นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 541

เฟิ่งชิงเฉินยืนนิ่ง พยักหน้า สื่อความหมายว่าเห็นด้วย

หากนางเข้าใจถูกต้อง คำพูดของเสด็จอาเก้าสื่อความหมายได้ว่าให้นางทำพอเป็นพิธีก็พอแล้ว ไม่ต้องรักษาเย่เย่จนหายดี แค่ทำให้เย่เย่ไม่ตายอยู่ที่นี่ก็พอแล้ว

อันที่จริง เฟิ่งชิงเฉินก็กะว่าจะทำเช่นนี้อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าการทำเช่นนี้จะขัดต่อจรรยาบรรณวิชาชีพ แต่นางก็ไม่ได้มีเจตนาทำลายชีวิตคน เพียงแค่ยืดเวลาการเจ็บป่วยให้นานขึ้นก็เท่านั้น

หากไม่ทำเช่นนี้แล้ว จะให้เย่เย่มาคุกเข่าอ้อนวอนนางได้อย่างไร คนอย่างเฟิ่งชิงเฉินพูดคำไหนคำนั้น คำพูดที่นางเคยพูดไป ถึงอย่างไรก็ต้องทำให้ได้

หมอก็เป็นคนเหมือนกัน มีความรู้สึกทั่วๆไป ก่อนหน้านี้เย่เย่เคยปฏิเสธการรักษาจากนาง และบางครั้งก็ถึงขั้นทำให้นางขายหน้า ตอนนี้เขาต้องการความช่วยเหลือจากนาง ก็ต้องมีของแลกเปลี่ยนเสียหน่อย มิฉะนั้นศักดิ์ศรีของนางก็คงจะไม่เหลือ

หมอก็เป็นเพียงอาชีพๆหนึ่ง ไม่ใช่เทพเจ้าชั้นสูง นางไม่ได้ใจดีจนยอมให้คนตบหน้าด้านซ้าย แล้วจะหันใบหน้าด้านขวาไปให้คนตบซ้ำ

เฟิ่งชิงเฉินเดินไปเปิดผ้าห่มบนร่างของเย่เย่ ใบหน้าของเย่เย่ดูเจ็บปวด เขาหลับตาพร้อมกัดริมฝีปาก ดูเหมือนว่ากำลังอดกลั้นกับความเจ็บปวดและความอัปยศ

ใบหน้าที่เจ็บปวด ร่างกายที่แน่นิ่ง เฟิ่งชิงเฉินเห็นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า......

หากไม่ใช่เพราะในห้องมีคนเยอะ เฟิ่งชิงเฉินก็คงสงสัยว่าเย่เย่ถูกคนขืนใจมา ก็สีหน้าของเขามันเหมือนคนที่ถูกขืนใจเลยนี่นา เล่นเอานางไม่กล้าลงมือรักษาเลย

เหอะ......ร่างกายและเนื้อหนังมังสาที่สูงส่ง หากไม่ได้ข้าท่านจะมีทางรอดไหม

ผ้าห่มที่เย็นเฉียบและเนื้อตัวที่ร้อนผ่าว ดูก็รู้ว่าอาการของเขาเป็นอย่างไร ก่อนอื่น จะต้องทำการลดไข้ให้ได้ก่อน ส่วนเรื่องอื่นๆนอกจากนี้ค่อยว่ากันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน มียาถอนพิษอยู่ เย่เย่อยู่รอดถึงพรุ่งนี้ได้สบาย

"เสด็จอาเก้า ช่วยสั่งคนให้หาเสื้อผ้าสะอาดๆและผ้าห่มมาเปลี่ยนให้ท่านเย่ด้วยนะเพคะ เดี๋ยวหม่อมฉันจะให้ท่านเย่ทานยาลดความร้อน" ยาลดความร้อนก็คือยาลดไข้นั่นเอง อาการของเย่เย่ในตอนนี้ หากลดไข้ไม่ทันเวลา ความร้อนในร่างกายอาจทำให้เย่เย่ทรุดลงมากกว่านี้

ส่วนเรื่องเสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อนก็ควรรีบๆเปลี่ยน อย่าว่าแต่เย่เย่ที่เนื้อตัวมีบาดแผลเลย แม้แต่คนปกติที่แข็งแรงก็ไม่มีใครทนได้ เสด็จอาเก้าร้ายกาจไม่เบาเลย แต่ว่าช่างถูกใจนางยิ่งนัก

เฟิ่งชิงเฉินหันไปยิ้มแฉ่งให้เสด็จอาเก้า และอาศัยจังหวะที่ไม่มีใครเห็น ยกนิ้วโป้งขึ้นมาให้กับเขาพร้อมกับขยับปากโดยไม่มีเสียงว่า "ทำได้ดีมาก ข้าชอบ!"

นี่ไม่ใช่การบอกรักแต่เป็นการกล่าวชม ทว่าเสด็จอาเก้ากลับคิดเป็นอย่างอื่น

หน้าแดง......

เสด็จอาเก้าหน้าแดงใหญ่แล้ว แดงแม้แต่กระทั่งหู รัชทายาทที่สังเกตเห็นอากัปกิริยาของเสด็จอาเก้าแล้วก็รีบหันหน้าไปทางอื่น เขาแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่ก็แอบถอนหายใจอยู่ในใจ

เขาคงประเมินตำแหน่งของเฟิ่งชิงเฉินที่อยู่ในใจเสด็จอาเก้าต่ำไป เขาคาดเดาผิดไปแล้ว วางหมากผิดตัวเดียวก็ทำให้เสียแผนที่วางไว้ทั้งหมด

เสด็จอาเก้ากระแอมไอกลบเกลื่อนความขวยเขิน หลังจากนั้นก็กล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "มัวทำอะไรอยู่ ไม่ได้ยินที่แม่นางเฟิ่งบอกหรือ ยังไม่รีบไปจัดการอีก"

"พ่ะย่ะค่ะ"

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินแช่มชื่นมากกว่าเดิม นางขยิบตาให้เสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้ารีบหันไปทางอื่นพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหวานชื่น......

ด้วยท่าทางเช่นนั้น ไม่รู้ว่าความห้าวหาญและความเย็นชาที่เคยมีมาไปไหนแล้ว แต่ความรู้สึกหวานชื่นของเสด็จอาเก้านั้น คนอื่นอยากเห็นคงต้องฝันไปก่อน เสด็จอาเก้าปรับสีหน้าอย่างเร็วไว นอกจากเฟิ่งชิงเฉินและรัชทายาทแล้ว ก็ไม่มีใครได้พบเห็นความผิดปกติของเสด็จอาเก้า