นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 820

ชวบ......

เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจความลับบนร่างกายของนางเลยแม้แต่น้อย เดินขึ้นมาจากบ่อน้ำพุอย่างไม่เขินอาย ร่างกายอันเปลือยเปล่าของนางปรากฏอยู่ด้านหน้าของเสด็จอาเก้า

หยดน้ำไหลผ่านผิวหนังอันล้ำค่า ทำให้ผู้คนรู้สึกปากแห้ง โดยที่ไม่ทันรู้ตัว สายตาของเสด็จอาเก้าจับจ้องไปยังเรือนร่างของนางโดยไม่สามารถย้อนกลับมาได้

ไม่ต้องพูดถึงรอยแผลเป็นด้านหลัง ผิวหนังของเฟิ่งชิงเฉินช่างเรียบเนียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งขาที่เรียวยาว ทุกย่างก้าวมีสิ่งล่อใจที่อันตรายถึงชีวิต

เสด็จอาเก้ารู้สึกร้อนไปทั้งตัว เขานึกถึงภาพที่ขาของเฟิ่งชิงเฉินพันรอบเอวหรือคอของเขา นึกถึงภาพตัวเองควบม้าเข้าไปในร่างของนาง......

แบบนี้มันรู้สึกดีแทบตาย!

ไม่มีไขมันบนหลังของเฟิ่งชิงเฉิน ส่วนเว้าส่วนโค้งที่สมบูรณ์แบบ บั้นท้ายกลมกลึง สะโพกทุกส่วนของนางเป็นที่โปรดปรานของเสด็จอาเก้า ต่างจากผู้หญิงสมัยนี้ที่มีรูปร่างผอมแห้ง รูปร่างของเฟิ่งชิงเฉินแทบจะสมบูรณ์แบบ ไม่มีท่าทางของความเป็นผู้ใหญ่

เสด็จอาเก้าเม้มริมฝีปาก ดวงตาของเขาเปล่งประกาย เขาเป็นคนตาถึงอย่างที่คิด ลูกสาวขุนนางผู้อ่อนแอจากตระกูลใหญ่เหล่านั้น จะเอาอะไรมาเทียบกับชิงเฉิน แน่นอนว่าตาถึงไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาลงมืออย่างรวดเร็ว

เสด็จอาเก้าไม่ปกปิดสายตาอันหิวโหยของเขา มีหรือที่เฟิ่งชิงเฉินจะไม่รู้เรื่องนี้ มุมปากของเฟิ่งชิงเฉินเผยให้เห็นรอยยิ้ม นางจงใจเดินช้าลง แต่ละก้าวบิดเอวและขา ทำให้พื้นที่ลับของนางปรากฏออกมา ทำให้ผู้คนอยากเอื้อมมือไปสัมผัสคริสตัล ราวกับข้าต้องการเก็บเจ้าไว้ในกำมือ แต่เจ้ากลับยิ่งห่างข้าออกไป......

ช่างน่าเย้ายวนเหลือเกิน เพียงแค่มองจากด้านหลังก็ทำให้เขาแข็งอีกครั้ง และเขาแทบรอไม่ไหวที่จะก้าวไปข้างหน้าแล้วเหวี่ยงเฟิ่งชิงเฉินลงกับพื้น

อึก......เสด็จอาเก้ากลืนน้ำลาย เขารู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจงใจดึงดูดเขา และก็บังเอิญที่ตนเองดันไปติดกับ ทำให้เป้าหมายของเฟิ่งชิงเฉินสำเร็จ เพียงแค่การกระทำสองอย่างนี้ ทำให้เขาตกหลุมพรางและต้องการทำมันอีกครั้ง

เสด็จอาเก้าหลับตาลง ลูบคาง เขาคิดว่าเขาควรจะขึ้นไปจัดการกับด้านบนหรือว่าควรพานางลงมาในบ่อน้ำพุดี?

อันหนึ่งบนพื้น อันหนึ่งในน้ำ เมื่อสักครู่ลองได้สัมผัสความรู้สึกบนพื้นไปแล้ว ตอนนี้ในน้ำน่าจะดีกว่า แม้ว่ามันจะลื่น แต่มันก็เป็นแบบทดสอบพลังเอวที่ดี และเขาก็มั่นใจว่าหากเป็นเฟิ่งชิงเฉิน เขาจะสามารถทำได้อย่างแน่นอน เขายังคำภาพอนาจารในทุกอิริยาบถได้ดี ท่าเหล่านั้นสามารถทำกันในน้ำได้หรือไม่

บางทีอาจจะต้องลองดู เสด็จอาเก้าตัดสินใจ ลืมตาขึ้นพร้อมควักมือเรียกเฟิ่งชิงเฉิน “ชิงเฉิน มาทางนี้”

“ที่รักไม่ต้องรีบร้อน......” เฟิ่งชิงเฉินหันกลับมาพร้อมรอยยิ้ม ทำเอาเสด็จอาเก้าตกใจจนแทบกระโดดขึ้นจากน้ำ

เฟิ่งชิงเฉินถูกผีเข้าอย่างนั้นหรือ?

