นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 477

แม้จวนอ๋องเก้าจะมีคนเฝ้าอยู่ไม่มาก แต่แต่ละคนก็เป็นยอดฝีมือ คนๆเดียวมีความสามารถหลากหลาย การเชือดเฉือนกันระหว่างรัชทายาทกับลั่วอ๋อง แม้เป็นแค่เพียงเรื่องเล็กๆ แต่ผู้ที่คอยดูแลจวนอ๋องเก้าก็กรูกันเข้ามา เพื่อยุติเรื่องเล็กๆดังกล่าวแล้วจึงเชิญเจ้านาย 2 พระองค์เข้าไปภายในจวน

แม้เฟิ่งชิงเฉินจะมากับรัชทายาท แต่นางก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าจะไม่ร่วมมือกับรัชทายาท เมื่อนางลงมาจากรถม้าก็วางตัวเหมือนมนุษย์ล่องหน นางได้แต่ยืนเงียบอยู่ข้างๆ ไม่ว่ารัชทายาทจะส่งสัญญาณมาให้นางอย่างไร นางก็ไม่ช่วยเขาเจรจาเลย

แม้รัชทายาทจะไม่ค่อยพอใจ แต่เนื่องจากเขาอยู่ที่จวนอ๋องเก้าจึงพูดอะไรมากไม่ได้ แล้วอีกอย่าง เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ใช่บ่าวใกล้ชิดของเขา เขาไม่มีอำนาจไปสั่งนาง

รัชทายาทและลั่วอ๋องยืนกันคนละฝั่ง ทั้งสองฝ่ายมีใบหน้ายิ้มแย้ม แต่รอยยิ้มเหล่านี้กลับดูไม่เป็นมิตร เฟิ่งชิงเฉินถือถ้วยน้ำชา สายตาของนางจับจ้องไปที่ถ้วยน้ำชาถ้วยนั้น นางรู้สึกราวกับว่าลายไผ่เขียวชอุ่มบนถ้วยจะมีดอกไผ่เบ่งบานออกมาด้วย

ผู้ดูแลจวนเข้าไปทูลรายงาน หลังจากนั้นไม่นานก็ออกมาเชิญรัชทายาทและลั่วอ๋องเข้าไปด้านใน เสด็จอาเก้าเพิ่งตื่นนอน เขาต้องการพบพวกเขาทั้งสอง ส่วนเฟิ่งชิงเฉินยังไม่ต้องเข้าไป เสด็จอาเก้าไม่อยากพบเฟิ่งชิงเฉิน

รัชทายาทถึงกับยิ้มแห้ง เขานึกไม่ถึงว่าเสด็จอาเก้าจะยืนกรานปฏิเสธที่จะพบเฟิ่งชิงเฉิน หรือว่าการล้มป่วยของเสด็จอาเก้า จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเฟิ่งชิงเฉินจริงๆ

เพราะก่อนที่เสด็จอาเก้าจะล้มป่วย คนสุดท้ายที่เขาเจอก็คือเฟิ่งชิงเฉิน การที่รัชทายาทพาเฟิ่งชิงเฉินมาในวันนี้ เป็นเพราะเขาต้องการเอาใจเฟิ่งชิงเฉิน หรือไม่ก็เอาใจเสด็จอาเก้า

หากเมื่อวานนี้เฟิ่งชิงเฉินทำให้เสด็จอาเก้าโกรธ ก็จะได้ใช้โอกาสนี้มาขอโทษเสด็จอาเก้า หากนางไม่ได้ยั่วโมโหเขาแต่ตอนนี้มาเยี่ยมเขาก็จะเป็นการทำให้เสด็จอาเก้าดีใจ

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม รัชทายาทมองว่าการพาเฟิ่งชิงเฉินมาจะต้องทำให้เสด็จอาเก้าดีใจมากแน่ๆ นึกไม่ถึงเลยว่าเสด็จอาเก้าจะไม่ยอมพบหน้าเฟิ่งชิงเฉิน

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินกันแน่นะ? คงไม่ใช่เพราะเฟิ่งชิงเฉินไม่น่าโปรดปรานแล้วกระมัง หากเป็นเช่นนั้นจริง เฟิ่งชิงเฉินคงไม่รอดแน่ๆ

อย่าลืมว่าเฟิ่งชิงเฉินมีศัตรูมากมาย แถมแต่ละคนก็มีอํานาจบาตรใหญ่ ผู้ที่จะปกป้องนางได้นั้นก็มีเพียงแค่หวังจิ่นหลิงและเสด็จอาเก้าเท่านั้น

ตอนนี้หวังจิ่นหลิงไม่อยู่ เสด็จอาเก้าก็ไม่ยอมปกป้องนาง แล้วเฟิ่งชิงเฉินจะยังมองหาทางรอดได้อีกหรือ?

