นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 749

เซวียนเส้าฉีมีพรสวรรค์ เขาใช้เวลาฝึกฝนกับเฟิ่งชิงเฉินแค่เวลากลางวัน เขาคุ้นเคยกับการใช้แผนยุทธศาสตร์ในการสู้รบ รวมไปถึงการโจมตีคู่ต่อสู้ และการรับมือกับคู่ต่อสู้

เพราะในระหว่างการฝึกฝน เขารู้จักกลยุทธ์และวิธีการโจมตีของนายพลฝ่ายตรงข้ามเป็นอย่างดี เขาสามารถรับมือกับอีกฝ่ายก่อนถูกโจมตีได้

กองกําลังสามก๊กมีจํานวนหนึ่งแสนนาย แต่พวกเขาไม่เชื่อฟังคําสั่งแม่ทัพ แม้ว่าก่อนการโจมตี พวกเขาได้สื่อสารกันเพื่อขับเคลื่อนกองทัพ และถอยทัพไปด้วยกัน แต่เมื่อเผชิญกับการสูญเสียจำนวนมาก กองทัพก็เกิดการถดถอย

กองกำลังในตอนนี้เหลือเพียงแปดหมื่นนาย และเมื่อนายพลมองไปที่กองกำลังที่ถูกตัดแขน ขา ไปทีละคน เขาก็รู้สึกโกรธ

"กองกำลังสามหมื่นนายของเสด็จอาเก้า" แม่ทัพของซีหลิงไม่ค่อยอยากจะเชื่อนัก

พวกเขาสูญเสียกำลังพลมากกว่าสองหมื่นนาย กองกำลังสามหมื่นนายของเสด็จอาเก้า สามารถสร้างแนวป้องกันเอาไว้ได้

“เรามาสายเกินไป ถ้าเราตามเสด็จอาเก้าและองค์ชายใหญ่เร็วกว่านี้ และไม่ยอมให้กองทัพของเผ่าเสวียนเซียวมีโอกาสโจมตี เราก็ไม่ต้องเสียกำลังมากขนาดนี้” แม่ทัพตงหลิงรําคาญกับความผิดพลาดของเขา และเขากําลังคิดว่าจะอธิบายให้ฮ่องเต้ฟังอย่างไรดี

“เรื่องเหล่านั้นตอนนี้ไม่ต้องพูดถึง อยู่กับความเป็นจริง เราสามคนมาคิดกันว่าต่อไปจะเดินหมากเช่นไร?” แม่ทัพเมืองหนานหลิงอยู่กับความเป็นจริงที่สุด พวกเขาไม่ขอกำลังพล และไม่ขอความเห็นใจจากฝ่ายตรงข้าม ขอเพียงเงินทอง

"ได้ ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว สั่งการออกไป กลับค่ายพักผ่อน" หากกินไม่อิ่น นอนไม่หลับจะมีแรงได้อย่างไร

กองกําลังแห่งสามก๊กเริ่มพักผ่อนและทำอาหารกิน ส่วนเซวียนเส้าฉีกับกำลังพลของเขานั้นกำลังตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

นี่อะไรกัน ช่วงระหว่างทำศึก พวกเขาพักผ่อนกินข้าว? นี่เราไม่ได้ให้เวลาพักผ่อนกินข้าวนะ

แม่ทัพเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า "ทหารก็เป็นคนเช่นกันอีกฝ่าย คือนายพลที่เป็นผู้นําสนามรบปฏิบัติต่อสิ่งนี้เป็นสนามรบและการพักผ่อนในเวลานี้เป็นประโยชน์ต่อทั้งสองฝ่าย"

ท้องฟ้ามืดแล้ว หากฝ่ายตรงข้ามต้องการสู้รบ ก็มีแต่เสียกับเสีย

"ถ้าเช่นนั้น เราจะซุ่มโจมตีไหม?"