วินาทีถัดมา เสด็จอาเก้าพบว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ถูกผีเข้า นางแค่ต้องการอำนาจในการควบคุม

ไม่ปล่อยให้เสด็จอาเก้ารอนาน เฟิ่งชิงเฉินเดินเข้ามาพร้อมกับถาดผลไม้ เดินบนพื้นหยกอย่างไม่มีเสียง ส่วนบนของเฟิ่งชิงเฉินเปลือยเปล่า ภูเขาทั้งสองลูกกวัดแกว่งไปตามการเคลื่อนไหวของนาง ส่วนล่างมีผ้าขนหนูหนึ่งผืนพันไว้ ซึ่งสามารถนำมันออกได้โดยการใช้แรงดึงเพียงเล็กน้อย

วิธีนี้ดูดึงดูดผู้คนมากกว่าการไม่ใส่อะไรเลย เสด็จอาเก้ามั่นใจเป็นอย่างมาก แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่นางฟ้าจิ้งจอก แต่นางก็ไม่ต่างอะไรกับนางฟ้าจิ้งจอก สามารถทำให้เขารู้สึกกดดันโดยไม่คำนึงถึงสิ่งอื่น และยังทำให้เขาต้องการรุกนางอย่างหนัก

ตอนแรกเสด็จอาเก้านั่งพิงอยู่ข้างบ่อน้ำ ปล่อยให้น้ำในบ่อหยกปกคลุมร่างของเขา แต่เมื่อเฟิ่งชิงเฉินเดินเข้ามาใกล้ ภายใต้ความไม่รู้ตัว เขาเดินไปถึงระยะที่ใกล้ที่สุดกับเฟิ่งชิงเฉิน และรอให้เฟิ่งชิงเฉินเดินเข้ามา

ดวงตาของเสด็จอาเก้าสว่างไสว เขาจ้องมองเฟิ่งชิงเฉินโดยไม่กะพริบ ราวกับว่าเขากำลังรอให้เหยื่อโจมตี และเมื่อเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาใกล้ เขาก็พร้อมที่จะกลืนมันในคราเดียว

รูม่านตาของเสด็จอาเก้าเต็มไปด้วยความหลงใหลและความปรารถนา ไม่มีแผนการใด ๆ ซ่อนอยู่ เวลานี้รูม่านตาของเสด็จอาเก้ามีเพียงความปรารถนาอันบริสุทธิ์ที่ต้องการแต่เฟิ่งชิงเฉิน

ฮึ่ม......เฟิ่งชิงเฉินสะบัดผมที่ตกอยู่ข้างหูของนางอย่างมีชัย เงยหน้าขึ้น จ้องมองอย่างเย่อหยิ่ง ขอแค่นางต้องการนางก็สามารถทำได้ ทำให้เสด็จอาเก้าอดรนทนไม่ไหว เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องยาก

ในตอนที่ห่างจากเสด็จอาเก้าไม่ถึงสิบก้าว เฟิ่งชิงเฉินหยุดฝีเท้าของนาง เปิดผ้าคลุมส่วนล่างของนางออก เลียริมฝีปากของนางเบา ๆ ด้วยลิ้นเล็ก ๆ ราวกับต้องการให้อีกฝ่ายลิ้มรสของมัน

ใบหน้าของเสด็จอาเก้ากลายเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว ผิวหนังซึ่งสัมผัสกับผิวน้ำสั่นไหวเล็กน้อย ย้อมผิวน้ำให้กลายเป็นสีแดงเข้ม มันสามารถจินตนาการได้ว่า เวลานี้น้องชายซึ่งอยู่ใต้น้ำของเขาน่าหวาดกลัวเพียงใด

ไม่จำเป็นต้องเข้าใกล้เพียงแค่การกระทำง่าย ๆ ไม่กี่อย่างก็สามารถทำให้เสด็จอาเก้าสูญเสียการควบคุม เห็นได้ชัดว่าหลังจากการต่อสู้อันดุเดือดเมื่อสักครู่ มันไม่สามารถทำให้เสด็จอาเก้าพอใจได้

เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ตรงนั้นไม่ยอมก้าวเข้ามา เสด็จอาเก้ารู้สึกร้อนรน สูดลมหายใจเข้า ระงับความปรารถนาที่ปั่นป่วนในใจของเขา เสด็จอาเก้าโบกมือเรียกเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง “ชิงเฉิน เจ้าบอกเองว่าจะให้รางวัลกับกษัตริย์ผู้นี้ด้วยตัวเอง เมื่อสักครู่กษัตริย์องค์นี้เป็นผู้ปรนนิบัติให้เจ้ามาโดยตลอด ตอนนี้ถึงคราวที่เจ้าควรปรนนิบัติกษัตริย์องค์นี้แล้ว”