นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 533

เฟิ่งชิงเฉินไม่เคยสงสารใครมาก่อน ซูหว่านรีบวิ่งไปข้างหน้า และนางรับช่วงต่อเพื่อต่อสู้ เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่สาวพรหมจรรย์ นางจึงผลักซูหว่านออกไปอย่างหยาบคายและพูดกับองครักษ์ว่า “หยุดนาง"

ดวงตาของซูหว่านเหม่อลอย สภาพจิตใจของนางแย่มาก และนางก็กลายเป็นบ้าไปแล้ว หากเป็นแบบนี้ต่อไป ซูหว่านอาจจะบ้าจริงๆ แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่เห็นด้วยกับซูหว่านเลย

ซูหว่านและเย่เย่นำปัญหามาสู่ตัวเอง หากพวกเขาไม่ได้มีเจตนาทำร้ายผู้อื่น พวกเขาจะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร

“เจ้ากล้าที่จะหยุดข้า ข้าเป็นลูกสาวของตระกูลซูในหนานหลิง และลูกพี่ลูกน้องของข้าคือนายน้อยของเย่ ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าลูกพี่ลูกน้องของข้ามีจุดแข็งสามจุดและจุดอ่อนสองจุด หากเขาเป็นอะไรไป พวกเจ้าเตรียมตัวฝุงไปพร้อมเขาได้เลย”

ซูหว่านตะโกนและกรีดร้อง นางเป็นบ้าไปแล้ว ทหารองครักษ์ไม่กล้าใช้แรงจับซูหว่านมาก ซูหว่านหลุดไปได้สองสามครั้ง นางรีบวิ่งไปหาเฟิ่งชิงเฉินอีกครั้ง เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉิน ดูเหมือนนางอยากฉีกเฟิ่งชิงเฉินเป็นชิ้นๆ

“ป้าบ...” เฟิ่งชิงเฉินไม่เคยดื้อรั้นมาก่อน นางยกมือขึ้นตบซูหว่าน กระแทกซูหว่านให้ล้มลงกับพื้น

“ทำอะไรอยู่ ไม่เห็นเหรอว่าซูหว่านซิ่วล้มลง ทำไมไม่ช่วยซูหว่านซิ่ว” เฟิ่งชิงเฉินจับมือนางแรงจนนางเจ็บ

“เจ้ากล้าตบข้าเหรอ เฟิ่งชิงเฉินเจ้ากล้าหาญมาก” ซูหว่านถูกตบอย่างแรงจนใบหน้าด้านซ้ายบวม

ตบแล้วจะเป็นไรไป ดูนิสัยตอนนี้สิ ทำตัวเป็นลูกสาวตระกูลซูได้ยังไง ตอนนี้เจ้ากลายเป็นหญิงบ้าไปแล้ว หญิงบ้า เตือนแล้วนะ ถ้าเจ้าสร้างปัญหาอีก ข้าจะโยนเจ้าเข้าไปในกองงู ให้เจ้าอยู่กับงูในชาติหน้า" เฟิ่งชิงเฉินชี้ไปที่หัวของงูและขู่

ปกติคนที่เกือบถูกงูกินจะมีเงาด้านจิตใจ จะกลัวงูมาก และถึงกับกลัวสิ่งที่ดูเหมือนงู

“ไร้ประโยชน์จริงๆ” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวอย่างดูถูก

บรรยากาศเงียบสงบและนางสามารถทำงานได้

เฟิ่งชิงเฉินหยิบกระเป๋าใบเล็กจากอกของนาง เทยาเม็ดเล็กๆ จากนั้นโยนส่วนที่เหลือให้องครักษ์ด้านข้าง "นี่คือยาถอนพิษที่พัฒนาโดยปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยี เอายานี้ป้อนให้คนที่ถูกงูกัด"

เฟิ่งชิงเฉินพยายามหลอกลวงว่ายานี้เป็นของปรมาจารย์

องครักษ์ที่ตกตะลึงพร้อบกับถือกระเป๋าที่หนักพันปอนด์ไว้ “คุณหนูเฟิ่ง นี่มันล้ำค่าเกินไป คนอย่างเราจะมีคุณสมบัติที่จะใช้ยาถอนพิษจากปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีได้อย่างไร?"

พวกเขาขอบคุณเฟิ่งชิงเฉินสำหรับความเอื้ออาทรของเขา แต่มียาถอนพิษจากปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีที่ตงหลิงมีเพียง 3 เม็ด สิ่งนี้มีเพียงจักรพรรดิได้ใช้ ไม่มีใครนึกถึงชีวิตของผู้อื่น ในสายตาของคนชั้นสูงพวกเขาไร้ค่า จะมีคุณสมบัติในการใช้ยาของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีได้อย่างไร ...

คำพูดขององครักษ์เป็นไปตามความคาดหวังของเฟิ่งชิงเฉิน ไม่ว่ายุคไหน สิ่งที่ดีจะถูกมอบให้ผู้บังคับบัญชา และในยุคนี้ ความคิดแบบนี้ยิ่งฝังอยู่ในกระดูกมากยิ่งขึ้น

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้โอ้อวดว่าทุกคนเท่าเทียมกัน ในสายตาของหมอทุกคนเหมือนกันหมด นางไม่ใช่ครอบครัวพวกเขา นางสามารถบอกให้คนอยู่หรือตายได้ด้วยคำพูด นอกจากนี้นางไม่มีเวลาที่จะพูด

“ไม่กิน ก็แค่คืนให้ข้า” องครักษ์ไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาวางถุงยาไว้ในฝ่ามือของเฟิ่งชิงเฉินราวกับว่าถุงยาร้อนมาก แต่พวกเขาไม่คิดว่าเฟิ่งชิงเฉินจะเป็นคนเลือดเย็น

ยาราคาแพงอย่างนี้ไม่ควรให้คนอย่างพวกเขา

เฟิ่งชิงเฉินนับจำนวนคนที่ล้มลงกับพื้น และเทยาถอนพิษออกไปเจ็ดเม็ด เริ่มจากองครักษ์ที่อยู่ห่างจากเย่เย่มากที่สุดและป้อนยาให้ด้วยตัวนางเอง