นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 524

ค่ำคืนอันลึกล้ำ ความรักอันเข้มข้น ภายในห้องแสงไฟสลัวทำให้เกิดความคลุมเครือและกำกวม หลังจากที่เสด็จอาเก้ากดเฟิ่งชิงเฉินลงไปที่เตียงแล้ว มือซ้ายของเขาก็ปลดเสื้อผ้านางออกอย่างคล่องแคล่ว

เมื่อร่างกายเห็นเย็นวาบ เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกสร่างจากสุราขึ้นมาบ้างเล็กน้อย นางเข้าใจสถานการณ์ของทั้งสองคนในตอนนี้ และเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้มีท่าทีจะปฏิเสธ มีเพียงสถานการณ์เช่นนี้เท่านั้นนางจึงจะรู้สึกว่าตนและเสด็จอาเก้าใกล้ชิดสนิทสนมกันมาก ในเมื่อไม่ต้องการปฏิเสธก็เพียงสนุกไปกับมัน เสด็จอาเก้าจะกลับจวนแล้ว ดูจากภายนอกแม้เหมือนนางจะไม่สนใจ แต่ในความเป็นจริงนางก็ไม่อยากจากเขาไป ทว่าไม่อาจทำสิ่งใดได้ หากว่าเสด็จอาเก้ายังไม่ไปละก็ นางคงจะถูกลากไปจับใส่กรงหมูถ่วงน้ำเป็นแน่

เฟิ่งชิงเฉินขยับร่างกายเล็กน้อย เพื่อให้ตัวเองนอนสบายกว่าเดิม ตอนที่เสด็จอาเก้าใช้มือซ้ายปลดเปลื้องเสื้อผ้าและกางเกงชั้นในของนางออก เฟิ่งชิงเฉินซึ่งนึกขึ้นได้ว่ามื้อกลางวันนางถูกหลอกเข้าแล้ว

ด้วยฤทธิ์ของสุรา นางใช้มือทั้งสองข้างเกี่ยวไปที่คอของเสด็จอาเก้า ปลายลิ้นของนางสัมผัสไปยังปลายหูของเสด็จอาเก้าเบาๆ แล้วกล่าวขึ้นอย่างมีเสน่ห์ว่า “ตงหลิงจิ่ว มือซ้ายของเจ้าช่างคล่องแคล่วยิ่งนัก มองดูแล้วต่อให้มือขวาของเจ้าบาดเจ็บมากมายเพียงไร ก็ไม่ส่งผลต่อการดำเนินชีวิตของเจ้าเลย”

ขณะที่กล่าวนางก็พลิกตัวแล้วบังเอิญไปทับที่แขนข้างขวาของเสด็จอาเก้าซึ่งได้รับบาดเจ็บ

เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีถึงอาการบาดเจ็บของแขนข้างขวาของเสด็จอาเก้าว่าเป็นเช่นไร หลังจากลงโทษเขาเล็กน้อยแล้วนางก็ได้ขยับออกอย่างเชื่อฟัง เพราะหากมือของเสด็จอาเก้าใช้ไม่ได้ขึ้นมาล่ะก็คนที่รู้สึกเสียใจเป็นคนแรกคงจะเป็นนาง

เมื่อเผชิญหน้ากับการกระทำเช่นนี้ของเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้าไม่แม้แต่หน้าเปลี่ยนสี คิ้วของเขาไม่เขยื้อนแม้แต่น้อย ได้แต่เผยอริมฝีปากยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ฮูหยินพึงพอใจก็พอแล้ว”

บนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินบัดนี้มีเพียงผ้าที่ปิดร่างกายอยู่อีกชิ้นหนึ่ง รูปร่างอันเย้ายวนใจของเฟิ่งชิงเฉินทำให้เสด็จอาเก้าไม่อาจทนได้อีกต่อไป เขาก้มศีรษะลงไปบรรจงจูบที่ริมฝีปากของนางอย่างเร่าร้อนและดุเดือด ราวว่าจะกินเฟิ่งชิงเฉินเข้าไปทั้งตัว

“เฟิ่งชิงเฉิน ข้าคิดถึงเจ้า คิดถึงเจ้าเหลือเกิน”

