นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 474

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าถ้าตกอยู่ในมือของตงหลิงจื่อลั่ว ไม่มีผลดีอย่างแน่นอน วันนี้นางไม่ตายก็คงบาดเจ็บหนัก ตงหลิงจื่อลั่วไม่เคยสุภาพกับนาง

หลังจากที่องค์หญิงอันผิงจากไป ตงหลิงจื่อลั่วก็สั่งให้นางกำนัลและขันทีออกไป ในทางเดินเล็กๆ นั้นมีเพียงเฟิ่งชิงเฉินและเขาสองคนเท่านั้น และจุดนี้องค์หญิงอันผิงเป็นคนเลือก แม้จะไม่ลับเท่าไหร่ แต่นอกจากคนของตำหนักจาวเยี่ยนแล้ว ไม่มีใครเดินมาแถวนี้

นั่นหมายความว่า เฟิ่งชิงเฉินอยู่ในสถานการณ์ที่เรียกหาใครไม่ได้เลย อย่าว่าแต่เสด็จอาเก้าเลย แม้แต่องค์รัชทายาทที่อยู่ในพระราชวังก็คงจะหาตรงนี้เจอได้ยาก

นางกำนัลเดินหายไปหมดแล้ว ตงหลิงจื่อลั่วไม่ได้เรียกให้เฟิ่งชิงเฉินลุกขึ้น ปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินคุกเข่าอยู่ตรงพื้นไปเรื่อยๆ

ตงหลิงจื่อลั่วมองลงไปที่เฟิ่งชิงเฉินซึ่งยังคงหยิ่งผยอง แม้ว่านางจะคุกเข่าอยู่บนพื้นก็ตาม ทันใดทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่าเฟิ่งชิงเฉินยังคงดูเหมือนเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขา

เขาไม่เคยมองเฟิ่งชิงเฉินอย่างดีเลย และไม่เคยรู้จักเฟิ่งชิงเฉินเป็นอย่างดี ทุกครั้งที่เขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินนอกจากจะทำให้นางอับอายแล้วเขายังทำให้นางลำบากใจอีกด้วย

เขายอมให้เฟิ่งชิงเฉินถูกเหยาหวาเล่นงาน เสื่อมเสียชื่อเสียง เขามองดูเฟิ่งชิงเฉินคุกเข่าอยู่นอกวังของเสด็จแม่ของเขา เขาบังคับให้เฟิ่งชิงเฉินคุกเข่าที่หน้าประตูเมือง ปล่อยให้ประชาชนทุบตีและด่าทอ

จนถึงตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินถูกเขารังแกเช่นนี้ แม้ว่านางจะไม่เคยแสดงท่าทีโกรธเคืองออกมาเลย แต่เขารู้ดีว่า เมื่อความขัดแย้งระหว่างเขากับเฟิ่งชิงเฉินได้เกิดขึ้นแล้ว เขาไม่เคยคิดว่าจะมีวันหนึ่งที่เขาและ เฟิ่งชิงเฉินสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติ และเขาก็ไม่เคยคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินคู่ควรกับเขา

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาปฏิบัติเช่นนี้ต่อเฟิ่งชิงเฉินแล้ว เมื่อเฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บ นางยังคงพยายามรักษาเขาอย่างเต็มที่ เพื่อให้เขาฟื้นตัวโดยเร็วที่สุด

แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยรู้เรื่องของเฟิ่งชิงเฉินมากนัก แต่เขารู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นผู้หญิงที่มีแค้นก็ล้างแค้น มีบุญคุณที่ต้องตอบแทนก็จะตอบแทน เขาคิดว่า เฟิ่งชิงเฉินช่วยเขาโดยไม่คำนึงถึงความขัดแย้งที่เคยมีกันเป็นเพราะนางรักตน ฉะนั้น เขาจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงปรานีนางว่า "เฟิ่งชิงเฉิน ข้าจะแต่งเจ้าเป็ฯพระชายารอง”

แต่ผู้หญิงคนกลับปฏิเสธอย่างไร้ความปรานี เขาโกรธเคืองอย่างมาก

เขายังไม่ได้จัดการความรู้สึกที่มีต่อเฟิ่งชิงเฉิน เหยาหวาก็เข้ามา และมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยู่เหนือการควบคุมของเขา เฟิ่งชิงเฉินได้รับความโปรดปรานจากเสด็จอาเก้า เหยาหวาจะแต่งงานกับจื่อชุน