"ไม่ได้ คนของเราก็ต้องพักผ่อนและกินข้าว และพวกเจ้าไม่เห็นหรือไงว่าทางฝั่งนั้นตั้งใจถอยทัพไปยังที่โล่ง พวกเขาเตรียมการไว้ดีแล้ว แม้จะพ่ายแพ้ก็ไม่พ่ายแพ้อย่างชัดเจน" เสวียนเส้าฉี

“สั่งการไปว่า กลับไปพักที่ฐาน” เซวียนเส้าฉีออกคำสั่ง แม้จะมีคนไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม

ในระหว่างการต่อสู้แม้ว่าจะเป็นการพักผ่อน แต่ก็ไม่มีใครเสียเวลาและหลังจากผ่านไปหนึ่งในสี่ของชั่วโมงทุกคนก็กินยกยามขึ้นทีละคนและจ้องมองไปข้างหน้า

คบเพลิงส่องสว่างทั้งเผ่า ในคืนนี้เผ่าเสวียนเซียวไม่มีใครสามารถนอนหลับได้

แม้ว่ากองกําลังพันธมิตรสามก๊ก จะไม่แสดงสัญญาณของการโจมตีเผ่าเสวียนเซียว แต่พวกเขาก็ไม่กล้าหย่อนคล้อยในหน้าที่ ตราบใดฝ่ายตรงข้ามมีการเคลื่อนไหว พวกเขาก็จะโจมตีทันที

เซวียนเส้าฉีเชื่อว่าอีกฝ่ายหนึ่งฉลาดพอที่จะไม่เลือกโจมตีเวลากลางคืน การเสียชีวิต และการบาดเจ็บของพวกเขาจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น แต่ ...

หากอีกฝ่ายตั้งใจจะโจมตีตอนกลางคืนจะเกิดอะไรขึ้น?

ดังนั้นไม่ว่าอีกฝ่ายจะเคลื่อนไหวหรือไม่ก็ตาม พวกเขาจะต้องพร้อมสําหรับการต่อสู้คืนนี้เผ่าเสวียนเซียวต่างนอนไม่หลับ พวกเขาพร้อมที่จะต่อสู้ ไม่ว่าจะคืนนี้หรือพรุ่งนี้ พวกเขาก็พร้อมที่จะนองเลือด

เมื่อทั้งเผ่าเสวียนเซียวให้ความสนใจกับการต่อสู้ครั้งใหญ่ ในตอนกลางคืนพวกเขาก็ออกลาดตระเวน หลานจิ่วชิงซึ่งสวมชุดสีดําและสีเงินเดินตรงไปหาลู่อีหราน

แล้วปู้จิงหยุนหล่ะ? เขาแฝงตัวกับกองทัพสามหมื่นนายแล้ว และไม่ปรากฏตัวในเผ่าเสวียนเซียว เซวียนเส้าฉีไม่รู้ว่าที่นี่คุ้มกันอย่างแน่นหนา และมีผู้ชำนาญทางการสู้รบ

หลานจิ่วชิงเคยเห็นความโหดเหี้ยมของเซวียนเส้าฉีมาก่อน แต่เมื่อมาถึงการป้องกันชั้นที่สาม หลานจิ่วชิงเพิ่งจะรู้ว่า เซวียนเส้าฉีดีกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ หากเขาเหี้ยมโหด แม้แต่ญาติพี่น้องเขาก็ไม่เห็นถึงความสำคัญ

เซียวเว่ยคนนี้ไม่ได้ปกป้องอดีตหัวหน้าเผ่าและลู่อีหราน และสิ่งที่เซวียนเส้าฉีพูดว่าจะนำตัวอดีตหัวหน้าเผ่า ลู่อีหราน เซวียนเฟยและเซวียนเส้าเจี๋ยไปคุมขังจนตาย นอกจากตายแล้วไม่มีทางเลือกอื่น

แสงจ้าแวบเข้ามาในดวงตาของหลานจิ่วชิง "เซวียนเส้าเจี๋ย ข้าจะช่วยเจ้าอีกครั้ง"

ยวี่ลั่ว หลานจิ่วชิงจุดระเบิดเทียนเหล่ย แล้วโยนมันออกไปทางมุมตะวันออกที่อดีตหัวหน้าเผ่าถูกคุมขังอยู่

"อะไรนะ"

ไฟกระพริบกลางอากาศดึงดูดความสนใจของทหารยาม แต่เมื่อทหารวิ่งไประเบิดเทียนเหล่ยก็ระเบิด

"บูม..." เสียงและประกายไฟกระพริบระยิบระยับบนอากาศ

"อ๊า..." เสียงกรีดร้องที่รุนแรง ทำให้ทหารยามบริเวณข้างเคียงรีบวิ่งมาดู และเมื่อเห็นสถานการณ์หน้าตาก็ซีดเซียวทันที "แย่แล้ว แย่แล้ว ข้าศึกบุกแล้ว"

นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ทหารยามตื่นตระหนก หลานจิ่วชิงอาศัยช่วงเวลาที่ระเบิดอีกลูกระเบิดและเข้าไปในเผ่าเสวียนเซียว

หลานจิ่วชิง และอดีตหัวหน้าเผ่าเข้ามาในฉากนี้ และหลังจากที่พวกเขาจากไป หลานจิ่วชิงก็พูดว่า “ข้าปล่อยพวกเขาไป ข้าก็สามารถพาพวกเขากลับมาได้เช่นกัน และให้พวกเขาอยู่กับเจ้าจนตาย เป็นอย่างไร? เจ้ายังไม่อยากพูดเหรอ?"

