นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 838

อะไรนะ บอกเสด็จอาเก้า?

คุณชายเฉินตกตะลึง ดวงตาของเขาดูสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาจ้องมองไปทางเฟิ่งชิงเฉินด้วยท่าทีอันว่างเปล่าราวกับว่าเขาไม่เข้าใจว่าเฟิ่งชิงเฉินทำเช่นนี้ได้อย่างไร

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินได้ยินเรื่องความชั่วร้ายนี้ นางควรจะโกรธมิใช่หรือ จากนั้นก็โต้เถียงกับเขา เหตุใดกลายเป็นว่านางจะไปบอกเสด็จอาเก้าได้อย่างไร นี่ นี่มัน......คุณชายเฉินเหงื่อออกอย่างเย็นชา จะทำอย่างไรดีเล่า เรื่องราวไม่ได้เป็นไปตามที่คนคนนั้นบอก

แต่เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว เขาทำได้เพียงคิดหาวิธีที่จะทำให้เฟิ่งชิงเฉินปั่นป่วนใจ คุณชายเฉินทำใจกล้า "เฟิ่ง เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าหมายความว่าอย่างไร ข้าไม่ได้ใส่ร้ายเจ้า เจ้าทำแต่ไม่กล้าจะยอมรับหรือ ฟ้องร้อง? แม้ว่าเจ้าจะไปบอกเสด็จอาเก้า ข้าก็ไม่อยากฟัง เพราะสิ่งที่ข้ากล่าวคือความจริงทั้งหมด”

"คุณชายเฉินอย่าตื่นตูมไป เจ้าต้องการให้ชิงเฉินยอมรับอะไรกัน? ยอมรับว่าปีนขึ้นเตียงของเสด็จอาเก้า?" เฟิ่งชิงเฉินมั่นใจได้ว่าเสด็จอาเก้าเปลี่ยนแผนของเขา เรื่องนี้มีคนอยู่เบื้องหลัง

"นั่นคือความจริง เจ้าคิดจะปฏิเสธหรือ" คุณชายเฉินเริ่มตื่นตระหนกในใจ เขาไม่อาจทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกโกรธกับเรื่องนี้ได้ ดังนั้นเขาควรทำอย่างไรต่อไป

เฟิ่งชิงเฉินส่ายหน้า "ไม่ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะปฏิเสธ คุณชายเฉินกล่าวถูกแล้ว เพียงแต่สิ่งที่เจ้ากล่าวนั้นมีบางอย่างไม่ถูก คุณชายเฉิน ข้าจำเป็นต้องแก้ไขให้ถูกต้อง"

หา......เฟิ่งชิงเฉิน ยอมรับหรือ? คุณชายเฉินมองไปทางเฟิ่งชิงเฉินด้วยความกระตือรือร้น

หา...... เฟิ่งชิงเฉินไม่เพียงแต่ยอมรับ ทั้งยังจะแก้คำของคุณชายเฉินด้วย เฟิ่งชิงเฉินต้องการกล่าวอะไร?

ทุกคนมองไปทางเฟิ่งชิงเฉินอย่างพร้อมเพรียงกันเพื่อรอคำอันน่าประหลาดใจของเฟิ่งชิงเฉิน แต่หลังจากรอเป็นเวลานานเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่กล่าวอะไร นางเพียงแค่มองไปที่ด้านหลังของศาลโดยไม่กล่าวอะไรสักคำ

หัวหน้าศาลต้าหลี่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และยกย่องความฉลาดของเฟิ่งชิงเฉินในจุดนี้ยิ่งนัก จากนั้นก็ได้บินเสียง "ก๊อก" ขึ้นในห้อง คาดว่าเป็นเสียงฝีเท้า

ผู้คนในศาลพากันตกใจขึ้นพร้อมกัน พวกเขาทั้งหมดมองไปยังต้นเสียงเพื่อต้องการรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังห้องตัดสินคดีนี้

"สะ สะ เสด็จอาเก้า......" คุณชายเฉินและทนายฉิงเห็นผู้ที่เดินออกไป ขาของพวกเขาก็สั่นเทา ต่างพากันคุกเข่าลงดังโครม

“ทะ ทะ ท่าน” ไม่เพียงแต่เสด็จอาเก้าเท่านั้นที่เดินออกมา แต่ยังมีไท่เป่า ไท่ฟู่ เจ้ากรมอาญาและซุ่นหนิงโหวอีกด้วย ซุ่นหนิงโหวเดินตามหลังเสด็จอาเก้าและคนอื่นๆ อย่างว่าง่าย ใบหน้านั้นซีดเซียว เสียงฝีเท้าของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาตกใจกลัวอย่างมาก ณ เวลานี้

เสด็จอาเก้าร้ายกาจจริงๆ!

