นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 873

“นี่มันสิ่งใดกัน?”

เสด็จอาเก้าเห็นผ้าที่ดูซอมซ่อในมือของชุนฮุ่ยและชิวฮว่า เขาถามออกมาด้วยความเยือกเย็น

ชุนฮุ่ย ชิวฮว่า แม้จะเป็นสาวใช้ที่ถูกฝึกมาจากจวนอ๋องเก้า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกนางจะสามารถอดทนและรองรับความเยือกเย็นจากเสด็จอาเก้าได้ ภายใต้ความโกรธของเสด็จอาเก้า ตงหลิงจื่อลั่วตอบไปด้วยเสียงอันสั่นเทาว่า “ท่านอ๋อง นี่คือชุดพระชายาอ๋องเก้า”

“ชุดพระชายาอ๋องเก้า? เหตุใดมันถึงมีสภาพเช่นนี้” อุณหภูมิรอบตัวของเสด็จอาเก้าลดลงเป็นอย่างมาก

แน่นอนว่าเขารู้ว่านี่คือชุดพระชายาอ๋องเก้า ชุดนี้เป็นชุดที่เขาเลือกด้วยตนเอง เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร

“เมื่อ เมื่อวานช่วงที่องครักษ์เสื้อโลหิตบุกเข้ามา จวนเฟิ่ง จวนเฟิ่งถูก......” ร่างกายของชุนฮุ่ยสั่นเทา พูดติดอ่าง เสด็จอาเก้าไม่รอให้นางพูดจบ เขาพูดออกมาด้วยตนเองว่า “จวนเฟิ่งถูกทำลาย ชุดนี้ก็ถูกทำลายโดยองครักษ์เสื้อโลหิตเช่นกัน อย่างนั้นหรือ?”

“เพ เพคะ” ชุนฮุ่ยและชิวฮว่าพยักหน้าพร้อมกัน พวกนางรู้สึกโล่งอกอยู่ในใจ เมื่อเสด็จอาเก้าพูดออกมา พวกนางก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร

“ฮึ......” เสด็จอาเก้ายิ้มอย่างเยือกเย็น “พวกเจ้าคิดว่าข้าโง่หรืออย่างไร คิดว่าข้าจะเชื่อคำพูดพวกนี้งั้นหรือ พวกเจ้าช่างกล้าดีเหลือเกิน ถึงขั้นกล้าเข้ามาโกหกต่อหน้าข้า พูดออกมา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ต่อให้มอบความกล้าให้กับองครักษ์เสื้อโลหิต พวกเขาก็ไม่มีทางลงมือกับชุดพระชายาอ๋องเก้า ไม่ว่ามองอย่างไรคนที่ทำลายชุดนี้ก็ต้องเป็นเฟิ่งชิงเฉิน นางคงทำเพื่อโยนความผิดให้กับตงหลิงจื่อลั่ว

นางไม่ยอมคนเสียจริง !

“ข้าน้อยมิกล้า ข้าน้อยมีกล้าปิดบังท่านอ๋อง ข้าน้อยเองก็มิรู้ว่ามันเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร เมื่อวานองครักษ์เสื้อโลหิตบุกเข้ามาทำลายจวนเฟิ่ง นอกจากศาลบรรพบุรุษและห้องผ่าตัด ทุกพื้นที่บนจวนเฟิ่งต่างถูกทำลาย ในตอนที่ข้าน้อยทำความสะอาดถึงได้เห็นชุดพระชายาอ๋องเก้าหล่นอยู่บนพื้น” ถูกทำให้ตกใจโดยเสด็จอาเก้า ชุนฮุ่ยและชิวฮว่าพูดคล่องขึ้นเยอะ พวกนางพูดออกไปในลมหายใจเดียว

เห็นได้ชัดว่าสาวใช้ทั้งสองกำลังพูดโกหก แต่เสด็จอาเก้าก็ไม่สามารถใส่อารมณ์กับพวกนางได้ ใครใช้ให้เฟิ่งชิงเฉินสั่งพวกนางมาเสียที่ไหน

นับวันความสามารถในการสั่งสอนผู้คนของเฟิ่งชิงเฉินยิ่งพัฒนาขึ้น สาวใช้และสายลับที่เขาส่งไป ทั้งหมดกลับหน้ามาต่อต้านเขา

เสด็จอาเก้าไม่รู้ว่าตนเองควรดีใจหรือรู้สึกโกรธกับเรื่องนี้ดี ไม่อยากสนใจสาวใช้ทั้งสอง เสด็จอาเก้าสั่งให้พวกนางวางชุดลง จากนั้นก็สั่งให้รีบไสหัวไปให้ไกล อย่าอยู่ให้เขาเห็นหน้าอีก

“ข้าน้อยขอลา” ชุนฮุ่ย ชิวฮว่ารีบลุกและวิ่งออกไป หลังจากออกไปจากห้องโถงพวกนางถึงพบว่า เพียงแค่พูดออกไปแค่ไม่กี่คำภารกิจของพวกนางก็สำเร็จ แต่พวกนางกลับตกใจจนเหงื่อแตกพราก

“ชิวฮว่า เจ้าคิดว่าท่านอ๋องจะเชื่อหรือไม่?” ชุนฮุ่ยรู้สึกหวาดกลัวในหัวใจ ความกังวลปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง จ้องมองไปยังชิวฮว่าด้วยใบหน้าอันซีดขาว