"แผนที่นั้นไม่สมบูรณ์ จะให้เอามาทำไม?" อดีตหัวหน้าเผ่าไม่ได้บ้าเหมือนก่อน เขาวางตัวเช่นเดิม แต่ไม่อาจหาญเหมือนก่อน

“มันเป็นเรื่องของข้า เจ้าไม่ต้องถามเยอะ แค่เพียงบอกข้าว่าแผนที่อีกส่วนอยู่ไหน” ดาบของหลานจิ่วชิงวางอยู่บนคอของอดีตหัวหน้าเผ่า แสดงถึงการข่มขู่ และเพื่อยั่วโมโหอดีตหัวหน้าเผ่า

ตั้งแต่เขาเข้ายึดเผ่าเสวียนเซียวก็ไม่มีคนที่กล้าชี้ดาบใส่เขาอีก และหลานจิ่วชิงเป็นคนแรก

"แล้วถ้าข้าไม่ให้ล่ะ" อดีตหัวหน้าเผ่ายิ้มอย่างแปลกๆ “เจ้าคิดว่าข้าสนใจหญิงคนนั้น และความเป็นตายของลูกสาวนางเหรอ”

เขาเกลียดลู่อีหรานที่ทําให้เขากลายเป็นเรื่องตลก นางทำให้การลงมือลงแรงของเขาตลอดยี่สิบปีเปล่าประโยชน์ ทุกครั้งที่มองเซวียนเฟย และเสวียนเส้าเจี๋ยเขาทั้งโกรธทั้งเกลียด ทำไมสองคนนี้ไม่ใช่ลูกของอี่โม่ ทำไม...

ปล่อยให้พวกเขามีชีวิตอยู่ เพราะการถูกคุมขังที่นี่เจ็บปวดกว่าการตาย

“สิ่งที่ข้าอยากได้ เจ้าอาจจะไม่ให้ เจ้าไม่สนใจความเป็นตาย แต่เจ้าสนใจนาง” หลานจิ่วชิงหยิบรูปเหมือนของลู่อี่โม่ออกจากอ้อมแขนของเขาแล้วกางออก

"อี่โม่..." สีหน้าของอดีตหัวหน้าเผ่าเปลี่ยนไป และไม่คํานึงถึงดาบที่คอของเขา เขาเอื้อมมือออกไปคว้าภาพวาด แต่หลานจิ่วชิงดึงภาพมาเก็บ “หัวหน้าเผ่า อย่าตื่นเต้น หากเจ้าขยับแม้แต่นิด ข้าจะฉีกภาพนี้ซะ”

หลานจิ่วชิงเก็บดาบและข่มขู่

ดาบไม่มีประโยชน์สําหรับอดีตหัวหน้าเผ่าที่บ้าคลั่งคนนี้ คอของอดีตหัวหน้าเผ่าถูกข่วนด้วยดาบ และเลือดของเขาก็หยด แต่เขาไม่สนใจเลยดวงตาของเขาจ้องมองภาพวาดในมือของหลานจิ่วชิง

"เจ้าต้องการอะไร?" นี่เป็นสิ่งเดียวที่เขามี และพิสูจน์ได้ว่าอี่โม่ยังอยู่ และไม่อาจสูญเสียภาพนี้ได้

“แผนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่ เอาภาพมาให้ข้า ข้าจะบอกว่าแผนที่อยู่ไหน?”

"บอกที่อยู่ของแผนที่ก่อน" หลานจิ่วชิงเห็นว่าอดีตหัวหน้าเผ่าห่วงใยภาพวาดนี้ หมากสำคัญจะปล่อยไปง่าย ๆ ได้อย่างไร

คำพูดของเขาทำให้อดีตหัวหน้าเผ่าโกรธ อดีตหัวหน้าเผ่ามองภาพเหมือนของลู่อี่โม่ที่หลานจิ่วชิงถืออยู่ เขาไม่อยากใช้กำลังกับหลานจิ่วชิง

“ข้าบอกว่า นำภาพาดมาให้ข้า!”