ริมฝีปากเขายุ่งอยู่ในการพัวพันกับเฟิ่งชิงเฉิน มือซ้ายที่ไม่ได้บาดเจ็บของเขาก็ไม่ได้อยู่นิ่ง เนื่องจากมือขวาได้รับบาดเจ็บไปแล้ว ดังนั้นมือซ้ายจึงค่อนข้างที่จะยุ่ง มือซ้ายของเขาอยู่ที่ด้านหน้าตรงหน้าอกของเฟิ่งชิงเฉิน แล้วคลึงไปยังจุดอันนุ่มนวล

“อืม......อ่า” เพียงแค่จูบหนึ่งเท่านั้นแต่กลับทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเร่าร้อนไปทั้งร่างกาย ในใจของนางดูเหมือนมีไฟถูกจุดขึ้น ช่องท้องแน่น มีความร้อนไหลลงสู่ด้านล่าง ขาของนางเปิดออกโดยธรรมชาติ ท่าทางราวกับว่าเชิญท่านเข้ามาเด็ดดอมได้ตามสมอารมณ์หมาย เฟิ่งชิงเฉินบิดร่างกายของนางไปมาด้วยท่าทางกระสับกระส่าย ดวงตาอันคลุมเครือคู่นั้นแฝงถึงความประหลาดใจขึ้นมา

เป็นไปเช่นนี้ได้อย่างไร เสด็จอาเก้าคงไม่ได้วางยานางหรอกใช่หรือไม่? แต่คงไม่ใช่ เสด็จอาเก้าไม่ใช่คนเช่นนั้น ถ้าอย่างนั้นสุรานั้นต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่ๆ เฟิ่งชิงเฉินนึกถึงเรื่องราวขององค์หญิงเหยาหวาและลั่วอ๋องขึ้นมา

หึๆ......เฟิ่งชิงเฉินคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่ามีอยู่วันหนึ่งเสด็จอาเก้าจะใช้กลยุทธ์นี้กับนาง ชายผู้นี้อยากจะปีนขึ้นมาบนเตียงนางมากเหลือเกิน วิธี ต่ำต้อยเช่นนี้เขายังคิดออกมาได้

เสด็จอาเก้าให้ความสนใจกับท่าทางการแสดงออกของเฟิ่งชิงเฉินตลอดเวลา เนื่องจากเขากลัวว่าตนเองจะรีบร้อนมากเกินไปจนทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกไม่สบายตัว เมื่อเฟิ่งชิงเฉินโมโหขึ้นแล้วจะเตะเขาลงจากเตียง เมื่อพบว่าแววตาของเฟิ่งชิงเฉินดูไม่สบายใจก็รู้ได้ว่านางกำลังคิดบางอย่างอยู่ ใช่แล้ว เขาใช้กลยุทธ์บางอย่างกับนาง แต่เขาจะไม่ทำเรื่องที่เป็นอันตรายต่อนางแน่

เขาเพียงแค่ต้องการทำให้ร่างกายของนางอ่อนไหวมากขึ้น และง่ายต่อการเพลิดเพลินในช่วงเวลาเช่นนี้ เนื่องจากสตรีและบุรุษแตกต่างกัน ผู้ชายเพียงแค่ได้ส่งใส่เข้าไปและปลดปล่อยออกมาก็จะรู้สึกถึงความสุข แต่ผู้หญิงความรู้สึกดีโดยมากแล้วจะเกิดขึ้นกับการเล่าโลมก่อนหน้า การเล้าโลมคือความสุขของสตรี เช่นนี้นางก็จะได้ไม่ปฏิเสธในช่วงเวลาสำคัญ......

