นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 79

องค์หญิงอู่เถาและซุนยี่จิ่นกระโดดข้ามราวบันไดเกือบพร้อมๆกัน แต่การควบคุมการขี่ม้าของพวกเขาไม่ดีเท่าของเฟิ่งชิงเฉินอย่างเห็นได้ชัด

แม้ว่าทั้งสองจะตกจากหลังม้าเพราะเหตุนี้ แต่ก็สะดวกสำหรับคนที่อยู่ข้างหลังซึ่งข้าวรั้วกั้นไป

"ปีนี้มีคนตายข้างหน้าแล้ว" หญิงสาวหลังยิ้มอย่างอารมณ์ดี

องค์หญิงอู่เถาและซุนยี่จินอยู่ที่นั่น พวกเขาไม่เคยคิดที่จะได้ที่หนึ่งหรือสอง แต่พวกเขาก็ยังสามารถแข่งขันเพื่อชิงตำแหน่งที่สามได้

เฟิ่งชิงเฉิน?

ตอนนี้วิ่งเร็วแล้วไง

ในการแข่งขันขี่ม้าในเทศกาลดอกท้อ ผู้ที่ได้เป็นคนแรก อาจจะแพ้และพิการ

ดังที่เฟิ่งชิงเฉินกล่าว ในสายตาของสาวๆ นางไม่ใช่ผู้บุกเบิกแต่เป็นผู้พลีชีพ เป็นคนโง่ที่เปิดทางให้พวกเขา

เฟิ่งชิงเฉิน เร่งความเร็วต่อไป แม้ว่าถนนจะราบเรียบ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะตามทันเนื่องจากถนนแคบ ดังนั้นไม่ว่าแรงม้าขององค์หญิงอู่เถาและซุนยี่จิ่นจะยอดเยี่ยมเพียงใด พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าถึงเฟิ่งชิงเฉินได้

แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีความคิดที่จะเป็นผู้นำ

ในเวลานี้ เฟิ่งชิงเฉินถูกแช่อยู่ในบรรยากาศการควบม้าอย่างสมบูรณ์ นางไม่กลัวอุปสรรคที่ไม่รู้จัก แต่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้

นี่คือเกมแห่งชีวิตและความตาย และนางก็เป็นตัวละครในเกมแล้ว ดังนั้นทั้งหมดที่นางทำได้คือพุ่งไปข้างหน้า ทำลายทุกระดับ และตบหน้าองค์หญิงอันผิง

หลังจากวิ่งไปได้ประมาณ 1 กิโลเมตร แม่น้ำสายเล็กๆ ก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของเฟิ่งชิงเฉินมีโป๊ะ 10 แห่งที่ทำด้วยไม้กระดานในแม่น้ำ สะพานโป๊ะไม่กว้างไปกว่าร่างของม้า

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่านี่เป็นการทดสอบทั้งความขี่ม้าและความกล้าหาญ จากระยะไกล เฟิ่งชิงเฉินเริ่มช้าลงและข้ามสะพาน

สะพานโป๊ะโยกไปมาราวกับรับน้ำหนักคนกับม้าตัวเดียวไม่ได้ ม้าศึกที่นั่งอยู่ก็อึดอัดมาก เดินมากลางสะพาน ตัวที่ลังเลเดินไปข้างหน้าสองก้าว และก้าวถอยหลังเล็กน้อย

เฟิ่งชิงเฉินรีบคว้าบังเหียนและรักษาม้าให้มั่นคงเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตกลงไปในแม่น้ำ แต่เมื่อเฟิ่งชิงเฉินกระตุ้นม้าที่นั่งอีกครั้ง ม้าก็ไม่จากไป

เอ่อ?

หัวของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยความมืดมน และนางเอนตัวไปกอดคอม้าและปลอบโยนนางอย่างนุ่มนวล แต่ไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉิน จะทำอะไร ม้าก็ไม่ขยับ

ในเวลานี้เฟิ่งชิงเฉินไม่กล้าตีแส้ เพราะกลัวว่าจะล้มลงพร้อมกับม้าถ้านางพยายามมากเกินไป

หนึ่งคนและม้าหนึ่งตัวถูกสะกัดอยู่ตรงกลางโป๊ะ

องค์หญิงอู่เถาและซุนยี่จิ่นตามไป และเมื่อพวกเขาเห็นสถานการณ์ของเฟิ่งชิงเฉิน พวกเขารีบกล่าวว่า "เฟิ่งชิงเฉิน เร็วเข้า รีบขึ้นม้า โป๊ะมีน้ำหนักจำกัด และจะพัง"

ในความเป็นจริง หากปราศจากการเตือนจากซุนยี่จิ่น เฟิ่งชิงเฉินก็รู้ว่านางได้ยินเสียงเชือกขาดบนสะพานโป๊ะ แต่ม้าไม่ยอมไป!

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ รีบขึ้นม้าของเจ้าเร็ว" องค์หญิงอู่เถากล่าว

ปะ...โป๊ะล้มลง เฟิ่งชิงเฉินตกใจ และม้าที่นางขี้ดูหวาดกลัวเช่นกัน และนางไม่กล้าขยับ

นี่คือการฆ่าคนจริงๆ ม้าตัวนี้จะหลุดจากเชือกได้อย่างไรในเมื่อวิกฤต

เฟิ่งชิงเฉินโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเยียบ และถ้านางไม่ไป นางจะต้องล้มลง

วู้... ถ้าคนที่สอนนางขี่รู้เรื่อง เขาจะบีบคอนางจนตาย

แม้ว่านางจะไม่ตายหากนางล้มลง แต่ก็เป็นคนอื่น แม้ว่านางจะตกเป็นเหยื่อ แต่เจ้าหญิงอันผิงก็สามารถฆ่านางได้ที่นี่

บางครั้งมีเส้นบางๆ กั้นระหว่างอุบัติเหตุกับที่มนุษย์สร้างขึ้น

"เฟิงชิงเฉิน รีบไปกันเถอะ" สะพานโป๊ะกำลังจะพัง

ทั้งซุนยี่จิ่นและองค์หญิงอู่เถาต่างพากันเหงื่อออกเพื่อเฟิ่งชิงเฉิน ทั้งสองคนเป็นคนฉลาด และพวกเขารู้ดีว่าตราบใดที่เฟิ่งชิงเฉินล้มลง นางจะตาย

"ข้าก็อยากไปด้วย" เฟิ่งชิงเฉินกำลังจะร้องไห้จริงๆ แต่นางไม่อุทาน อย่างน้อยซุนยี่จิ่นและองค์หญิงอู่เถาที่อยู่ข้างหลัง พวกเขาก็ไม่ได้ยินเสียงร้องของเฟิ่งชิงเฉิน

วุ้ย... เฟิงชิงเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ

ถ้าม้าไม่ไปตอนนี้ก็จะลงจากหลังม้าไม่ได้หลังจากลงจากหลังม้าแล้วสะพานโป๊ะจะพังเร็วขึ้นและสะพานโป๊ะจะขยับไม่ได้เลย

ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินกัดฟัน นางคลายบังเหียน เปิดถุงยาอัจฉริยะ หยิบยากระตุ้นออกมา หลับตาแล้วแทงม้า