นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 955

เสียงกรีดร้องและร้องขอความเมตตาดังขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทหารเฝ้าสุสานจักรพรรดิยอมจำนน แต่ทหารม้าทมิฬไม่มีความเมตตาเลยแม้แต่น้อย ราวกับใบดาบอันแหลมคม ไม่มีความตระหนักรู้ในตัวเอง รู้จักเพียงการฆ่าฟันเท่านั้น

เป้าหมายของทหารม้าทมิฬคือการทำลายสุสานจักรพรรดิแห่งตงหลิง สังหารทุกคนที่พวกเขาเห็น ในหัวของทหารม้าทมิฬมีเพียงแค่ภารกิจเท่านั้น ไม่มีเรื่องอื่น ความเมตตาและความนุ่มนวลไม่เคยมีอยู่ในหัวใจของทหารม้าทมิฬ

เมื่อเผชิญหน้ากับศพที่นอนเรียงกันเกลื่อนกลาด มันไม่ได้ทำให้หัวใจของทหารม้าทมิฬอ่อนลงเลยแม้แต่น้อย พวกเขาควบม้าไปด้านหน้า เหยียบย้ำศพเหล่านั้นราวกับเศษกระดาษ กวัดแกว่งมีดในมือของพวกเขา สังหารทุกคนที่ยังมีชีวิตอยู่

ไม่ใช่เรื่องเพ้อฝันที่คนเพียงหนึ่งคนจะสามารถจัดการกับศัตรูนับพัน พวกเขาจำเป็นต้องทำ หากภารกิจล้มเหลวขึ้นมา พวกเขาไม่สามารถแบกรับมันได้

กองกำลังของอีกฝ่ายกำลังอ่อนแอลง แต่ทหารม้าทมิฬก็ไม่กล้าวางใจ ทุกแห่งหนที่ทหารม้าทมิฬย่างกายไป ไม่มีผู้ใดสามารถยืนหยัดอยู่ได้ พวกเขาคือผู้ชนะเลือดเย็นอย่างแท้จริง

หนึ่งชั่วโมง ทหารม้าทมิฬใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงในการสังหารทหารเฝ้าสุสานด้านนอกจนหมดสิ้น ส่วนทหารที่หลบอยู่ด้านในของสุสาน ทหารม้าทมิฬไม่ได้มีวี่แววว่าจะเข้าไปเอาชีวิต จ้องมองสุสานจักรพรรดิด้วยแววตาอันเยือกเย็น จากนั้นโยนระเบิดเทียนเหล่ยลงมาจากหลังม้า

คนที่อยู่ด้านหลังก็ทำเช่นเดียวกัน ระเบิดเทียนเหล่ยนับพันถูกขว้างเข้าไปในสุสานจักรพรรดิจากทุกทิศทาง เสียงระเบิดดังสนั่น ดินโคลนสาดกระเซ็น ควันหนาทึบลอยขึ้น สุสานจักรพรรดิที่แข็งแกร่งราวกับเหล็ก เวลานี้เป็นเพียงซากปรักหักพังเท่านั้น

“ถอนกำลัง!”

ภารกิจเสร็จสิ้น ทหารม้าทมิฬไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป เมื่อทหารรักษาการณ์มาถึง สิ่งที่รอคอยพวกเขาอยู่ก็คือ สนามรบแห่งสุสานจักรพรรดิที่แสนอนาถ สุสานจักรพรรดิที่ยิ่งใหญ่และสง่างามในอดีตเวลานี้เป็นเพียงซากปรักหักพัง ทหารหมื่นนายที่ทำหน้าที่เฝ้าสุสานกลายเป็นซากศพที่ฝังตัวอยู่ในซากปรักหักพัง แม้แต่กระดูกก็ไม่เหลือ มีเพียงแขนขาที่กระจัดกระจายเท่านั้น

เหล่าทหารรักษาการณ์มองดูในระยะไกล ผ่านไปนานกว่าพวกเขาจะได้สติกลับคืนมา......

“ทำลายได้แล้ว เฟิ่งชิงเฉินทำลายหมากกระดานได้แล้ว!”

