ยถามเขาเมื่อพบหน้า หลานจิ่วชิง “ในครั้งนี้เจ้าบาดเจ็บเองหรือสหายของเจ้าเล่าที่ได้รับบาดเจ็บ” ยิ่งทำให้หลานจิ่วชิงอึดอัดใจขึ้นกว่าเดิม

เขามาหาเฟิ่งชิงเฉิน จำเป็นจะต้องมีธุระเรื่องราวใดด้วยหรือ? จะต้องบาดเจ็บอย่างงั้นหรือ? ไม่มีเรื่องใดเขาจะเดินทางมาหานางไม่ได้หรือไร?

แค่กๆ ดูเหมือนหลานจิ่วชิงจะลืมไปเสียแล้วว่าทุกครั้งที่ตนเดินทางมาหาเฟิ่งชิงเฉิน หากไม่ใช่เขาที่เกิดเรื่องก็คงจะเป็นเฟิ่งชิงเฉินที่เกิดเรื่อง และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเดินทางมาหาเฟิ่งชิงเฉินเพราะมาเที่ยวหาเฉยๆ เขาจะทำให้เฟิ่งชิงเฉินคิดมากไม่ได้เด็ดขาด “หากไม่มีอะไรให้ข้าช่วย แล้วเจ้าเดินทางมาหาข้าทำไม ดูท่าทางเจ้าแล้วเดิมทีคงจะยุ่งเอาควร”

เมื่อเห็นว่าทุกครั้งที่หลานจิ่วชิงบาดเจ็บ แต่เขาก็ไม่อาจพักผ่อนได้อย่างสงบนิ่ง เฟิ่งชิงเฉินจึงรู้ดีว่าหลานจิ่วชิงไม่ใช่คนที่ไม่มีเรื่องจะทำ เขาไม่เหมือนกับหมอ ธรรมดาเช่นนาง เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นบุคคลที่มีความสำคัญ

“ข้ายุ่งมากก็จริง” เรื่องนี้หลานจิ่วชิงไม่ปฏิเสธ “แต่ก็ใช่ว่าข้าจะมีเรื่องราวต้องทำทุกวัน อย่างน้อยวันนี้ข้าก็ไม่มีสิ่งใดต้องทำ”

แท้จริงแล้วคืนนี้เขายุ่งยิ่งนัก เพียงแต่เขาไม่อาจจะสงบจิตสงบใจในการจัดการเรื่องราวเหล่านั้นได้ ในสมองของเขาเต็มไปด้วยเฟิ่งชิงเฉิน จึงส่งผลกระทบต่อการทำงานของเขา

แต่ไหนแต่ไรมาเขาเป็นคนที่จัดการเรื่องราวได้อย่างเด็ดขาด ในเมื่อเฟิ่งชิงเฉินส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของเขา ดังนั้นเขาก็ควรที่จะลบเงาในใจนี้ออกไป ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงเดินทางมาหาเฟิ่งชิงเฉินเพื่อสนทนาในยามค่ำคืน

“หากไม่มีสิ่งใดก็ดี เพราะว่าช่วงนี้ข้ายุ่งยิ่งนัก ข้าไม่อาจจะเอาเวลามากมายมาช่วยเจ้าได้” เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจออกมา นางกลัวว่าตนจะยุ่งไปเสียทุกเรื่อง และเมื่อถึงเวลาจะทำให้เหนื่อยแทบตาย

“เจ้ากำลังหมายถึงเรื่องการแข่งขันกับซูหว่านหรือ?” หลานจิ่วชิงรู้ดีว่าช่วงนี้เรื่องยุ่งๆ ของเฟิ่งชิงเฉินมีอยู่ไม่กี่เรื่องใหญ่

“ถูกต้อง นอกจากเรื่องนี้ยังมีเรื่องใดที่ทำให้ข้าต้องยุ่งอีก?” หากสามารถเลือกได้ นางยอมไปทำการผ่าตัดศีรษะที่ซับซ้อนยุ่งยากดีกว่า นางไม่อยากแข่งขันกับซูหว่านเลย เพราะมันเป็นการทำลายเซลล์สมองและเสียเวลาของนางยิ่งนัก ที่สำคัญก็คือ......

เปลืองแรงเปลืองเวลาไปแล้ว ก็ใช่ว่านางจะชนะได้

แม้ว่าประโยคเช่นนี้อาจจะทำให้ผู้อื่นดูดี และลดความน่าเกรงขามของตนลง แต่ความจริงก็คือความจริง นางจำเป็นที่จะต้องยอมรับ

ความถนัดของแต่ละคนแตกต่างกันไป นางไม่ได้จบมาด้านดนตรีหมากรุกเขียนหนังสือและวาดภาพ ความสามารถทั้งสี่ด้านนี้อย่างมากก็เพียงแค่ทำไปเพื่อฆ่าเวลา แต่ทักษะการแพทย์ที่นางเรียนมาสามารถนำมาใช้ช่วยผู้คนและเลี้ยงอาชีพตนได้

หลานจิ่วชิงเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินหายโกรธแล้ว เขาเองก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกและไม่เอ่ยสนทนาถึงเรื่องนี้อีก เขาหันศีรษะไปทางอื่นเล็กน้อย มองไปเห็นฉินซึ่งวางไว้ตรงมุม ก่อนจะตกตะลึงกล่าวว่า “จักรพรรดินีประทานฉินสายน้ำแข็งให้แก่เจ้าหรือ?”

