นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 891

ราวกับว่านัดหมายไว้ หวังจิ่นหลิงเตรียมอาหารและเครื่องดื่มไว้แต่เนิ่นๆ โบกมือให้คนรับใช้ออกไป เขาไม่แปลกใจเลยที่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินมาเยี่ยมโดยไม่ได้รับเชิญ บัดนี้ในลานบ้านมีเพียงพวกขาสามคน

หลังจากไม่ได้พบกับเขามาสักพัก หวังจิ่นหลิงน้ำหนักลดลงมาก อาจมองเห็นไม่ชัดจากระยะไกล แต่เมื่อเข้าไปใกล้ ก็ตระหนักว่าเสื้อผ้าของหวังจิ่นหลิงหลวมโคร่ง ดวงตาลึกโบ๋

ช่วงเวลานี้ เขาไม่ได้มีเวลาพักผ่อนนัก

เฟิ่งชิงเฉินยังคงโกรธหวังจิ่นหลิง นางไม่พูดไม่จาตอนเดินเข้ามา นางยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง เฝ้าดูหวังจิ่นหลิงและเสด็จอาเก้าสนทนากันเกี่ยวกับสิ่งที่นางไม่เข้าใจ

แม้ว่าหวังจิ่นหลิงจะกำลังคุยกับเสด็จอาเก้า แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ร่างของเฟิ่งชิงเฉิน เมื่อเห็นใบหน้าบูดบึ้งของเฟิ่งชิงเฉิน หวังจิ่นหลิงก็ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี

เขามีความสุขที่เฟิ่งชิงเฉินห่วงใยเขา แต่เขาก็เสียใจที่เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจเขามากนัก หากเสด็จอาเก้าทำเช่นนี้ เฟิ่งชิงเฉินจะดุเสด็จอาเก้าอย่างแน่นอน แต่ไม่ใช่กับเขา

นี่คือความแตกต่างระหว่างเพื่อนกับคนรัก และยังเป็นช่องว่างระหว่างเขากับเฟิ่งชิงเฉิน ท่าทางของหวังจิ่นหลิงดูมืดมน ไม่เหมือนเมื่อครู่ที่จัดการกับตระกูลหวังอย่างใจเย็น ท่าทางของเขาดูเฉยเมยเรียบง่าย โดยเรียกให้เสด็จอาเก้านั่งลงแล้วรินสุราให้แก่เฟิ่งชิงเฉินด้วยตัวเอง

“ชิงเฉิน ข้าขอโทษเรื่องตระกูลหวัง ข้าทำให้เจ้าลำบาก และเรื่องของจิ่นหาน ข้าขอบคุณเจ้ามาก” หวังจิ่นหลิงยกแก้วขึ้นดื่ม แต่ปากของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น

เฟิ่งชิงเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางอ้าปากขึ้น แต่ก็กลืนคำพูดของตนลงไปในที่สุด นางดื่มสุราหมดแก้วในอึกเดียว "ข้ามิได้ลำบากหรอก ดีแล้วที่เจ้าไม่เป็นไร สำหรับจิ่นหาน เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและยังไม่ตื่นขึ้นมา ข้าพยายามรักษาเขาอย่างเต็มที่แล้ว แต่อาการของเขาไม่สู้ดีนัก หากเจ้าว่าง จะไปเยี่ยมเขาบ้างก็ดี”

แม้ว่าหวังจิ่นหานจะไม่ได้เป็นอัมพาต แต่การเคลื่อนไหวของเขาจะได้รับผลกระทบในอนาคตแน่นอน หากเขาต้องการที่จะเป็นเหมือนเดิม เกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้ หากเขาต้องการเดินได้ตามปกติ เขาจะต้องเข้ารับการฟื้นฟูสมรรถภาพสักระยะหนึ่ง

“ข้าจะไปหาเขาโดยเร็วที่สุด เรื่องของจิ่นหานอาจรบกวนเจ้าด้วยช่วงนี้ เจ้าได้เห็นสถานการณ์ของตระกูลหวังแล้ว วันนี้มีเพียงบางคนเท่านั้นที่ถูกลงโทษ ยังมีอีกหลายคนรอถูกจัดการ ครั้งนี้ข้าต้องกวาดล้าง ไม่ให้จิ่นหานได้รับบาดเจ็บโดยสูญเปล่า" เขาเกือบตาย ส่วนจิ่นหานก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาสูญเสียมากมายขนาดนี้ ดังนั้นเขาจะไม่ยอมแพ้กลางคันแน่นอน นับประสาอะไรกับความเมตตาปราณี

เมื่อเห็นความเหนื่อยล้าและความขมขื่นในดวงตาของหวังจิ่นหลิง เฟิ่งชิงเฉินก็หายโกรธ หวังจิ่นหลิงเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุดจากเหตุการณ์นี้ หากไม่มีวิธีอื่นหวังจิ่นหลิงก็จะไม่หมดหวังเช่นนี้แน่

“อย่าได้กล่าวว่าลำบากเลย จิ่นหานและข้าถึงอย่างไรก็เคยพบกันมาก่อน ข้าไม่คุ้นเคยกับการที่เจ้าที่ทำตัวห่างเหินเช่นนี้เลย” คราวนี้เฟิ่งชิงเฉินรินสุราให้แก่หวังจิ่นหลิงเอง

