นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 633

สายลับไม่กล้าแสดงความกังวลใจของเขาออกมา เพื่อกลบเกลื่อนความผิดปกติ เขาจึงรีบเก็บอารมณ์ไว้ให้ยิ่งมิดชิดและยืนตรงหน้าของเฟิ่งชิงเฉินด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เฟิ่งชิงเฉินไม่อาจสัมผัสถึงความว้าวุ่นใจในใจของสายลับได้ นางมองเขาอย่างประเมิน เมื่อหาจุดผิดปกติไม่พบจึงกระชับเสื้อคลุมและเอ่ยว่า “ไปกันเถอะ”

“ขอรับ” สายลับไม่สบายใจเลย แต่เขาก็ยังต้องปกปิดความคิดความรู้สึกที่แท้จริงที่เรียกว่าความเจ็บปวด เพื่อที่จะกำจัดความสงสัยในใจของเฟิ่งชิงเฉิน สายลับจึงไม่อาจรอช้า เขากัดฟันและอุ้มนางไปยังจวนเฟิ่ง

เฟิ่งชิงเฉินและสายลับจากไปไม่นาน สายสอดแนมที่อยู่ห่างไกลก็หายไปด้วย ยามเมื่อเฟิ่งชิงเฉินมาถึงจวนเฟิ่งซีหลิงเทียนเหล่ยก็แฝงตัวเข้ามาในจวนเฟิ่งช้ากว่านางเล็กน้อย

จวนเฟิ่งในยามนี้ยังไม่มีผู้พักอาศัยจึงไม่ได้ป้องกันให้แน่นหนาดังเช่นเรือนเล็กซีชวี ซีหลิงเทียนเหล่ยเข้าไปไม่พบใครก็มุ่งหน้าไปยังด้านหลังของจวนโดยตรง

เขาต้องการดูสิ่งของที่เฟิ่งชิงเฉินสั่งให้ตี๋ตงหมิงเตรียมว่าใช้ทำอะไรกันแน่ ของเหล่านั้นล้วนเป็นสิ่งของธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเหตุใดนางจะต้องระมัดระวังเช่นนั้น ที่สำคัญที่สุดก็คือพวกมันใช้ทำอะไร

ตี๋ตงหมิงละเอียดรอบคอบยิ่ง เขาเก็บสิ่งเหล่านั้นไว้ในห้องเก็บของด้านหลังจวนเป็นถุงๆ อย่างเรียบร้อยและใช้ผ้าใบคลุมทับอีกชั้นหนึ่ง นอกจากของที่เฟิ่งชิงเฉินเขียนไว้ในรายการแล้วก็ยังมีสิ่งอื่นๆ อีก ไม่ว่าสิ่งของอะไรก็รวมมีพร้อมสรรพ แม้กระทั่งดินเหนียวสองสามถุงก็ยังมี เฟิ่งชิงเฉินแอบชื่นชมความรอบคอบของตี๋ตงหมิงอยู่ในใจ

ในโลกนี้ไม่มีกำแพงใดที่ไม่มีรู แม่ไม่มีจิตคิดร้ายต่อผู้อื่นแต่มิอาจไม่มีความคิดที่ป้องกันไว้ก่อนได้ เฟิ่งชิงเฉินตรวจของไปทีละอย่างพลังคิดคำนวณในใจว่านางยังต้องเตรียมอะไรอีก

นางไม่อยากทำระเบิดเทียนเหล่ยอีกแล้ว มันยุ่งยากเกินไป นางจึงแบ่งดินปืนออกเป็นหลายถุง แม้จะไม่สามารถเก็บรักษาได้ดีเท่าระเบิดเทียนเหล่ย แต่ทำง่ายกว่าระเบิดนั่นมาก อีกทั้งอันภาพอย่างร้ายแรงกว่าระเบิดเทียนเหล่ยเสียอีก นางจะใช้มาระเบิดเสวียนเซียวกงไม่ได้ใช้โดนในสนามรบเสียหน่อย

เมื่อตรวจสอบทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็เรียกสายลับมาหาและกระซิบสั่งเบาๆ ที่ข้างหูของเขา

สายลับตัวแข็งทื่อ กล้ามเนื้อของเขาเกร็งแน่น นอกจากพยักหน้าแล้วก็ไม่กล้าทำอย่างอื่นอีก

สวรรค์โปรดคุ้มครอง ขออย่าให้นายท่านได้ล่วงรู้ถึงเรื่องในคืนนี้เลย มิเช่นนั้นจะต้องเป็นโศกนาฏกรรมแน่

อ่ะแฮ่ม… ความกังวลของสายลับนั้นมากมายเหลือขนาด นายท่านของเขากำลังยุ่งไฉนเลยจะมีเวลามาจัดการเรื่องพวกนี้

สายลับว่าขมขื่นแล้ว ซีหลิงเทียนเหล่ยกลับยิ่งขมขื่นกว่า ยามกลางคืนในฤดูหนาวไม่รู้จักหลับจักนอน กลับต้องมาปีนกำแพงปีนหลังคา สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย เขาไม่ได้ยินอะไรเลย หากรู้เช่นนี้เขาคงไม่มาด้วยตนเองตั้งแต่แรก ซีหลิงเทียนเหล่ยแอบทอดถอนใจ เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินจากไปแล้วเขาก็กลับไปเช่นกัน

ข่าวยังต้องไปเตรียมการโจมตีเสวียนเซียวกง นี่เป็นเรื่องใหญ่ยิ่งนัก

ซีหลิงเทียนเหล่ยไม่รู้ว่าหลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินและสายลับได้จากไปแล้ว คืนนั้นก็มีคนชุดดำไม่น้อยแบกถุงกระสอบเข้ามาในจวนเฟิ่งและจะเปลี่ยนกับถุงกระสอบที่เฟิ่งชิงเฉินได้สั่งไว้จนหมด ข้างบนใส่สิ่งที่แต่ก่อนใส่ไว้ หากไม่เทออกมาตรวจสอบก็จะไม่รู้ว่ามีความผิดปกติอันใด

เวลาต่อมาเฟิ่งชิงเฉินก็ได้หาเวลาว่างยามกลางวัน ประดิษฐ์ถุงระเบิดขึ้นในห้องหนังสือที่เรือนเล็กซีชวี ส่วนเวลากลางคืนไปที่จวนเฟิ่ง คนของซีหลิงเทียนเหล่ยสะกดรอยตามนางอยู่หลายคืนก็ไม่ได้ความ เมื่อรู้สึกเบื่อหน่ายนักเข้าจึงล้มเลิกไปเอง

คืนนั้นเฟิ่งชิงเฉินกลับมาที่เรือนเล็กซีชวีด้วยความง่วงอย่างมหาศาล เมื่อล้มตัวลงนอนก็หลับไป วันรุ่งขึ้นขณะที่ฟ้ากำลังสว่างก็ตื่นขึ้นแล้ว ดูเหมือนนางจะร่าเริงไม่น้อย เพียงแต่สองตาที่โหล่ลึกกลับแสดงความเป็นจริงของนางออกมาให้เห็น