ทุกอย่างอยู่นอกเหนือการควบคุมของเขา ทำให้เขาไม่ทันได้ระวัง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเขาได้ยินว่าเหยาหวาจะแต่งงานกับจื่อชุน เขาก็โล่งใจ

ในที่สุดเขาก็ไม่ต้องเป็นคนกลางระหว่างแม่และเหยาหวาแล้ว ในที่สุดเขาก็ไม่ต้องลำบากทั้งสองฝ่ายแล้ว เหบาหวายังคงเป็นสุดที่รักของเขา เพียงแต่ว่าเขาและเหยาหวาไม่มีทางได้เป็นสามีภรรยากัน

หัวใจของเขาเจ็บปวดเล็กน้อย แต่เมื่อเขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าเดินคู่กัน เขาพบว่าเขาเจ็บใจจนหายใจไม่ออก เจ็บยิ่งกว่าตอนที่ได้ยินว่าเหยาหวาจะแต่งงานกับจื่อชุนเสียอีก

เฟิ่ง ชิงเฉิน เดิมควรจะเป็นภรรยาของเขา พระชายาของเขา เฟิ่ง ชิงเฉิน ควรจะอยู่เคียงข้างเขา แต่ในท้ายที่สุด เขาทำให้ทุกอย่างพังทลาย เขาและเฟิ่งชิงเฉินห่างกันไปมากขึ้นทุกครั้ง ห่างยิ่งกว่าคนแปลกหน้าเสียอีก

เวลานี้เท่านั้นเขาเข้าใจว่า เฟิ่งชิงเฉินไม่เคยรักเขาหรือเกลียดเขาตั้งแต่ต้นจนตอนนี้เลย เฟิ่งชิงเฉินเพิกเฉยต่อเขาเสมอและไม่ได้มีเขาในสายตาเลย

แต่เขาเริ่มให้ความสนใจกับทุกย่างก้าวของเฟิ่งชิงเฉิน เมื่อมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินที่แสดงให้เห็นความสง่างามทุกการเคลื่อนไหว เขารู้สึกเสียดาย แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่มีเขาในสายตาแล้ว

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าตนคุกเข่ามานานแค่ไหน แต่นางรู้เพียงว่าขาของนางชาไปทั้งสองข้าง แต่ลั่วอ๋องก็ยังคงไม่เรียกนางยืนขึ้น เฟิ่งชิงเฉินด่าตงหลิงจื่อลั่วในใจอย่างแรง แต่ก็ยังไม่หายโกรธ

นางรู้ดีว่าหากได้พบตงหลิงจื่อลั่ว ต้องไม่เจอเรื่องดีๆ แน่นอน ครั้งที่แล้วที่หน้าประตูเมือง นางคุกเข่าลงจนทรุดตัวลง ครั้งนี้ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรลั่วอ๋องจึงจะปล่อยนางไป พรุ่งนี้นางมีการแข่งมารยาท หากว่านางคุกเข่าจนเข่าพังแล้วนางจะแข่งอย่างไร

ตงหลิงจื่อลั่วไม่ได้ตั้งใจจะให้เฟิ่งชิงเฉินคุกเข่าอยู่อย่างนั้น แต่ความคิดของเขาวิ่งไปไกลเกินไป เมื่อเขานึกถึงเฟิ่งชิงเฉินขึ้นมาได้ และพบว่าเฟิ่งชิงเฉินยังคงคุกเข่าอยู่ข้างหน้าเขา ตงหลิงจื่อลั่วกล่าวทันทีว่า " เฟิ่งชิงเฉินลุกขึ้น "

“ขอบใจฝ่าบาท” เฟิ่งชิงเฉินโกรธจนอยากจะฆ่าคน นางกัดฟันและกล่าว

คุกเข่านานเกินไป ขาของนางชา เฟิ่ง ชิงเฉินไม่สามารถลุกขึ้นได้ในทันที นางทำได้เพียงใช้มือหนุนบนพื้น ในที่สุดนางก็ยืนขึ้น แต่ขาของนางก็อ่อนลงและล้มลงอีกครั้ง