“หมากกระดานได้รับการแก้ไขแล้ว สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินสร้างขึ้นมานั้นไม่ใช่สิ่งจอมปลอม”

“หมากกระดานนี้สามารถแก้ไขได้จริง ๆ เฟิ่งชิงเฉินสามารถแก้ไขหมากกระดานได้แล้ว”

ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินวางหมากตัวสุดท้ายลง ทุกคนที่เฝ้ามองอยู่ก็ตกใจจนไม่อยากจะเชื่อ ตั้งแต่หมากแรกจนถึงหมากสุดท้าย พวกเขาไม่กล้าละสายตาแม้แต่เสี้ยววินาที พวกเขาสามารถมั่นใจได้ว่า เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนแก้หมากกระดานนี้อย่างแน่นอน

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ ก็เห็นกันอยู่ว่าหมากกระดานนี้เป็นสิ่งจอมปลอม นางจะแก้ไขมันได้อย่างไร” ใบหน้าของคนตระกูลซูซีดเซียว ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ แววตาของพวกเขาไร้จิตวิญญาณ

ช่างไม่รู้อะไรเสียเลย

เสด็จอาเก้ามองอีกฝ่ายด้วยสายตาดูถูก จากนั้นก็มองไปหาเฟิ่งชิงเฉินที่กำลังเดินมาหาเขา

ในตอนที่ทงจือและทงเหยาพาเฟิ่งชิงเฉินเดินเข้ามาหาเสด็จอาเก้า ทุกคนก็อยู่ในความสงบ ทุกคนจ้องมองมาที่เฟิ่งชิงเฉิน อยากรู้ว่านางจะพูดออกมาเช่นไร และทำอะไรออกมา

ไม่ว่าสายตาของทุกคนจะดูถูกหรือชื่นชม เฟิ่งชิงเฉินก็อยู่ในท่าทางเงียบสงบ ไม่โกรธหรือดีใจจนออกนอกหน้า ทำให้ทงจือและทงเหยารู้สึกนับถือ และทำให้คนของสำนักศึกษาจี้เซี่ยประทับใจในตัวนางมากยิ่งขึ้น

เฟิ่งชิงเฉินประสานมือและโค้งคำนับ พูดอย่างไม่ถือตัวและไม่เอาแต่ใจ “เสด็จอาเก้า และผู้ยิ่งใหญ่ทุกท่าน ชิงเฉินทำลายหมากกระดานนั้นแล้ว หากไม่มีเรื่องอื่นใด ชิงเฉินขอลาก่อน”

“ร่างกายของแม่นางเฟิ่งยังไม่ค่อยดี เป็นการดีที่ให้นางกลับไปพักผ่อน” มีคนเห็นท่าทางอันน่าสังเวชของตระกูลซู จึงเอ่ยปากขึ้นมาด้วยความดีใจ บอกว่าเฟิ่งชิงเฉินสามารถไปได้แล้ว เรื่องที่จะทำลายตระกูลซู ทำเป็นเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนก็ได้

คนของตระกูลซูเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินทำลายหมากกระดานได้สำเร็จ พวกเขาไม่กล้าพูดถึงเรื่องป้ายตระกูลซูแม้แต่ครึ่งคำ สีหน้าของพวกเขาค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ คิ้วและดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ราวกับว่าเฟิ่งชิงเฉินเกรงกลัวพวกเขา

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดอะไร หลังจากบอกลาทุกคน นางก็ส่งสัญญาณไปบอกทงจือและทงเหยาให้เข็นนางออกไป แต่ในตอนที่กำลังหันกลับไป เฟิ่งชิงเฉินก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงบอกให้ทงเหยาหยุดก่อน

เฟิ่งชิงเฉินหันไปหาคนของตระกูลซูพร้อมกล่าวว่า “ท่านปู่ซู ชิงเฉินแก้ไขหมากกระดานนี้แล้ว ชิงเฉินไม่ได้สร้างหมากจอมปลอมขึ้นมาเพื่อทำให้พวกท่านอับอาย พวกท่านเองก็รู้อยู่แก่ใจ ชิงเฉินคงไม่จำเป็นต้องพูดมาก ท่านปู่ซูจำที่พวกเราเดิมพันกันไว้ให้ดีก็พอแล้ว มีบัณฑิตมากมายเป็นพยาน ข้าคิดว่าท่านคงไม่ละเลยต่อข้อตกลงอย่างไร้ยางอาย”