“เรื่องในอดีตจบลงแล้ว ปีใหม่กำลังจะมาถึง ทุกอย่างจะดีขึ้นเรื่อย ๆ” สุราแก้วก่อนหน้านี้คือคำขอโทษของหวังจิ่นหลิง และสุราแก้วนี้คือความเข้าใจของเฟิ่งชิงเฉิน

ตระกูลหวังไม่ใช่ตระกูลเฟิ่ง การแย่งชิงอำนาจของตระกูลหวังนั้นไม่น้อยไปกว่าของราชวงศ์ เป็นเรื่องปกติที่จะมีการนองเลือด ทุกตระกูลมีลักษณะเฉพาะของตัวเอง วิธีการจัดการสิ่งต่าง ๆ ของหวังจิ่นหลิงก็คือสิ่งที่ตระกูลหวังต้องการ

“ชิงเฉินพูดถูก เราทุกคนจะต้องดีขึ้นเรื่อย ๆ" ความเข้าใจของเฟิ่งชิงเฉินทำให้ใบหน้าของหวังจิ่นหลิงมีรอยยิ้มขึ้น แม้ว่ารอยยิ้มจะยังคงจางๆ อยู่ก็ตาม

สำหรับหวังจิ่นหลิงในปีนี้ เรียกได้ว่าไม่มีอะไรน่ายินดีเลยจริงๆ

ด้วยความเข้าอกเข้าใจของเฟิ่งชิงเฉิน หวังจิ่นหลิงจึงหันมาให้ความสนใจต่อเสด็จอาเก้า "ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของเจ้าในเรื่องนี้ จินหลิงขอดื่มให้เจ้า"

หวังจิ่นหลิงรู้ว่าตระกูลหวางจะวางยาพิษเขาและได้เตรียมยาแก้พิษไว้ล่วงหน้า แต่เขาไม่คาดคิดว่าตระกูลหวางจะทำให้เขาหลับสนิท และยาแก้พิษสำหรับการนอนหลับสนิทนั้นมีเพียงเสด็จอาเก้าเท่านั้นที่มี

ครั้งนี้เสด็จอาเก้าช่วยเขาได้มากจริงๆ ถ้าเสด็จอาเก้าใจร้ายและปล่อยให้เขาตาย ทุกอย่างก็ไร้ประโยชน์

“มันเป็นเรื่องของผลประโยชน์ร่วมกันเท่านั้น หากอยากขอบคุณข้าจริง ก็ควรเอาของมีประโยชน์มาตอบแทน" เสด็จอาเก้าดื่มหมดจอก จากนั้นกล่าวถึงเรื่องสำคัญในวันนี้

การไปดูฉากเด็ดเป็นการตัดสินใจเพียงชั่วครู่ แต่การเจรจาด้านการค้านั้นเขาคิดไส้เนิ่นนานแล้ว

หวังจิ่นหลิงพยักหน้า "เจ้าต้องการจำนวนที่นั่งของการสอบคัดเลือกหรือ?”

สิ่งที่ตระกูลหวางมี และสิ่งที่เสด็จอาเก้าต้องการ หวังจิ่นหลิงคิดไปคิดมา คาดว่าคงมีเพียงหนึ่งเดียว

"สิบที่นั่ง" การสอบคัดเลือกนี้เป็นครั้งแรกของตงหลิง จะจัดขึ้นหลังจากต้นฤดูใบไม้ผลิ นอกจากบัณฑิตที่สอบผ่านในมณฑลต่างๆ แล้ว ยังมีสิทธิพิเศษสำหรับตระกูลชั้นสูง ด้วยสิทธินี้ บุตรหลานของตระกูลชั้นสูงสามารถเข้าร่วมการทดสอบได้โดยตรง ไม่ต้องผ่านกระบวนการคัดเลือกทีละชั้นตอน

จักรพรรดิต้องการนำบัณฑิตที่ยากจนมาใช้งาน แต่เขาไม่สามารถส่งบุตรหลานตระกูลขุนนางไปที่หุบเขาได้ จักรพรรดิจึงได้มอบสิทธินี้ให้แก่ตระกูลขุนนางแต่ละตระกูลเข้าร่วมโดยตรงในการสอบ และยังให้ผู้มีชื่อเสียงเป็นคนแนะนำ เพื่อเอาใจตระกูลขุนนางและเอาใจพวกคนมีชื่อเสียงเหล่านั้น

“สิบคน? เจ้ารู้หรือไม่ว่าตระกูลหวางมีทั้งหมดกี่สิทธิ” ไม่ว่าหวังจิ่นหลิงจะนิ่งสงบเพียงใด ในขณะนี้เขาก็ตกใจกับเสด็จอาเก้าที่เอ่ยออกมาเช่นนั้น

มีคนหลายหมื่นคนในตระกูลหวัง บัณฑิตหนุ่มสาวมากมายหลายพันคน แต่มีสิทธิ์เพียง 30 สิทธิเท่านั้น ใน 30 สิทธิยังมี 10 สิทธ์ที่หวังจิ่นหลิงเอาไว้ให้ที่สำนักศึกษา แต่เสด็จอาเก้ากลับอยากได้จำนวนมากถึง 10 สิทธิ์ ช่างโหดเหี้ยมเหลือกเกิน