นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 56

เดิมทีร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินก็ค่อนข้างอ่อนแอ แต่ตามปกติแล้วเฟิ่งชิงเฉินมักทำตัวดูแข็งแกร่ง ประกอบกับทักษะทางการแพทย์ของนางค่อนข้างแข็งแกร่ง ดังนั้นจึงไม่มีใครคิดว่าร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินจะแย่

แต่คราวนี้เมื่อนางป่วย ทุกคนจึงเข้าใจว่าการที่หมอไม่อาจรักษาตัวเองได้หมายความว่าอย่างไร เพียงไข้ธรรมดาแต่เกือบจะฆ่าเฟิ่งชิงเฉินไปแล้ว

ไข้สูงยังคงดำเนินต่อไปเป็นเวลาสามวันสามคืนติดต่อกัน หมอบอกว่าถ้าไข้ไม่ลดลง แม้ว่าจะได้รับการรักษาจนหาย สมองของนางก็จะร้อนระอุเสียจนทำให้เป็นบ้าหรือปัญญาอ่อนได้ในอนาคต

เป็นบ้าหรือปัญญาอ่อน? ผู้คนจะยอมรับเฟิ่งชิงเฉินในสภาพแบบนี้ได้อย่างไร?

โจวสิง ซูเหวินชิงและหวังชีรู้สึกกังวลมาก จนซูเหวินชิงได้ให้บ้าวรับใช้ทั้งหมดข้างกายเขามายงจวนซูเพื่อดูแลนาง แต่ถึงกระนั้นเฟิ่งชิงเฉินก็ยังคงไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นขึ้นมา

ในบางครั้งที่นางตื่นขึ้นก็จะเอาแต่เอ่ยสิ่งที่พวกเขาไม่เข้าใจ เช่น "รับประกันว่าจะทำภารกิจให้สำเร็จ" "จะไม่ทำให้หัวหน้าผิดหวัง" และ "ขอบคุณหัวหน้าที่เป็นห่วง" เป็นต้น

"คุณชาย คุณชาย แย่แล้วเจ้าค่ะ คุณหนูเฟิ่งบ้วนยาออกมาอีกแล้ว" สาวรับใช้ข้างกายซูเหวินชิงดูท่าทางทรุดโทรม นางเดินก้าวเท้าเปล่าเข้ามา มองเห็นว่านางเหน็ดเหนื่อยแค่ไหนในช่วงนี้

"เหตุใดจึงบ้วนออกมาอีกเล่า? ไปต้มยามาแล้วนำมาป้อนคุณหนูเฟิ่งอีก" ซูเหวินชิงวิตกกังวลยิ่งนัก

ไม่ใช่ว่าหมอที่เขาจ้างมาไม่เก่งเรื่องยา แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่ให้ความร่วมมือเลย ไม่ว่าเป็นยาของหมอผู้เก่งกาจสักเพียงไร นางก็ไม่ยอมดื่มยาเข้าไปเลย

ยาที่นางดื่มในทุกวันต้องจัดเตรียมเอาไว้ถึงสิบชุด ภายในสิบชุดนี้หากนางดื่มได้สักหนึ่งชุดก็นับว่าไม่เลวแล้ว

ผู้ป่วยเช่นนี้ทำให้หมอปวดหัวนักหนา

"เจ้าค่ะคุณชาย" สาวรับใช้พยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วหันกลับไปอย่างเร่งรีบ นางเดินไปที่ห้องครัว แต่ทันใดนั้นนางก็เหยียบชายกระโปรงของตนแล้วล้มลง

"ระวัง" หวังชีที่ถือกล่องเดินเข้ามาช่วยพยุงสาวรับใช้เอาไว้ได้ทัน

"ขอบคุณเจ้าค่ะคุณชายหวัง" สาวรับใช้ยังคงตกตะลึง นางมองไปเห็นหวังชีผู้สูงศักดิ์ราวเทพบุตร ใบหน้าของนางก็แดงก่ำ ก่อนจะกล่าวขอบคุณด้วยความเขินอาย

หวังชีไม่ได้แม้แต่จะชายตามองนาง เขาเดินถือกล่องเข้าไปด้านใน

"ตึง!......"

หวังชีวางกล่องลงบนโต๊ะ "ข้าพบกล่องยาของเฟิ่งชิงเฉิน ดูสิว่าข้างในมียาที่รักษาโรคของนางได้หรือไม่"

"กล่องยาของเฟิ่งชิงเฉิน?" ซูเหวินชิงรีบไปดูที่กล่องเล็กๆ บนโต๊ะ

เฟิ่งชิงเฉินนี่ยากจนหรือขี้เกียจกันแน่ นางใช้กล่องเล็กเช่นนี้บรรจุยา ช่างง่ายดายเหลือเกิน

"อืม วันนั้นในป่าเกิดความโกลาหลขึ้น ข้าจึงลืมกลับไปหา ข้าเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินดื่มยาไม่ได้ เลยคิดว่าจะมียาใดในกล่องของนางที่พอรักษานางได้บ้าง จึงส่งคนไปตามหาจนเจอในวันนี้"

เกิดอะไรขึ้นก่อนที่เฟิ่งชิงเฉินจะหายตัวไป หวังชีได้บอกกับซูเหวินชิงและโจวสิงถึงสิ่งที่เขารู้ไปแล้ว

ซูเหวินชิงรู้มากกว่าทั้งสองคน เขารู้ดีว่าที่เฟิ่งชิงเฉินเป็นทุกข์เช่นวันนี้ หลานจิ่วชิงก็มีส่วนด้วย

ดังนั้นซูเหวินชิงจึงใส่ใจในการดูแลเฟิ่งชิงเฉินมากกว่าใครๆ เขาหยิบโสมอายุร้อยปีออกมาหั่นเป็นชิ้นๆ เพื่อยื้อชีวิตของเฟิ่งชิงเฉินเอาไว้อย่างไม่คิดเสียดาย

หากปราศจากฤทธิ์ของโสมนี้ เฟิ่งชิงเฉินที่ไม่สามารถกินหรือดื่มอะไรได้คงจะตายไปนานแล้ว

"ข้าขอดูหน่อย" ซูเหวินชิงเปิดกล่องออกดู ก่อนจะพบว่าข้างในมีพื้นที่ขนาดใหญ่

กล่องเครื่องประดับขนาดเล็กถูกแบ่งออกเป็นสองชั้นโดยเฟิ่งชิงเฉิน และแต่ละชั้นถูกแบ่งออกเป็นช่องจำนวนนับไม่ถ้วน ซึ่งแต่ละชั้นมีขนาดแตกต่างกัน

"การจัดสรรแบบหลากช่องงั้นหรือ?" ดวงตาของซูเหวินชิงฉายแสงออกมาและพบว่าขนาดของช่องเหล่านี้สามารถปรับเปลี่ยนได้ตามวิ่งของที่วาง

เพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งของภายในจะเกาะติดกันแน่นและจะไม่เสียหายเนื่องจากการกระแทก

ใบมีด แหนบ ผ้าพันแผล ยาเม็ดและยาน้ำที่เฟิ่งชิงเฉินใส่เข้าไปนั้นไม่มีใครแตะต้องมันเลย

"ที่แท้ นางก็ละเอียดอ่อนเช่นกัน" ซูเหวินชิงกล่าวชื่นชมในใจ