นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 936

การผ่าตัดเป็นเพียงจุดเริ่มต้น เป็นก้าวแรกของการรักษา การผ่าตัดสำเร็จมันไม่ได้หมายความว่าหยุนเซียวจะปลอดภัย แต่มันหมายความว่าหยุนเซียวมีความหวังในการมีชีวิตที่มากขึ้น

ยังไม่ต้องพูดถึงภาวะแทรกซ้อนที่อาจเกิดขึ้นหลังการผ่าตัด พูดแค่เรื่องเนื้องอกจะแพร่กระจายหลังการผ่าตัดและเป็นปัญหาร้ายแรงหรือไม่ แต่ปัญหาเหล่านี้ กุญแจสำคัญมันอยู่ที่วิธีการรักษาและให้การดูแลหลังผ่าตัด

เฟิ่งชิงเฉินพันศีรษะของหยุนเซียวไว้เป็นอย่างดี จากนั้นก็เรียกทงจือและทงเหยาเข้ามา นำเก้าอี้ผ่าตัดเอนลง

เก้าอี้ผ่าตัดกลายเป็นเตียงในชั่วพริบตา เฟิ่งชิงเฉินแขวนสายน้ำเกลือ จากนั้นบอกให้ทงจือและทงเหยาเข็นเตียงไปยังห้องผู้ป่วยเพื่อดูแลและทำการรักษาต่อไป ไม่ใช่อยู่ในกระท่อมไม้หลังเล็กเช่นนี้

“แม่นางเฟิ่ง นี่มัน......” เมื่อเห็นว่าการรักษาของเฟิ่งชิงเฉินเสร็จสิ้น หมอแต่ละคนก้าวออกมาด้านหน้าโดยไม่ได้นัดหมาย ผลักปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีออกไปราวกับว่าไม่มีตัวตนอยู่ รีบถามคำถามที่สงสัยอยู่ในใจของพวกเขาออกมา

“แม่นางเฟิ่ง เส้นที่เจ้าวาดก่อนหน้านี้คือสิ่งใด?”

“เจ้านำอะไรออกมาจากศีรษะของคุณชายหยุน?”

“เจ้าผ่าศีรษะของคุณชายหยุนออก คุณชายหยุนจะเป็นอันตรายถึงชีวิตหรือไม่?”

คำถามร้อยเรียงกันมา ไม่มีใครสนใจว่าเฟิ่งชิงเฉินได้ยินคำถามเหล่านั้นหรือไม่ หมอแต่ละคนเพียงแค่นำความสงสัยในใจของตนเองออกมาทีละข้อ เพื่อต้องการคำอธิบายจากเฟิ่งชิงเฉิน

เฟิ่งชิงเฉินชินกับการที่มีคนมากมายเข้ามาถามคำถามวุ่นวายกับนางหลังเสร็จสิ้นจากการผ่าตัด เผชิญหน้ากับหมอที่กระตือรือร้น เฟิ่งชิงเฉินตอบกลับไปอย่างมืออาชีพว่า “กรุณาหลบไปก่อน ผู้ป่วยต้องการพักผ่อน มีเรื่องอะไรหลังจากนี้พวกเราค่อยมาพูดคุยกัน”

ในขณะที่พูดออกมา นางก็ไม่ลืมยกมือทั้งสองข้างของนางขึ้น เมื่อหมอเหล่านั้นเห็นมือของเฟิ่งชิงเฉิน พวกเขาก็นึกถึงสิ่งที่มือของนางสัมผัสมาเมื่อสักครู่ นึกถึงสิ่งที่นางทำ แม้จะไม่มีท่าทีรังเกียจ แต่พวกเขาก็ถอยออกไปแต่โดยดี

หมอสี่คนลังเลและถอยออกไปสองสามก้าว แต่นั่นมันก็เพียงพอที่เฟิ่งชิงเฉินจะหลบหลีกจากพวกเขาทั้งสี่ ด้านนอกของห้องผ่าตัดมีองครักษ์คอยรับหน้าที่ต่อจากทงจือและทงเหยา ทั้งสองเข็นหยุนเซียวไปยังหน้าประตู จากนั้นก็กลับเข้ามาเก็บอุปกรณ์ผ่าตัดที่เฟิ่งชิงเฉินใช้เมื่อสักครู่

“ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยี เจ้ากำลังทำอะไร?” ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังจะก้าวออกจากห้องผ่าตัดก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของทงจือและทงเหยา นางหันกลับไป และเห็น......

ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีผู้ยิ่งใหญ่ มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วใต้หล้า เป็นที่เคารพของทุกคน เวลานี้เขากำลังนำสว่านลมที่ใช้เปิดกะโหลกของหยุนเซียวสอดเข้าไปในเสื้อของเขา เมื่อได้ยินเสียงตกใจของทงจือและทงเหยา ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีเองก็ตกใจเช่นกัน มีดผ่าตัดและแหนบที่ซ่อนอยู่ในเสื้อของเขาหล่นลงมากระทบกับพื้นจนเกิดเสียงดัง

โจรขโมยของ!

เฟิ่งชิงเฉินโกรธมาก หมอทุกคนมองมาที่เขาโดยพร้อมเพรียงกัน ผ่านไปนานกว่าจะตอบสนอง

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีถึงไม่ยอมออกมา ที่แท้เขาก็คิดจะขโมยอุปกรณ์ที่ใช้ในการผ่าตัดเปิดกะโหลกของหยุนเซียวกลับไป หมอทุกคนตบไปที่ต้นขาของตนเองอย่างรุนแรง สาปแช่งอยู่ในใจ “นี่เจ้าทำบ้าอะไรของเจ้า ขนาดข้าเองยังคิดไม่ถึงเลย”

คนที่อยู่ด้านนอกรีบวิ่งเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว คนที่อยู่หน้าสุดก็คือเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิง เมื่อหวังจิ่นหลิงเห็นเช่นนั้น เขามีรอยยิ้มระรื่นในแววตาอันอบอุ่น จากนั้นก็หันมามองเสด็จอาเก้าที่อยู่ด้านข้าง

ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีเป็นคนของเสด็จอาเก้า ไม่ว่าเขาจะทำสิ่งใด ทั้งหมดล้วนเกี่ยวข้องกับเสด็จอาเก้า เรื่องนี้ช่างน่าสนใจยิ่งนัก

เสด็จอาเก้าสงบมาก เหลือบตามองไปที่ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยี ไม่ได้แสดงออกถึงความคิดหรือท่าทางแต่อย่างใด เขาขยับศีรษะเงียบ ๆ มองไปที่ผนังด้านซ้าย อ่า ผนังเรียบมาก สร้างออกมาได้ดี

“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?” ชายวัยกลางคนหน้าตาดีผู้หนึ่งเดินพยุงหญิงสาวแสนสวยที่กำลังตั้งครรภ์เข้ามาเข้ามา แล้วถามออกมาด้วยสีหน้างุนงง

แฮ่ม แฮ่ม......เฟิ่งชิงเฉินเก็บสายตาของนาง กล่าวออกไปอย่างนิ่งสงบ “มิมีอะไร” จากนั้นก็หันไปหาทงจือและทงเหยา “เก็บของให้เรียบร้อย”