นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 526

“เฟิ่งชิงเฉินข้าชอบเจ้า ข้าชอบเจ้ามาก ชอบมากจริงๆ”

กล่าวกันว่าสิ่งที่ผู้ชายพูดตอนอยู่บนเตียงนั้นไม่น่าเชื่อถือทั้งหมด แต่สิ่งที่เสด็จอาเก้าพูดนั้น เฟิ่งชิงเฉินเชื่อทั้งหมด แม้จะมีเพียงส่วนหนึ่งที่เป็นความจริงก็ไม่เป็นไร

หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น เฟิ่งชิงเฉินก็ยังคงจำไม่ลืม “ตงหลิงจิ่ว ข้าชอบท่าน เฟิ่งชิงเฉินชอบท่าน และชอบแค่ท่านมาโดยตลอด”

เฟิ่งชิงเฉินกอดเสด็จอาเก้าและซุกศีรษะไว้ในอ้อมแขนของเสด็จอาเก้า นางมีความสุขมากในวันนี้

ไม่นานนัก เสด็จอาเก้าก็รู้สึกเปียกที่หน้าอกแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่ตบหลังเฟิ่งชิงเฉินเบาๆเพื่อให้นางรู้ว่านางมีเขาอยู่เคียงข้าง!

เชื่อว่าอีกไม่นานเฟิ่งชิงเฉินจะพูดว่านางรักเขา

ความรักเป็นความรู้สึกมากกว่าความชอบ

ภายใต้การปลอบประโลมเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินก็ค่อยๆสงบลง เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินสงบลงแล้ว เสด็จอาเก้าก็ลองทดสอบ "ชิงเฉิน ในเมื่อเจ้าชอบข้า เจ้าไม่ได้โกรธข้า ถ้าเช่นนั้นวันนี้เจ้าอยู่กับข้าเถิด”

หากเฟิ่งชิงเฉินเงยศีรษะขึ้นคงเห็นสีหน้าอันหน้าสมเพชของเสด็จอาเก้า

“ไม่...” เฟิ่งชิงเฉินผลักเสด็จอาเก้าออกทั้งน้ำตา และความรักที่ไม่มีวันล่มสลาย แต่ความรักสำหรับนางนั้นมีเหตุผล ขณะที่นางพูดออกไปนางไม่มีความสับสน

ถ้านางชอบเสด็จอาเก้า นางก็จะไม่ทำลายอนาคตตัวเองเพียงเพราะคำว่าชอบ ยิ่งอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ ก็จะยิ่งสร้างปัญหาให้แก่นางมากขึ้นเท่านั้น เมื่อใดก็ตามที่มีคนพูดถึงเรื่องนี้ นางแทบพูดไม่ออก

ป๊าบ... เสด็จอาเก้าตีบั้นท้ายของเฟิ่งชิงเฉินแล้วพูดอย่างเศร้าๆ “เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าน่ารังเกียจยิ่งนัก”

“ตงหลิงจิ่ว ท่านตีข้า?” เฟิ่งชิงเฉินหน้าแดงพร้อมกับปัดมือเสด็จอาเก้าออก ไม่มีใครเคยตีบั้นท้ายนางมาก่อน น่าอายยิ่งนัก

“นี่เรียกว่าตีหรือ?” เสด็จอาเก้าตีบั้นท้ายเฟิ่งชิงเฉินอีกครั้งจนบั้นท้ายของนางแดงเท่ากัน เสด็จอาเก้าพึงพอใจเป็นอย่างมาก เขาต้องการให้รอยแดงนั้นเหมือนรอยประทับหงส์ฟ้าซึ่งเป็นสัญลักษณ์ตระกูลเฟิ่งหลี

“นี่ยังไม่ถือว่าตีหรือ ตงหลิงจิ่ว ข้าโตมาขนาดนี้ไม่มีใครเคยตีบั้นท้ายข้า ท่านล่วงเกินข้า ท่านช่างกล้าเหลือเกิน” เฟิ่งชิงเฉินโกรธ ดวงตาของนางเบิกกว้าง

เสด็จอาเก้ากางมือออกด้วยใบหน้าอันธพาล “ถ้าเจ้าบอกว่าข้าตีก็คือตี งั้นทำอย่างไร? หรือเจ้าจะตีข้ากลับ?”

“ท่าน...ท่านทำเกินไปแล้ว” เฟิ่งชิงเฉินผลักเสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้าเกือบล้ม โอบเอวเฟิ่งชิงเฉินไว้ในอ้อมแขน เฟิ่งชิงเฉินเม้มริมฝีปากเบาๆ “นี่ถึงเรียกว่าการล่วงเกิน สาวน้อย ยิ้มให้ข้าหน่อย”

“ไปให้พ้น” ความโกรธที่เพิ่งถูกตีหายไป เฟิ่งชิงเฉินยิ้มและผลักบุคคลนั้นออกไป แต่ในที่สุด นางก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของเสด็จอาเก้า

ทั้งสองกลิ้งตัวอยู่บนเตียง แล้ว... ไม่มีใครพูดอะไรเลย ทั้งสองคนนอนอยู่เงียบๆ บรรยากาศอันอบอุ่นอาจทำให้คนลุ่มหลง

หลังจากนอนซักพัก ในที่สุดเสด็จอาเก้าก็เคลื่อนไว้ “อย่านอนต่อเลย ข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำแล้ว เจ้านอนได้อีกครึ่งชั่วโมง”

“ได้” เฟิ่งชิงเฉินโอบแขนรอบคอของเสด็จอาเก้า และพูดอย่างอารมณ์ดี

ในห้องอาบน้ำ น้ำร้อนเตรียมไว้นานแล้ว และทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าออกไป ก็มีคนมาจัดเตียง เมื่อเฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้ากลับมา หลังจากที่ผ้าปูที่นอนสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยก็มีความสุข กลิ่นมัสกี้ของหญ้าฝรั่นถูกแทนที่ด้วยกลิ่นไผ่หอมสง่างาม