เพื่อทำให้เรื่องราวทั้งหมดสำเร็จ พวกนางเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีตั้งแต่อยู่ที่จวนเฟิ่ง แต่เมื่อได้เห็นเสด็จอาเก้า พวกนางกลับรู้สึกผิดและไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเสด็จอาเก้า

ชิวฮว่าคิดจะหัวเราะออกมาเพื่อปลอบใจตนเอง และเพื่อปลอบใจชุนฮุ่ย แต่เวลานี้ปากของนางกลับแข็งทื่อ ไม่ว่าทำเช่นไรก็ไม่สามารถยิ้มออกมาได้ ทำได้เพียงส่ายหน้า “ท่านอ๋องจะมาเชื่อคำพูดของพวกเราได้อย่างไร แต่ท่านอ๋องจะเชื่อหรือไม่เชื่อมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา พวกเราแค่ทำในสิ่งที่คุณหนูสั่งก็เพียงพอ”

“เจ้าพูดถูก พวกเราแค่ไม่ทรยศต่อคำสั่งของคุณหนูก็เพียงพอ” ชุนฮุ่ยปลอบใจตนเอง และสงบสติอารมณ์ ชุนฮุ่ยและชิวฮว่าก็แสร้งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเดินออกจากจวนอ๋องเก้าด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย

“เอาแต่ทำเรื่องแย่ ๆ ไม่รู้จักปรับปรุงตัว” จักรพรรดิวิจารณ์ในตัวของตงหลิงจื่อลั่วอีกครั้ง ในฐานะขันทีใหญ่ผู้อยู่ข้างกายของจักรพรรดิ ขันทีเข้าใจเป็นอย่างดีว่าคำพูดนี้ของจักรพรรดิหมายความว่าอย่างไร มันหมายถึงว่าจักรพรรดิจะยอมแพ้กับลั่วอ๋อง

ขันทีรู้ดีว่าจักรพรรดิอารมณ์ไม่ดี เขาจึงสงบสติอารมณ์และยืนอยู่ด้านหลังของจักรพรรดิ ไม่กล้าละสายตาจากจักรพรรดิเลยแม้แต่น้อย ภาวนาในใจ ขอให้พิธีนี้เป็นไปอย่างราบรื่น มิเช่นนั้นพวกเขาคนได้ตายกันหมด

ไม่มีใครสังเกตเห็นถึงความโกรธในหัวใจของจักรพรรดิ ตอนที่เข้ามาในห้องโถง รอบข้างถูกปกคลุมไปด้วยความยิ่งใหญ่ของจักรพรรดิ นอกจากความโอ่อ่าของใบหน้าที่ดูมีอายุเล็กน้อยแล้ว ก็ไม่มีการแสดงออกพิเศษ

“ขอฝ่าบาททรงอายุยืนหมื่นปี หมื่น หมื่นปี” นั่งบนบัลลังก์มังกร นอกจากเสด็จอาเก้า ทุกคนคุกเข่าอยู่บนพื้น ตะโกนออกมาเสียงดัง ด้วยเหตุนี้ การที่เสด็จอาเก้ายืนอยู่ด้านหน้าของจักรพรรดิมันจึงบ่งบอกถึงความไม่ธรรมดา และดูสูงศักดิ์เป็นอย่างมาก

เหมือนกับปีที่ผ่านมา จักรพรรดิมองข้ามเสด็จอาเก้า สายตาของเขามีเพียงเหล่าเสนาบดีที่อยู่แทบเท้าของเขาเท่านั้น

“ทุกคนลุกขึ้น” ดวงตาของจักรพรรดิลึกล้ำ สายตาของเขากำลังจับจ้องทุกคนอยู่ ยกเว้นเสด็จอาเก้าที่ยืนอยู่ใกล้เขามากที่สุด เขาเพียงแค่เหลือบสายตามองมายังเสด็จอาเก้าในบางครั้งเท่านั้น แต่ทุกครั้งที่มองมา สายตาของเขาเผยให้เห็นถึงความอาฆาต

สำหรับจักรพรรดิแล้ว การมีอยู่ของเสด็จอาเก้าถือเป็นอำนาจท้าทายของจักรพรรดิ หากไม่ใช่เพราะหมดหนทาง คงไม่มีจักรพรรดิองค์ไหนสามารถทนอยู่กับความพิเศษเช่นนี้ของเสด็จอาเก้าได้

เสด็จอาเก้ายืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ ด้วยสายตาที่สงบ ไม่ว่าเขาจะยืนต่ำแค่ไหน เขาก็ไม่สนใจที่จะเงยหน้าขึ้นมอง เสด็จอาเก้าไม่สนใจจิตสังหารที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของจักรพรรดิ มันไม่เคยอยู่ในสายตาของเสด็จอาเก้าเลยเสียด้วยซ้ำ แม้เวลานี้ความสัมพันธ์ของจักรพรรดิกับเสด็จอาเก้าจะผ่อนคลายลง แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะอยู่อย่างสงบสุข

ทุกครั้งที่มีการเข้าร่วมพิธี จักรพรรดิก็จะปฏิบัติเช่นนี้ทุกคน หลายปีที่ผ่านมานี้เสด็จอาเก้าคุ้นชินกับมันเสียแล้ว

ไม่ว่าจักรพรรดิจะเกลียดเขามากแค่ไหน อยากสังหารเขามากแค่ไหน จักรพรรดิก็ไม่มีทางทำสำเร็จ ทำได้เพียงเฝ้ามองเขายืนอยู่ตำแหน่งนี้เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา เขาตงหลิงจิ่ว อยู่ห่างจากตำแหน่งจักรพรรดิเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น