“ฉินสายน้ำแข็ง? เจ้าหมายถึงมันน่ะหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องหัวข้อเมื่อสักครู่อีก นางเห็นหลานจิ่วชิงเอ่ยถามเรื่องของฉินในมุมห้องที่วางเอาไว้ จึงได้ลุกขึ้นยืนไปหยิบมันมาแล้ววางไว้บนโต๊ะ

“เป็นฉินสายน้ำแข็งจริงๆ ฉินสายน้ำแข็งนี้องค์รัชทายาทได้เฟ้นหาช่างที่มีฝีมือประณีตและใช้เวลาถึงสามปีในการทำมันขึ้นมา เมื่อปีกลายได้ถวายให้แก่องค์จักรพรรดิในวันคล้ายวันประสูติ เหตุใดจักรพรรดินีจึงได้นำฉินนี้มาให้เจ้า หรือเจ้าร้องขอมาด้วยตนเอง?”

แววตาของหลานจิ่วชิงแฝงถึงความสงสัย ภายในวังมีฉินดีๆ มากมายนับไม่ถ้วน และฉินสายน้ำแข็งไม่ใช่ฉินที่ดีที่สุด จักรพรรดินีประทานให้แก่เฟิ่งชิงเฉิน หากกล่าวว่าไม่มีเรื่องใดแอบแฝงคาดว่าคงไม่มีใครเชื่อ

“มิใช่ ในขณะนั้นจักรพรรดินีเอ่ยถามว่าข้าต้องการสิ่งใด ข้าเองยังไม่ทันจะตอบ หวงกุ้ยเฟยก็เดินทางมา หวงกุ้ยเฟยเอ่ยถามคำถามนี้กับองค์จักรพรรดินีเมื่อกลางวัน องค์จักรพรรดินีจึงได้นำฉินและสิ่งของอื่นมอบให้ข้าเป็นรางวัล” เดิมทีนางคิดว่าเป็นฉินธรรมดา แต่เมื่อได้ยินหลานจิ่วชิงเอ่ยเช่นนี้ เฟิ่งชิงเฉินจึงได้รู้ว่า ฉินนี่มีที่มาที่ไม่ธรรมดา

หากไม่ใช่เพราะหลานจิ่วชิงเอ่ยถามขึ้น ก็ดูเหมือนจะไม่มีใครรู้ว่าฉินซึ่งจักรพรรดินีมอบให้นางเป็นฉินที่องค์รัชทายาทมอบให้แก่องค์จักรพรรดิในวันคล้ายวันประสูติ

เนื่องจากว่าตอนกลางวันเมื่อครั้งที่องค์จักรพรรดินีประทานรางวัลเหล่านี้มาให้ ไม่มีคนนอกอยู่ด้วยสักคนเดียว อีกทั้งบัดนี้การแข่งขันกำลังจะดำเนินมาถึงแล้ว จึงไม่มีใครกล้ามารบกวนนาง หากไม่ใช่ว่าหลานจิ่วชิงปรากฏกายขึ้น คาดว่าคงไม่มีใครรู้เสียด้วยซ้ำว่าจักรพรรดินีประทานรางวัลได้แก่นาง

หลานจิ่วชิงหรี่ตาลง ดวงตาดูมืดมนเล็กน้อย “เฟิ่งชิงเฉิน หากว่าองค์จักรพรรดินีกล่าวกับคนอื่นว่าฉินนี้เจ้าเป็นคนเลือกมันเอง จะไม่มีผู้ใดสงสัยแน่นอน”

หากเกิดเรื่องใดขึ้นมาจักรพรรดินีจะไม่ยอมรับอย่างแน่นอนว่าฉินนี้นางเป็นคนเลือกและมอบให้เฟิ่งชิงเฉินเอง และนางมีเหตุผลเพียงพอที่จะตอบเช่นนั้น

“เจ้ากำลังหมายถึงว่าฉินนี้มีปัญหาอย่างนั้นหรือ?” เมื่อรู้ว่าฉินนี่คือสิ่งที่องค์รัชทายาทให้แก่องค์จักรพรรดิ เฟิ่งชิงเฉินก็รู้ได้ทันทีว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา ดูเหมือนจักรพรรดินีต้องการจะทำเรื่องราวบางอย่างด้วยฉิน และนางก็โชคร้ายเหลือเกินที่ถูกจักรพรรดินีนำไปเป็นหมากตัวหนึ่งในการเดิน......