ริมฝีปากของเสด็จอาเก้าเผยอขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย เขากดทับอยู่บนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินแล้วเข้าไปแนบหู กระซิบข้างนางด้วยความล้อเลียนว่า “ชิงเฉิน ร่างกายเร่าร้อนมากใช่ไหม ต้องการให้ข้าก่อนเจ้าหรือไม่ เจ้าอยากให้ข้าเข้าไปใช่หรือไม่”

“เหอะ” คำถามเช่นนี้จะให้นางตอบอย่างไร เฟิ่งชิงเฉินเบือนหน้าหนี ขาทั้งสองข้างของนางพัวพันอยู่กับข้าของเสด็จอาเก้า

นางไม่เชื่อหรอกว่ามีนางคนเดียวที่ต้องการแล้วเสด็จอาเก้าไม่ต้องการ เสด็จอาเก้าควรจะต้องการมากกว่าที่นางคิดเสียอีก

เสด็จอาเก้าหัวเราะออกมาเบาๆ ในวันนี้เขาจะไม่ปล่อยนางไปง่ายๆ แน่ เขาพยุงตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วบรรจงจูบไปที่ใบหูของเฟิ่งชิงเฉินไปมาด้วยปลายลิ้น “ชิงเฉิน หากเจ้าไม่ตอบ ข้าจะไม่ขยับเขยื้อน” มือซ้ายของเขาเคลื่อนไปอยู่ที่หน้าอกของเฟิ่งชิงเฉิน แล้วบีบหน้าอกอันอ่อนนุ่มของนางอย่างแรง

“โอ้ย” เฟิ่งชิงเฉินร้องออกมาด้วยความเจ็บ ร่างของนางเด้งขึ้นเล็กน้อย บริเวณที่ลับของนางชนเข้ากับจุดแข็งของเสด็จอาเก้าพอดี เสด็จอาเก้าปล่อยมือออกแล้วค่อยๆ คลึงมันอย่างเบามือ เฟิ่งชิงเฉินหายใจเหนื่อยหอบว่า “เจ้าจะกล่าวสิ่งใดอีก ผู้ที่เจ้าเล่ห์เอาเปรียบอย่างเจ้า ยังไม่รีบ......”

“อืม......”

เสด็จอาเก้ากัดไปที่ปลายหูของเฟิ่งชิงเฉินเบาๆ เฟิ่งชิงเฉินอดทนไม่ไหวและร้องออกมาอีกครั้ง นางแทบจะคลั่งแล้ว ชายคนนี้ต้องการจะทรมานนางหรืออย่างไร

“ตกลง ข้าจะรีบเร่ง”

ดูเหมือนเสด็จอาเก้าจะชื่นชอบท่าทางของเฟิ่งชิงเฉินที่ครึ่งตื่นครึ่งสร่างเมาเช่นนี้เหลือเกิน เขาชื่นชมอยู่สักครู่ก่อนจะเคลื่อนย้ายไปยังอาณาเขตต่อไปบนร่างนาง เขาหยุดการกระทำจู่โจมด้วยคำพูดแล้วใช้ความเคลื่อนไหวมายึดครองร่างกายของนางแทน

เสด็จอาเก้ากัดไปที่ยอดปทุมของเฟิ่งชิงเฉินเบาๆ มือใหญ่ของเขาเคลื่อนตัวลงไปด้านล่างแล้วหยุดอยู่บริเวณหน้าท้อง ปลายนิ้วของเขากำลังหยอกล้อบริเวณสะดือของนางเบาๆ

เสด็จอาเก้าจำได้ว่าบริเวณนี้ของเฟิ่งชิงเฉินค่อนข้างที่จะอ่อนไหว และเป็นจริงดังนั้นเขาเพียงแค่สัมผัสมันเบาๆ ลมหายใจของเฟิ่งชิงเฉินก็ดูไม่เป็นจังหวะ ร่างกายของนางอุณหภูมิสูงขึ้นเรื่อยๆ

“ตงหลิงจิ่ว เจ้าอย่าได้ทรมานข้าได้หรือไม่ หากเจ้าไม่รีบ ก็ปล่อยข้าไปเถิด” เฟิ่งชิงเฉินผลักเสด็จอาเก้าออก แต่คิดไม่ถึงว่าแม้มีเสื้อผ้ากันอยู่ แต่ตอนที่เฟิ่งชิงเฉินสัมผัสไปที่บริเวณหน้าอกของเสด็จอาเก้า มือทั้งคู่ก็เกิดเป็นปฏิสติสัมปชัญญะขึ้นมา นางสัมผัสลูบไล้ไปที่แผ่นอกของเขา แล้วเคลื่อนลงไปที่เอวของเสด็จอาเก้าอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบปลดเสื้อผ้าของเสด็จอาเก้าออก......