คนอื่นๆยังไม่ต้องพูดถึง จื่อลั่วและซีหลิงเทียนเหล่ยคือคนแรกที่จะเอาชีวิตนาง ไหนจะยังตระกูลซูแห่งหนานหลิงอีก

แต่หากเฟิ่งชิงเฉินไม่เป็นที่โปรดปรานของเสด็จอาเก้าแล้ว เหตุใดเสด็จอาเก้าจึงได้กำชับกับเขานักหนาว่าให้เขาช่วยดูแลนางเป็นอย่างดี?

รัชทายาทคลางแคลงใจยิ่งนัก เมื่อเขามาถึงเรือนที่พำนักของเสด็จอาเก้า ก็เห็นเสด็จอาเก้าดูสดชื่นดี รัชทายาทถามไถ่เขาสักพัก เมื่อสังเกตเห็นแล้วว่าเสด็จอาเก้ายังอารมณ์ดีอยู่ จึงลองเอ่ยถามเรื่องการประลองของเฟิ่งชิงเฉินดู

เสด็จอาเก้าได้แต่ฟังแต่ไม่พูด ซึ่งรัชทายาทเห็นดังนั้นแล้วก็ยิ่งกระหน่ำเล่าไม่ยอมหยุด เขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเฟิ่งชิงเฉินช่วงที่นางอยู่ในวังหลวง แต่ละฉากแต่ละตอน ไม่มีส่วนไหนเลยที่ไม่บรรยายว่าเฟิ่งชิงเฉินถูกรังแกในวังหลวง

ตงหลิงจื่อลั่วที่นั่งอยู่ใกล้ๆยิ่งฟังก็ยิ่งหดหู่ใจ รัชทายาทเริ่มจะเหมือนเด็กน้อยมากขึ้นทุกวันแล้ว ถึงกับมาทูลฟ้องไม่หยุดปาก วันนี้เขาอึดอัดใจยิ่งนัก อยากจะอธิบายเรื่องบางเรื่อง แต่ก็เกรงว่าจะเป็นการทำให้สถานการณ์ย่ำแยมากกว่าเดิม

แต่ตงหลิงจื่อลั่วมิใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆ เมื่อรัชทายาทเล่าว่าเฟิ่งชิงเฉินถูกรังแก ตงหลิงจื่อลั่วก็แย้งขึ้นมาว่าเป็นเพราะรัชทายาทไร้ความสามารถ จึงปกป้องเฟิ่งชิงเฉินไว้ไม่ได้

เสด็จอาเก้าก็ยังไม่ยอมพูด เขาเอนหลังอยู่บนเบาะแล้วปล่อยให้รัชทายาทกับลั่วอ๋องเถียงกันไปเถียงกันมา เมื่อดูพวกเขาเถียงกันมาได้สักพักแล้ว เสด็จอาเก้าก็ทำหน้าง่วงนอน "ข้าเหนื่อยแล้ว รัชทายาทกับจื่อลั่วกลับกันไปก่อนเถอะ ประเดี๋ยวจะติดโรคไปจากข้า"

เมื่อเสด็จอาเก้าพูดจบก็หลับตาลงในทันที เป็นการแสดงออกว่าไม่อยากรับฟังอะไรแล้วทั้งนั้น

รัชทายาทและตงหลิงจื่อลั่วมองหน้ากัน นานๆทีที่สองคนนี้จะเห็นพ้องต้องกัน ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าเสด็จอาเก้ารำคาญพวกเขาแล้ว จึงค่อยๆทูลลาพร้อมๆกัน

เมื่อพวกเขาออกมาแล้วก็ไม่พบเฟิ่งชิงเฉิน รัชทายาทจึงรีบถามหานาง ผู้ดูแลจวนอ๋องเก้าก็ตอบกลับไปว่า "คนของจวนอ๋องเก้าจะส่งเฟิ่งชิงเฉินกลับไปอย่างปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ"

ตอนนี้เองที่ทำให้รัชทายาทยิ้มได้ อย่างน้อยวันนี้เขาก็ทำเรื่องที่ถูกต้องแล้ว 1 เรื่อง นั่นก็คือการพาเฟิ่งชิงเฉินมาที่จวนอ๋องเก้า

ดูท่าทางแล้ว ต่อให้เฟิ่งชิงเฉินจะทำให้เสด็จอาเก้าโมโห แต่เสด็จอาเก้าก็ยังคงเป็นห่วงนาง