เฟิ่งชิงเฉินมองไปยังฉากนี้ จากนั้นมองไปที่ คุณชายเฉินที่เป็นลมจากความหวาดกลัว เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่อย่างสงบ รอให้เสด็จอาเก้าควบคุมสถานการณ์

หัวหน้าศาลต้าหลี่และคุณชายรอบข้างรีบยืนขึ้นทำความเคารพ หลังจากที่เสด็จอาเก้าสั่งให้พวกเขาลุกขึ้น พวกเขาก็ยืนอยู่ที่นั่นด้วยความระมัดระวัง เชิญเสด็จอาเก้า ไท่เป่าและไท่ฟู่ให้นั่งลงอย่างนอบน้อม แต่เสด็จอาเก้าปฏิเสธ

"ข้าไม่ได้คิดจะแทรกแซงการพิจารณาคดีในวิหารต้าหลี่ เพียงว่าข่าวลือเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับข้า เพื่อให้แน่ใจ ข้าจึงขอให้ไท่เป่า ไท่ฟูและเจ้ากรมอาญามารับฟังคดีด้วย ข้าคิดว่าเป็นเพียงข่าวลือจากภายนอกเสียอีก ข้าไม่เข้าใจเสียจริงว่าคดีนี้เกี่ยวข้องกับข้าตั้งแต่เมื่อไหร่ และข้าไปกดดันวัดต้าหลี่อีกเมื่อไหร่?”

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เฟิ่งชิงเฉินมั่นใจได้ว่าการที่เสด็จอาเก้าออกมาเคลื่อนไหวครั้งนี้ เขาจะถอนรากถนอโคนจวนซุ่นหนิงโหวจนสิ้นซากอย่างแน่นอน เพราะจวนซุ่นหนิงโหวไม่ได้สะอาดนัก

เมื่อตอนที่เจ้าหน้าที่เข้าจับกุม หัวหน้าศาลต้าหลี่ก็ตั้งใจจะตัดสินคดีต่อไป ต่อให้คุณชายเฉินจะเป็นลมก็ไม่เป็นไร เพียงเทน้ำเย็นใส่เขาสักถึง ตราบใดที่เขายังไม่ตาย เดี๋ยวก็ตื่นเพราะหนาวเอง

คุณชายเฉินตัวสั่นได้สติคืนมาอย่างงุนงง ความหนาวเย็นที่กัดกินทำให้เขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาดูแข็งทื่อ แต่เมื่อเขาเห็นเสด็จอาเก้าที่ยืนอยู่ด้านข้าง คุณชายเฉินก็ตื่นขึ้นทันที ใบหน้าขาวซีดจนม่วง โดยไม่คำนึงถึงความหนาวเย็น เขารีบตะเกียกตะกายขึ้นไปและคุกเข่าอย่างสิ้นหวังต่อเสด็จอาเก้า "เสด็จอาเก้า ยกโทษให้ข้าด้วย เสด็จอาเก้า ยกโทษให้ข้าด้วย ข้าน้อยไม่มีเจตนา เป็นเพียงเรื่องไร้สาระทั้งสิ้น เสด็จอาเก้า โปรดยกโทษให้ข้าน้อยด้วย!”

โครม โครม โครม...... คุณชายเฉินโขกศีรษะของตนอย่างจริงใจ ในไม่ช้าก็มีกองเลือดอยู่บนพื้นนอง เมื่อเห็นเช่นนี้ ซุ่นหนิงโหวก็ได้สติและโค้งคำนับเสด็จอาเก้าอย่างสิ้นหวังร้องขอชีวิต

เสด็จอาเก้าไตร่ตรองพบว่าหากพวกเขาสองคนโขกศีรษะของตนต่อไปเช่นนี้คงจะสลบไสลอีกครั้งแน่ ดังนั้นเขาจึงเหลือบมองไปทางหัวหน้าศาลต้าหลี่ "ข้าไม่ใช่ผู้ควบคุมกฎหมาย จะมีความผิดหรือไม่นั้นจึงมิเกี่ยวข้องกับข้า”

หัวหน้าศาลต้าหลี่ตกใจและหยิบไม้ค้อนขึ้นมาอย่างเคยชิน แต่เมื่อคิดได้ว่าเสด็จอาเก้าและคนอื่น ๆ อยู่ที่นั่น เขาจึงวางค้อนลงทันที ก่อนจะกระแอมออกมาเบาๆ กล่าวว่า "สร้างความวุ่นวายในชั้นศาล ผิดกฎผิดเกณฑ์ ทหาร จงนำตัวออกไปโบย!”

มิได้มาก เพียงแค่ 10 ครั้ง เจ็บเพียงนิดเดียว แต่มิได้เจ็บไปกล้ามเนื้อและกระดูก

ซุ่นหนิงโหวและคุณชายเฉินก็ยอมจำนนเช่นกันหลังจากถูกลงโทษ แท้จริงแล้วสถานการณ์ ณ บัดนี้พวกเขาเองก็ไม่อาจขัดขืนได้เลย ชายชั้นสูงที่ถูกเลี้ยงมาอย่างดีทั้งสอง ไม่เคยถูกลงโทษเช่นนี้มาก่อน การโบย 10 หนนี้สำหรับคนธรรมดานั้นไม่เท่าไร อาจสามารถลุกจากเตียงได้หลังจากพักผ่อน 1-2 วัน แต่สำหรับทั้งสองคนนี้อย่าคิดเลยว่าจะลุกได้ในเวลาครึ่งเดือน

ซุ่นหนิงโหวและคุณชายเฉิน ก้มศีรษะคารวะ แต่แล้วกลับถูกทุบตีอีกครั้ง พวกเขานอนอยู่บนพื้นด้วยความน่าสมเพช ทั้งสองกล่าวอย่างอ่อนแรงว่า “ข้า ข้า ยอม ข้ายอมแล้ว......”